Lover's Diary
(Lover's Crisis [And Then])
by...nongrata
ไคน์ไปจ๊ะเอ๋เอากับไมเคิลที่บริษัทในวันรุ่งขึ้น
หนีไปหนีมาจนมาพบจุดจบเอาในห้องน้ำ ไคน์ควักบุหรี่ขึ้นสูบเพราะชักเครียด
ถึงยังไงการอยู่ในห้องน้ำกับหนู(จู๋)ยักษ์ก็ไม่น่าพิศมัยเอาเสียเลย โดยเฉพาะเมื่อโดนยืนขวางประตูซะมิดแบบนี้
แต่วันนี้นับว่าไมเคิลมาแปลก เพราะไม่มีท่าทีว่าจะเข้ามาจับไม้จับมือแสดงความสนิทสนมอย่างที่เคยทำประจำ
ทั้งคู่เริ่มออกอาการกระสับกระส่ายเหมือนกันแต่ด้วยเหตุผลต่างกัน
"เอ่อ.." ทั้งสองพูดขึ้นพร้อมกัน มองหน้ากันแล้วอึกอักไปด้วยกัน
ไคน์เริ่มรำคาญแต่ก็ไม่กล้าพูดอะไรออกไปเพราะความจริงที่ว่าตัวเองเพิ่งไปตอแหลเขาไว้ยังหลอกหลอนอยู่ในจิตสำนึก
ไม่อยากคิดเลยว่าถ้าไมเคิลเอาเรื่องเมื่อคืนนี้มารีเพลย์ซ้ำจะเป็นยังไง ปกติไคน์ไม่เคยโกหกใครเรื่องเซ็กซ์
ถ้าเป็นคนทั่วไปไคน์ยังอาจยอมนอนด้วยไถ่โทษซักครั้ง หรือแม้แต่เป็นหน้าหนูอย่างไมเคิลก็เถอะ
แต่.. ต้องไม่ใช่กับไอ้จู๋ขนาดมหึมานั่น!! แค่คิดถึงตอนเอาเข้าไปก็สยองแล้ว!
ไมเคิลทำไม้ทำมือเหมือนไม่รู้จะเอาไปไว้ไหน ไคน์รีบถอยออกมาก่อนที่จะถูกเอาส่วนใดส่วนหนึ่งของร่างกายเป็นที่วาง
แต่ไมเคิลก็ไม่ได้ทำอย่างนั้น อันที่จริงคือไมเคิลยังไม่ได้ทำอะไรเลย
ไคน์ชักเซ็งเลยมองอีกฝ่ายฆ่าเวลา รสนิยมของไมเคิลห่วยแตก ไอ้สูทล้าสมัยนั่นควรจะโยนลงถังขยะไปตั้งแต่เมื่อ
10 ปีที่แล้ว ทรงผมแหยๆนั่นก็เหมือนกัน น่าจะเอาลงมาข้างหน้าหน่อย
"..ไคน์ ไคน์"
เจ้าของชื่อสะดุ้งเพราะมัวแต่คิดเพลิน "ครับ?"
"เอ่อ.. เรื่องเมื่อคืน.. มันพูดลำบากแต่ก็..."
ไม่พูดจะดีกว่านะ "ผมเข้าใจครับ" ไคน์พยายามพูดอย่างเข้าอกเข้าใจ
แต่ขาเริ่มกระเถิบหนีไปด้านข้าง "มันไม่มีทางเป็นไปได้ อาจจะดีกว่าถ้าเราจะช่วยกันลืมมันไปซะ"
"แต่ฉันทำไม่ได้" ไมเคิลส่ายหน้าอย่างเจ็บปวด ไคน์ก็ส่ายหน้าเหมือนกันแต่ด้วยอารมณ์อื่น
"แต่คุณมีลูกมีเมียแล้ว"
"แต่ฉันรักเธอ" ไมเคิลสารภาพ
ฉิบหาย ไคน์อึ้ง "แต่.."
"เธออาจไม่รู้ตัว แต่ฉันรักเธอมาตลอด ตั้งแต่ตอนที่เราเจอกันครั้งแรกเมื่อ
10 ปีก่อน"
ไคน์นึกถึงพฤติกรรมสตอล์กเกอร์ตลอดระยะเวลา 10 ปีที่ว่าแล้วนึกสงสัยว่ายังจะมีใครในโลกนี้อีกที่ไม่รู้
"แต่คุณมีลูกมีเมียแล้ว..." ไคน์หาข้ออ้างอื่นไม่ออก "..มัน
มันเป็นบาป..."
"ฉันถึงต้องพูดกับเธอ" คนพูดดึงมืออีกฝ่ายมากุมไว้ ไม่สังเกตว่าสีหน้าเจ้าตัวสยองขวัญสุดขีด
"ฉันยอมตกนรกได้ แต่ไม่มีวันที่จะยอมให้เธอต้องเป็นอย่างนั้น มันเจ็บปวดมากแต่.."
