|
Lover's Diary
(Lover's Syndrome)
by...nongrata
Case 3 : ชีวิตในโรงพยาบาล
ไคน์ใช้ชีวิตให้หมดไปวันๆโดยการนอนกลิ้งไปมาบนเตียงที่มีพื้นที่มากขึ้นเพราะเกิดจากการรวมสองให้กลายเป็นหนึ่ง
ถ้านึกเบื่อก็คว้าหมอนมาทุบหัวดาเนียลข้อหาเป็นตัวการแล้วกระหน่ำโทรหาแมกซ์เพื่อคร่ำครวญถึงความยากลำบากแสนสาหัสที่ตัวเองกำลังเผชิญอยู่
แรกๆแมกซ์ดีใจไม่น้อยที่ไคน์โทรไปหา แต่เมื่อต้องพบกับข้อมูลอันไม่น่าฟังซึ่งได้แก่รายละเอียดเกี่ยวกับความเป็นอยู่ในโรงพยาบาล..
หรือจริงๆแล้วคือชีวิตบนเตียงเดียวกับดาเนียลที่จะแยกออกจากกันเฉพาะตอนที่หมอเข้ามาตรวจอาการ
ส่วนนางพยาบาลไม่ต้องเพราะได้ปรากฏให้เห็นเป็นที่ประจักษ์แล้วว่าเจ้าหล่อนเป็นสตรีใจกว้างและเข้าอกเข้าใจในความสัมพันธ์อันยุ่งเหยิงของมนุษย์เป็นอย่างดี
แค่นี้ก็ทำให้แมกซ์เริ่มเซ็งมากขึ้นตามจำนวนครั้งที่ได้รับโทรศัพท์ซึ่งไม่ได้น้อยเลยด้วยว่ามันชักจะเริ่มเฉียดเลข
2 หลักต่อวันเข้าไปทุกที แมกซ์เต็มใจจะคุยกับไคน์ทั้งวันถ้าเป็นเรื่องอื่น
แต่ถ้าเป็นเรื่องนี้มันก็ออกจะสุดทน เพราะยังจะมีมนุษย์ที่ไหนในโลกนี้ที่จะทนนั่งฟังแฟนตัวเองพล่ามถึงคนรักเก่าที่ไม่ได้เป็นเซ็กซ์ทอยให้ฟังได้อยู่ทุกวี่วัน
ถ้าไม่ใช่พระก็มีเห็นจะมีแต่คนบ้าเท่านั้นเอง
หลังจากอยู่โรงพยาบาลมาได้ล่วงเข้าวันที่ 5 ดาเนียลก็ดูเหมือนจะรู้จักทุกซอกทุกมุม
มนุษย์ทุกคน รวมถึงสัตว์ทุกตัว เจ้าตัวมองสภาพของแฟนเก่าที่วันๆไม่ทำอะไรนอกจากนอนครวญครางกับโทรศัพท์ถึงแฟนใหม่แล้วก็ให้รู้สึกว่าไม่อาจทานทนได้อีกต่อไป
ดาเนียลใช้ไม้เท้าเขี่ยไคน์ให้ลุกขึ้นมาฟังโปรแกรมอย่างละมุนละม่อม
"ลุกขึ้น ที่รัก" คนถูกเรียกไม่ยอมขยับ ดาเนียลเลยตัดสินใจใช้มาตรการเด็ดขาดโดยหิ้วอีกฝ่ายขึ้นมาจากเตียงด้วยแขน
2 ข้างแทนการใช้เพียงข้างเดียวตามปกติเพราะขายังเข้าเฝือกอยู่ ไคน์วี้ดใส่หูทันที
"ไม่สำเร็จหรอกที่รัก" ดาเนียลพูดเยาะๆ ที่หูมีสำลีอุดอยู่แบบพร้อมรบ
"แล้วก็เลิกคิดจะใช้เสียงให้นางพยาบาลหรือใครเข้ามาช่วยด้วย ผมบอกให้ทุกคนที่อยู่ซีกนี้ของตึกอุดหูเตรียมไว้แล้ว"
ไคน์เริ่มสะอื้น แต่ไม่ได้ทำให้ดาเนียลใจอ่อนลงเลยซักนิด
"เลิกคร่ำครวญได้แล้ว ลุกขึ้นยืนแล้วออกเดินก่อนที่คุณจะเป็นง่อย"
"แต่ฉันเป็นคนป่วย! ฉันต้องเจ็บจนขาดใจตายแน่ๆถ้าลุกขึ้นเดิน!"
