|
Lover's Diary
(Lover's Syndrome)
by...nongrata
Case 4 : แตกหัก!
แมกซ์รู้สึกเหมือนตัวเองมีภูเขาไฟที่จวนจะระเบิดอยู่ข้างใน เริ่มตั้งแต่ไคน์ที่ชอบโทรมากวนตอนกลางคืนเพราะเอาเวลาตอนกลางวันไปขลุกอยู่กับดาเนียลจนตัวเองแทบไม่ได้หลับได้นอน
เสียงของดาเนียลที่ดังข้ามรัฐมากวนประสาทแม้จะเป็นแค่เสียงหัวเราะหรือพลิกตัว
ที่สำคัญที่สุดคือทำไมไคน์ยังไม่ยอมกลับบ้านทั้งมันเลย 1 อาทิตย์มาตั้ง 3
วันแล้ว
คืนนี้แมกซ์เพลียจนไม่อยากทำอะไรทั้งนั้นนอกจากนอน เริ่มทำสิ่งไม่น่าเชื่อคือปิดมือถือ
แต่ปรากฏว่าไคน์ก็ยังอุตสาหะโทรเข้าโทรศัพท์เครื่องที่อยู่ในห้องจนได้ แมกซ์คลานไปรับแบบเหนื่อยหน่าย
ไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้นที่ทำให้รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นถังขยะหรือเศษสวะสำหรับบำบัดอารมณ์เหงา
แมกซ์จำไม่ได้ว่าปล่อยให้ไคน์พูดไปเรื่อยๆแล้วเออออตามอยู่นานเท่าไหร่ มาได้สติเอาตอนที่ได้ยินเสียงลากเตียงครืดคราดผสมเสียงคนโทรที่คอยกำกับ
"นั่นแหละ อย่างนั้น โอเค เจ๋งมากดาเนียล"
แมกซ์แทบหลับตาเห็นภาพเตียงสองเตียงถูกเข็นมาชิดกันก่อนได้เสียงอะไรบางอย่างในตัวขาดผึง
"นายโทรมาหาฉันทำไมน่ะ? ที่รัก" แมกซ์พูดเสียงนุ่มแต่แฝงแววเย็นชาเหมือนเวลาแสดงหนัง
ผิดกันแต่ว่านี่ไม่ใช่หนัง และก็ไม่ใช่การแสดง
"นายพูดอะไรน่ะ? แมกซ์" ไคน์ถาม ดูจะสงสัยมากกว่าโกรธ
"อย่างที่พูดเมื่อกี๊น่ะแหละ ที่รัก" แมกซ์ย้ำ บอกตัวเองได้โดยไม่ต้องมองกระจกด้วยซ้ำว่ากำลังทำหน้าแบบไหนอยู่
"นายจะโทรมาหาฉันทำไมในเมื่อมีดาเนียลอยู่ข้างๆ หืม?"
คนฟังเงียบไปพักหนึ่ง "หมายความว่าไง?"
"ฉันไม่อยากคุยกับนาย" แมกซ์ระเบิด ประหลาดใจอยู่เหมือนกันที่พูดแบบนี้ออกมาได้
ยอมรับว่ากว่า 80 เปอร์เซ็นต์เป็นเพราะโกรธกับน้อยใจล้วนๆ "ฉันไม่อยากคุยกับนายที่ยังสถิตอยู่ที่ไอ้โรงพยาบาลเฮงซวยไม่ยอมออก
ฉันเกลียดไอ้เวรที่เป็นเพื่อนร่วมห้องของนาย ฉันไม่อยากได้ยินเสียงของมันต่อให้เป็นแค่เสียงหายใจที่ไม่ดังไปกว่าเสียงหนูฉี่
ฉันไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้นที่นายพล่ามถ้ามันไม่ได้แสดงออกว่านายคิดถึงฉันจริงๆ
ฉันไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้น! คนพูดเอามือลูบหน้าด้วยอาการเหนื่อยอ่อน "ตอนนี้ฉันเหนื่อยมากและต้องการพักผ่อน
ถ้านายอยากได้คนที่คอยนั่งฟังนายพูดก็ไปหาดาเนียล นายรบกวนฉันมามากเกินพอ"
แมกซ์กดสปีกเกอร์ก่อนวางหูแล้วเดินไปหยิบเบียร์กระป๋องมาซดอั้กๆ ปรับระดับเสียงให้เบาที่สุดด้วยเพราะมั่นใจว่าไคน์ต้องแหกปากขึ้นมาภายในหนึ่งหรือสองวินาทีต่อจากนี้
แมกซ์หยิบเบียร์กระป๋องที่ 2 น่าแปลกว่าทุกอย่างยังเงียบสงบจนต้องลงไปนั่งข้างๆถึงได้ยินเสียงแผ่วๆที่เหมือนเสียงกลั้นหายใจ
ไม่ใช่เสียงโวยวาย... แมกซ์รีบปรับโทรศัพท์ให้ดังที่สุด
..เสียงสะอื้นดังชัดถนัดหู....
