นวนิยายแฟนตาซีอวกาศเรื่องยาว

วีรบุรุษทางช้างเผือก銀河英雄伝説

เรื่อง โดย ทะนะกะ โยะชิกิ (田中芳樹) แปลโดย Pae

บทที่ 5 ยุทธการยึดป้อมอิเซลโลน
-3-

ณ ป้อมปราการอิเซลโลนแห่งนี้ มีนายทหารใหญ่ระดับพลเอกประจำกองทัพจักรวรรดิอยู่ถึงสองคน คนแรกคือ ผู้บัญชาการป้อมปราการ พลเอก โทมา ฟอน สต็อกเฮาเซน ส่วนอีกคนหนึ่งได้แก่ ผู้บัญชาการกองเรือรบประจำป้อมปราการ พลเอก ฮันส์ ดีทลิช ฟอน เซกต์ อายุอานามก็อยู่ในราวห้าสิบปีทั้งคู่ และรวมทั้งส่วนสูงด้วย หากแต่พลเอกสต็อกเฮาเซนจะมีรูปร่างบอบบางกว่า

ความสัมพันธ์ระหว่างสองคนนี้เรียกได้ว่า ไม่ถูกกันโดยสิ้นเชิง ทั้งนี้มิใช่ความเกลียดชังหรืออคติส่วนตัวของทั้งสองแต่อย่างไร หากแต่เป็นธรรมเนียมของมนุษย์ไปเสียแล้วกระมัง กล่าวคือ ณ องค์กรเดียวกัน ที่มีหัวหน้าถึงสองคนในคราเดียว ถ้าสองคนนี้จะไม่ขัดขากันเองก็ดูจะผิดธรรมชาติของมนุษย์ไปเสียกระมัง

ความขัดแย้งส่วนตัวของพวกเขาทั้งสองนั้น- แน่นอน- ได้ถูกถ่ายทอดไปยังบรรดาลูกน้องของแต่ละฝ่ายด้วย ในมุมมองของบรรดาทหารประจำป้อมนั้น บรรดากองเรือรบพวกนี้ ก็มีค่าเพียงแค่แขกที่มาอาศัยนั่งกินนอนกินอยู่ในบ้านของตนเอง เวลาออกไปต่อสู้ข้างนอกป้อมแล้วเกิดมีทีท่าอันตรายขึ้นมาก็พากันรีบหนีมาแอบซ่อนยังสถานที่ปลอดภัยแห่งนี้ พูดง่าย ๆ ก็คือเป็นพวกบรรดาลูกท่านหลานเธอที่มาพักผ่อนตากอากาศเท่านั้นเอง กล่าวอีกทางหนึ่ง บรรดาทหารลูกเรือของกองเรือรบก็มองว่า พวกทหารประจำป้อมก็แค่พวก ‘ตัวตุ่นอวกาศ’ ที่ดีแต่มุดหัวอยู่ในรูที่ปลอดภัยแห่งนี้ แล้วก็ทำสงครามเล่น ๆ เหมือนเด็กทะเลาะกันไปเรื่อย ๆ อย่างไร้แก่นสาร

กล่าวโดยสรุปแล้ว สิ่งที่เป็นสะพานเชื่อมความสัมพันธ์ของทั้งสองฝ่ายให้ยังคงอยู่ร่วมกันได้ ก็มีเพียงแค่ ความภาคภูมิใจที่ตนกำลังเป็นส่วนหนึ่งของป้อมปราการที่ไม่มีวันแตก- อิเซลโลน- แห่งนี้ กับความรู้สึกที่มีต่อศัตรูร่วมกันคือ ‘ทัพกบฏ’ เท่านั้นเอง และในความเป็นจริงก็เป็นเช่นนั้น แม้นายทหารทั้งสองกลุ่มข้างต้นจะต่างดูถูกซึ่งกันและกันอย่างไรก็ตาม ยามมีศึกจากการโจมตีของทัพกบฏ พวกเขาก็ต่างแย่งกันเสนอหน้าเข้าสู้ศึกอย่างเอาเป็นเอาตาย และเป็นที่มาของวีรกรรมอันเลื่องลือของการรบ ณ ป้อมแห่งนี้มานับหลายครั้งหลายครา

