Lover's Diary

(Lover's Crisis 5)

by...nongrata

แซนดราค่อยรู้สึกว่ามีเรื่องฟังให้สบายหูขึ้นมาหน่อยตอนคุยกับอมาลิตา หน้าตาหล่อนดูดีขึ้นจนสวยเกือบเท่าก่อนเกิดเรื่อง คราวนี้อมาลิตาไม่ร้องไห้แถมพูดจามีเหตุผลเป็นผู้ใหญ่มากกว่าเดิมเพราะเริ่มหายจากอาการช็อคในหลายๆเรื่อง

"คีธช่วยแนะนำทนายดีๆที่เก่งเรื่องฟ้องหย่าให้ ฉันอาจมีหวังได้ลูกสาวมาอยู่ด้วย"

"แล้วเธอจะทำอะไรต่อไป?" แซนดราอดถามไม่ได้ จริงอยู่ว่าอมาลิตามีเงิน ถึงจะยังมีปัญหาเรื่องสินสมรสที่สามีหล่อนทำตัวมีปัญหาเพราะจะใช้เป็นเครื่องมือขอคืนดีแต่อมาลิตาก็มีเครื่องเพชรกับบ้านตากอากาศหลายหลังที่เป็นชื่อตัวเอง แซนดราไม่คิดว่าอมาลิตาจะกลับไปเป็นนางแบบอีก ทั้งเพราะอายุและอะไรหลายอย่าง

"ยังไม่รู้เหมือนกัน" อมาลิตาคว้าบุหรี่ทั้งที่เลิกสูบไปได้หลายปีแล้ว "แต่ฉันว่าจะอยู่ที่นี่ คงไม่กลับไปแอลเอหรอก" หล่อนยิ้มขื่นๆ "เธอก็รู้ แซนดรา แอลเอไม่เหมือนนิวยอร์ก ไม่ใช่เมืองที่ผู้หญิงจะประสบความสำเร็จได้ด้วยตัวคนเดียว ความสำเร็จของผู้หญิงที่นั่นคือการได้แต่งงานกับผู้ชายรวยๆแล้วก็มีชื่อเสียง ส่วนความสำเร็จของผู้ชายก็คือการได้ผู้หญิงที่สวยที่สุดมาอยู่ด้วย มันก็เน่าพอกันทั้งคู่" อมาลิตาพ่นควันออกมาเป็นสาย "ผู้ชายส่วนใหญ่มักคิดว่านางแบบดีกว่าผู้หญิงทั่วไป แต่ไม่มีอะไรต่างกันระหว่างผู้หญิงสองแบบนี้หรอก ความจริงแล้วผู้ชายสามารถนอนกับนางแบบได้ง่ายกว่าผู้หญิงที่มีงานมีการทำด้วยซ้ำ ใช่มั้ยล่ะ เรารู้กันดีนี่ แซนดรา" อมาลิตาดับบุหรี่เพราะรู้สึกบาดคอ "ผู้ชายเข้ามาหา เอาอกเอาใจเราแล้วก็ไป พวกนี้ชอบนอนกับเราแต่ก็รังเกียจที่เรายอมมีเซ็กซ์ด้วยง่ายๆ รังเกียจที่พวกเราไม่ค่อยฉลาด ไม่ชอบค่านิยมผิดๆของพวกนางแบบ ยกเว้นเธอนะ แซนดรา เพราะเธอฉลาด ถึงทนเป็นนางแบบไปได้ไม่นานไง จะว่าไปแล้วไอ้งานเป็นหุ่นโชว์เสื้อผ้านี่มันมีเกียรติตรงไหนกันนะ?"

