|
Lover's Diary
(Lover's Crisis 8)
by...nongrata
ไคน์รีบโดดขึ้นรถไมเคิลที่อยู่ห่างไปไม่เท่าไร
ทำเอาสตอล์กเกอร์ผู้คอยตามมาตั้ง 10 ปีแล้วแต่ยังไม่ได้เคยได้แอ้มเลยซักครั้งใจเต้นตึกตัก
ไมเคิลแทบหัวใจวายเมื่อไคน์ชวนเข้าโรงแรม รีบคอนเฟิร์มความมั่นใจปากคอสั่น
"เธอไม่ได้เกลียดฉันหรอกเหรอ?"
"ทำไมคุณถึงคิดอย่างนั้นล่ะ?"
"ก็เธอชอบทำท่าเหมือนหนีฉันตลอด..."
"อย่าพูดอะไรอย่างนั้นสิ ผมแค่ตื่นเต้นเท่านั้นเวลาได้เจอคุณ"
ไคน์กระซิบ เริ่มคิดจะสร้างรักใหม่ที่ไม่มีรูปกายภายนอกเข้ามาเกี่ยวข้อง
วินาทีนี้ไคน์มั่นใจจริงๆนะว่าตัวเองทำได้....
...กระนั้นเจ้าตัวก็เริ่มเหงื่อตกพอเห็นป้ายชื่อโรงแรม....
แมกซ์ขับรถไปรับอมาลิตามาดินเนอร์ด้วยกัน คืนนี้หล่อนสวยจนผู้ชายทุกคนมองเหลียวหลัง
ทั้งมีดทั้งส้อมหลุดจากมือกันเป็นแถวพอเดินเข้าไปในร้าน แมกซ์เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าตอนพาไคน์ไปไหนมาไหนที่มีเกย์เยอะๆก็เกิดเหตุการณ์แบบนี้ด้วยเหมือนกัน
ผิดกันแต่ตัวเองจะรู้สึกฉุนขึ้นมาถ้าเกิดมีคนมาเกาะแกะไคน์แต่ไม่รู้สึกอย่างนั้นกับอมาลิตา
แมกซ์จำได้ว่าออกจะดีใจนิดๆด้วยซ้ำถ้าอมาลิตาจะได้เจอผู้ชายดีๆที่รักหล่อนจริง
ทั้งคู่นั่งคุยกันแต่แมกซ์ยังห่วงไคน์จนทนทุรนทุรายไม่ไหว ต้องขอตัวมาเข้าห้องน้ำเพื่อโทรหาซาช่าที่กำลังทำอะไรอยู่ก็ไม่รู้แต่เสียงอู้อี้เหมือนกินอะไรอยู่ยังไงชอบกล
พอเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟังซาช่าก็เกิดพูดชัดขึ้นมาทันควันเหมือนคายของที่อยู่ในปากออกเรียบร้อยแล้ว
"แมกซิมที่รัก คุณไม่ควรทำอย่างนั้นเลยรู้มั้ย เดี๋ยวสิที่รัก ผมกำลังคุยกับเพื่อนอยู่"
"นั่นคุณกำลังทำอะไรอยู่รึเปล่า?" แมกซ์ถามเพราะได้ยินเสียงผู้ชายอีกคน
แต่ซาช่ายังคุยต่อเหมือนทองไม่รู้ร้อน
"ฮื่อ แต่ไม่เป็นไรหรอก ผมบอกว่าเดี๋ยวไง อย่างอนสิ มาใกล้ๆมือผมจะได้เอื้อมถึงคุณ
โอเค แมกซิม มาว่ากันต่อ" ซาช่าเริ่มบรรยาย "ผมบอกแล้วว่าไคน์น่ะโกรธง่ายหายเร็ว
คุณไม่ควรไปทำเขาอารมณ์เสียเลยนะ ตอนนั้นน่ะเขาอุตส่าห์หายโกรธคุณแล้วนะ
จำไว้ ถ้าเขาไม่พูดจาแดกดันก็แสดงว่าเขาลืมทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว"
"แล้วเขาจะทำอย่างที่พูดรึเปล่า?"
