|
Lover's Diary
(Lover's entr'acte : scene
12)
by...nongrata
Scene 12 : แต่...
วันรุ่งขึ้นแมกซ์มานั่งกินมื้อกลางวันเป็นเพื่อนทาคุยะระหว่างรอคนรู้จักที่นัดเจอกัน
ไคน์จะตามมาสมทบทีหลังหลังจากไปเตรียมจัดฉากกับเตี๊ยมบทให้ซาช่าที่บ้านเนื่องจากทาคุยะดันจำได้ว่าน้องชายยังมีเพื่อนสนิทอยู่อีกคน
จริงๆแล้วหลายอย่างระหว่างสองคนนี้มักทำให้แมกซ์ประหลาดใจ ไคน์ดูจะพยายามแสดงให้ลูกพี่ลูกน้องคนนี้เห็นเสียเหลือเกินว่าตัวเองมีชีวิตที่แสนเพอร์เฟคและสามารถดูแลความเป็นไปต่างๆได้ในชีวิตได้เต็มร้อย
ส่วนทาคุยะก็ดูเป็นห่วงเป็นใยซะยิ่งกว่าพ่อห่วงลูก พอมาอยู่ด้วยกันทั้งคู่เลยไม่ต่างอะไรกับเล่นเกมจับผิด
บางครั้งแมกซ์เห็นสองคนนี้คุยกันหน้าตาเคร่งเครียดและจะเงียบกริบทันทีเมื่อมีใครเข้ามาทั้งที่ก็ใช้ภาษาญี่ปุ่นอยู่แล้ว
ไม่รู้ว่ามีเรื่องอะไร แต่คิดว่าไม่ถามดูจะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด
อะไรบางอย่างทำให้แมกซ์ต้องหันไปมองที่ประตู เป็นอารมณ์ที่คล้ายกับคนเป็นภูมิแพ้หนักๆขนาดสัมผัสได้ว่ามีของที่ตัวเองแพ้อยู่ในห้องทั้งที่ยังไม่เห็นแม้แต่เงา
ที่จริงอาการแพ้ถั่วของแมกซ์ไม่ได้หนักหนาสาหัสอะไรมากมาย ยังไม่ต้องถึงขนาดพกยาเอาไว้ฉีดเวลาเผลอไปเอาผลิตภัณฑ์ใดๆที่มีถั่วเป็นส่วนประกอบเข้าปาก
ซึ่งก็นับว่าบุญ เพราะถ้าเกิดเป็นอย่างนั้นขึ้นมาก็มีทางเป็นไปได้สูงว่าคงตายไปตั้งแต่ตอนเริ่มคบกับไคน์ใหม่ๆแล้ว
สมมติฐานเป็นจริง ไม่ใช่ถั่ว แต่เป็นดาเนียล ผมสีทองเปล่งประกายกับตาสีเขียวมรกตทำให้แมกซ์รู้สึกคันคะเยอยิ่งกว่าสวาปามถั่วกระป๋องเข้าไปสามลัง
ดาเนียลเลิกคิ้ว ท่าทางอัศจรรย์ใจสุดๆที่เห็นคนรู้จัก บังเอิญอะไรยังงี้!
ไอ้นี่คงยังไม่รู้จักพี่ชายไคน์แหงๆ เพราะเท่าที่คุยกันทาคุยะบอกว่าไม่ได้มาอเมริกาหลายปีแล้วและได้เจอไคน์เฉพาะที่ฝรั่งเศส
ตลอดเวลาที่ผ่านมาแมกซ์มักขมขื่นอยู่เสมอเวลาดาเนียลแสดงตัวทั้งโดยจงใจและไม่จงใจว่ารู้จักไคน์ลึกซึ้งและยาวนานกว่า
นั่นทำให้รู้สึกคล้ายถูกข่มและกีดกันไม่ให้เข้าไปมีส่วนร่วมในโลกของความสัมพันธ์อันสนิทชิดเชื้อ
ทีนี้ล่ะ!
