Lover's Diary

(Lover's Present : I'll be your love)

by...nongrata

วันนี้แมกซ์อายุครบ 37 แต่เนื่องจากยังไม่ได้เลิกกับแฟนจึงทำใจยอมรับความจริงได้อย่างหน้าชื่น หรือจริงๆแล้วคือดีใจจนออกนอกหน้าเพราะแฟนคนที่ว่าเอาสูทอาร์มานีมาให้เป็นของขวัญตั้งแต่เช้า แถมยังขลุกอยู่ด้วยไม่ยอมไปไหนอีกต่างหาก

แมกซ์ระริกระรี้ไปหาทันทีที่ไคน์กระดิกนิ้วเรียก แทบจะกระดิกหางไปด้วยพร้อมๆกันถ้ามีหางให้กระดิก ไคน์จูบปลายคางที่มีกลิ่นอาฟเตอร์เชฟที่ตัวเองชอบพลางผูกเนคไทให้ แมกซ์ลูบผมสีน้ำผึ้งทองของคนตรงหน้าด้วยความซึ้งใจ คิดไปล่วงหน้าเรียบร้อยแล้วว่าตอนตายจะใส่ชุดนี้เข้าโลง

"คืนนี้กินอะไรดี?" คนอายุ 37 ถาม

"ตามใจนายสิ" หนุ่มอายุ 25 ตอบ เป็นคำตอบประเภทที่คนฟังอยากฟังมานานแล้วแต่ไม่เคยได้ยินมาก่อน พอวันนี้มาเจอเข้าเลยรู้สึกไม่ผิดอะไรกับได้ขึ้นสวรรค์

ทั้งคู่จูบกัน แมกซ์รู้สึกว่าวันนี้ช่างดีเหลือเกิน ที่แท้แล้วเหตุผลที่พระผู้เป็นเจ้าทรงสร้างมนุษย์ขึ้นมาก็เพื่อให้ได้รับรู้รสชาติของความสุขอย่างนี้นี่เอง ขอบคุณพระเจ้า การมีชีวิตอยู่จนถึงอายุ 37 นี่ช่างยอดเยี่ยมเสียนี่กระไร ทั้งนี้ด้วยความกรุณาของพระองค์แท้ๆ

"ไปที่โรงแรมไหมล่ะ? จองห้องด้วย"

"ฮื่อ"

พอเดินลงมา แมกซ์ก็เจอดาเนียลนั่งไขว่ห้างอ่านหนังสือพิมพ์อยู่บนโซฟาในห้องรับแขก เจ้าของบ้านชะงักเพราะนึกหวั่นใจว่าแขกอาจทำโทรศัพท์พังด้วยวิธีเฉพาะตัว แต่ดูแล้วทุกอย่างก็ยังเป็นปกติดี ดาเนียลเงยหน้าขึ้นมาส่งยิ้มให้ก่อนเดินเข้ามาจูบไคน์อย่างดูดดื่ม ทำท่าจะจูบแมกซ์ด้วยแต่เจ้าตัวรีบกระโดดหนีขึ้นไปยืนบนโซฟาก่อนภัยจะมาถึงตัว

"มาทำอะไร!?"

"คำถามไม่ค่อยน่าฟังเลย ผมอุตส่าห์เอาของขวัญวันเกิดมาให้"

"ไม่ต้องก็ได้ ขอบคุณ"

"พูดอะไรของนาย" ไคน์ขัด เอาห่อของขวัญมาโยนใส่หน้า "คนเขาอุตส่าห์เอามาให้ก็รับไว้เถอะน่า"

แมกซ์ก้มลงมองของในมืออย่างเศร้าๆถึงจะยังไม่รู้ว่าเป็นอะไร ยิ่งเศร้าหนักพอถูกทิ้งให้อยู่ด้วยกันสองต่อสองตอนไคน์ขึ้นไปเปลี่ยนชุด ดาเนียลกลับมานั่งบนโซฟาเหมือนเดิม แมกซ์รีบกระโดดหนีไปนั่งฝั่งตรงข้าม

