|
Lover's Diary
(Lover's Crisis 7)
by...nongrata
ไคน์หลบมานอนสูบบุหรี่บนโซฟาในห้องทำงานของดาเนียล
พักเดียวก็ได้ยินเสียงเปิดประตู ไคน์ถอนหายใจแบบหน่ายๆ
"ตอนนี้ฉันไม่อยากเห็นหน้าใครทั้งนั้น โดยเฉพาะหน้านายว่ะ ดาเนียล"
"งั้นคุณก็ไม่ควรเข้ามาหลบหน้าผมในห้องทำงานของผม" ดาเนียลจับไคน์นั่งตัก
"เป็นอะไรไปจ๊ะ? สีหน้าคุณดูไม่ดีเลย จะให้เดาไหม?"
"ไม่ต้องเลย นายเดาถูกอยู่แล้ว ว่าแต่เดี๋ยวนี้มาช่วยงานพ่อแล้วเหรอ?"
"มันจำเป็นนี่จ๊ะ"
"ติดพ่อเหมือนเดิม" ไคน์บ่นแล้วเริ่มพ่นควันต่อ แต่ถูกดาเนียลดึงบุหรี่ออกจากปาก
"คุณสูบมากไปแล้ว หมู่นี้สูบจัดขึ้นด้วยใช่ไหม?" ไคน์เม้มปากแต่ไม่พูดอะไร
ดาเนียลเอานิ้วไล้แก้มคนตรงหน้า "ที่รัก" เขากระซิบออดอ้อน "..ที่รักจ๋า..."
"ทำไมไม่กลับมาให้เร็วกว่านี้?"
"เพราะผมต้องจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย"
"แล้วอยู่โน่นทำอะไรบ้าง?"
"ก็เรื่อยๆ ผมต้องไปบรรยายด้วย"
ไคน์เงียบไปพักหนึ่งเหมือนหมดเรื่องคุย นานทีเดียวจึงค่อยพูดขึ้นมา "ออกไปก่อนเถอะ
ฉันอยากอยู่คนเดียว"
ดาเนียลยักไหล่ "โอเค ผมจะออกไปเพื่อให้คุณนอนคิดฟุ้งซ่านเรื่องตอนเราเลิกกัน"
"อย่าสู่รู้ไปหน่อยเลย" ไคน์ตั้งท่าจะด่าอีกแต่อีกฝ่ายเดินออกไปเรียบร้อยแล้ว
เริ่มรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาเพราะดาเนียลพูดถูก ไคน์คว้าไฟแช็ค แต่ไม่รู้เพราะอะไรถึงได้วางลง
เจ้าตัวนอนท่าเดิม หลับตาแล้วทำอย่างที่ดาเนียลว่าทุกอย่าง
วันนั้นอากาศร้อน ไคน์กลับบ้านตั้งแต่บ่าย ประหลาดใจนิดหน่อยที่เห็นดาเนียลอยู่ในห้อง
ที่แปลกยิ่งไปกว่านั้นคือเจ้าตัวดูสีหน้าไม่ดีเลย ไคน์ไม่ได้สงสัยอะไรแม้จะรู้สึกตะหงิดๆกับอ้อมกอดที่กระอักกระอ่วนยังไงชอบกลของอีกฝ่าย
ดาเนียลถอดสูทของไคน์ออกแล้วเริ่มปลดกระดุมเสื้อเชิ้ต ไคน์ไม่แน่ใจว่าคิดไปเองหรือเปล่าแต่เหมือนได้กลิ่นน้ำหอมของผู้หญิงระเหยออกมาจากแผ่นอกที่ตัวเองซบอยู่
ดาเนียลรีบผละออกพอได้ยินเสียงน้ำเดือด ไคน์ตามไปดู ออกจะงงหน่อยๆเพราะเห็นดาเนียลทำหน้าเครียด
ความพิศวงเริ่มกลายเป็นระแวงเมื่ออีกฝ่ายยังยืนจ้องกาน้ำเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ
"นายเป็นอะไรไป?"
