|
Lover's Diary
(Lover's Syndrome)
by...nongrata
Case 5 : สงครามประสาท
วันที่ 1 (วันรุ่งขึ้นหลังออกจากโรงพยาบาล)
- 6.00 AM
Before : นอนสูบบุหรี่อยู่บนโซฟา อาบน้ำแล้วแต่ยังไม่ได้กินข้าว
ข้อความในเครื่องตอบรับโทรศัพท์ : หวัดดี ตอนนี้ผมกลับบ้านแล้ว ถ้าคุณโทรมาหาเจ้าของบ้าน
ตอนนี้หมอนั่นไม่อยู่ กรุณาฝากข้อความไว้หลังจบเทป ถ้าโทรมาหาผม ก็กรุณาฝากข้อความไว้เหมือนกันแล้วผมจะโทรกลับ
ถ้าผมไม่ได้โทรกลับไปหานั่นหมายความว่าคุณคือคนที่ผมไม่อยากคุยด้วย คนที่ผมไม่อยากคุยด้วยตอนนี้ก็คือเจ้าของบ้านหลังนี้
แล้วถ้าเป็นแกนะ ไอ้เจ้าของบ้าน (หยุดนิดนึงก่อนพูดเสียงเหี้ยม) ตกเครื่องบินตายไปซะ!
ข้อความในเทปบันทึกเสียง : ไคน์! นี่ฉันเองนะ เรื่องวันก่อนฉันผิดเอง คืนนั้นฉันเหนื่อยมากแล้วนายก็..
(ทำเสียงอึกอักก่อนถอนหายใจ) ช่างมันเถอะ เอาเป็นว่าฉันขอโทษ ฉันไม่ควรพูดกับนายแบบนั้น
ยกโทษให้ฉันนะ อีกไม่กี่วันก็จะกลับบ้านแล้ว ฉันอยากจูบนายนะ แล้วเดี๋ยวจะโทรมาอีก
After : ยกนิ้วกลางให้โทรศัพท์แล้วตะโกน 'ไอ้ชั่ว!'
- 12.32 PM
Before : นอนสูบบุหรี่อยู่บนโซฟาเหมือนเดิม ยังไม่ได้กินข้าวเหมือนเดิม
ข้อความในเครื่องตอบรับโทรศัพท์ : (เหมือนเดิม)
ข้อความในเทปบันทึกเสียง : ไคน์ ยกโทรศัพท์ขึ้นมาคุยกันหน่อยสิ ฉันขอโทษจริงๆนะ
เดี๋ยวต้องกลับไปทำงานต่อแล้ว หวังว่าคราวหน้าคงได้ยินเสียงนายพูดอย่างอื่นบ้าง
After : ลุกขึ้นนั่งจ้องโทรศัพท์แล้วกลับลงไปนอนเหมือนเดิม มือเริ่มควานหาบุหรี่ซองใหม่
- 17.50 PM
Before : นอนสูบบุหรี่ ขยับเปลี่ยนท่าทางบ้างเล็กน้อย ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเช่นเดิม
ข้อความในเครื่องตอบรับโทรศัพท์ : ไปนั่งสำนึกผิดในนรกซะ ไอ้ชั่ว!
ข้อความในเทปบันทึกเสียง : ยังไม่หายโกรธอีกเหรอ? ฉันจะรีบเคลียร์งานให้เสร็จจะได้กลับไปหานายเร็วๆ
ช่วงนี้คงโทรหาบ่อยๆไม่ได้ เข้าใจหน่อยนะ
After : เอารูปแมกซ์มาฉีก โยนลงพื้นแล้วเก็บกลับมาต่อใหม่
- 19.00 PM
Before : ยังคงสูบบุหรี่ เริ่มหิวขึ้นมานิดๆแต่ขี้เกียจลุกไปหาอะไรกิน
ข้อความในเครื่องตอบรับโทรศัพท์ : (เหมือนเดิม)
ข้อความในเทปบันทึกเสียง : โอ้โห ดุเด็ดเผ็ดมันดีนี่ที่รัก (เสียงยกหู)
- บทสนทนา
ไคน์ : ไง หายหัวไปไหนมาเกือบทั้งวัน
ดาเนียล : ผมก็ให้เวลาคุณกับเขาปรับความเข้าใจกันไงจ๊ะ
ไคน์ : ไม่เห็นได้เรื่อง (อัดควันเข้าปอดอีกอึกใหญ่)
ดาเนียล : (เงียบไปพักหนึ่ง) ที่รัก นั่นคุณสูบบุหรี่เหรอ
ไคน์ : (สะดุ้งโหยงเหมือนถูกตำรวจจับได้ว่าพี้กัญชา รีบขยี้ดับกับที่เขี่ยบุหรี่แล้วเอาหมอนปิดทับอีกที)
เปล่านี่ นายคิดไปเองน่ะสิ
ดาเนียล : เราเคยตกลงกันเรื่องนี้แล้วนะ ที่รัก (พูดเสียงเครียดก่อนถอนหายใจ)
แต่ก็เอาเถอะ ถือซะว่าจับไม่ได้คาหนังคาเขา ว่าแต่คุณทานอะไรบ้างรึยัง?