ดาเนียลเหยียดขาเรียวยาวสุดเซ็กซี่ที่ซ่อนอยู่ในกางเกงยีนส์ มือข้างหนึ่งเลื่อนเข้าไปปลดกระดุมเสื้อออกด้วยท่าทางสบายๆเหมือนอยู่บ้านตัวเอง เจ้าตัวเลิกคิ้วขึ้นนิดนึงเมื่อเห็นดัชนีหุ้นบางตัวแต่ก็ไม่ได้ทำท่าวิตกอะไร ดูทรงภูมิแบบสง่างามจนแมกซ์อดมองไม่ได้ ผิวของดาเนียลเป็นสีแทนอมทอง ดูเปล่งปลั่งไปทั้งเนื้อทั้งตัว เทียบกันแล้วแมกซ์ขาวกว่าหน่อยเลยทำให้ดูอ่อนแอไปนิด ผิดกับผิวแบบชาวเอเชียของไคน์ที่ถึงขาวยังไงก็ยังดูดี ..ที่จริงรัฐบาลควรเริ่มพิจารณากฎหมายห้ามแขกทำตัวเด่นกว่าเจ้าของบ้านนะ...

คนถูกมองเงยหน้าพลางยิ้มให้ แมกซ์รีบหลบตา

"นายจะเลิกยุ่งกับไคน์แล้วไม่ใช่รึไง?"

"คุณพูดอะไรของคุณ?"

"ก็.. ตอนนั้นนายปล่อยไคน์มา นายจะตัดใจแล้วไม่ใช่เหรอ?"

"ไม่เคยแม้แต่จะคิด" ดาเนียลตอบด้วยน้ำเสียงสุดเท่อย่างที่เป็นมาตั้งแต่เกิด คนฟังแทบลงไปนอนดิ้นปัดๆพร้อมตะโกนด่าอีกฝ่ายว่าช่างไม่มีน้ำใจเป็นนักกีฬาเอาเสียเลย ดาเนียลยักไหล่ก่อนชี้ไปที่ห่อของขวัญ

"ลองดูสิว่าชอบมั้ย? อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิที่รัก ผมจะบอกให้ก็ได้ว่าไคน์ไม่ชอบผู้ชายที่ขี้ใจน้อย แล้วก็ไม่ชอบให้ใครมาทำท่าเกลียดขี้หน้ากันด้วย"

แมกซ์กัดริมฝีปาก ฉีกห่อของคนพูดดังแควกควาก เจอสเว็ตเตอร์ตัวนึงอยู่ข้างใน ถึงจะเกลียดขี้หน้าคนให้แค่ไหน แต่แมกซ์ก็ต้องยอมรับว่ามันสวยจริงๆ ดูท่าจะแพงด้วยเพราะถักด้วยมือ

"ขอบคุณ.." เจ้าตัวพึมพำแบบไม่เต็มใจ "คงจะแพงสินะ"

"อ๋อ ไม่เท่าไหร่หรอก ผมถักเองแหละ"

คนฟังตะลึง นึกภาพผู้ชายตัวเบ้อเริ่มมีเข็มถักนิตติ้งอยู่ในมือไม่ออก ชักรู้สึกผิดขึ้นมาหน่อยๆที่เอาแต่มองดาเนียลในแง่ร้าย ถึงจะวิปริตจิตหลุดแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะเป็นคนเลวร้ายนี่นา...

"ลองใส่ดูสิ จะได้รู้ว่าพอดีรึเปล่า?"

"เดี๋ยวก่อนดีกว่า" แมกซ์ไม่อยากใส่ทับของที่ได้จากไคน์ ถึงยังไงไคน์ก็ต้องมาก่อนวันยังค่ำ อีกอย่าง.. แมกซ์แหยงๆกับของที่ต้องสัมผัสกับมือของดาเนียลเป็นระยะเวลายาวนานยังไงชอบกล

คนให้ดูเหมือนจะรู้ทัน "สูทนั่นได้มาจากไคน์ล่ะสิ"

แมกซ์ยิ้มรับ แล้วเหี่ยวลงทันควันพอได้ยินประโยคต่อมา

"มุขเดิมเลยนะ ปีแรกให้สูท อาร์มานีด้วยล่ะสิ?"

"รู้ได้ยังไง..?"

ดาเนียลยักไหล่ "ไม่น่าถามเลยนะ ผมอยู่กับเขามากี่ปีล่ะ วันเกิดปีแรกเราให้สูทกัน ปีที่ 2 ให้แหวน ปีที่ 3 ให้รถ"

"แล้วสูทอยู่ไหน?"

"ขาดไปแล้ว"

"แหวนล่ะ?"

"หายไปแล้ว"

"รถล่ะ?"