"ไคน์.." แมกซ์เรียกเบาๆ ช็อคจนทำอะไรไม่ถูก
"ทำไมนายพูดกับฉันอย่างนี้...?" ไคน์ถามด้วยเสียงที่สั่นสะท้านซึ่งทำให้ในอกคนฟังรู้สึกไม่ผิดกัน
"ทำไมถึงไล่ฉันไปหาดาเนียล..? นายคิดว่าฉันโทรมาหานายเพื่อรบกวนนายงั้นเหรอ..
นายเห็นฉันเป็นคนแบบนั้นเหรอ..?"
"..ไคน์..."
คนถูกเรียกไม่ฟัง "จะบอกให้ก็ได้ว่าทำไมฉันถึงโทรหานาย" แมกซ์ได้ยินเสียงสูดจมูกแล้วรู้สึกว่าตัวเองเลวสุดๆ
"เพราะฉันต้องการนาย.. ฉันเหงาที่นายไม่อยู่ ถ้าฉันไม่ต้องการนายฉันจะโทรหานายทำไม
ถ้าฉันต้องการดาเนียลมากกว่าฉันจะยุ่งกับนายทำไม" คนพูดเงียบไปพักใหญ่เพราะลมหายใจขาดห้วงจนพูดไม่ออก
สภาพของแมกซ์ก็ไม่ต่างกัน "..ฉันต้องการนายแต่นายไล่ฉัน ทำไม? แมกซ์"
น้ำเสียงที่ใช้เรียกฟังดูเจ็บปวด "นายทำให้ฉันเจ็บ ได้ยินมั้ย? นายทำให้ฉันเจ็บปวด
มันเจ็บนะ ฉันเจ็บมาก.. แมกซ์" ไคน์หยุดพูดหรือจริงๆแล้วคือพูดไม่ออกเพราะสะอื้นจนตัวโยน
แมกซ์รีบยกหูโทรศัพท์แต่สายตัดไปแล้ว โทรเข้าไม่รู้กี่รอบแต่ไม่ติด
แมกซ์ทำเบียร์หกราดตัวเอง มันเย็นจัดจนน่าจะหนาวแต่กลับไม่รู้สึกอะไรเลย...
ดาเนียลพยายามร้องเรียกไคน์หลายครั้งแต่เจ้าตัวเอาแต่สะอึกสะอื้นจนไม่ได้ยิน
ตอนนี้เตียงของทั้งคู่อยู่แยกกันเพราะไคน์สั่งให้เข็นกลับไปทุกครั้งเวลาคุยโทรศัพท์โดยให้เหตุผลว่าแมกซ์ดูจะไม่พอใจ
ดาเนียลมองอีกฝ่ายที่นั่งกอดเข่าร้องไห้แล้วหันไปคว้าไม้เท้าเอื้อมมาสะกิดไหล่
เจ้าตัวหันมามองทั้งน้ำตา ดาเนียลชูผ้าห่มขึ้น อีกมือตบแผ่นอกกว้างขวางของตัวเอง
ไคน์ลุกขึ้น เดินสะอื้นเหมือนเด็กถูกรังแกไปหาคนที่อ้าแขนพลางกระเถิบตัวแบ่งเตียงรอรับ
ดาเนียลกดคางลงบนเส้นผมสีน้ำผึ้งทองที่ค่อนข้างยุ่งเหยิง แขนรัดร่างอีกฝ่ายให้ชิดเข้ามาจนน่าอึดอัดแต่ในวินาทีต่อมาก็ถูกกอดตอบด้วยแรงที่ไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ากัน
"คนดี" ดาเนียลพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนเหมือนมือที่กำลังลูบหลังคนตรงหน้า
"ร้องไห้กับอกผมได้เลย มันมีไว้สำหรับคุณ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม"
ไคน์นอนซุกอกดาเนียลทั้งคืน ไม่มีใครพูดอะไรกันต่อจากนั้น
Case 5 : ออกจากโรงพยาบาล
ไคน์ค่อยๆโงหัวขึ้นจากแผ่นอกที่ตัวเองนอนซบแต่ในที่สุดก็กลับฟุบลงอย่างเดิมเพราะรู้สึกสบายจนไม่อยากลุก
นึกไม่ออกเหมือนกันว่ายังมีอะไรที่ทำให้รู้สึกดีมากไปกว่านี้อีกบ้างไหม คนที่นอนอยู่ด้านล่างขยับน้อยๆ
พอเงยหน้ามองก็เห็นดวงตาสีเขียวสุกใสกับรอยยิ้มที่ทำให้คนดูต้องยิ้มตอบโดยอัตโนมัติทั้งใบหน้าเปื้อนคราบน้ำตา
มืออุ่นๆของดาเนียลลูบเรือนผมยาวสลวยเบาๆ
"คนดี คุณรู้สึกดีขึ้นบ้างรึยังจ๊ะ?"
