Lover's Diary

(Lover's Syndrome)

by...nongrata

Case 6 : ปิดฉาก (?)

แมกซ์โผล่พรวดพราดเข้ามาในโรงพยาบาลทั้งหัวหูยุ่งเหยิง รีบถามถึงห้องที่ไคน์อยู่แล้ววิ่งไปหา ลังเลนิดหน่อยตอนจับลูกบิดเพราะไม่แน่ใจว่าจะโดนด่า ขว้างของใส่ หรือทุบกะโหลกรึเปล่า? หรือควรจะรอให้แน่ใจว่าหลับก่อนแล้วค่อยย่องเข้าไป? หรือ..? ช่างแม่ง! แมกซ์สบถในใจก่อนผลักประตูออก ยังไงก็ขอเห็นหน้าก่อน...
ไคน์ไม่ได้หลับแต่นั่งอยู่บนเตียง สะดุ้งโหยงตอนรู้ว่ามีคนเข้ามาก่อนหันมามองแบบหวาดๆ แมกซ์โล่งใจหน่อยๆที่ไคน์ไม่ได้แสดงอาการฉุนเฉียวเกรี้ยวกราดอะไร หรือนี่คืออาการของคลื่นใต้น้ำ? ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแต่แท้จริงเตรียมพร้อมบอกเลิกในอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้า?
"แมกซ์!" ไคน์ตะโกน ทำท่าจะโดดลงจากเตียงแต่เจ้าของชื่อรีบพุ่งไปชาร์จไว้ทัน ไม่หวั่นแม้อาจถูกต่อยหรือทำอะไรอย่างอื่นที่คงไม่ใช่เรื่องดีจากการกระทำของตัวเอง
ไคน์ไม่ต่อย ไม่ด่า ไม่บอกเลิก ไม่ทำอะไรทั้งนั้นอกจากกอดอีกฝ่ายเอาไว้แน่น "กลับมาแล้วเหรอ..?"
"ฮื่อ" แมกซ์เอานิ้วพันผมสีน้ำผึ้งทองเล่นก่อนฝังจมูกลงไป ..มีกลิ่นยากับกลิ่นของโรงพยาบาล... แต่พอเลื่อนต่ำลงไปที่หลังคอ กลิ่นไวน์กับกุหลาบแดงที่คุ้นเคยก็ลอยเตะจมูก แมกซ์รู้สึกซาบซึ้งเหมือนได้กลับบ้าน แม้ที่นี่จะเป็นโรงพยาบาลก็ตาม...
"เป็นไงบ้าง?" แมกซ์ถาม ริมฝีปากยังไม่ห่างจากผิวแก้มคนตรงหน้า
"สบายดี"
"นอนกับดาเนียลไปกี่ครั้งแล้ว?"
"ครั้งเดียว"
"ใช้ถุงยางรึเปล่า?"
"ใช้"
"ดีมาก" แมกซ์ชมพลางลูบผมคนพูด "แล้วนี่จะออกจากโรงพยาบาลได้วันไหน?"
ไคน์ฟังแล้วทำหน้าเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ "จะออกวันนี้"
"วันนี้เลยเหรอ?"
"ใช่ นายเอาเสื้อผ้ามาให้ฉันรึเปล่า?"
"เปล่า"
"โธ่เอ๊ย.." ไคน์ครางแล้วทำหน้าผิดหวัง แมกซ์รีบปลอบ
"เดี๋ยวฉันลงไปซื้อให้"
"เร็วๆนะ"