แซนดรายักไหล่แล้วยกมือยอมแพ้ "ฉันคิดคำตอบมาตั้ง 20 ปีแล้วยังหาไม่ได้เลย"

อมาลิตาหัวเราะ "ยังไงฉันก็อยากอยู่นิวยอร์ก ที่นี่มีเธอ มีเพื่อน แล้วที่สำคัญ..." อมาลิตาชะงักนิดหนึ่ง "จะว่าฉันโง่หรือบ้าก็ได้นะ แต่ที่นี่มีแมกซิม ฉันอยากอยู่ใกล้ๆเขา"

"เด็กโง่" คนฟังอ้าแขนกอดอีกฝ่าย "เขาต้องดีใจมากแน่ๆ"

โทรศัพท์ดัง แซนดรานึกขึ้นได้ว่าสั่งให้แมกซ์โทรหาเลยรีบรับ ได้ยินเสียงเครียดๆดังมาตามสาย

"แซนดรา ไคน์ออกไปได้ 5 ชั่วโมงแล้ว"

"ไปไหน!?" คนฟังแทบกรี๊ดเพราะไคน์มักจะทำเรื่องบ้าๆเสมอเวลาโกรธขึ้นมา นี่เป็นหนึ่งในไม่กี่เรื่องที่ทำให้แซนดราต้องกังวลเสมอเพราะรักไคน์เหมือนน้องชายหรือเอาเข้าจริงๆแล้วเหมือนลูกด้วยซ้ำ "คุณทะเลาะกับเขาเหรอ? แล้วเขาขับรถไปรึเปล่า?"

"เปล่า เขาวิ่งออกไป ผมผิดเองที่งี่เง่า แต่วันนี้ผมได้ยินว่าเขาไปกับดาเนียลเลย..." แมกซ์ถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน แซนดราจินตนาการภาพคนพูดยกมือขึ้นลูบหน้าได้แม่นยำเหมือนตาเห็น "เขาไม่ได้ไปหาคุณเหรอ? แล้วนี่ผมจะทำยังไงดี..." แซนดราพูดไม่ออก จู่ๆคนที่อยู่ปลายสายก็พูดเสียงตื่นเต้น "มีแท็กซี่เข้ามา! คงเป็นไคน์นั่นแหละ แค่นี้ก่อนนะ แซนดรา ขอโทษที่รบกวน"

"แมกซิมเหรอ?" อมาลิตาถามขึ้นเมื่อเห็นอีกฝ่ายวางหู

"ฮื่อ" แซนดราตอบรับสั้นๆ เหนื่อยใจขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ

"เขามีปัญหาเหรอ?"

"ใช่ ไคน์เป็นพวกไม่ค่อยแคร์ใคร ส่วนแมกซิมก็อยากให้ไคน์สนใจตัวเองซักนิด"

"ผิดกับฉันเลยนะ ฉันต้องการเขาเป็นบ้าเลย"

แมกซ์รีบลงไปดูจังหวะเดียวกับที่ไคน์เดินเข้ามา เสื้อผ้ายับยู่ยี่ หน้าตาบึ้งตึงดูอิดโรย แมกซ์เพิ่งสังเกตเห็นว่าเท้าของไคน์เปลือยเปล่าและเปื้อนดิน พอเข้าใกล้ก็ได้กลิ่นกัญชาระเหยออกมาพร้อมกับกลิ่นเหงื่อที่ไม่ใช่ของเจ้าตัว ไคน์ก้าวยาวๆผ่านหน้าแมกซ์โดยไม่หยุดมอง แมกซ์วิ่งตามขึ้นไปบนห้องนอน ดักหน้าไคน์ที่กำลังเริ่มถอดเสื้อผ้า

"อะไรอีกล่ะ?"

"ไปทำอะไรมา?" แมกซ์เบี่ยงตัวหลบแจ็กเกตที่เจ้าของถอดแล้วเหวี่ยงใส่หน้าได้อย่างฉิวเฉียด สาบานได้ว่าไคน์จงใจปา

"อย่าเพิ่งยุ่งได้ไหม" ไคน์คำรามพลางดึงเสื้อผ้าที่เหลืออยู่บนตัวออกแรงจนเกือบเป็นกระชากก่อนวิ่งเข้าห้องน้ำ กระโดดลงอ่างโดยไม่รอแม้แต่จะเปิดก๊อกก่อน