คนถูกเรียกสะดุ้ง ท่าทางประสาทหน่อยๆแต่ยังพยายามทำตัวดูร่าเริง "ไม่เห็นมีอะไรนี่จ๊ะ
ผมดูเป็นยังไงเหรอ?"
"ดูแปลกๆยังไงชอบกล" พอพูดออกไปแล้วไคน์ก็รู้สึกอย่างนั้นขึ้นมาจริงๆ
แค่การที่ดาเนียลไม่กลับมาคลอเคลียด้วยก็เกินพอที่จะถือเป็นหลักฐาน ปกติแล้วไม่มีอะไรขวางเขาได้ถ้าคิดจะทำขึ้นมา
ต่อให้มีช็อตเด็ดของประธานาธิบดีกำลังมีเซ็กซ์สบึมส์กับมนุษย์ต่างดาวกำลังถ่ายทอดสดทางจอทีวีก็ไม่มีทางหยุดดาเนียลได้
แล้วนี่เกิดอะไรขึ้น...?
ไคน์ชักอยากเข้าไปรวบรวมความคิดในห้องน้ำ ไม่ได้คิดเลยแม้แต่น้อยว่าจะมีใครคนอื่นอยู่ในห้อง
ทั้งคู่ไม่เคยมีปัญหาว่าใครจะไปนอนกับใคร ต่อให้พาเข้าบ้านก็คงแค่ฉุนนิดหน่อย
แต่ไม่ใช่เรื่องที่จำเป็นจนถึงกับต้องปกปิด ด้วยเหตุนี้ไคน์จึงยืนอึ้งแต่ยังไม่รู้สึกโกรธเมื่อเปิดประตูไปแล้วเจอผู้หญิงผมแดงร่างสูงยืนเปลือยล่อนจ้อนอยู่ข้างใน
"เอ่อ..." ไคน์ไม่รู้จะพูดอะไรดี ดาเนียลทำท่าเหมือนอยากตาย ส่วนสาวเจ้าเพียงหยิบเสื้อคลุมที่เอามาเองมาสวม
ทั้งห้องเงียบกริบไปประมาณ 3 วินาที
"เอ่อ..." ไคน์เริ่มขึ้นมาก่อน "คุณผู้หญิง.. ไม่ทราบว่าคุณคือ..?"
"เธอน่ะเหรอที่ว่าตอนนี้อยู่กับแดน?" เสียงของแขกที่ไม่รู้ว่าได้รับเชิญหรือเปล่าฟังไม่ค่อยเป็นมิตรยังไงชอบกล
สำเนียงอังกฤษชัดแจ๋วทีเดียว "ฉันชื่ออลิซาเบ็ธ เป็นคู่หมั้นของแดน"
หล่อนตอบโดยไม่มองสายตาที่เหมือนอยากฉีกเนื้อคนกินของคนถูกเอ่ยถึง
"อลิซาเบ็ธ คุณกลับไปก่อน" ดาเนียลพูดห้วนๆ หน้าตาถมึงทึง
"แต่แดน.."
"กลับไป!" ดาเนียลตะโกน เล่นเอาคนฟังยืนอึ้ง เริ่มกลัวขึ้นมาบ้างแล้ว
ไคน์รีบเข้ามาดันอกดาเนียลกันไว้ให้ก่อนหันไปพูดด้วย
"ขอโทษนะครับคุณผู้หญิง แต่ผมกับเขามีเรื่องสำคัญต้องคุยกัน ขอความกรุณาช่วยกลับไปก่อนแล้วค่อยมาวันหลังได้ไหมครับ?"
"ไม่ต้องมาแล้ว!"
"ดาเนียล!" ไคน์ดุแล้วช่วยพาสาวผมแดงหลีกไปให้พ้นรัศมีของดาเนียลที่กำลังจะคลั่ง
พูดปลอบใจตอนช่วยแต่งตัวเพราะดูท่าทางเจ้าหล่อนจะเสียขวัญ ไคน์โทรเรียกแท็กซี่ให้อลิซาเบ็ธแล้วค่อยหันมาเผชิญหน้ากับคนที่ยังยืนก้มหน้าอยู่
ไคน์ไม่ได้โกรธและต้องการแค่คำอธิบาย ..แต่ดาเนียลไม่พูดอะไรเลย...