ไคน์ : กินแล้ว (โกหกต่อหน้าตาเฉย)
ดาเนียล : กินอะไร?
ไคน์ : ก็.. (ไคน์หันมองรอบๆ ปกติจะพูดต่อได้น้ำไหลไฟดับ เฉพาะกับดาเนียลเท่านั้นที่อึกอักแบบนี้)
..ขนมปังกับกาแฟ... แล้วก็เบคอนอีกนิดหน่อย
ดาเนียล : ที่รัก (คนพูดทำเสียงเหนื่อยใจ) คุณไม่ดื่มกาแฟเพราะมันทำให้คุณเป็นไมเกรน
สารภาพมาเดี๋ยวนี้ คุณยังไม่ได้กินอะไรเลยใช่มั้ย
ไคน์ : (พูดเสียงอ่อย) แค่ 2 มื้อเอง... ตอนนี้เริ่มหิวแล้วด้วย เดี๋ยวฉันโทรสั่งพิซซ่าเอาก็ได้
ดาเนียล : โอเค อย่าลืมล่ะว่าคุณตบตาผมไม่ได้ เคยบอกแล้วใช่มั้ยว่าลางสังหรณ์ผมแม่น
ไคน์ : ใช่ (ประชด) แม่นขนาดรู้ล่วงหน้าไงล่ะว่าเราต้องเลิกกัน
ดาเนียล : (อมยิ้ม) แล้วก็รู้ด้วยว่าต้องทำอะไรต่อไปยังไง รีบกินแล้วก็นอนซะ
ห้ามสูบบุหรี่ด้วย ถึงผมจะรู้ว่าคุณจะไม่ยอมทำตามที่ผมพูดเลยซักอย่างก็เถอะ
(วางหู)
After : คว้าบุหรี่ขึ้นมาสูบต่อ ลืมเรื่องโทรสั่งพิซซ่าซะสนิท
รายงานสถานการณ์ฉบับที่ 1 (6.00 AM - 23.30
PM) : เข้าสู่ภาวะวิกฤต อาการติดนิโคตินเริ่มสาหัสถึงขั้นอยากสูบทั้งที่มีบุหรี่อยู่คาปาก
ไม่ปรากฏว่ามีอะไรตกถึงท้องในช่วง 20 ชั่วโมงที่ผ่านมา คุยกับดาเนียลได้แป๊บเดียวก็ต้องรีบเผ่นเพราะถูกถามเรื่องอาหารกับบุหรี่
ไม่มีโทรศัพท์จากแมกซ์ จัดการฉีกรูปให้เป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยกว่าเดิมแล้วเอามาต่อใหม่
พยายามทำใจให้เพลิดเพลินกับจิ๊กซอว์เวอร์ชั่นทำมือ
- 23.46 PM
Before : เริ่มโมโหเพราะรู้สึกเหมือนกำลังถูกทิ้งให้นอนตายแบบไร้ญาติขาดมิตร
จินตนาการไปถึงงานศพตัวเองแล้วลิสต์รายชื่อคนที่จะไปหลอกหลอนหลังจากกลายเป็นผี
ข้อความในเครื่องตอบรับโทรศัพท์ : (เหมือนเดิม)
ข้อความในเทปบันทึกเสียง : ไคน์! ดาเนียลโทรไปบอกฉันว่านายไม่ยอมกินอะไรเลย
ไม่สบายรึ.. (เสียงยกหู)
- บทสนทนา
ไคน์ : ไปมุดหัวอยู่ไหนมาล่ะ ไอ้ชั่ว! หรือมัวแต่ไปไล่ตะครุบหนุ่มๆแถวแอลเอ?
คงอึ๊บกันมันส์ไปเลยล่ะสิ! อยากไปไหนก็ไป อยากไปกับอึ๊บใครก็เชิญเลย!
แมกซ์ : ไคน์! (น้ำเสียงดีใจ) ฟังฉันก่อน..
ไคน์ : อึ๊บกันมากี่ชั่วโมงแล้วล่ะ! ไปอึ๊บต่อเลย ไปซี่! อึ๊บ! อึ๊บ! อึ๊บ!