แมกซ์ยืนมองอีกฝ่ายค่อยๆเหยียดกายอย่างเมื่อยขบ รอยช้ำบนไหล่ยังเห็นชัดเจนเพราะเพิ่งผ่านมาแค่ 4 วันและไม่ได้ทายาเลย ซ้ำตอนนี้ตามผิวเนียนดุจแพรยังมีรอยแดงช้ำเป็นจุดๆเหมือนใครเอาอะไรมาแต้ม

ไคน์หลับตา ศีรษะเอนพิงขอบอ่างด้วยท่าทางอ่อนเพลียเต็มที "ฉันเพิ่งนอนกับคนอื่นมา ไม่ต้องถามนะว่าใครเพราะนายไม่รู้จัก" คนพูดวักฟองสบู่ขึ้นลูบแขน "ฉันก็ไม่รู้จักเหมือนกัน"

"แล้วดีมั้ย?" แมกซ์ทำใจกล้าพูดออกไปทั้งที่ไม่อยากฟังแต่คิดว่าถ้าเป็นดาเนียลคงพูดแบบนี้ ไคน์เหลือบมองแล้วถอนหายใจ

"อย่าถามซะให้ยาก ฉันไม่บอกนายหรอก"

"ถ้าเป็นดาเนียลจะบอกมั้ย?"

"บอก" ไคน์ยกขาขึ้นพาดขอบอ่างๆ มีเลือดไหลซึมออกมาจากรอยขีดข่วนและแผลถลอก "เพราะดาเนียลไม่เหมือนนาย"

แมกซ์เจ็บแปลบในอกแต่ยังทู่ซี้ถามต่อ "หมอนั่นชื่ออะไร?"

"ไม่รู้"

"แล้วทำไมถึงไปด้วย?"

"มันบอกว่ามันมียา"

แมกซ์แตะปลายเท้าของไคน์ก่อนคลึงเบาๆ ใบหน้าเครียดเขม็งค่อยผ่อนคลาย "รองเท้าไปไหน?"

"ฉันเตะปากมันแล้วเผ่นออกมาเลยไม่มีเวลาใส่" ไคน์พูดทั้งตายังปิดสนิท ดูจะชอบสิ่งที่อีกฝ่ายกำลังทำจนร้องครวญออกมาแผ่วๆ แมกซ์มองริมฝีปากสีชมพูค่อนข้างซีดแล้วนึกอยากจูบขึ้นมาแต่ปรากฏว่าเจ้าตัวหลับไปแล้ว

แมกซ์จัดการล้างตัวให้ไคน์ก่อนอุ้มออกมาจากอ่างอาบน้ำ วางลงบนเตียงแล้วเริ่มจูบพร้อมถอดเสื้อผ้าตัวเองไปด้วย ไคน์ครางเบาๆในลำคอพลางส่ายหน้าหนี บิดตัวอย่างจะพยายามดันร่างอีกฝ่ายให้ออกไปอย่างไร้ผล แมกซ์พลิกตัวขึ้นคร่อม ไม่สนใจอาการปัดป้องกับเสียงกระซิบให้หยุด

"เอานิ้วออกไป!" ไคน์เค้นเสียงอย่างโกรธจัด นัยน์ตาแดงก่ำเหมือนอยากฆ่าใครซักคน

แมกซ์ไม่ยอมทำตามง่ายๆ "ทำไม? เราไม่ได้มีเซ็กซ์กันหลายวันแล้วนะ"

"ตอนนี้ฉันไม่อยากนอนกับนาย เอา-ออก-ไป"

"นายยอมนอนกับคนที่ไม่รู้จักแม้แต่ชื่อแต่ไม่ยอมนอนกับฉันงั้นเหรอ!?" แมกซ์ตะโกนอย่างเหลืออด "พระเจ้าช่วยเถอะ! เราอยู่ด้วยกันนะ เราเป็นคนรักกัน ฉันมีสิทธิ์นอนกับนายมากกว่าใครทั้งนั้น!"