"พระเจ้า! แมกซิม คุณมาอยู่นี่ได้ไงน่ะ? แล้ว.." ดาเนียลมองไปทางคนที่นั่งข้างๆ
แมกซ์กระแอม ทาคุยะลุกขึ้นยืนเหมือนรู้งาน
"นี่คือ.."
"แดน" คนพูดเดินไปหาเจ้าของชื่อ
เอ๋?
"ทาคุยะ อยู่ๆก็มาไม่บอกไม่กล่าว" ดาเนียลพูดคล้ายต่อว่า แต่ไม่ได้จริงจังอะไร
"โทษที ตั้งใจจะเซอร์ไพรส์น่ะ สำเร็จไหมนี่?"
"ใช้ได้เลย ผมเพิ่งกลับมาพอดีกับคุณโทรมานัดเลยแหละ"
แมกซ์อึ้ง นั่งมองทั้งคู่จับมือกันก่อนกอดทักทาย ตบหลังตบไหล่เล่นเหมือนเพื่อนสนิท
ดาเนียลเหมือนจะนึกขึ้นได้
"นี่คุณรู้จักกับแมกซิมด้วยเหรอ?"
"อา.. เขาเป็นเพื่อนสนิทของอากิระตอนนี้น่ะ รู้จักกันได้แสดงว่าตอนนี้ก็ยังติดต่อกับน้องฉันอยู่ใช่ไหม?
"
"เพื่อนสนิท?" คนถามงง แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ
ไคน์เปิดประตูเข้ามา ดูช็อคไปเลยที่เห็นอยู่กันครบองค์สาม เจ้าตัวทำท่าอึดอัดคล้ายไม่อยากอยู่ในสถานการณ์แบบนี้เลยสะกิดแมกซ์ที่กำลังนั่งเอ๋อให้ปลีกตัวออกไปด้วย
"นี่มันอะไรกันน่ะ?" แมกซ์ถามทันทีที่ลับหลังทั้งสองคน "พี่นายรู้จักดาเนียลด้วยเหรอ?"
จริงอยู่ว่าไคน์คบกับดาเนียลตั้งกว่า 3 ปี จะรู้จักกันก็ไม่แปลก แต่ทำไมถึงดูสนิทกันขนาดนั้นล่ะ
"ดาเนียลรู้จักพี่ก่อนฉันอีก" ไคน์ตอบ ท่าทางเซ็งสุดๆ
"เห?"
"พี่เจอดาเนียลตอนไปเรียนที่ออกซฟอร์ด ดาเนียลเป็นรุ่นน้องพี่ฉัน สนิทกันตั้งแต่ตอนนั้นแหละ"
"แล้วทำไมนายต้องหนีออกมาด้วยล่ะ?"
ไคน์เงียบ ท่าทางเหมือนไม่อยากพูด "อยากรู้จริงๆเหรอ?"
"ใช่"
"เข้าไปในรถกันก่อนเถอะ"
แมกซ์เปิดประตูรถ ทั้งคู่เข้าไปนั่งเคียงกันที่เบาะหน้า ไคน์จุดบุหรี่แต่ไม่สูบ
ได้แต่ใช้นิ้วคีบไว้พลางนั่งใจลอยมองออกไปนอกหน้าต่าง นานเอาการกว่าจะเปิดปากพูด
"พี่ไม่เห็นด้วยเลยที่ฉันเลิกกับดาเนียล ที่นัดหมอนั่นออกมาก็คงกะจะคุยเรื่องนี้ล่ะมั้ง"
"เพื่ออะไร..?" แมกซ์ถามเสียงเบา รู้สึกเหมือนถูกทุบหัว
"ให้ฉันกับดาเนียลกลับไปอยู่ด้วยกัน"
"แล้วนายจะทำตามมั้ย...?" เสียงที่ถามยิ่งเบากว่าเดิม
ไคน์เงียบ แมกซ์จับไหล่ที่ตัวเองรักให้หันมา พยายามพูดให้นุ่มนวลที่สุด "ก็บอกพี่นายสิว่านายมีคนรักใหม่แล้ว
และจะไม่กลับไปอยู่กับดาเนียลอีก แค่นี้เอง" อีกฝ่ายส่ายหน้า "ทำไม!?"