อึ๊บ! (กระแทกหูโทรศัพท์)
After : รีบอัดเสียงใส่เทปใหม่แล้วอัดควันแบบหนักหน่วง เซ็งจัดเพราะนึกขึ้นได้ว่าไม่มียาอยู่ในบ้านเลย
- 23.50 PM (3นาทีหลังวางหู)
Before : เม้งแตกสุดขีด
ข้อความในเครื่องตอบรับโทรศัพท์ : อึ๊บ!
ข้อความในเทปบันทึกเสียง : ไคน์ ตั้งแต่ได้อยู่กับนายฉันก็ไม่เคยนอนกับใครอีกเลย
ไม่เคยคิดด้วย เอาไว้ค่อยคุยกันตอนฉันกลับไปก็แล้วกัน ตอนนี้รีบไปหาอะไรกินซะนะ
After : รู้สึกหดหู่ขึ้นมาแบบไม่ทราบสาเหตุ เอาหน้าซุกหมอนแล้วเริ่มร้องไห้
รายงานสถานการณ์ฉบับที่ 2 (0.00 AM - 9.00
AM) : กระชากสายโทรศัพท์ทิ้งเพราะไม่อยากคุยกับใครทั้งนั้น เริ่มเข้าสู่ภาวะสติแตกสมบูรณ์แบบ
ในหัวเต็มไปด้วยภาพแมกซ์กำลังสบึมส์กับหนุ่มผิวแทนแถวชายหาดของแอลเอ ไคน์นึกไปถึงดาเนียล
ผิวสีน้ำตาลอ่อนเป็นประกายอมทองดูดีกว่าพวกที่ใช้ครีมเปลี่ยนสีผิว เริ่มสงสัยขึ้นมาว่าทำไมแมกซ์กับดาเนียลไม่นอนด้วยกัน
ไคน์ตัดสินใจไว้เรียบร้อยแล้วว่าแมกซ์ต้องมีเซ็กซ์กับดาเนียลให้ดูก่อนถึงจะยอมยกโทษให้
ต้องเป็นฝ่ายรับด้วยเพื่อความเสมอภาคของรูปแบบความสัมพันธ์ ไคน์หลับตา มึนหัวแถมคลื่นไส้อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
หลับแล้วฝันเห็นแมกซ์กับดาเนียลอึ๊บกัน 38 ครั้ง
วันที่ 2
- 9.20 AM
ไคน์ตื่นขึ้นมาด้วยอาการอยากอ้วก หิวแต่ไม่นึกอยากกินอะไรนอกจากชาเลยโซซัดโซเซไปจุดแก๊ส
รีบเข้าไปอาบน้ำก่อนจะเน่าตายคาโซฟา ไคน์คลานลงอ่างทั้งยังไม่ได้ถอดเสื้อผ้า
รีบไขฝักบัวให้น้ำไหลลงมารดหัวแล้วค่อยจัดการจนเหลือแต่ตัวเปล่า ไคน์เอาหัวพิงขอบอ่าง
นอนปิดตา รู้สึกสบายตัวขึ้นจนเผลองีบหลับไปอีกรอบ ก่อนจะมาตื่นด้วยเสียงเอะอะเหมือนโจรเข้าบ้าน
ไคน์พยายามลืมตาแต่รู้สึกหนักอึ้งจนขยับไม่ได้ สยองเล็กๆพอคิดไปว่าตัวเองกำลังจะตกเป็นเหยื่ออาชญากรรมของฆาตกรฆ่าต่อเนื่อง
"ไคน์! คุณอยู่ไหน?"
คนถูกเรียกโงหัวขึ้นมาได้หน่อยนึง ไม่เข้าใจว่าทำไมอยู่ๆถึงได้รู้สึกหนาว
แล้วทำไมดาเนียลต้องแหกปากเสียงดังทั้งที่ไม่ใช่คนตื่นตูม..?
"อยู่นี่.." ไคน์พยายามตะโกนบอกแต่เสียงที่ออกมาไม่ดังไปกว่าเสียงกระซิบเลยเอื้อมมือไปเปิดฝักบัวจนสุดให้อีกฝ่ายได้ยินเสียงน้ำ
ไม่ถึงนาทีดาเนียลก็โผล่พรวดเข้ามา ไม่น่าเชื่อว่าคนที่ยังเข้าเฝือกอยู่จะทำอะไรได้รวดเร็วปานนั้น
หัวกระเซิงกับสีหน้าของอีกฝ่ายทำให้คนดูรู้สึกขำแต่ไม่มีแรงหัวเราะ
"คุณทำบ้าอะไรนี่!?" ดาเนียลแผดเสียงขณะปิดฝักบัว ท่าทางน่ากลัวจนไคน์ไม่กล้าต่อล้อต่อเถียง
"ฉันทำอะไร..?" ตัวปัญหาพูดเสียงอ่อยตอนถูกอุ้มขึ้นจากอ่าง เห็นคนมาช่วยขบกรามแน่น
..คงเพราะเจ็บขา ไม่ก็โกรธ.. แต่โกรธเรื่องอะไร?