"พังไปแล้ว"

แมกซ์กัดฟันกรอด รู้สึกอยากทุบหัวคนที่ทำเหมือนไม่ไยดีของที่ไคน์ให้ รู้มั้ยว่าไคน์ไม่ใช่คนที่จะยอมเสียเวลาไปซื้อของให้คนอื่นง่ายๆน่ะ! คนคิดพยายามทำใจเย็นๆ ยังไงก็ขอถามเรื่องที่สงสัยอีกเรื่องก่อน

"..แล้วที่ว่า'ให้กัน'น่ะหมายความว่าไง?"

"คุณยังไม่รู้หรอกเหรอว่าเราเกิดวันเดียวกัน กรุ๊ปเลือดก็เหมือนกัน" คนพูดทำท่าเหมือนเป็นเรื่องที่มนุษย์โลกจำเป็นต้องรู้ แมกซ์ช็อคสุดขีด รู้สึกเหมือนไคน์กับดาเนียลเป็นคู่ที่สวรรค์สร้างให้มาอยู่ด้วยกัน เกิดวันเดียวกัน กรุ๊ปเลือดเดียวกัน แล้วยังผมทองเหมือนกันอีก พระเจ้า!

แมกซ์เศร้าใจจนอยากร้องไห้ เข้าใจถึงสัจธรรมของศาสนาพุทธที่เคยลองอ่านแม้ว่าดั้งเดิมแล้วจะเป็นคาธอลิกก็ตาม ความจริงแล้วมนุษย์เกิดมาเพื่อใช้กรรม การเวียนว่ายตายเกิดในวัฏสงสารล้วนเนื่องมาจากกรรม วันนี้ช่างเลวร้ายเหลือเกิน ไม่น่าเชื่อว่าการได้รับรู้ว่าตัวเองเป็นของรีไซเคิลจะสร้างความเจ็บปวดได้ขนาดนี้ ถึงมันจะประหยัดทรัพยากรทางความคิดแค่ไหนแต่แมกซ์ก็ชอบของที่มันสิ้นเปลืองมากกว่า แมกซ์เกลียดการอนุรักษ์สิ่งแวดล้อม แมกซ์เกลียดกลุ่มกรีนพีซ! แท้จริงแล้วมนุษย์มีชีวิตอยู่จนอายุ 37 ก็เพื่อประสบกับความผิดหวัง ทำไมใครๆไม่รีบตายกันซะตั้งแต่อายุ 36 นะ

พอไคน์เดินเข้ามาก็เจอแมกซ์นอนแห้งเป็นศพบนโซฟา ดาเนียลส่งสายตาบอกว่าอาการเกินเยียวยาก่อนเดินมาหา

"เป็นอะไรไปอีกล่ะนั่น?"

ดาเนียลยักไหล่แล้วแบมือเหมือนไม่รู้เรื่องจริงๆ "ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน พอบอกว่าเราเกิดวันเดียวกันเขาก็เป็นอย่างที่เห็น" คนพูดมองนาฬิกาแล้วก้มลงจูบอีกฝ่าย "ผมต้องไปแล้วล่ะ แล้วว่างๆจะมาอีก จะมาหาให้บ่อยที่สุดเท่าที่จะทำได้เลย ดีไหมจ๊ะ?"

"ฮื่อ แต่ถามเจ้าของบ้านก่อนสิ"

แมกซ์ฟังหูซ้ายทะลุขวา ไม่คิดว่าจะมีอะไรที่ทำให้ตัวเองเจ็บปวดไปได้มากกว่านี้อีกแล้วเลยพยักหน้ารับ มองคนรักตัวเองกับแฟนเก่าจูบลากันต่อหน้าต่อตาอีก 3 นาทีด้วยความรู้สึกอยากจะหัวเราะให้ก้องโลก เอาเลย ยังมีอะไรน่าหัวเราะยิ่งไปกว่ากลายเป็นขยะรีไซเคิลในวันเกิดตัวเองอีกรึเปล่า!?

ไคน์หันมาเขย่าตัวแมกซ์ที่นั่งกอดหมอนอยู่บนโซฟา "เป็นอะไรไปอีกล่ะ?" คนถูกเรียกยังค้างอยู่ท่าเดิม "แมกซ์---------" เจ้าตัวลากเสียงอ้อนพลางเกาะไหล่เจ้าของชื่อที่นั่งหันหลังให้ คนฟังต้องพยายามห้ามตัวเองไม่ให้ใจอ่อนง่ายๆ

"ไม่ต้องมายุ่ง!" แมกซ์แหกปากทั้งที่หน้ายังซุกหมอน "ยังไงฉันมันก็แค่ของรีไซเคิลอยู่แล้วนี่!"

