|
Lover's Diary
(Lover's Sport)
by...nongrata
เช้าวันหนึ่ง แมกซ์เดินลงมาข้างล่างก่อนอย่างเคย
ไคน์ยังนอนอยู่อย่างเคย เจอดาเนียลนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่อย่างเคย แมกซ์ย่นจมูก
รู้สึกเหมือนดาเนียลเป็นตัวเห็บที่แกะไม่ออกแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ดาเนียลยิ้มให้พลางกล่าวทักทาย
แมกซ์พยักหน้ารับก่อนหย่อนก้นลงนั่งบนเก้าอี้ ความที่เบาะมันนุ่มไปหน่อยเลยเผลอครางออกมาดังๆเหมือนที่คนแก่ชอบทำ
พอหันไปมองดาเนียลก็เจอรอยยิ้มที่คนดูแปลความออกมาเองได้ว่า 'ไม่ไหวเลยนะ
แมกซิมที่รัก รู้มั้ยว่าคนอย่างผมน่ะจะร้องออกมาก็แค่ตอนถึงจุดสุดยอดเท่านั้นแหละ'
ทันทีที่สายตาพูดจนจบประโยค ริมฝีปากได้รูปก็ออกเสียงขึ้นมาบ้าง
"ผมว่าคุณคงไม่ค่อยได้ออกกำลังกายซักเท่าไหร่ ลองออกวิ่งตอนเช้าๆดูบ้างสิ"
"ไม่มีเวลา" แมกซ์ตอบอย่างที่มนุษย์ทั้งโลกจะตอบเวลาต้องการหาเหตุผลอย่างอื่นที่ไม่ใช่ขี้เกียจให้ตัวเอง
คนฟังจุ๊ปาก
"มนุษย์ทั้งโลกมีเวลา 24 ชั่วโมงเท่ากันหมดนั่นแหละแมกซิมที่รัก คุณแค่ตื่นให้เช้าขึ้นกว่าเดิมหน่อย
ลองวิ่งดูแล้วจะรู้ว่าอากาศเย็นๆตอนเช้าๆนี่มันเหมาะกับการออกกำลังขนาดไหน
ผมก็ทำแบบนี้ทุกวันแหละ"
แมกซ์มองโคนขาฟิตเปรี๊ยะที่ซ่อนอยู่ใต้กางเกง ผิวสีแทนอ่อนๆที่เปล่งประกายอมทอง
ดวงตาสีเขียวที่แจ่มใสด้วยสุขภาพแล้วก็คิดว่าจะเริ่มวิ่งตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป
วันรุ่งขึ้น แมกซ์ตื่นตั้งแต่ไก่โห่ก่อนดาเนียลมา ตั้งใจแน่วแน่แล้วว่าวันนี้จะเริ่มออกกำลังกายเพื่อสุขภาพด้วยการวิ่งจ๊อกกิ้งยามเช้า
เจ้าตัวลุกขึ้นมาล้างหน้าล้างตาทั้งที่อากาศเย็นเจี๊ยบ ไคน์ยังนอนคลุมโปงหลับอุตุไม่ยอมขยับ
แมกซ์อยากพาไคน์ไปด้วยแต่รู้ว่าไม่มีทางเลยรีบใส่ชุดวอร์มจะได้กลับมาทันมอร์นิงคิสก่อนดาเนียลจะคาบไปกิน
แมกซ์หยิบผ้าขนหนูผืนเล็กสำหรับซับเหงื่อของแอกเมส์ ถุงเท้าของอาร์มานี รองเท้าสำหรับวิ่งของไนกี้
แล้วไม่ลืมตบท้ายด้วยยาฉีดแมลงสำหรับป้องกันตัวต่อมหาภัยที่อาจไล่ต่อยระหว่างทาง
เท่านี้ก็พร้อมสำหรับทุกอย่าง เว้นแต่.. มันอยู่ที่ไหนกันล่ะ!?