"ให้ฉันดูหน้าหน่อยซิ" ดาเนียลไม่แม้แต่ขยับ ไคน์ชักโมโหเลยเข้าไปกระชากดูจนได้
"ทำไมนายทำหน้าอย่างนี้..?"
"ผมขอโทษ.."
คนฟังถึงกับช็อค "หมายความว่าไง?" ไคน์ถามเสียงแผ่วเหมือนไม่อยากเชื่อหู
"ทำไมนายพูดอย่างนั้น? โอเค นายมีคู่หมั้นและกำลังจะแต่งงาน นั่นไม่ผิด
นายนอนกับคู่หมั้นนาย นั่นก็ยิ่งไม่ผิด นายไม่ผิดอะไรเลย แล้วทำไมถึงทำหน้ารู้สึกผิดใส่ฉัน!?"
ไคน์ตะโกนตรงประโยคสุดท้ายแบบสุดกลั้น ไม่มีอะไรเกิดขึ้นนอกจากความเงียบ
ไคน์พูดต่อด้วยใบหน้าขาวเผือด "นายคิดว่าฉันเป็นคนยังไง? คิดว่าฉันชอบเห็นนายเจ็บปวดงั้นเหรอ!?
นายเจ็บเพราะมีฉันอยู่? เพราะฉันนายถึงรู้สึกผิด? ทำไมไม่พูดเล่า!? พูด!!!"
ทุกอย่างเงียบกริบ ไคน์ยืนรอพลางพยายามแกะเกลียวไหมที่ดาเนียลเป็นคนผูกตอนรวบผมให้เมื่อเช้าแต่เอาไม่ออกเลยกระชากจนหลุด
มีเส้นผมสีคล้ายกับผมของอีกฝ่ายแต่เข้มกว่าติดมาด้วยหลายเส้น เจ็บจนน้ำตาแทบร่วง
ดาเนียลพูดซ้ำคำเดิมเบาๆ
"ผมขอโทษ"
ไคน์ฟิวส์ขาด ทุบอกคนตรงหน้าสุดแรงเกิด "ขอโทษ!? พูดแบบนี้หมายความว่าไง!?
แกดูถูกฉัน!! ไอ้สารเลว!!!" ไคน์ทั้งเตะทั้งต่อย ดาเนียลไม่ตอบโต้เลยซักนิด
แถมยังเดินตามให้อีกฝ่ายเอาของขว้างใส่อย่างกับจะช่วยบรรเทาความรู้สึกผิดของตัวเองลงได้
ผ่านไปพักใหญ่ไคน์ก็หยุด ทรุดตัวลงนั่งบนพื้นพลางหอบหายใจอย่างอ่อนล้าก่อนวิ่งเข้าห้องนอน
ดาเนียลตามไปดู เจอเจ้าตัวกำลังลากกระเป๋าใบใหญ่ออกมาแล้วเริ่มกระชากเสื้อผ้าที่อยู่ในตู้มายัดเข้าไป
ดูรีบร้อนอย่างกับกำลังจะหนีจากอะไรซักอย่าง
"คุณทำอะไรน่ะ?" ดาเนียลถาม หน้าตายังเบลอๆอย่างตั้งตัวไม่ติด
"ดูเอาก็น่าจะรู้" ไคน์ตอบโดยไม่ยอมละมือ ไม่ยอมแม้แต่จะมองหน้าคนถามด้วยซ้ำ
"ตอนแต่งงานอย่าลืมเชิญฉันด้วยนะ แดน ของขวัญจะเอาอะไรดีล่ะ? น้ำหอมดีมั้ย?