"ไม่รู้"
"แต่นายต้องทำ!"
"ฉันทำไม่ได้"
"ทำไมเล่า!?" นิ้วที่กุมไหล่กรุ่นกลิ่นไวน์เริ่มบีบแรง "เลิกทำตัวอย่างนี้ซะทีเถอะ!
จะโลเลไปถึงไหน นายมีฉัน แค่นั้นก็พอแล้วไม่ใช่เหรอ ทำไมต้องไปยุ่งกับคนอื่นอีก!?"
"อย่ามาบังคับฉัน!" ไคน์ตะโกนใส่หน้า พยายามแกะมือที่อยู่บนไหล่ตัวเอง
"อย่าบังคับให้ฉันเลือก มั่นใจเหรอว่าฉันจะเลือกนาย"
แมกซ์ปล่อยมือราวกับหมดแรงขึ้นมากะทันหัน "นี่นายคิดอย่างนี้อยู่ตลอดเลยเหรอ?"
คนถูกถามไม่ตอบ "ขณะที่ฉันคิดว่าจะทำยังไงให้อยู่กับนายได้ตลอดไป นายกลับหาทางหนีทีไล่ตลอดเวลา..."
"ไม่ใช่อย่างนั้น.."
"แล้วเป็นอย่างไหน!?"
"ขอร้องล่ะ อย่าถามอะไรตอนนี้ เพราะฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน" ไคน์ผลักประตูรถ
"ฉันจะไปหาซาช่าอีกรอบ คืนนี้กลับดึก ฝากบอกพี่ด้วย อ้อ แล้วอย่าลืมล่ะ
คืนพรุ่งนี้มีดินเนอร์ที่บ้าน"
"ถามอย่างได้ไหม?" แมกซ์พูดเสียงอ่อนระโหย
"อะไร?"
"ที่ต้องทำขนาดนี้เพราะเรื่องที่นายคุยกับพี่แค่สองคนรึเปล่า?"
ไคน์อึ้ง แต่ก็ยังตอบ "อา.. ก็นะ.. ทางอ้อมล่ะมั้ง..."
"มันเรื่องอะไร?"
ไคน์เอามือล้วงกระเป๋า แววตาที่ดูอ่อนลงเมื่อครู่กลับไปเป็นเหินห่างราวกับไม่รู้จักกัน
"ไม่ใช่เรื่องของนายหรอก"
"แล้วเรื่องของใคร?"
"ของฉันคนเดียว"
"มีใครรู้บ้าง?"
"ฉันกับพี่ นอกนั้นไม่มีอีกแล้ว" เจ้าตัวปิดประตูรถ หันหลังเดินออกไปเสมือนการตัดบท
แมกซ์พยายามไม่มองตามจึงเสไปหาเพลงฟัง ค้นเจอเทปเพลงที่ไคน์แต่งให้ แมกซ์มองนิ่งนาน
อยากเหวี่ยงทิ้งออกไปให้ไกลที่สุดแต่ก็ทำไม่ลง เอาใส่แล้วกดออกอยู่หลายครั้งเพราะไม่แน่ใจว่าควรฟังดีหรือเปล่า
จนครั้งสุดท้ายนิ้วพลาดไปถูกปุ่มเพลย์เข้า เสียงเปียโนอ่อนหวานดังกังวาน
แมกซ์นั่งฟังจนสัญญาณโทรเข้าของโทรศัพท์มือถือตัดไปโดยไม่ทันรู้ตัว พอหยิบมาดูก็เห็นเป็นเบอร์ของแซนดราเลยรีบโทรกลับ
comment
|