ไคน์พยักหน้า ทั้งคู่จูบกัน
"ว้าว!" ดาเนียลอุทาน "จูบกับคุณนี่ดีที่สุดเลย"
"ฮื่อ" ไคน์ยอมรับ แต่แล้วก็เงียบไปอีก
"คนดี๊คนดี" เขารีบปลอบ "ไม่เป็นไรแล้วนะจ๊ะ คุณไม่เป็นอะไรแล้ว
จริงมั้ย?" คนพูดหอมแก้ม ซึ่งทำให้อีกฝ่ายรู้สึกขึ้นมาว่าไม่เป็นไรจริงๆ
"ผมอยากนอนกับคุณ" ดาเนียลสารภาพหลังจากจูบกันอีกรอบ
"จะทำอีกซักกี่ครั้งก็ไม่เห็นเสียหาย" ไคน์พูดเหมือนเดิม คนฟังหัวเราะ
"แต่ต้องใช้ถุงยาง"
"ว้าว! รสชาติที่ไม่ได้เจอมานาน"
"เดี๋ยวฉันไปหยิบมาก่อน" ไคน์ขยับจะลุกไปเอาถุงยางที่แอบซุกไว้ใต้หมอน
แต่ถูกดึงแขนไว้ก่อน
"ไม่ต้องลำบากหรอกที่รัก" ดาเนียลสอดมือเข้าไปใต้ของที่ตัวเองหนุนอยู่
"เรามักจะทำอะไรเหมือนกันเสมอ ว่างั้นมั้ยจ๊ะ?"
"นั่นสิ"
ไคน์ปีนขึ้นไปนั่งทับบนต้นขาดาเนียล ดึงกางเกงลงแล้วค่อยก้มไปจูบบนหน้าท้องสีแทนจางๆผิดกับอีกคนที่ไม่ได้อยู่ข้างๆ
..ที่ผิดกันอีกอย่างคือไคน์ไม่เคยทำอย่างนี้ให้เสียด้วย...
"ผมชอบผมของคุณจัง" ดาเนียลเอานิ้วพันผมคนตรงหน้าเล่น "ผมชอบผมยาวๆของคุณ"
"ไม่ต้องบอกก็รู้" ไคน์แกล้งใช้ปลายผมเขี่ยสะดือคนพูด "ใครวะบังคับให้ฉันไว้ผมยาว"
"ก็ผมชอบนี่ มันทำให้ผมรู้สึกเหมือนสัมผัสตัวคุณได้มากขึ้น"
ดาเนียลฉีกซองถุงยางแล้วส่งให้คนที่แบมือรอรับ ไคน์ลงมือปลุกปล้ำอยู่พักใหญ่แต่ก็ยังใส่ให้ไม่ได้เพราะอีกฝ่ายเอาแต่ดุ๊กดิ๊กไปมา
สุดท้ายเลยเอานิ้วล็อคไว้แล้วใช้ฝ่ามือตบเบาๆ ปรากฏว่ามาตรการขั้นเด็ดขาดใช้ได้ผล
ไคน์สวมฉับเข้าไปทันที
"ที่รักจ๋า" ดาเนียลบอกเสียงนุ่ม "อย่าลืมนะว่าผมไม่ใช่แมกซิม"
"แหงสิ นายควรขอบคุณพระเจ้าที่ตัวเองผมทอง"
"แล้วถ้าผมเกิดเป็นเขาล่ะจ๊ะ?"