ทางสำนักกลาโหมของจักรวรรดิเอง ก็เคยมีดำริที่จะยุบรวมตำแหน่งผู้บัญชาการป้อมปราการ และผู้บัญชาการกองเรือรบประจำป้อมให้เป็นตำแหน่งเดียวกัน เพื่อให้สายงานการบังคับบัญชามีความชัดเจน คล่องตัวยิ่งขึ้น หากแต่แนวคิดดังกล่าวมีเค้าว่าจะถูกเสนอขึ้นเมื่อไร ก็ถูกยับยั้งไว้ทุกคราไป ทั้งนี้ ด้วยเหตุผลเพราะ การที่ตำแหน่งระดับผู้บัญชาการหายไปตำแหน่งหนึ่ง นับเป็นเรื่องใหญ่ทีเดียวสำหรับสังคมของนายทหารระดับสูงของทัพจักรวรรดิ อีกทั้งก็ยังไม่เคยปรากฏว่า ความขัดแย้งกันระหว่างนายทหารระดับสูงในสองตำแหน่งนี้ได้ก่อให้เกิดความเสียหายร้ายแรงแก่ทางกองทัพหรือในทางยุทธการแต่อย่างไร

วันที่ 14 เดือน พฤษภาคม ตามวันเวลามาตรฐาน

ผู้บัญชาการสต็อกเฮาเซนและเซกต์ทั้งสองกำลังอยู่ด้วยกันในห้องประชุมร่วม ที่จริง ห้องนี้เดิมเป็นมุมหนึ่งในสโมสรนายทหารชั้นสูงของป้อมปราการนี้ หากแต่ด้วยเหตุผลที่ว่ามันอยู่ตรงกลางพอดีระหว่างห้องทำงานของผู้บัญชาการทั้งสองท่าน จึงได้ตกลงร่วมกันที่จะปรับปรุงห้องนี้ขึ้นมาโดยติดตั้งระบบเก็บเสียงเข้าไป ทั้งนี้ก็ด้วยเพราะ ทั้งสองฝ่ายต่างไม่ยอมลดตัวเป็นฝ่ายไปเยือน ณ ห้องทำงานของอีกฝ่ายหนึ่งนั่นเอง อีกทั้งจะอาศัยการติดต่อทางโทรทัศน์วงจรปิดแต่อย่างเดียวโดยหลีกเลี่ยงการไปพบหน้ากันโดยตรง ก็ดูกระไรอยู่ เพราะต่างก็อยู่ใกล้ ๆ กันในป้อมปราการเดียวกันแท้ ๆ

ในช่วงสองวันที่ผ่านมา สัญญาณการสื่อสารรอบ ๆ ป้อมถูกคลื่นรบกวนอย่างรุนแรง ไม่ต้องสงสัยเลยว่า ขณะนี้ทัพกบฏได้ยกทัพมาอยู่ใกล้ ๆ ป้อมนี้แล้วนั่นเอง หากแต่พวกนั้นกลับไม่มีวี่แววที่จะยกทัพเข้าโจมตีป้อมนี้สักที และการที่นายทหารผู้ใหญ่ทั้งสองคนนี้มาปรึกษากันก็เพื่อหามาตรการเกี่ยวกับเรื่องนี้นั่นเอง แต่ปรากฏว่าการหารือระหว่างทั้งสองคนนี้ มิได้มีความคืบหน้าในทางสร้างสรรค์แม้แต่น้อย

“ท่านบอกว่าข้าศึกกำลังอยู่ใกล้ ๆ จึงอยากจะยกทัพเรือรบออกไป แต่ตอนนี้เรายังไม่ทราบตำแหน่งที่แน่นอนของข้าศึก แล้วจะไปสู้กับพวกมัน ณ ที่ใดกันเล่าท่าน?”

