|
ผลงานทั้งหมดที่ลงอยู่ในหน้า
Novel เป็นสิทธิส่วนตัวของผู้เขียน หากมีผู้ใดต้องการจะทำการคัดลอกหรือดัดแปลงผลงานบางส่วน
หรือทั้งหมดเพื่อนำไปใช้ในการอื่น นอกจากอ่านเพื่อความบันเทิง กรุณาติดต่อเพื่อขออนุญาตจากผู้เขียนตาม
e-mail ที่ให้ไว้เสียก่อน ขอบคุณสำหรับความร่วมมือค่ะ อีกประการหนึ่งนักเขียนทุกคนต้องการกำลังใจและคอมเมนท์(แม้ว่าบางคนจะไม่พูดออกมา)ไม่ว่าจะเป็นคำติหรือคำชมนะคะ
เพราะฉะนั้นเมื่ออ่านแล้วชอบไม่ชอบยังไงไ ก็เมลไปคอมเมนท์ได้ตามอีเมลที่ให้ไว้ของแต่ละคน
หรือไม่ก็โพสต์คำติชมไว้ในบอร์ดก็ได้ค่ะ
|
|
Lover's Diary : Lover's Present (First : With Love) by...nongrata ไคน์กับดาเนียลยืนกอดกันกลมดิกด้วยความซาบซึ้งเพราะนึกไม่ถึงว่าจะอยู่ด้วยกันมาได้นานกว่าครึ่งปีแล้ว
ทั้งคู่วางแผนฉลองวันเกิดด้วยกันในอพาร์ตเมนท์ และตอนนี้ก็กำลังช่วยกันแต่งตัวให้กันและกันด้วยสูทที่ได้เป็นของขวัญ
สองคนจูบกันอย่างชื่นมื่นจนไคน์ต้องใช้เวลานานกว่า 10 นาทีถึงจะผูกเนคไทให้อีกฝ่ายได้สำเร็จ "ที่รักจ๋าาาาา" ดาเนียลลากเสียง เอาคางเกยหน้าผากคนตรงหน้าแล้วไถไปมา "ดาเนียลลลล" ไคน์เลียนแบบ ส่ายหัวไปมาตามอย่างบ้าง "ผมรักคุณจ้ะ รักคุณ ร้ากกกกก-------ที่สุดเลยยยยย" ไคน์กระโดดจุ๊บปากคนพูด ทั้งคู่ต่างเอามือจับแก้มแล้วเอาจมูกถูกัน
ไม่มีทีท่าว่าจะเริ่มที่อาหารหรือเตียงนอนก่อนกันแน่ จู่ๆมือถือของดาเนียลก็ส่งเสียงแสบหู
เจ้าตัวรับสายโดยอีกมือยังกอดร่างของไคน์เอาไว้ ไคน์เอียงหน้ามาซบอก เอานิ้วพันเนคไทที่ตัวเองเป็นผูกให้เล่น
ตอนนี้ดาเนียลยังทำงานเป็นที่ปรึกษาด้านการเงิน (ประเภทที่คอยบอกชาวบ้านว่าต้องจัดการกับเงินตัวเองยังไงนั่นแหละ)
วันนี้เขารีบลางานมาครึ่งวันและกำลังถูกเรียกตัวให้กลับไปอย่างด๋วนจี๋ ดาเนียลเหลือบมองไคน์
เห็นกำลังเอาเนคไทเข้าปากยังกับเด็ก 3 ขวบ "ครับ เข้าใจแล้ว" คนฟังเริ่มเคี้ยว "ครับ จะรีบไปเดี๋ยวนี้เลยครับ" ไคน์เอาปากกระชากอย่างแรงจนดาเนียลหายใจไม่ออก "ที่รักจ๋า
ผมสัญญาว่าจะรีบกลับนะจ๊ะ" ดาเนียลดึงเนคไทที่ยับเยินด้วยรอยฟันออกก่อนกระโจนเข้าหาประตูไคน์รีบโดดมาคว้าไว้ทันเจ้าตัวเลยตัดสินใจสละเสื้อทิ้งแล้วเริ่มวิ่งแต่โดนเกาะหมับจนล้มกลิ้งไปด้วยกัน "ฉันไม่ให้ไป!" ไคน์ตะโกน มือคว้าเค้กวันเกิดเขวี้ยงใส่หน้า
"ผมต้องไปจ้ะ" ดาเนียลฉวยไก่อบยกขึ้นเป็นโล่กำบัง
ได้เมนูใหม่เป็นไก่ราดครีมสด มีสตรอเบอร์รี่ประดับเป็นจุดๆน่ากินมาก "นายบอกว่าจะอยู่กับฉัน!!" ไคน์ทึ้งกางเกงคนที่กำลังคลานหนีสไตล์ทหารรักชาติผู้พยายามลอดรั้วลวดหนามในสงครามโลกครั้งที่
1 ทั้งที่รู้ว่าไร้ประโยชน์ "คืนนี้เราจะอยู่ด้วยกันจ้ะ" สถานการณ์พลิกกลับเมื่อรถถังซึ่งสามารถบดขยี้รั้วลวดหนามได้ถูกสร้างขึ้นในสงครามโลกครั้งที่
2 ดาเนียลหลุดออกมาได้ในสภาพตะเข็บฉีก "ฉันไม่ยอม!!!" ไคน์จิกชายเสื้อเชิ้ตไม่ยอมปล่อย
เสียงผ้าขาดดังแคว่ก "ไปนะจ๊ะ จุ๊บ จุ๊บ" ดาเนียลยอมเสี่ยงหันมาส่งจูบให้โดยแลกกับรองเท้าข้างหนึ่ง
ซินเดอเรลล่ายุคใหม่วิ่งตื๋อออกไปไม่คิดชีวิต เจ้าชายวิ่งตามเหวี่ยงรองเท้าแก้ว(หนัง)ใส่หัวแต่เจ้าหญิงกระโดดหลบได้อย่างน่าทึ่งราวกับมีตาที่
3 "ผมรักคุณที่สุดเลยจ้ะ!!" นาฬิกาบอกเวลา 13.00 น. ซินเดอเรลล่าโกยแน่บกลับไปทำงานได้สำเร็จ!
ไคน์กลับเข้าห้องนอน ฉีกหมอนของดาเนียลจนขนนกที่ยัดไว้ข้างในกระจายเต็มเตียงแล้วล้มตัวลงนอนแบบหงุดหงิดสุดขีด
บรรยากาศในห้องเงียบกริบ สักพักเจ้าตัวก็ค่อยๆลุกขึ้น เก็บเศษหมอนที่ยังเหลือกลิ่นของดาเนียลมานอนกอดจนหลับไป... ดาเนียลกลับมาถึงบ้านตอน 2 ทุ่ม ซื้อพิซซ่ากับไอศกรีมรสช็อคโกแลตมาหนึ่งถังใหญ่
จัดการวางบนโต๊ะข้างๆไก่ครีมสดสตรอเบอร์รี่ก่อนเข้าไปปลุกเจ้าหญิงนิทรา...
|