"ฉันจะทุบให้แหลก" ไคน์พูดเสียงเหี้ยม คนฟังหัวเราะก๊ากแล้วเอื้อมมือไปแตะแขนอีกฝ่ายอย่างปลอบประโลมเพราะรู้ว่าพูดจริงทำจริง
"อ่อนโยนกับแดนน้อยของผมหน่อยนะจ๊ะ ทูนหัว"
"นี่เหรอน้อยของนาย จำเป็นต้องอ่อนโยนไปหาอะไรล่ะ" เจ้าตัวพูดแบบไม่ใส่ใจ
"จำเป็นสิ!" ดาเนียลแกล้งร้องวี้ดว้าย แต่แล้วก็กลับมาหัวเราะอีก
"แดนน้อยอ่อนไหวมากนะจ๊ะ คุณก็รู้ดีนี่นา"
"ใช่ มันอ่อนไหวได้ทุกเวลาแหละ ไอ้ของนายอันนี้น่ะ"
"โถ" แดนใหญ่ยังพยายามขอความเมตตา "ที่รักจ๋า แดนตัวน้อยๆอ่อนแอและบอบบาง"
"อ่อนบ้าอะไรล่ะ!"
"ที่รัก แดนตัวน้อยจะเข้มแข็งเสมอเมื่อได้พบคุณ"
ทั้งคู่จ้องตากันโดยไม่มีคำพูด แล้วก็กลับมาคิดได้ว่ามีอะไรที่ดียิ่งไปกว่าการพิสูจน์สีตาของกันและกันในช่วงเช้าก่อนนางพยาบาลจะเข้ามา
ทั้งคู่เผลอตัวร้องโอดโอยกันออกมาสองสามครั้งเพราะกระเทือนถึงแผลเก่า โดยเฉพาะดาเนียลที่อาการหนักกว่าแถมยังต้องรองรับน้ำหนักของคนที่อยู่ข้างบน
ในที่สุดเลยต้องตัดสินใจเอาปากประกบกันให้สิ้นเรื่องสิ้นราว
ไคน์นอนซบหน้านิ่งอยู่กับแผ่นอกของดาเนียล
เหงื่อจากขมับหยดลงผสมกับของอีกฝ่าย ดังนั้นพอจูบกันเลยรู้สึกได้ถึงรสเค็มปะแล่ม
ไคน์นึกอยากสูบบุหรี่ซึ่งเป็นนิสัยที่ชอบทำเวลาได้มีเซ็กซ์เยี่ยมๆกับคนที่ตัวเองถูกใจ
แต่ดาเนียลคงไม่ให้แถมที่นี่ยังเป็นโรงพยาบาล ไคน์นึกไปถึงตอนอยู่กับแมกซ์
หลังมีเซ็กซ์ทั้งคู่มักจะสูบบุหรี่จากมวนเดียวกันเหมือนพวกพี้กัญชาก่อนจะเปิดแอร์จนสุด
เล่นแย่งผ้าห่มแล้วนอนเบียดกันทั้งคืน...
"คุณควรกลับบ้านนะ ที่รัก" ดาเนียลพูดขึ้นมาเหมือนอ่านใจออก คนฟังเงยหน้าขึ้นสบตาแต่ยังไม่ถามอะไร
"คุณควรกลับบ้านของแมกซิม" เขาเฉลยคำตอบอย่างนุ่มนวล
"แต่ฉันอยากอยู่กับนาย"
"พอเขากลับมา คุณก็จะอยากอยู่กับเขา"
"แต่ฉันอยู่กับนายได้นะ ถ้าเป็นนาย ฉันอยู่ด้วยได้ตลอดชีวิตเลย นายรู้ใจฉันที่สุด
เข้าใจฉันที่สุด ในขณะที่หมอนั่นไม่รู้อะไรเลยซักอย่าง"
"ที่รัก" ดาเนียลใช้น้ำเสียงเหมือนเวลาไปบรรยายให้คนอื่นฟัง "ผมไม่มีความเสี่ยง
ไม่มีความผันผวน ไม่มีทางถูกกร่อนมูลค่าไปตามกาลเวลาด้วยภาวะเงินเฟ้อ ดีมานด์สำหรับผมมีแค่คุณ
แล้วซัพพลายของผมก็จะเสนอขายให้คุณคนเดียว ผมเป็นของตาย ไม่มีอะไรต้องกังวลเลย
จริงไหม?" ไม่มีคำตอบอะไรหลุดจากปากคนฟัง ดาเนียลลูบเรือนผมยาวสลวย
เพราะเหงื่อเลยทำให้สีน้ำผึ้งทองดูเข้มกว่าเดิมหน่อย "คุณปฏิเสธไม่ได้หรอกว่าเวลาอยู่กับเขาแล้วคุณก็มีความสุข
จริงไหม?"