"ถ้าโกรธอยู่น่ะนะ ชัวร์ เขานอนกับไมเคิลแน่"
พอรู้สึกตัว ไคน์ก็พบว่าตัวเองกำลังนั่งดื่มกับไมเคิลอยู่ที่บาร์ของโรงแรมซึ่งแทบจะไร้ผู้คนและคนชวนก็เริ่มคิดหนัก
อาศัยที่ยังโมโหอยู่เลยนั่งต่อไปได้เรื่อยๆแต่ความคิดเรื่องรักแท้เมื่อครู่เริ่มเลือนลางมากขึ้นเรื่อยๆ
ไคน์หันไปมองหน้าหนูแล้วแทบกลั้นหายใจแต่ฮึดขึ้นมาอีกพอนึกถึงหน้าแมกซ์ มาลองกันซักตั้งสิวะ
ฉันน่ะเหรอนอนกับผู้ชายที่หน้าตา จะว่าไปไมเคิลก็ตามเป็นสตอล์กเกอร์มาตั้ง
10 ปีแล้วแต่ยังไม่เคยมีเซ็กซ์กันเลย คิดๆไปหมอนี่ก็อาจเป็นคนดีก็ได้นะ ฉันจะนอนกับไมเคิลให้ดู!
ไมเคิลเริ่มหายใจถี่ ค่อยๆยื่นมือที่สั่นเทาด้วยความประหม่าจะมาแตะแขนอีกฝ่าย
แต่ไคน์กลับชักหลบไปเกาหลังหูพลางทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ..ไม่ได้ตั้งใจนะ มันเป็นปฏิกิริยาอัตโนมัตินี่นา...
ไคน์แก้ตัวในใจแล้วยิ้มให้แทน อี๋ ยิ่งมองใกล้ๆแล้วยิ่งเหมือนหนู ไม่ได้สิ!
ฉันจะมีรักแท้ที่แสนบริสุทธิ์.... ไมเคิลยื่นหน้าเข้ามา ไคน์หลบวูบทำเอาหน้าหนูเกือบหัวทิ่ม
ไม่ได้รังเกียจนะ! มันตกใจนี่นา...
ไคน์คว้าแชมเปญตรงหน้ามากระดกเข้าปากพรวดเดียวค่อนขวด รู้สึกร้อนวูบตั้งแต่คอลงไปถึงท้อง
พอบวกกับไวน์แดงอีก 1 ขวดที่นั่งดื่มกับไมเคิลไปเมื่อกี๊ก็ทำให้เจ้าตัวเริ่มตาเยิ้ม
ไคน์เหลือบมองไมเคิล โห.. หล่อขึ้นจมเลยว่ะ ไคน์คิดพลางยิ้มหวานหยด แต่มาชะงักเอาตอนที่รู้สึกว่ามือตัวเองกำลังโดนจับอยู่
ไคน์สะดุ้งโหยง ทำท่าจะสะบัดออกแต่... ไม่นะ ฉันจะมีทัศนคติที่เปิดกว้างไม่แบ่งแยกแม้สปีชีส์
ผมไม่ได้รังเกียจคุณนะ แค่.. แค่.. ไมเคิลก้มลงเอาริมฝีปากแนบหลังมือที่ตัวเองใฝ่ฝันมานาน
ผมต้องดื่มให้มากกว่านี้! ไคน์รีบคว้าว้อดก้าที่เพิ่งเอามาเสิร์ฟยกขึ้นซดแบบไม่กลัวตาย
เกิดภาพคู่รักยุคใหม่ที่คนหนึ่งคลอเคลียกับมือของคนรักอย่างทะนุถนอมในขณะที่อีกคนกระเดือกเหล้าเข้าปากอย่างเอาเป็นเอาตาย
เหล้าทุกขวดหมดเกลี้ยง โลกทั้งโลกเริ่มหมุนติ้ว ตอนนี้ไมเคิลโคตรจะหล่อ และไคน์ก็ค้นพบมิติใหม่ของความรักที่ต้องมองกันให้ลึกถึงจิตวิญญาณ
รู้สึกปลื้มเปรมจนอยากจะร้องออกมาดังๆ ฉันเจอแล้วโว้ย! นี่แหละรักแท้ที่ไม่มองกันแค่เปลือกนอก
ต่อไปนี้เรา 2 คนจะอยู่ด้วยกันชั่วกัลปาวสาน เหล้าจะเป็นองค์ประกอบสำคัญซึ่งจะขาดเสียไม่ได้ในชีวิตรักของเรา
มั่นใจได้เลยว่ารักครั้งนี้ต้องบริสุทธิ์ยิ่งกว่าครั้งไหนเพราะมีแอลกอฮอล์ปริมาณมหาศาลช่วยฆ่าเชื้อได้อย่างมีประสิทธิภาพ!