ไมเคิลทำหน้ากล้ำกลืนไม่ผิดอะไรกับหนูกลืนยาเบื่อ "เราจะต้องไม่พบหน้ากันให้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้
เพราะฉันไม่แน่ใจว่าตัวเองจะทนไหวถ้าได้อยู่กับเธอสองต่อสอง มันเหมือนได้ขึ้นสวรรค์ที่รู้ว่าเธอก็คิดเหมือนฉัน
เธอซ่อนความรู้สึกตัวเองได้เก่งมากนะรู้ไหม ในขณะที่ฉันมักจะเผลอตัวบ่อยๆ
แต่เธอไม่เคยเลย.."
ไคน์แทบน้ำตาซึมด้วยความซึ้งใจที่ต่อไปนี้จะไม่ต้องเผชิญหน้ากับสตอล์กเกอร์อีกต่อไป
ไมเคิลทำท่าจะจูบลา ไคน์รีบยกสเวตเตอร์ของแมกซ์ที่เผลอหยิบติดตัวมาด้วยขึ้นบัง
"คือ.. นี่คือของขวัญที่ผมตั้งใจเอามาให้คุณฮะ"
ไมเคิลแทบร้องไห้ไปด้วยอีกคน เขารับเสื้อมาแล้วจ้องแบบไม่อยากเชื่อสายตา
"นี่.. นี่ให้ฉันจริงๆเหรอ?"
"คุณใส่เลยสิฮะ" ไคน์รีบกระชากสูทสุดเสร่อออกมาจากตัวอีกฝ่าย ยัดสเวตเตอร์สวมให้ทางหัว
ไมเคิลสูงพอๆกับแมกซ์เลยใส่ได้พอดีแม้จะหลวมไปหน่อย ..ค่อยยังชั่ว ดูดีกว่าเดิมเยอะ
ที่จริง... ไมเคิลเกือบเหมือนคนแล้วล่ะ! ไม่น่าเชื่อว่าเสื้อผ้าของคนหล่อจะบันดาลให้หนูกลายร่างเป็นคนได้ยังกะซินเดอเรลล่า
ยังงี้ดาเนียลกับแมกซ์ควรเริ่มสร้างกุศลโดยการบริจาคเสื้อผ้าให้คนจำพวกนี้นะ!
"คุณควรเปลี่ยนทรงผมด้วยนะ" ไคน์เอาน้ำมาลูบผมด้านหน้า ระหว่างนั้นขาก็ค่อยๆกระเถิบไปทางประตู
"คุณลองทำดูสิ นั่น อย่างนั้น" มือคนแนะนำเริ่มแตะลูกบิด
"แบบนี้เหรอ?"
ไคน์หันไปมอง ตะลึงนิดหน่อยเพราะไมเคิลกลายเป็นมนุษย์ปกติไปแล้ว "คุณดู..
ดีมากเลย ต่อไปนี้ทำแบบนี้ทุกวันเลยนะ ถ้าเป็นไปได้ก็เพิ่มน้ำหนักซักหน่อย"
ไคน์ชักรู้สึกสบายใจที่อย่างน้อยก็ได้ล้างบาปที่ไปให้ความหวังไมเคิลโดยการทำหนูให้เป็นคน
ยากใช่เล่นเชียวนะนี่!
"ผมคงต้องไปแล้ว" ไคน์หันหลังเตรียมเผ่น แต่โดนคนที่เพิ่งได้กลายเป็นคนหมาดๆเรียกไว้
"เดี๋ยว.."
คนถูกเรียกชะงักแต่ไม่ยอมหันกลับไปมอง ไหล่สั่นสะท้านด้วยความผวาเล็กๆเพราะท่ายืนหันหลังนับว่าหมิ่นเหม่ต่อความปลอดภัยอย่างยิ่ง
ไคน์พยายามเค้นคำพูดออกมาด้วยปลายลิ้นที่สั่นระรัว เสียงที่ได้จึงไม่ต่างอะไรกับเสียงสะอื้น
"เราคงไม่มีอะไรต้องพูดกันอีกแล้ว คุณมีลูกมีเมียมาตั้งแต่ก่อนเราจะเจอกันซะอีก"
"แต่ฉันรักเธอมากนะ"
"ขอบคุณครับ.." ไคน์พูดเสียงสั่น "..ซักวัน เราอาจมีโอกาสได้อยู่ด้วยกันก็ได้..."
"ฉันจะรอ" ไมเคิลให้สัญญา "ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ตาม.."
แต่ต้องไม่ใช่ชาตินี้! ไคน์ต่อในใจแล้วเปิดประตูวิ่งหนีเตลิดเปิดเปิง
comment
|