"ทำไมนายถึงได้รู้ใจฉันดียิ่งกว่าตัวฉันเองอีกวะ" ไคน์บ่น ดาเนียลหัวเราะแล้วกอดร่างอีกฝ่ายแน่นจนหายใจไม่ออก
"ไม่เห็นยากเลย ก็เพราะผมรักคุณยิ่งกว่าที่คุณรักตัวคุณเองอีกน่ะสิ"
ตกบ่าย ดาเนียลเดินโขยกเขยกไปส่งไคน์ขึ้นรถแท็กซี่ มองตามจนลับสายตาแล้วค่อยควักมือถือขึ้นมาโทร
"หวัดดีครับ แมกซิม ขอกวนเวลาคุณนิดนึงสิ"
เสียงปลายสายเงียบไปครู่หนึ่งเหมือนชั่งใจ "มีอะไร?"
"ไคน์กลับบ้านแล้ว" คนฟังเงียบไปอีกเพราะไม่แน่ใจว่าบ้านใคร ดาเนียลส่ายหัวแบบขำๆ
"บ้านคุณนั่นแหละ ที่รัก"
"แล้วบอกฉันทำไม?"
ดาเนียลนั่งลงบนม้านั่งพลางยิ้มทักทายคนเดินผ่านไปมา "ไม่มีอะไรมากหรอก
นอกจากอยากให้คุณโทรไปหาเขา"
"ไคน์ไม่ยอมคุยกับฉันหรอก" แมกซ์พูดแบบรู้ดี แต่ดาเนียลตอบกลับแบบรู้ดีกว่า
"เขาไม่ยอมคุยกับคุณ แต่คุณต้องโทรไปให้เขาได้ยินเสียง เชื่อผม"
หนึ่งในบรรดาสิ่งที่แมกซ์เกลียดเกี่ยวกับดาเนียลก็คือคำว่า 'เชื่อผม' สาเหตุก็คือมันทำให้เชื่ออย่างนั้นจริงๆเสียด้วย
คนพูดบอกอะไรต่ออีกสองสามประโยคแต่แมกซ์ไม่ได้ฟังเพราะคิดเรื่องตัวเองอยู่
รู้ตัวอีกทีอีกฝ่ายก็วางหูไปแล้ว แมกซ์ได้แต่มองโทรศัพท์ เพิ่งนึกออกว่ายังไม่ได้ขอบคุณเลย...
ไคน์ขนหมอนกับผ้าห่มมาปักหลักบนโซฟาเพราะอยู่ๆก็เกิดไม่อยากนอนเตียงคนเดียวอย่างไม่ทราบสาเหตุ
จัดการปรับเครื่องตอบรับโทรศัพท์ให้ตัดเข้าระบบฝากข้อความทันทีที่สัญญาณดัง
1 ครั้ง ไคน์เผลอทำรูปแมกซ์ตกลงบนพื้นหินอ่อน กรอบรูปแตกกระจาย ในรูปนั้นแมกซ์ดูดี
ยิ้มกว้างเห็นฟันขาวเป็นประกายคล้ายดาเนียล ไคน์จำได้ว่าแมกซ์พยายามดึงให้มาเข้ากล้องด้วยกันตอนถ่ายรูปนี้แต่ไม่ยอมเพราะเกลียดการถ่ายรูป
จำได้ด้วยซ้ำว่าแมกซ์ทำหน้าผิดหวังยังไง ปกติแมกซ์ไม่ชอบให้นักข่าวมายุ่งเรื่องของตัวเอง
แต่พอคบกับไคน์กลับดูไม่ค่อยระวังตัวอย่างเมื่อก่อน เวลาถูกถ่ายรูปตอนเดินด้วยกันก็ไม่หลบในขณะที่ไคน์หดหน้ากลับทุกที
ความจริงไคน์แอบรู้มาด้วยว่าสมัยที่ยังเล่นหนังอยู่แมกซ์จะทำแค่จูบลาแล้วรีบเผ่น
ไม่พาคู่นอนไปบ้านหรือโรงแรมที่ตัวเองอยู่ด้วยซ้ำ...
ไคน์ชักอยากแกล้งเติมหนวดให้เพราะนึกแค้นขึ้นมา แต่พอลงมือทำได้ซักพักก็หยุด
นั่งจ้องพักหนึ่งก่อนวาดรูปหัวใจกับรอยจูบหลายอันลงไป...
comment
|