ไมเคิลดึงแก้วออกจากมือ ประคองไคน์ให้ลุกขึ้น "ดื่มมากไปแล้วนะ ไคน์"
"ไปไหน?" ไคน์พยายามพูดไม่ให้เสียงอ้อแอ้ แต่จะว่าไปก็แทบหายเมาพอพบว่าตัวเองกำลังยืนอยู่หน้าลิฟต์
มีไมเคิลโอบเอวกันไม่ให้ล้ม
"เราจะมีความสุขด้วยกันนะ"
ไคน์พูดไม่ออก เมาจนไม่มีแรงจะขัดขืนถึงอยากจะวิ่งหนีตอนถูกดันให้เข้าไปในลิฟต์ขนาดไหนก็ตาม
แมกซ์พาอมาลิตาไปส่งที่โรงแรม ไม่มีอะไรทำเพราะไม่รู้จะไปตามหาไคน์ที่ไหนได้เลยเข้ามานั่งเล่นในห้องตามคำชวน
แมกซ์เอาแต่นั่งจ้องโทรศัพท์มือถือ พยายามคิดว่าไคน์จะโทรมาด้วยความหวังเลือนลางเพราะไคน์ไม่ได้เอาอะไรติดตัวไปทั้งนั้น
ตัวการเริ่มเครียดหนักขึ้นทุกทีด้วยความเป็นห่วง ไคน์ไม่มีเงินติดตัวไปซักแดง
มือถือลืมไว้ในรถ ที่สำคัญไม่มีเสื้อโค้ตทั้งที่อากาศข้างนอกกำลังติดลบ!
"คุณดูเครียดจัง" อมาลิตาทัก แมกซ์เพิ่งรู้ตัวว่ากำลังขมวดคิ้วมุ่น
แต่จะว่าไป อมาลิตาก็กำลังกัดริมฝีปากตัวเองอยู่เหมือนกัน
"คุณก็ด้วย"
แมกซ์เห็นอมาลิตากลั้นหายใจก่อนลุกขึ้นยืน ถอดชุดที่สวมอยู่ออกจนไม่มีอะไรเหลือติดตัวแล้วนั่งคุกเข่า
มือแตะต้นขาแมกซ์ รู้สึกได้ว่าปลายนิ้วนั้นสั่นสะท้าน แมกซ์นิ่งเหมือนอีกฝ่าย
ทั้งคู่จ้องตากันก่อนอมาลิตาจะถอนหายใจ
"คุณไม่รู้สึกอะไรเลยจริงๆเหรอ..?"
แมกซ์ยิ้มน้อยๆ "อมาลิตา ผมไม่ใช่แม้แต่ไบด้วยซ้ำ"
"แสดงว่าฉันหมดหวังจริงๆสินะ" คนพูดลุกขึ้นยืน หน้าตาไม่ได้โกรธอะไรเหมือนเตรียมใจไว้แล้วตั้งแต่แรก
แมกซ์ช่วยหล่อนสวมเสื้อผ้า อมาลิตาก้มลงกอดคนที่กำลังนั่งใส่ถุงน่องให้ตัวเองบนพื้น
จูบที่กระหม่อมก่อนซบหน้าบนศีรษะที่ปกคลุมด้วยผมสีดำ สูดกลิ่นที่เคยคุ้นแล้วหลับตา
"คุณเป็นคนดี... แต่ทำไมผู้ชายดีๆถึงต้องเป็นเกย์กันด้วยนะ"
คนฟังหัวเราะ "ถ้าผมเป็นผู้ชายธรรมดาอาจจะไม่ใช่คนแบบนี้ก็ได้นะ"
อมาลิตานิ่งไปนาน "..คุณคงรักเขามากสินะ..."