อลิซาเบ็ธใช้ชาแนลนัมเบอร์ไฟฟ์นี่ หรือนายว่าไง? แดน"
"อย่าเรียกผมว่าแดน" ดาเนียลพูดเสียงสะท้าน แต่ไคน์ไม่สนใจ
"ทำไมล่ะ? แดน ใครๆเขาก็เรียกนายอย่างนี้กันไม่ใช่เหรอ? 'แดน' "
ไคน์เอานิ้วหัวแม่มือป้ายน้ำหยดหนึ่งที่หางตา ไม่รู้เหมือนกันว่ามันคืออะไร
ในห้องไม่ได้เปิดแอร์และตอนนี้เจ้าตัวก็กำลังเหงื่อท่วม ไคน์สบถเมื่อพบว่าข้าวของของตัวเองที่อยู่ในห้องอีกฝ่ายมีมากเกินกว่าจะเก็บไปได้หมด
ไม่รู้ว่าทำไมครั้งนี้มันถึงได้ยุ่งยากกว่าครั้งก่อนๆที่แค่กระเป๋าเล็กๆใบเดียวก็เหลือจะพอ
ไคน์ตัดสินใจเอาไปแค่เสื้อผ้าเท่าที่จะหอบได้ส่วนอย่างอื่นทิ้งไว้โดยไม่คิดจะกลับมาเอา
ดาเนียลได้แต่ยืนทื่ออย่างทำอะไรไม่ถูกทั้งที่เคยเกิดเรื่องแบบนี้มาหลายครั้ง
แต่คราวนี้กลับทำได้เพียงมองตามแผ่นหลังของไคน์ที่กำลังลากกระเป๋าผ่านหน้าตัวเองออกไปจากห้อง
เสียงปิดประตูไม่ได้ดังไปกว่าเวลาปกติเลย ดาเนียลนั่งลงบนเตียง ซบหน้าลงกับฝ่ามือแล้วครางเสียงแหบโหยจนเหมือนสะอื้น
ไคน์เรียกแท็กซี่ไปบ้านซาช่า น่าแปลกที่เมื่อครู่ยังรีบเก็บของแทบเป็นแทบตายแต่ตอนนี้กลับนั่งไม่มีอะไรทำอยู่ในรถ
ไคน์จุดบุหรี่สูบ เอนตัวพิงเบาะแล้วหลับตา เมื่อกี๊อีกเหมือนกันที่รู้สึกว่ามีเรื่องต้องทำมากมายแต่ตอนนี้กลับไม่รู้จะทำอะไร
พรุ่งนี้ก็ไม่รู้ ต่อจากพรุ่งนี้ก็ยิ่งคิดไม่ออก...
"คุณครับ กรุณาอย่าสูบบุหรี่ครับ"
"คิดเงินเพิ่มได้ตามใจชอบเลย"
ไคน์บอกแล้วลืมตามานั่งมองมือตัวเอง หยดน้ำปริศนาที่อยู่บนปลายนิ้วนั้นแห้งแล้ว
จู่ๆเจ้าตัวก็นึกอยากรู้ขึ้นมาอย่างรุนแรงจนน่าขันว่ามันคืออะไรกันแน่ระหว่างเหงื่อกับน้ำตา
ไคน์ลองเลียดู รสชาติที่ติดปลายลิ้นเค็มปะแล่มจนใจหาย
...แต่จะเหงื่อหรือน้ำตามันก็เค็มเหมือนกัน.....