แมกซ์รีบทำตามคำสั่ง แปลกใจว่าทำไมต้องรีบร้อนแต่ก็อดดีใจไม่ได้ แมกซ์ช่วยไคน์เปลี่ยนเสื้อผ้า รู้สึกดีเวลาที่ปลายนิ้วสัมผัสกับผิวเนื้ออีกฝ่ายจนต้องดึงเข้ามากอดแล้วพากลับขึ้นเตียง ไคน์หัวเราะกิ๊ก
"กลับบ้านก่อนสิ"
"อยากทำที่นี่นี่นา"
"กับหนุ่มผิวแทนที่แอลเอยังไม่พออีกรึไง?"
"เอาอะไรมาพูด" แมกซ์เถียง "ฉันอยากนอนกับนายคนเดียว"
"จริงเหรอ?" ไคน์ทำหน้าผิดหวังหน่อยๆก่อนดันตัวแมกซ์ออกอย่างนุ่มนวล "ไม่ชอบผิวแทนเหรอ? แบบหุ่นดีๆต้นขาแน่นๆน่ะ?"
แมกซ์ส่ายหน้า "ฉันชอบแบบนาย"
"ผมทองด้วยนะ" ไคน์ยังพยายามโฆษณา "ตาสีเขียวสวยมากเลย"
คนฟังเริ่มตะหงิดๆเพราะรู้สึกคุ้นๆยังไงชอบกล ยังไม่ทันจะอ้าปากถามก็ได้ยินเสียงเปิดประตู ไคน์สะดุ้งโหยง แมกซ์หันไปมอง
ตรงนั้นมีหนุ่มผิวแทน ผมทอง ตาสีเขียว ต้นขาฟิตปึ๋งสุดเซ็กซี่ แต่เข้าเฝือก และมีไม้เท้าช่วยพยุงยืนเม้มปากอยู่ ไคน์รีบหลบหลังแมกซ์ มือกอดรอบเอวไว้แน่น
"รู้จักกลัวเป็นเหมือนกันนี่" ดาเนียลยิ้มเยาะก่อนถอนหายใจ "ผมไม่ทำอะไรคุณหรอก มานี่มา จะกลับวันนี้แล้วใช่ไหม? มาให้ผมจูบหน่อย"
ไคน์ยังไม่ยอมไป แมกซ์ต้องค่อยๆแกะออกแล้วจับส่งให้ ..อย่างน้อยดาเนียลก็เป็นคนคอยส่งข่าวให้นี่นะ...
"หายโกรธรึยัง?" ไคน์ถามขณะกอดคนตรงหน้าไม่ยอมปล่อยทั้งที่เมื่อกี๊ยังเอาแต่อิดออด ดาเนียลจูบหน้าผากคนพูดแล้ววางคางลงบนศีรษะอีกฝ่าย ปลายผมสีทองพันกันจนแยกไม่ออกว่าเป็นของใคร
"หายแล้ว แต่ถ้าทำอีกคุณโดนแน่"
แมกซ์ยืนมอง น่าแปลกที่ภาพนั้นไม่ได้ทำให้โมโหโกรธาอะไรอย่างที่ควรจะเป็น เพราะตอนนี้ทั้งคู่เป็นเหมือนพ่อลูกกันมากกว่าคนรักเสียอีก...

แม้จะกลับถึงบ้าน ภาพเหมือนพ่อลูกของไคน์กับดาเนียลก็ยังติดอยู่ในสมอง ไม่ใช่เรื่องหึงหวงแต่เนื่องมาจากความอยากรู้ล้วนๆ แมกซ์นั่งดูไคน์ถอดเสื้อผ้าเปลี่ยนมาใส่เสื้อคลุมก่อนออกปากถาม
"นายกลัวดาเนียลเหรอ?"
มือที่กำลังง่วนอยู่กับการผูกปมชะงักกึก ไคน์หันมามองหน้าคนถาม เม้มปากนิดหนึ่งแล้วยักไหล่ "ก็นะ.. แค่เวลาที่หมอนั่นจะตีฉันแค่นั้นแหละ"
"หมอนั่นตีนายด้วยเหรอ!?"
ไคน์พยักหน้า "ฮื่อ เวลาโมโหหมอนั่นเคยจับฉันทุ่มด้วย"
"ลงพื้น?"
"เปล่า บนเตียง แต่ก็จุกเป็นบ้าเลยนะนั่น"
แมกซ์ถอนหายใจ นึกไม่ถึงว่าไคน์จะเป็นมาโซทั้งที่ดูเหมือนพวกซาดิสท์ บางทีอะไรๆอาจราบรื่นขึ้นหากแมกซ์จะเริ่มแก้ปัญหาด้วยวิธีตบหน้าไคน์ซักฉาดแทนการใช้ปากเจรจา "เพราะอย่างนี้นายถึงฟังเวลาดาเนียลพูดอะไรงั้นเหรอ?"
"อย่าคิดเลียนแบบเชียวนะ" ไคน์ขู่
"นายทำยังกับหมอนั่นเป็นพ่อตัวเอง" แมกซ์บ่น
"ดาเนียลเป็นยิ่งกว่าพ่อ"
แมกซ์มองหน้าคนพูดแล้วได้แต่เงียบเพราะไม่แน่ใจในความหมาย เป็นมากกว่าพ่อนี่มันกินความหมายได้ลึกซึ้งขนาดไหนกันนะ? คงไม่ใช่แค่เพราะมีเซ็กซ์ด้วยกันใช่ไหม?
"กำลังคิดอะไรงี่เง่าอยู่อีกล่ะสิ"
แมกซ์เงยหน้า แต่คนพูดกลับเดินไปนั่งมองปลายเท้าตัวเองบนเตียง แมกซ์ขยับเข้ามาใกล้ ทั้งคู่สบตากัน ตาของไคน์เป็นสีน้ำผึ้งทองเหมือนผม ดูสวยแต่บ่อยครั้งที่มองไม่ออกว่าคิดอะไรอยู่...
ฉันรักนาย.. แมกซ์คิดในใจแต่ไม่กล้าพูดออกมา ไคน์เป็นพวกประเภทที่สามารถเอาจุดอ่อนของอีกฝ่ายมาทำให้ตัวเองได้เปรียบอยู่เสมอ ถ้าบอกไป เขาไม่แน่ใจเลยว่าตัวเองยังจะเหลืออะไรในชีวิตอีกบ้าง แมกซ์เคยอยู่ในวังวนของความสัมพันธ์ประเภทชั่วแล่นมาก่อน เกมจะโอเวอร์ทันทีหากคุณเริ่มรู้สึกรักใครซักคน คุณไม่เหลืออะไรเลยเพราะทุกอย่างกลายเป็นของคนที่คุณรัก คุณพ่ายแพ้ เจ็บปวด และสูญเสีย แมกซ์ไม่อยากเป็นอย่างนั้น ส่วนหนึ่งอาจเพราะรู้อยู่ลึกๆแล้วว่าหนีไม่พ้น ..นี่ควรจะเรียกว่าอะไรดีนะ? ความพยายามที่จะกอบกู้อัตตาอันบอบช้ำและแหลกสลายล่ะมั้ง...?
ไคน์พยักหน้าเรียกก่อนดึงผ้าผูกเอวออก แมกซ์โถมตัวเข้าหา เกือบสำลักกลิ่นไวน์กับกุหลาบแดงที่ทะลักเข้าปากเข้าจมูก เรื่องวุ่นวายในสมองหายวับไป ก่อนจะคิดอะไรไม่ออกอีกเลย...