สต็อกเฮาเซนกล่าว แล้วเซกต์ก็โต้ทันที

“ก็เพราะเช่นนั้นกระไรเล่า ข้าพเจ้าจึงต้องการที่จะยกทัพออกไปควานตัวพวกมันให้พบ ว่าพวกมันไปแอบซ่อนหัวอยู่ที่ไหน ... ว่าแต่ พวกมันยกทัพกันมาอีกในครั้งนี้นี่ ท่าทางจะยกทัพกันมาใหญ่กว่าทุกคราวเลยกระมัง”

ทันทีที่เซกต์พูดจบ สต็อกเฮาเซนก็พยักหน้าอย่างหนักแน่นด้วยความมั่นใจเต็มเปี่ยม

“แล้วสุดท้ายก็แตกพ่ายกลับไปอีก ทัพกบฏยกทัพมาตีป้อมนี้ถึงหกครั้ง แล้วก็พ่ายกลับไปทั้งหกครั้ง ถึงจะมาครั้งนี้อีกเป็นครั้งที่เจ็ด ก็แค่เพิ่มจำนวนการแตกพ่ายทัพของพวกมันเป็นเจ็ดครั้งเท่านั้นเอง หามีความหมายใดไม่”

“ป้อมปราการนี้ยอดเยี่ยมไร้เทียมทานจริง ๆ”

หาใช่เพราะเจ้าเก่งกาจแต่อย่างใดไม่- ผู้บัญชาการกองเรือรบแฝงนัยนี้ไว้ในคำพูดของตนนั่นเอง

“สรุปก็คือ เป็นที่แน่ชัดว่าข้าศึกอยู่ใกล้ ๆ นี่แหละ เพราะฉะนั้นข้าพเจ้าอยากจะนำทัพออกไปลาดตระเวณดูสถานการณ์สักหน่อย”

“ข้าพเจ้าก็พูดแล้วเช่นกัน ว่าในเมื่อยังไม่ทราบว่าพวกมันอยู่ที่ใด แล้วจะไปไล่หาเจอได้อย่างไรเล่า รอดูสถานการณ์อีกสักหน่อยไม่ดีกว่าหรือ?”

ขณะที่บทสนทนากำลังจะวกวนกลับมาถกเถียงกันประเด็นเดิมนี้เอง ก็มีการรายงานเข้ามาจากห้องสื่อสาร ว่ามีข้อความแปลก ๆ ติดต่อเข้ามาในช่องสัญญาณช่องหนึ่ง

ในรายงานบอกว่า สัญญาณที่ส่งมา ขาดหายเป็นช่วง ๆ และรับสัญญาณมาปะติดปะต่อได้ยากลำบากมาก แต่ในที่สุดพวกเขาก็สามารถเรียบเรียงข้อความที่มีผู้พยายามส่งเข้ามาได้ดังนี้

-- เรือลาดตระเวณขนาดเบาแบบเบรเมนลำหนึ่ง ได้นำสาส์นสำคัญจากโอดีน (ดาวเมืองหลวง) มาส่งยังอิเซลโลน แต่ขณะที่เดินทางมาถึงในช่องแคบอิเซลโลน ก็พบกับการโจมตีของข้าศึก ขณะนี้กำลังหลบหนีการไล่ล่าอยู่ ขอให้ทางป้อมปราการจัดส่งกำลังออกไปช่วยเหลือโดยด่วน--

“ถ้าเป็นเช่นนี้ก็เห็นจะต้องนำทัพออกไปจริง ๆ เสียแล้วล่ะท่าน ถึงจะยังไม่รู้ว่าพวกนั้นอยู่ตรงส่วนไหนของช่องแคบก็ตาม”

เซกต์ส่งเสียงพึมพำขึ้นมาจากลำคออันอวบหนาของเขา

“ว่าแต่ ไม่เป็นไรแน่นะท่าน”

“หมายความว่าอย่างไร? ลูกน้องของข้าพเจ้าล้วนแล้วแต่แตกต่างจากพวกตุ่นอวกาศที่เอาแต่แอบอยู่ในรูเพื่อความปลอดภัยของตนเองนะ”

“พูดเช่นนี้หมายความว่ายังไง?!!!”

ทั้งสองคนปรากฏตัวขึ้นพร้อมกันในห้องบัญชาการร่วม ด้วยสีหน้าที่แสดงความไม่พอใจทั้งคู่ ขณะที่เซกต์กำลังออกคำสั่งให้ยกทัพเรือรบออกปฏิบัติภารกิจ พร้อมกับอธิบายที่มาที่ไปของสถานการณ์อยู่นั้น สต็อกเฮาเซนก็มองสอดส่ายสายตาไปมาอย่างไร้จุดหมาย

“เดี๋ยวก่อนขอรับ ใต้เท้า!”