"พูดอะไรของนาย เลิกทำตัวงี่เง่าได้แล้ว! หันหน้ามาคุยกันเดี๋ยวนี้นะ!!!"

ไคน์พยายามกระชากหัวอีกฝ่ายแต่ไม่สำเร็จเลยเปลี่ยนมาเป็นทุบหลังก่อนจะกลายเป็นกระทืบเต็มรูปแบบ แมกซ์ยังยืนหยัดอดทนจนคนทำเหนื่อยเลยหยุดไปเอง ไคน์นั่งหอบฮั่กก่อนเข้าไปกอดแมกซ์จากด้านหลัง ซบหน้าบนแผ่นหลังที่ตัวเองเพิ่งประทับรอยเท้าฝากไว้ให้สดๆร้อนๆ

"..ฉันมันแค่ของรีไซเคิล...." แมกซ์ยังคร่ำครวญประโยคเดิม มั่นใจว่าไคน์ต้องแหงนหน้าพลางเหลือกตามองเพดานก่อนจะถอนหายใจเหมือนได้ยินเรื่องงี่เง่าที่สุดในโลก ระดับความถี่ของการกลอกตากับความดังของเสียงถอนหายใจแปรผันตามความบ้าบอคอแตกที่คนทำคิดว่าตัวเองได้รับ แมกซ์เดาถูกเผง ออกจะแม่นไปหน่อยด้วยเพราะแค่ฟังเสียงที่แว่วมาจากด้านหลังก็รู้ว่าครั้งนี้ปัญญาอ่อนยิ่งกว่าครั้งไหน ไคน์เกลียดผู้ชายประสาทแดกขี้น้อยใจ แมกซ์รู้ดี แต่...

"นายเคยคิดอะไรเพื่อฉันบ้างมั้ย...?" เจ้าตัวถามเสียงแผ่ว ไคน์เลิกกอด หันไปนั่งสูบบุหรี่แทน ดูเหมือนจะหรี่ตามองหน้าคนถามที่โผล่ขึ้นมาจากหมอนนิดหนึ่งก่อนยักไหล่ มองที่เขี่ยบุหรี่อย่างชั่งใจว่าควรจะใช้เขี่ยบุหรี่หรือใช้ทุบหัวไอ้บ้าตรงหน้าดี ปรากฏว่าไคน์ไม่ทำทั้งสองอย่าง แค่เปลี่ยนไปใช้หลังมือที่ยังกอดหมอนไว้แน่นเป็นที่ดับบุหรี่แทน

แมกซ์ร้องจ๊ากพลางสะบัดมือ ยังจะมีวันเกิดครั้งไหนอีกที่โดนกระทืบแถมยังถูกใช้เป็นที่เขี่ยบุหรี่ หรือว่านี่คือขั้นตอนใหม่ของการเอาขยะไปรีไซเคิล? ต้องถูกเหยียบย่ำจนหมดสิ้นทุกสิ่งทุกอย่างก่อนกลายเป็นกระดาษชำระในห้องน้ำ มีใครเข้าใจความรู้สึกของขยะรีไซเคิลบ้างมั้ย!!?

ไคน์วิ่งออกไปนอกห้องก่อนกลับมาพร้อมถุงใบเดียวกับที่แมกซ์เคยคุ้ยเจอแล้วโยนโครมใส่หน้า เจ็บเอาการเพราะมีของอยู่ในนั้นเพียบ ทั้งขวดน้ำหอม เนคไท นาฬิกา กับข้าวของอีกสารพัดชนิด แมกซ์เงยหน้ามองงงๆ

"..นี่... อะไร..?"

ไคน์ยืนเท้าเอว หน้าบึ้งสนิท "ฉันนั่งคิดแทบตาย แต่มีไอ้บ้าที่ไหนก็ไม่รู้มาเชิดเอาไปง่ายๆ แถมมันยังมาถามเรื่องงี่เง่ากับฉันอีกต่างหาก โง่บรรลัย"

แมกซ์อึ้ง "ของพวกนี้.. ให้ฉันเหรอ..?"