แมกซ์เดินพล่านเป็นหนูติดจั่นอยู่ในห้องนอน ไม่อยากออกไปแล้วต้องกลับมาด้วยใบหน้าบวมปูดด้วยพิษเหล็กในเพราะแถวนี้มีรังต่ออยู่เพียบ
แมกซ์จำได้ว่าวางเตรียมเอาไว้หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง มั่นใจมากเพราะเมื่อคืนนี้ไคน์ยังถามอยู่เลยว่าซื้อมาทำไม
แล้วมันอันตรธานหายไปได้ยังไงล่ะ!?
ร่างที่นอนขดอยู่บนเตียงขยับเปลี่ยนท่านอน แมกซ์ตัดสินใจลองเข้าไปถามดูหลังจากเปรียบเทียบกับอาการบาดเจ็บที่จะได้รับจากเหล็กในของตัวต่อในใจเสร็จเรียบร้อย
ไคน์งัวเงียลืมตาขึ้นมาก่อนอีกฝ่ายจะทันเขย่า นับว่าโชคดีสุดๆเพราะเจ้าตัวจะไม่ว่าอะไรถ้าตัวเองเป็นคนตื่นเอง
ไคน์ขยี้ตาพลางหาวหวอด มองแมกซ์ที่อยู่ในสภาพเตรียมพร้อมตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยดวงตาหรี่จวนปิด
ขยับผ้าห่มให้กระชับตัวก่อนชี้นิ้ว
"จะออกไปทำอะไรไร้สาระตั้งแต่เช้าล่ะ?"
"ไม่ใช่เรื่องไร้สาระซักหน่อย เพื่อสุขภาพต่างหาก"
ไคน์เหลือกตามองเพดาน "อย่าให้หนังสือพิมพ์ลงว่าอดีตพระเอกชื่อดังหัวใจวายตายอยู่ข้างถนนก็แล้วกัน"
แมกซ์ฉุนหน่อยๆ "ฉันแค่อยากออกกำลังกายนิดหน่อย นายไม่คิดบ้างเหรอว่าอากาศเย็นๆตอนเช้านี่มันเหมาะกับการเล่นกีฬาน่ะ"
คนฟังล้มตัวลงนอนหนุนหมอน "อยากออกกำลัง?"
"ใช่"
ไคน์เอื้อมมือไปซองพลาสติกเล็กๆบนหัวเตียง "มันจะไม่น่าสนุกกว่าเหรอถ้านายจะใช้ไอ้นี่เป็นอุปกรณ์กีฬาสำหรับการออกกำลังกายช่วงเช้าแทนการไปเผชิญหน้ากับตัวต่อ"
เจ้าตัวพูดพลางฉีกถุงแล้วควักของข้างในออกมาแกว่งไปแกว่งมาตรงหน้านักกีฬาสมัครเล่น
แมกซ์พยักหน้ารับ รู้สึกเข้าท่ากว่าที่ตัวเองคิดจะทำเป็นไหนๆ "นายพูดถูก"
"แต่ฉันยังอยากนอนต่ออีกหน่อย นายรีบถอดไอ้ชุดเฮงซวยนั่นออกแล้วขึ้นมางีบเอาแรงกันก่อนดีกว่า"
แมกซ์จูบคนออกความคิด รีบเหวี่ยงชุดวอร์มออกจากตัวแล้วกระโดดขึ้นเตียง ไคน์พลิกตัวเข้ามาซุกอก
ทั้งคู่ช่วยกันดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปง อากาศเย็นๆยามเช้าช่างเหมาะกับการนอนหลับอุตุเหลือเกิน
ก่อนหลับสนิท แมกซ์รู้สึกเหมือนกำลังนอนทับกระป๋องอะไรซักอย่างที่กลิ้งออกมาจากตัวไคน์
พอลองหยิบมาดูก็เห็นเป็นยาฉีดแมลงที่ตัวเองหาอยู่เมื่อกี๊ มันมาอยู่ที่ข้างตัวไคน์ได้ยังไง?
เป็นปัญหาโลกแตกแบบเดียวกับทำไมปลาแซลมอนต้องว่ายทวนน้ำเพื่อไปวางไข่ในน้ำจืด
แน่นอน พระบนสวรรค์เท่านั้นที่ทรงรู้
comment
|