|
ผลงานทั้งหมดที่ลงอยู่ในหน้า
Novel เป็นสิทธิส่วนตัวของผู้เขียน หากมีผู้ใดต้องการจะทำการคัดลอกหรือดัดแปลงผลงานบางส่วน
หรือทั้งหมดเพื่อนำไปใช้ในการอื่น นอกจากอ่านเพื่อความบันเทิง กรุณาติดต่อเพื่อขออนุญาตจากผู้เขียนตาม
e-mail ที่ให้ไว้เสียก่อน ขอบคุณสำหรับความร่วมมือค่ะ อีกประการหนึ่งนักเขียนทุกคนต้องการกำลังใจและคอมเมนท์(แม้ว่าบางคนจะไม่พูดออกมา)ไม่ว่าจะเป็นคำติหรือคำชมนะคะ
เพราะฉะนั้นเมื่ออ่านแล้วชอบไม่ชอบยังไงไ ก็เมลไปคอมเมนท์ได้ตามอีเมลที่ให้ไว้ของแต่ละคน
หรือไม่ก็โพสต์คำติชมไว้ในบอร์ดก็ได้ค่ะ
|
|
Lover's Diary (Lover's Pets 5) by...nongrata แมกซ์ลืมตาตื่น แล้วอยากกลับไปเป็นลมอีกรอบเมื่อเห็นแฟนตัวเองกำลังลูบไล้งูหลามตัวมหึมาอย่างสุดสวาท
ดูท่าแซนดี้จะชอบมากเสียด้วยเพราะนอนนิ่งให้ลูบแต่โดยดี คนดูตัวสั่นด้วยความกลัวผสมขยะแขยงเพราะเกลียดงูมาแต่ไหนแต่ไร
จริงอยู่ว่าแมกซ์รักสัตว์ที่ไม่มีใครต้องการ ว้าเหว่หงอยเหงา อดอยากหิวโซ
แต่ทั้งนี้ไม่ได้หมายรวมถึงงูหลามที่ไม่มีใครต้องการ สิงโตที่ว้าเหว่หงอยเหงา
แล้วก็จระเข้หิวโซอะไรพวกนี้ซักหน่อย! มันเป็นจิตสำนึกง่าย ๆ ที่ไม่ว่าใครก็น่าจะเข้าใจนี่นา
เหมือนคนที่พูดว่ารักสัตว์ก็ไม่จำเป็นว่าต้องรักแมลงสาบ หรือเวลามีคนถามน้ำหนักเราก็โกหกไป
สามัญสำนึกง่าย ๆ ขั้นพื้นฐานอย่างนี้ทำไมไม่เข้าใจนะ!? คนฟังสะดุ้ง มองไคน์ที่ไปหยิบกรงแฮมสเตอร์มาแบบไม่อยากเชื่อสายตา "นายให้มันกินอะไร?" "อย่าถามโง่ ๆ สิ" อีกฝ่ายตอบอย่างอารมณ์ดี
แต่ทำให้คนถามแทบกรี๊ด รีบกระโจนไปแย่งแฮมสเตอร์มาจากคนซื้อแทบไม่ทัน แมกซ์ส่ายหน้า กอดกรงหนูไว้แนบอกแบบถวายชีวิตปกป้อง "อย่าทำอะไรลินดานะ!" แถมยังตั้งชื่อให้เสร็จสรรพ "ลินดาบ้าอะไรของนาย! นั่นมันอาหารของแซนดี้ ฉันเป็นคนซื้อเพราะงั้นฉันมีสิทธิ์จะทำอะไรกับมันก็ได้!" "นายไม่คิดถึงสิทธิสัตว์บ้างรึไง!?" แมกซ์ตะโกน "สัตว์ก็มีสิทธิที่จะมีชีวิตอยู่โดยไม่มีใครมีสิทธิ์มาลิดรอนสิทธินี้ของมันนะ!" ไคน์เลิกคิ้ว "นายพูดได้น่าเชื่อฉิบหายเลยว่ะ แล้วสเต็กเมื่อคืนมันอะไร" "นั่นมัน..." คนถูกย้อนอึกอัก ไคน์อาศัยจังหวะแย่งกรงหนูคืน "โลกนี้ไม่มีสิทธิสัตว์" เจ้าตัวพูดย้ำอีกที "เพราะต่อให้นายกำหนดให้มันมีมันก็รักษาเอาไว้ไม่ได้ ไม่เหมือนสิทธิมนุษยชนที่มนุษย์ช่วยกันรักษาได้ สิทธิมนุษยชนเป็นสิ่งที่มนุษย์ร่วมกันกำหนดขึ้นด้วยความยอมรับร่วมกัน สัตว์ทำสัญญาประชาคมไม่ได้สิทธิสัตว์จึงไม่มี เข้าใจรึยัง" "เข้าใจแล้ว..." แมกซ์ยอมแพ้ รู้ดีว่ายังไงตัวเองก็ไม่มีปัญญาเถียงกับคนที่เคยลงเรียนสังคมวิทยาในมหาวิทยาลัยอย่างไคน์ได้ "วันนี้เฟื่องดีนี่" ไคน์ชม "แต่วันหลังมีหลักการหน่อยนะ ไม่งั้นนายจะเป็นได้แค่สภากาแฟ" แมกซ์รู้ดีว่าตัวเองแพ้ แถมยังเป็นผู้แพ้ที่มีน้ำใจเป็นนักกีฬาที่สุดเสียด้วย แต่ถ้าตัดตรรกะทั้งหมดออกแล้วตัดสินทุกอย่างด้วยความรู้สึกโดยปราศจากหลักการอย่างพวกสภากาแฟ... "อย่านะ!" แมกซ์คว้าแขนผู้ชนะ "ขอร้องล่ะ ฉันทนไม่ได้ นายไม่ใช่คนใจร้ายขนาดนั้นไม่ใช่เหรอ นะ ไคน์" "นายรู้ได้ไงว่าฉันไม่ได้เป็น" ไคน์สวนเรียบ
ๆ สายตาว่างเปล่าแบบที่ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเจ้าตัวจะสามารถโยนแฮมสเตอร์ตัวน้อยให้งูกินได้หรือเปล่า ไคน์ทำหน้ารำคาญ แต่แล้วก็เหมือนคิดอะไรออก น้ำเสียงที่พูดจึงมีแววโอภาปราศรัยขึ้น "ถ้านายพูดถึงขนาดนั้นมันก็ยังพอมีทางเจรจากันได้อยู่หรอก"
|