"จะไอ้หน้าไหนมันก็นอนกับฉันไม่ได้ถ้าฉันไม่ยอม!" ไคน์ผลักอกคนตรงหน้าด้วยอาการหยาบคาย คว้าเสื้อคลุมมาใส่ก่อนวิ่งไปห้องข้างๆ แมกซ์ทุบหมอนสุดแรงเกิดก่อนซบหน้ากับฝ่ามือ สบถออกมาทั้งที่ไม่รู้ว่าด่าใครกันแน่

"แม่งเอ๊ย!"

แมกซ์โงนเงนลุกขึ้นจากเตียงตอนเกือบเที่ยง ความหดหู่ยังแฝงตัวและแสดงพลังออกมาอย่างสมบูรณ์แบบ ไม่มีไคน์อยู่ในห้องนอนหรือห้องไหนทั้งนั้นที่มีในบ้าน แมกซ์เข้าห้องน้ำ โกนหนวดเสร็จแล้วถึงรู้ว่าอาฟเตอร์เชฟหมดเกลี้ยงเลยออกมาค้นตามตู้สารพัดตู้ไปเรื่อยเปื่อย คุ้ยเจอถุงใบหนึ่งซุกอยู่ในซอกลี้ลับ พอเปิดดูก็เห็นของกระจุกกระจิกอัดอยู่เพียบ แมกซ์จัดการเทโครมลงมากองบนพื้น มีอาฟเตอร์เชฟกลิ้งหลุนๆพร้อมอย่างอื่นที่ไม่น่าอยู่ด้วยกันได้ ที่เด่นสุดเห็นจะเป็นเทปอัดม้วนนึงที่กองอยู่ข้างๆ แมกซ์หยิบมาวางไว้บนโต๊ะ กะว่าจะลองเอาไปฟังดูระหว่างขับรถก่อนกลับเข้าห้องน้ำอีกรอบ ตาเริ่มสว่าง เห็นหน้าตัวเองสะท้อนในกระจกชัดแจ๋ว แมกซ์แทบกรี๊ดเมื่อเห็นของคล้ายๆรอยย่นแปะอยู่ตรงหางตา รู้สึกสะเทือนใจเกินกว่าจะรับไหวเลยหันไปคว้าหวีแทน เจอผมร่วงติดอยู่กับซี่หวีเป็นกระจุก!

แมกซ์ช็อคสุดชีวิต เป็นไปไม่ได้! หัวล้านมันเป็นกรรมพันธุ์ไม่ใช่เหรอ!? ตระกูลเราไม่เคยมีใครหัวล้าน!! เจ้าตัวยืนอึ้ง เริ่มสยดสยองเมื่อคิดว่าตัวเองอาจเป็นจุดเริ่มต้นของพันธุกรรมหัวล้าน ยีนเกิดการมิวเทชันหรือมีการเรียงลำดับเบสผิดตั้งแต่แรกเกิด เป็นต้นกำเนิดของความแปรผันอันน่าสลดใจในโลกที่กำลังตื่นตัวด้านพันธุวิศวกรรม! ไคน์จะไม่มีวันกลับมาหาเพราะโลกย่อมหันหลังให้คนหัวล้าน ไม่นะ! ฉันรักนาย ต่อให้นายเป็นผู้หญิงนมบึ้มสะโพกเบิ้มฉันก็มั่นใจว่าฉันยังรักนาย! เห็นไหมว่าฉันทำลายกำแพงที่ขวางกั้นรักไร้พรมแดนของเราได้แล้ว กลับมาหาฉันเถอะนะ...