หลังจากนั้น 3 วันแมกซ์ก็เจอไคน์ตอนแอบหลบมานั่งพี้ยาเงียบๆคนเดียวในห้องน้ำ
ไคน์ที่ตอนนั้นกำลังเมายารู้สึกอยากนอนกับใครก็ได้ที่ไม่ได้ผมสีทองแล้วก็ตาสีเขียวเลยออกปากชวน
แมกซ์ประหลาดใจนิดหน่อยแต่ก็ไม่ได้นึกสงสัยอะไร ตอนนั้นไคน์คิดว่าจะไม่ยอมอยู่กับใครไปสักพักใหญ่ๆ
พูดจริงๆแล้วถ้าไม่เทคยาเข้าไปไคน์ก็ไม่นึกอยากมีเซ็กซ์กับใครเลยด้วยซ้ำ
ปกติแล้วไคน์จะเกลียดผู้ชายทุกคนที่ตัวเองนอนด้วยตอนสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
แต่พอตื่นขึ้นมาแล้วเห็นริมฝีปากของแมกซ์ที่ยิ้มให้แล้วจูบเบาๆที่แก้ม ไคน์ก็รู้สึกทันทีว่าไม่ได้รังเกียจผู้ชายคนนี้เลย
ไคน์กำลังไม่มีเงินเพราะเพิ่งใช้แหลกไปตอนเกิดเรื่อง แต่นั่นก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญเลยซักนิด
ไคน์ยังมีงานทำแถมเคยลำบากยิ่งกว่านี้มาแล้ว ที่สำคัญไคน์ตั้งใจเอาไว้แน่วแน่แล้วว่า...
พอแมกซ์เอื้อมมือมากอดพลางชวนให้มาอยู่ด้วย โดยไม่รู้อย่างแน่ชัดว่าทำไม
ไคน์กลับหันมามองหน้าคนพูดแล้วจูบตอบที่ริมฝีปาก.....
ไคน์นอนคิดจนเริ่มเซ็งเลยออกมาข้างนอก
ไม่ทันไรก็ต้องเซ็งหนักกว่าเดิมเพราะเจอไมเคิลที่พกความเชื่อมั่นมาเต็มเปี่ยมดักรออยู่
ไคน์ชิ่งหนีทันทีแต่พอหันไปมองปรากฏว่าไมเคิลยังคงวิ่งตามด้วยความเร็วระดับที่ไม่น่าเชื่อว่ามนุษย์หนูจะสามารถทำได้
"ค.. ไคน์ วันนี้ไม่ไปทานข้าวด้วยกันเหรอ?" ไมเคิลวิ่งไปถามไป
"เกรงใจจังครับ!" ไคน์ตะโกนตอบ เริ่มหอบตามประสาคนไม่เคยออกกำลังกาย
"เกรงใจอะไรกัน เราก็รู้จักกันมาตั้งนานแล้ว" ไมเคิลคว้าแขนคู่สนทนาไว้ได้
"มื้อเย็นควรเป็นเวลาของครอบครัวครับ" ไคน์พยายามแกะมือออก
"เมียฉันเขาไม่สนใจหรอก"
"วันนี้ผมไม่ว่างครับ" ไคน์กระชากแขนออกสุดแรงแล้วรีบโดดขึ้นรถที่ผ่านมาพอดีโดยไม่สนทั้งนั้นว่าใครจะเป็นคนขับ
"แล้วพบกันใหม่ครับ! ไมเคิล" ไคน์ตะโกนบอกออกมากระจกหน้าต่างรถ
ไมเคิลเริ่มวิตกจริตว่ารถที่ไคน์นั่งไปอาจแวะโมเต็ลข้างทาง ไคน์อาจถูกทำมิดีมิร้าย
ถูกถ่ายรูปเก็บไว้และกำลังต้องการความช่วยเหลือ โอ พระเจ้า ไมเคิลรีบกระโดดขึ้นรถแล้วขับตามด้วยลางสังหรณ์ว่าต้องเกิดอะไรขึ้นแน่ๆ
ไคน์อึ้งนิดหน่อยพอเห็นว่าแมกซ์เป็นคนขับแต่ก็ไม่ได้คิดอะไร ออกจะดีใจนิดๆเสียด้วยซ้ำไป
ไคน์ถอดเสื้อโค้ตกับถุงมือออกก่อนปรับเบาะแล้วเอนตัวลงนอน รู้สึกอุ่นสบายและอยากกลับบ้านเป็นที่สุด
แมกซ์เหลือบมองไคน์ สมองยังเต็มไปด้วยเรื่องใหม่ที่เพิ่งรู้กับเรื่องเก่าปนกันยุ่งเหยิง
แมกซ์แอบมาจอดรถรอไคน์ตั้งแต่บ่าย พอเห็นเดินออกมากับผู้ชายท่าทางแปลกๆที่ไคน์ทำท่าเหมือนพยายามหนีเลยรีบขับมาหา
รู้สึกสับสนกึ่งไม่พอใจยังไงชอบกลที่ดูจะมีคนเข้ามายุ่มย่ามมากเหลือเกิน
แมกซ์ไม่อยากทำตัวเหมือนพวกขี้ระแวงแต่มันอดไม่ได้จริงๆ....