แมกซ์จุดบุหรี่ ก่อนจะรีบดับเพราะนึกขึ้นได้ว่าคนที่นอนอยู่ข้างๆเพิ่งออกจากโรงพยาบาล ไคน์ลืมตาขึ้นแล้วเลิกคิ้ว เอามือเกาะไหล่กว้างพยุงตัวขึ้นนั่ง
"ทำไมไม่สูบ?"
"เพราะนายเพิ่งออกจากโรงพยาบาล"
"งี่เง่าน่า" คนพูดเอาศอกกระทุ้งเบาๆ หยิบบุหรี่ใส่ปากอีกฝ่ายแล้วจุดไฟให้ ไคน์นั่งเท้าคางมองกลุ่มควันสีเทาจางก่อนสะกิดคนสูบ แมกซ์ยื่นให้ ไคน์สูบโดยที่นิ้วสองนิ้วของแมกซ์ยังคีบมวนบุหรี่อยู่ สัมผัสจากริมฝีปากที่แตะอยู่ตรงปลายนิ้วให้ความรู้สึกดีจนเกือบไม่น่าเชื่อ แมกซ์หัวเราะ
"นายทำให้ฉันตัดใจเลิกบุหรี่ไม่ลงซักที"
"อย่าหาเรื่อง วันนึงฉันสูบไม่ถึง 10 มวน ยกเว้นแค่ตอนก่อนเข้าโรงพยาบาล"
"จริงเหรอที่รัก" แมกซ์เลียนแบบดาเนียล คิดว่าไคน์น่าจะชอบแต่ปรากฏว่าเจ้าตัวกลับเม้มปากแบบไม่พอใจ
"อย่าเลียนแบบดาเนียลนะ"
"..ขอโทษ" แมกซ์เหี่ยวทันตาเห็น จะว่าไปตอนอยู่ด้วยกันใหม่ๆก็เคยเรียกแบบนี้แต่ไคน์ทำท่าไม่ชอบใจเลยเลิก... "ทำไมล่ะ? เพราะไม่อยากให้ใครมาแทนดาเนียลเหรอ?"
"บ้าน่ะสิ" ไคน์ตอกกลับ "ไม่มีใครแทนดาเนียลได้อยู่แล้ว ทำไมต้องเลียนแบบหมอนั่น ฉันอยู่กับนายก็เพราะฉันอยากนอนกับนาย ถ้าอยากนอนกับดาเนียลมากกว่านายฉันจะอยู่กับนายไปทำไม"
แมกซ์นึกถึงตอนที่ไคน์พูดใส่โทรศัพท์แล้วนึกขึ้นได้ว่าน่าจะอัดเทปเอาไว้ เขาดึงไคน์เข้ามากอดพลางกระซิบใส่หู
"พูดแบบนั้นอีกได้มั้ย? แบบที่นายพูดตอนโทรไปหาฉันน่ะ"
ไคน์พ่นควันใส่หน้าก่อนยิ้มให้ "เรื่องแบบนั้นน่ะพูดหลายครั้งไม่ได้หรอก"

comment