คนซี่โครงเดาะยืนกราน แต่คนกระดูกหักไม่ยอมแพ้
"มันผ่านมานานพอที่คุณจะไม่ค่อยเจ็บซักเท่าไหร่แล้วล่ะที่รัก ผมทนเห็นคุณนอนจนราขึ้นไม่ได้หรอก
เชื่อผม คุณจะรู้สึกดีขึ้นถ้าได้สูดอากาศข้างนอก ไม่ใช่เอาแต่นอนโวยวายกับโทรไปรบกวนแมกซิมอยู่ทุกวี่วัน"
"แมกซ์ไม่เห็นว่าอะไรเลย!"
ดาเนียลยักไหล่ "ต่อให้คุณขึ้นไปเหยียบเขาก็ไม่ว่าอะไรคุณหรอก เพราะงั้นลุกขึ้นเดี๋ยวนี้"
ไคน์รู้ทันทีว่าไม่มีทางชนะเลยยอมให้ดาเนียลจูงออกไปเดินเล่นที่สวนของโรงพยาบาลโดยไม่มีข้อแม้เพราะเจ้าตัวอ้างว่ายอมปล่อยมานานแล้ว
ดังนั้นไคน์จึงต้องทิ้งโทรศัพท์มือถือซึ่งนับว่าเป็นเครื่องมือติดต่อสื่อสารกับโลกภายนอกเพียงอย่างเดียวตลอด
5 วันที่ผ่านมาไว้ที่ห้องแล้วเดินเช็ดน้ำตาป้อยๆตามดาเนียลไป
น่าแปลกที่สิ่งที่ดาเนียลพูดมักจะจริงเสมอ คราวนี้ก็เช่นกัน ไคน์ไม่รู้สึกเจ็บอะไรมากมายอย่างที่คิดไว้ว่ามันต้องเป็นและควรจะเป็น
แถมยังรู้สึกดีขึ้นพอได้แดดอ่อนๆจนหายโกรธคนที่ลากตัวเองออกมา และภายในเวลาครึ่งชั่วโมง
ไคน์กับดาเนียลก็กลับมาคุยกันกระหนุงกระหนิงได้ยังกับคู่รักวัยรุ่น ทั้งคู่แอบดอดเข้าไปในพุ่มไม้ที่ค่อนข้างลับตาคนแบบค่อนข้างทุลักทุเลเพราะเกะกะเฝือกกับไม้เท้า
หลังจากตั้งหน้าตั้งตาฟัดกันอยู่ครู่หนึ่งดาเนียลก็ดุนลิ้นเข้ามาในปากไคน์เป็นครั้งสุดท้ายก่อนผละออกแล้วยิ้มแบบแสนกล
ไคน์ยักไหล่ ทั้งคู่ช่วยกันจัดเสื้อผ้าซึ่งเป็นชุดหลวมๆของโรงพยาบาลให้เรียบร้อยก่อนเดินกลับห้อง
ไคน์ยืนซื้อเค้กระหว่างที่ดาเนียลโขยกเขยกไปเข้าห้องน้ำ รอได้พักนึงก็เดินเข้าร้านขายของสัพเพเหระที่อยู่ด้านตรงกันข้าม
เริ่มสอดส่ายสายตาหาชั้นวางถุงยางแล้วหยิบขึ้นมาดูทีละกล่อง ไม่ได้คิดจะมีเซ็กซ์กับดาเนียลหรือใครทั้งนั้น
ที่มาซื้อก็เพราะปกติต้องมีติดตัวอย่างน้อย 3 อันตลอดเวลา ..แล้วถ้าเลอะผ้าปูที่นอนของโรงพยาบาลก็คงไม่ดีหรอกใช่มั้ย?
นี่ไม่ได้คิดจะนอนกับดาเนียลจริงๆนะ! ว่าแต่ซื้อกี่กล่องดีล่ะ? กล่องนึงมี
3 อัน ถ้ากับดาเนียลก็...
สรุปแล้วไคน์ซื้อถุงยางทั้งที่ไม่ได้คิดจะมีเซ็กซ์กับดาเนียลเลยซักนิดมา
3 กล่อง...
ดาเนียลเดินออกมาจากห้องน้ำ ผ่านตู้ขายของอัตโนมัติเลยแวะกดน้ำผลไม้แล้วค่อยๆกระเถิบไปตู้ข้างเคียงที่ขายถุงยางอนามัย
ไม่เคยคิดว่าจะอึ๊บใครทั้งๆขายังเข้าเฝือกเพราะคงไม่ดีต่อกระดูกที่ยังบอบช้ำซักเท่าไหร่
แต่ถ้ากับไคน์...
สรุปแล้วดาเนียลซื้อถุงยางทั้งที่ไม่คิดจะทำร้ายกระดูกขาขวาเลยซักนิดมา 3
กล่อง...
comment
|