"เมื่อกี๊ใคร?"
"ใคร? อ๋อ ไมเคิลน่ะเหรอ ก็แค่ไอ้โรคจิตธรรมดา"
"เคยนอนด้วยกันไหม?"
ไคน์ทำหน้าคลื่นไส้ ยังจับไม่ได้ถึงแววประชดประชันที่แฝงอยู่ภายใน "อย่างหมอนั่นน่ะ?
ให้ฉันไปเลียพื้นดีกว่า"
"ทำไมล่ะ?" แมกซ์เกือบขับรถฝ่าไฟแดง รีบเหยียบเบรกแล้วหันมาคุยกับไคน์แบบเต็มตัว
"นายไม่สนใจอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ?" คราวนี้น้ำเสียงที่ใช้ส่อแววหาเรื่องจนคนพูดยังนึกเกลียดตัวเอง
ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมต้องทำตัวแบบนี้ ไคน์หันขวับ คิ้วขมวดแสดงชัดว่าไม่สบอารมณ์
"อยากพูดอะไรกันแน่?"
"เปล่า" แมกซ์ยักไหล่ ชักอยากลองพูดจาทำร้ายจิตใจคนอื่นดูซักครั้ง
...บางทีนี่อาจเป็นความปรารถนาที่จะแก้แค้นคืน..... ถ้าลองทำให้ไคน์เจ็บปวดดูบ้างตัวเองอาจรู้สึกดีขึ้นก็ได้
พอคิดอย่างนั้นเขาก็เริ่มต่อ "ปกตินายก็นอนกับใครๆก็ได้อยู่แล้ว หรือเพราะหมอนั่นหน้าตาไม่ดี?"
แมกซ์พูดทั้งที่รู้อยู่เต็มอกว่าไม่จริง ไคน์จ้องเขม็ง แมกซ์ไม่แน่ใจว่าคิดไปเองหรือเปล่าที่เหมือนเห็นใบหน้านั้นซีดเผือด
แต่จะใช่หรือไม่เจ้าตัวก็ถึงกับพูดต่อไม่ออก
"นายคิดอย่างนั้นเองเหรอ? คิดว่าฉันนอนกับใครก็ได้ ใช่! ถ้าฉันเกิดชอบผู้ชายคนไหนขึ้นมาฉันก็นอนด้วยทั้งนั้น
แต่นายคิดว่าฉันนอนกับใครก็เพราะหน้าตางั้นเหรอ?" คนถูกถามพูดไม่ออก
"ได้.. จะให้ทำอย่างนั้นก็ได้ ฉันจะนอนกับไอ้หน้าหนูอย่างไมเคิลให้ดู!"
"ไคน์ ฉันขอ.."
แมกซ์รีบขอโทษแต่ไคน์ผลุนผลันวิ่งลงจากรถไปทั้งอย่างนั้น ไม่ได้เอาอะไรไปเลยซักอย่างแม้กระทั่งเสื้อโค้ตทั้งที่ข้างนอกอากาศหนาวจัด
แมกซ์อยากตามไปแต่สัญญาณไฟเปลี่ยนเป็นสีเขียวแล้วเลยต้องรีบออกรถ รู้สึกแย่หนักกว่าเดิมจนไม่อยากให้อภัยตัวเอง
แมกซ์ถอนหายใจแล้วโทรหาแซนดรา....
"แซนดรา นี่ผมเอง เรื่องที่คุณพูดเมื่อเช้าน่ะ..."
comment
|