"เอาไปให้หมดนั่นแหละ"

คนพูดเดินไปนั่งหน้าเปียโน คลึงนิ้วตัวเองก่อนเริ่มเล่นเพลงที่แมกซ์ได้เดโมไปฟังตั้งแต่ตอนหาอาฟเตอร์เชฟ จำได้ว่าเคยถามตัวคนแต่งไปว่าเมื่อไหร่จะออกวางขายแต่โดนเฉไฉไปเรื่องอื่นตลอด แมกซ์สะบัดหัวพลางตบหน้าตัวเองแรงๆให้รู้ว่าไม่ได้ฝันก่อนเดินไปนั่งบนเก้าอี้เปียโนข้างๆตัวคนเล่น ปกติแล้วไคน์ไม่ชอบใครมายุ่มย่ามเวลาเล่นเปียโน แต่คราวนี้นอกจากไม่ว่าอะไรแล้วยังหันมาจูบแก้มตอนแมกซ์รั้งเข้ามากอด

"ขอโทษที่ทำตัวงี่เง่า"

"รู้ตัวก็ดี ..ยังจะไปโรงแรมอยู่มั้ย?"

"ไม่ดีกว่า ฉันอยากฟังนายเล่นเปียโน"

"ก็ดี ฉันไม่ค่อยชอบไปฉลองอะไรนอกบ้าน"

"แล้วทำไมไม่บอก"

ไคน์ปรายตามองแบบหน่ายๆ "แล้วมันวันเกิดใครล่ะ นายจะตามใจฉันแม้กระทั่งวันเกิดตัวเองเลยเหรอ รู้มั้ยว่ามัน..." คนพูดโบกไม้โบกมือไปมาในอากาศเหมือนคิดหาคำที่จะใช้บรรยายความคิดตัวเองไม่ออก "..นายกำลังทำให้ฉันนิสัยเสีย แล้ววันนี้ตอนดาเนียลให้ของขวัญก็เหมือนกัน นายไม่ควรทำอย่างนั้นกับหมอนั่น ดาเนียลเป็นคนอ่อนไหวนะ"

แมกซ์นึกออกแต่ภาพดาเนียลเป็นสัตว์สะเทินน้ำสะเทินบก "จริงน่ะ?"

"ฮื่อ" คนพูดเริ่มเล่นเพลงเดิมอีกรอบ ไม่มีทีท่าว่าจะเล่นเพลงแฮปปี้เบิร์ธเดย์อย่างที่มนุษย์โลกกระทำกันเป็นสากล พอถามไปไคน์ก็ตอบกลับมา สีหน้าเหมือนผิดหวังหน่อยๆ

"ไม่ชอบเพลงนี้เหรอ?"

"ชอบสิ" แมกซ์รีบตอบ "ชอบมาก" คนพูดดึงร่างอีกฝ่ายเข้ามาหา พยายามอยู่ให้ห่างๆเพื่อรักษาความปลอดภัยให้เปียโนเพราะยังจำเรื่องของคีธได้ดี "ชื่อเพลงอะไร?"

"ตั้งเองสิ มันเพลงของนาย"

"นี่ยกให้ฉันเหรอ?"

"แหงสิ ฉันใช้อิมเมจนายแต่งนะ"

เขาดึงมือไคน์ขึ้นจูบ ครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งก่อนกระซิบเบาๆ "I'be your love.."

แมกซ์อุ้มไคน์เดินกลับห้อง ช่วยกันจุดเทียนแทนเปิดไฟ ทั้งคู่จูบกัน หลังมือของแมกซ์มีรอยไหม้เล็กๆซึ่งยังเจ็บอยู่ไม่น้อย หัวไหล่กับแผ่นหลังที่โดนกระทืบก็ยังปวดระบม ทั้งห้องอบอวลไปด้วยกลิ่นเทียนหอม กลิ่นไวน์แดงกับกุหลาบซาบซ่านติดจมูก

แมกซ์นึกอยากสวดมนต์ขอบคุณพระเจ้าที่ทรงให้มนุษย์เกิดมาเพื่อรับรู้รสชาติของทุกข์และสุข การมีชีวิตยืนยาวจนกระทั่งอายุ 37 เป็นเรื่องที่แสนวิเศษ ถึงจะไม่ได้มีเลข 2 นำหน้า ถึงจะอายุมากกว่าดาเนียล 10 ปี ถึงจะยังต้องใช้ถุงยางยี่ห้อกิโมโน...

...อย่างไรก็ตาม วันนี้เป็นวันที่ดีเหลือเกิน......

comment