ทุกอย่างเงียบกริบ ไม่มีวี่แววว่าไคน์จะโผล่ออกมาจากซอกที่แอบอยู่ด้วยความซึ้งใจในรักแท้ แมกซ์เริ่มวิตกจริตว่าไคน์จะอายเลยเดินหาเอง เปิดดูทุกที่แม้แต่ใต้พรมหรือถังขยะแต่ก็ไม่เจอ แมกซ์น้ำตาคลอ ความรู้สึกว่าตัวเองแก่ ไร้ค่า หัวล้าน เซ็กซ์เสื่อม เป็นเศษสวะวิ่งพล่านเต็มหัวจนนึกอยากฆ่าตัวตาย อาจจะเป็นแค่ความคิดชั่ววูบแต่เจ้าตัวก็เริ่มลงมือเขียนจดหมายลาตาย ฉบับแรกเขาเขียนถึงไคน์ น่าแปลกที่เพิ่งนึกขึ้นได้ว่ามีไคน์คนเดียวที่เรียกตัวเองว่าแมกซ์...

ฉบับที่ 2

แมกซ์มองหาที่วางจดหมาย ขณะที่กำลังงกๆเงิ่นๆอยู่แซนดราก็วิ่งพรวดพราดเข้ามา
"แมกซิม!" แซนดราพูดเกือบเป็นตะโกน "ฉันห่วงคุณแทบตาย! โทรเข้าไม่รู้ตั้งกี่รอบ โทรศัพท์คุณเป็นอะไร?"

แมกซ์ถือจดหมายค้าง นึกขึ้นได้ว่ากระชากสายโทรศัพท์กับปิดมือถือไว้ตั้งแต่เมื่อคืน "..ผมขอโทษ... ผมดึงสายออก..."

"นี่อะไร?" แซนดราดึงกระดาษที่นึกสงสัยไปอ่านแล้วเบิกตากว้าง เพราะอารมณ์พาไปหรืออะไรก็ไม่รู้ล่ะ ตอนนี้แซนดรารู้สึกว่าเนื้อความในจดหมายเศร้าจนอยากร้องไห้จริงๆ "โธ่.. แมกซิม" หล่อนครางพลางเอานิ้วปาดน้ำอุ่นๆที่ไหลเป็นทางบนแก้มอีกฝ่าย "คิดอะไรโง่ๆ อย่างคุณน่ะเหรอไร้ค่าไม่มีใครรัก มีผู้กำกับเป็นโขยงอยากให้คุณเล่นหนังของเขา สาวๆกรี๊ดคุณกันทั้งนั้น แล้วยังมีเกย์อีกเป็นตันที่อยากโดดขึ้นเตียงกับคุณ"

"แต่ผมก็สู้ดาเนียลไม่ได้!" แมกซ์ร้องปนสะอื้น "ผมมันไอ้แก่ที่เดือนหน้าก็จะ 37 ในขณะที่ดาเนียลเพิ่งจะ 27 ! ผมต้องเผชิญหน้ากับวิกฤติการณ์วัยกลางคนที่เริ่มด้วยหัวล้านในขณะที่ผมทองของดาเนียลจะเปล่งประกายระยิบระยับเข้าตาผม!" แมกซ์พล่ามไปเรื่อยๆโดยลืมซะสนิทว่าคนที่นั่งตรงหน้าอายุ 42 แซนดรายังคงยืนหยัดให้กำลังใจแม้จะรู้สึกเจ็บจี๊ดๆเหมือนถูกเข็มแทง

"แมกซิม ผู้ชายน่ะชีวิตเริ่มต้นที่ 40 นะ"