"คุณเปิดแก๊สทิ้งไว้แล้วอาบน้ำเย็น! อยากตายรึไง!?"
"ฉันเปล่า..."
"ต่อให้คุณไม่อยากตาย ขืนอยู่ต่อไปก็ต้องตาย!"
ดาเนียลตะคอกใส่ก่อนแบกร่างที่นอนอ่อนปวกเปียกอยู่ในอ่างออกมาข้างนอก จัดการเช็ดเนื้อตัวให้ก่อนโทรเรียกรถพยาบาล
ใบหน้ายังถมึงทึงแต่มือที่ห่มผ้าให้กลับนุ่มนวลจนน่าแปลกใจ ดาเนียลเดินไปผลักหน้าต่างบานที่ยังเปิดไม่หมดเพราะมัวแต่เดินหาไคน์ออก
เสียงดังปึงปังจนฟังเหมือนคนเปิดทุบเปรี้ยงแทนการดันออกธรรมดา ไคน์เหลือบมองคนขาหักที่สามารถจ้ำพรวดๆทั่วห้องโดยไม่ต้องใช้ไม้เท้าได้เพราะโกรธจัดแล้วกึ่งขำกึ่งกลัว
เหมือนจะรู้ ดาเนียลหันขวับมามองตาเขียวปั้ด ...แต่อันที่จริงตาของดาเนียลก็สีเขียวอยู่แล้ว.....
"ให้ตายเถอะ!" เจ้าตัวตะโกนอีกรอบ "ผมฟาดคุณแน่! ไม่ปล่อยไว้หรอก
ผมทำแน่ ผมจะฟาดคุณจริงๆด้วย!"
ไคน์หดหัวพอเห็นคนพูดขยับเข้ามาใกล้ หลับตาปี๋ตอนถูกรั้งตัวขึ้นเพราะชักกลัวขึ้นมาจริงๆ
ดาเนียลไม่ชอบทำร้ายร่างกายใคร แต่คราวนี้...
ดาเนียลดึงร่างอีกฝ่ายเข้ามากอดสุดแรง ปลายนิ้วสอดเข้าไปในเส้นผมสีน้ำผึ้งทองที่ยังเปียกชื้น
ฝ่ามือลูบแก้มขาวซีดขณะก้มหน้าลงซุกไหล่ที่แมกซ์ชอบบอกว่ามีกลิ่นกุหลาบกับไวน์แดง
"คุณอย่าทำอย่างนี้สิ!" ดาเนียลพูดเสียงสะท้าน ไหล่สั่นเหมือนกำลังสะอื้น
"อย่าทำอย่างนี้อีกเชียวนะ รู้มั้ยว่าตอนเดินเข้ามาผมรู้สึกยังไง พระเจ้าช่วยเถอะ!
ผมทนไม่ได้ แค่คิดก็.. ได้โปรดเถอะ ใจผมจะขาด.."
ไคน์ดันหัวอีกฝ่ายออกจากไหล่แล้วเอานิ้วป้ายน้ำตาให้ "ร้องไห้ทำไม?
เจ็บขาเหรอ?"
"ไม่เจ็บ"
"โกหก"
"ไม่ได้โกหก ผมโกรธคุณจนชาไปหมดทั้งตัวเชียวล่ะ"
"ไม้เท้านายล่ะ?"
"อยู่หน้าประตูมั้ง พอเข้ามาแล้วได้กลิ่นแก๊สผมก็เดินได้ด้วยลำแข้งตัวเองขึ้นมาทันที"
ดาเนียลเริ่มกลับมาพูดจาแบบเดิม ไคน์หัวเราะเลยถูกบีบปลายจมูกที่แดงจัดเพราะสูดแก๊สเข้าไป
ดูเหมือนเจ้าตัวจะอารมณ์ดีขึ้นแล้ว ผิดจากเมื่อกี๊ที่โมโหจนเรียกชื่อไคน์แทนสรรพนามที่ใช้เป็นประจำ
"รู้ไหม" ดาเนียลพูดพร้อมเอานิ้วจิ้มหน้าผากคนตรงหน้า "ไม่ใช่เรื่องตลกเลยนะที่รัก"
อาการที่ปรากฏ
ผู้ป่วย 1 : กระดูกที่หักอยู่แล้วมีรอยร้าว
ต้องเข้าเฝือกเพิ่มจากเดิม 2 สัปดาห์
ผู้ป่วย 2 : แฮงค์จากนิโคตินที่กระหน่ำอัดทั้งวันทั้งคืน นอนสลบเหมือดไป
1 วันเต็มๆ
comment
|