คนตอบหลับตา "ที่สุดในชีวิตผม"
"ฉันอิจฉาเขาจัง นี่.. แมกซิม" อมาลิตาถูมือไปมา พูดเสียงแผ่วเหมือนกระซิบ
"..ถ้าคุณไม่ใช่เกย์... คุณจะ..
รักฉันมั้ย..?"
"แน่นอน ..ถ้า.. ไคน์ก็ไม่เป็นผู้หญิงด้วยน่ะนะ แต่ใครจะรู้ ผมอาจต้องกลายเป็นเกย์เพราะเขาก็ได้"
"ว้าว" อมาลิตาครางอย่างรู้สึกทึ่ง "นี่สินะรักแท้"
แมกซ์หัวเราะ กุมมือคนพูดขณะสบตา "บางครั้ง.. ผมหลับตาแล้วคิดในใจว่า
'ขอขอบคุณ ใครก็ตามที่ทำให้ผมได้พบรักแท้' "
"ฉันอยากมีแบบนั้นบ้างจัง แมกซิม.. คุณน่ะ.. ช่วงที่คบอยู่กับฉัน.."
"เชื่อไหม ว่าผมไม่นอนกับใครเลยนอกจากคุณ ตอนนั้นผมคิดจริงๆนะว่าถ้าเป็นคุณผมอาจเปลี่ยนตัวเองได้"
แมกซ์พูดแทรกขึ้นมาเหมือนอ่านความคิดอีกฝ่ายออก อมาลิตาเบิกตากว้าง
"จริงเหรอ?"
"คุณเชื่อไหม?"
คนถูกถามนิ่งไปครู่หนึ่ง ครู่เดียวเท่านั้น "ค่ะ ฉันเชื่อ อย่างน้อยที่สุดคุณก็น่าเชื่อกว่าสามีฉันเยอะเลย"
"คุณต้องขึ้นศาลอีกครั้งเมื่อไหร่?"
"อีก 2 เดือน ฉันต้องทำให้ศาลเชื่อให้ได้ว่าฉันมีปัญญาเลี้ยงลูกได้
และดีด้วย รู้ใช่ไหมคะ? ฉันมีลูกสาว"
"2 คน ชื่อมาร์กาเร็ตตากับแคทลีนา" แมกซ์หัวเราะพลางโคลงหัวพอเห็นเจ้าตัวทำหน้างง
"ไม่เอาน่า ผมตามข่าวคุณตลอดแหละ ผมห่วงคุณมากนะ"
"ขอบคุณค่ะ" อมาลิตารู้สึกเหมือนจะร้องไห้เลยรีบเปลี่ยนเรื่องพูด
"คุณรู้สึกยังไงตอนรู้ว่าตัวเองเป็นเกย์?"
"ผมมั่นใจตั้งแต่อายุ 13 แล้วก็สารภาพกับครอบครัวตอน 16"
"แล้วเป็นไงคะ?"
"แม่ผมเอาแต่ร้องไห้ ส่วนพ่อกระทืบผมแล้วไล่ออกจากบ้าน" คนเล่ายังยิ้ม
แต่มีร่องรอยของความขมขื่นแฝงอยู่ "ดีที่อัลเลสซานโดร.. ลูกพี่ลูกน้องที่สนิทกันเหมือนพี่ชายแท้ๆช่วยผมเอาไว้"
"คุณต้องใช้เวลานานไหมถึงกล้าพูดกับพ่อแม่"
"อมาลิตา" แมกซ์เรียกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน "คนเป็นเกย์ต้องต่อสู้ตลอดชีวิต
อันดับแรกคุณต้องสู้กับตัวเอง พอคุณยอมรับตัวเองได้แล้วคุณก็ต้องสู้กับครอบครัวของคุณ
และสุดท้ายคุณต้องสู้กับสังคม"
"ฉันอยากฟังเรื่องของคุณจัง" อมาลิตาเอนตัวลงนอน "เล่าให้ฟังหน่อยได้ไหมคะ?"
แมกซ์นอนบ้าง มือยังกำโทรศัพท์แน่นก่อนเปลี่ยนมาวางไว้บนอกตัวเองแล้วเริ่มคุย
comment
|