คนฟังเช็ดน้ำตา คำพูดคำจาเริ่มสงบแต่ฟังดูเศร้า "มันไม่เหมือนกันหรอกนะ แซนดรา เกย์น่ะไม่ต่างอะไรกับผู้หญิงทั่วไปหรอก เรากังวลกับน้ำหนักที่เพิ่มขึ้น แทบช็อคกับรอยเหี่ยวย่น และรู้สึกเหมือนตกนรกเมื่อสมรรถภาพทางเพศของเราลดลง โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าเกย์คนนั้นมีคู่ที่อายุน้อยกว่า เราจะถามตัวเองตลอดเวลาว่าอะไรจะเกิดขึ้นถ้าเซ็กซ์เราไม่เจ๋ง ไม่สามารถแข็งตัวได้อีกครั้งใน 20 นาที เขาจะตีจากเราไปหาคนที่เยี่ยมกว่าไหม" แมกซ์หลับตา ท่าทางขมขื่น "ถ้าปัญหาของผู้หญิงกับผู้ชายคือการไม่รู้ว่าจะเริ่มความสัมพันธ์กันยังไง ปัญหาของเกย์ก็คือเราเริ่มต้นความสัมพันธ์กันง่ายเกินไป.. มันง่ายดายเสียจนทำให้คุณกลัวว่าเขาจะไปเริ่มใหม่กับอีกคนเหมือนที่ทำกับคุณเชียวล่ะ ผมกับไคน์ก็เป็นอย่างนั้น เรานอนด้วยกันเกือบจะทันที เซ็กซ์ไม่ใช่เรื่องคอขาดบาดตายสำหรับเกย์อยู่แล้ว" เขายิ้มคล้ายเยาะ "มันไม่ใช่เรื่องใหญ่หรอก แซนดรา คุณมั่นใจได้เลยว่าโลกจะไม่แหลกสลายเมื่อพบว่าคู่ของคุณไปนอนกับคนอื่น สงครามโลกครั้งที่ 3 จะไม่ระเบิดขึ้นในบ้านแน่ๆ ผมไม่คิดอะไรมากหากไคน์จะไปนอนกับผู้ชายอื่น สิ่งที่ผมกลัวจริงๆคือหลังจากนั้นเขาจะกลับมาหาผมอีกหรือเปล่า ในเมื่อเขาไม่เคยแสดงออกว่าแคร์ผมเลย" คนพูดเริ่มคร่ำครวญอีกรอบ "ผมเจ็บปวดมากนะ แซนดรา ทำไมเขาไม่แคร์ผมเลย? ผมกลัวทุกครั้งที่เขาออกจากบ้าน กลัวว่าเขาไปแล้วจะไม่กลับมาอีก...."

แซนดรากอดแมกซ์ ดวงตามีแววครุ่นคิดขณะลูบหลังอย่างปลอบประโลม "แมกซิม" หล่อนพูดเสียงเบาแต่แฝงความมั่นคง คนถูกเรียกเงยหน้า "เลิกกับไคน์เถอะ"

คนฟังตะลึง แซนดราจึงอธิบาย "ฉันดีใจมากที่คนที่ฉันรักทั้งคู่มาอยู่ด้วยกัน ไคน์เป็นคนน่ารักแล้วก็มีเสน่ห์มาก คุณเองก็เป็นผู้ชายที่ยอดเยี่ยม แต่เขาไม่เหมาะกับคุณ ฉันไม่เห็นด้วยกับชีวิตคู่ที่ทำให้อีกฝ่ายต้องเจ็บปวดหรอกนะ การเลิกกับเขาอาจจะดีที่สุดสำหรับคุณ"

แมกซ์เงียบ ก้มหน้านิ่งก่อนพูดด้วยน้ำเสียงเรียบสงบแต่ปวดร้าว "ผมทำอย่างนั้นไม่ได้ แซนดรา" เขาหลับตา พูดช้าๆ ชัดเจน "ต่อให้ต้องเจ็บมากกว่านี้ผมก็ยังอยากอยู่กับเขา เขาไม่ใช่แค่เซ็กซ์เมทของผม ผมรักเขา ผมรักไคน์"

แซนดราถอนหายใจ รู้สึกว่าตัวเองคนเดียวคงไม่ไหวเลยคว้ามือถือ "ฉันไม่ใช่เกย์ พูดอะไรไปคุณคงไม่ค่อยดีเท่าไร ฉันจะเรียกเพื่อนสนิทของไคน์มา คุณรู้จักซาช่าไหม?"

คนถูกถามพยักหน้า "ผมไม่เคยเจอ แต่ได้ยินไคน์พูดถึงบ่อยๆ"

"นั่นแหละ ฉันว่าเขาช่วยคุณได้"

comment