“พันเอกโอแบร์สไตน์...หรือ”

พลเอกเซกต์ทวนชื่อนั้นในริมฝีปาก หากแต่น้ำเสียงไม่มีแววของความรู้สึกในแง่ดีอยู่เลยแม้แต่น้อย และในความจริง เขาก็เกลียดนายทหารเสนาธิการคนใหม่ของเขาคนนี้มาก ไม่ว่าจะเป็นผมที่มีสีขาวแซมทั้งศีรษะ, สีหน้าที่ไร้แววเลือดฝาด, ตาเทียมคู่นั้นที่บางครั้งก็ส่องแสงประหลาด ๆ ออกมา ล้วนแต่ทำให้เขาไม่ชอบใจเป็นอย่างยิ่ง พาลคิดไปว่า ช่างเป็นผู้ชายที่ปรากฏตัวขึ้นมาจากภาพวาดของความชั่วร้ายเลยทีเดียว

“เจ้ามีความเห็นอะไรรึ?”

น้ำเสียงที่แสดงถึงความไม่ชอบอย่างชัดเจนของเจ้านาย ไม่ทำให้โอแบร์สไตน์สะดุ้งสะเทือนแม้แต่น้อย ... อย่างน้อยท่าทีของเขาก็ไม่แสดงอาการใด ๆ ล่ะ

“ขอรับ”

“ได้ ลองพูดมาซิ”

เซกต์ยังมีใจอนุญาตให้อีกฝ่ายพูดความเห็นของตนได้ ทั้งที่ไม่ชอบหน้าก็ตาม

“ขอรับ กระผมคิดว่านี่เป็นหลุมพรางขอรับ”

“หลุมพราง?”

“ใช่แล้วขอรับ มันเป็นหลุมพรางเพื่อจะล่อให้กองเรือรบของเราแยกออกจากตัวป้อมปราการไป เพราะฉะนั้น เราจะยกทัพเรือออกไปตอนนี้ไม่ได้ขอรับ ควรจะอยู่ดูสถานการณ์ให้แน่นอนว่านี้ก่อน”

เซกต์ทำเสียงฮึดฮัดออกจากจมูกอย่างไม่สบอารมณ์

“หมายความว่า ข้าศึกกำลังดักรอเราอยู่ ถ้าเรายกทัพออกไปจะต้องเสียทีพวกมัน... เช่นนั้นรึ?”

“กระผมมิได้หมายความเช่นนั้นขอรับ...”

“แล้วเจ้าหมายความเช่นใดกันเล่า ถึงจะมาทัดทานมิให้ข้าพเจ้ายกทัพออกไปเช่นนี้ ถ้าเจ้าเป็นทหารจริงละก็ ยามที่รู้ว่าข้าศึกอยู่ใกล้ตัวเช่นนี้ แทนที่จะเลือกหดหัวอยู่ในรูที่ปลอดภัย ควรจะต้องเป็นฝ่ายไปไล่บดขยี้ข้าศึกเลยสิ ยิ่งตอนนี้เพื่อนร่วมทัพของเรากำลังตกอยู่ในสถานการณ์อันตรายเช่นนี้ด้วย จะนิ่งดูดายได้อย่างไร!”

เซกต์เปล่งเสียงร่ายยาว ทั้งนี้ เพราะเขารู้สึกไม่ชอบหน้าโอแบร์สไตน์อยู่ก่อนแล้ว และยิ่งตอนนี้สต็อกเฮาเซนก็กำลังทำสีหน้าเหมือนไม่เห็นด้วยอยู่ข้าง ๆ อีกด้วย แต่จะว่าไป เซกต์เองก็เป็นนายทหารคนองศึกประเภทที่ว่า เห็นข้าศึกเป็นไม่ได้ต้องวิ่งเข้าใส่อยู่แล้ว หากจะมัวแต่คิดหลบหัวอยู่ในที่ปลอดภัยอย่างในป้อมอิเซลโลนล่ะก็ แล้วตนจะมาเป็นนายทหารประจำกองเรือรบทำไมกันเล่า?

“แต่ ท่านผู้การเซกต์ สิ่งที่เสนาธิการของท่านกล่าวมาก็มีเหตุผลนะ ไม่ว่าจะฝ่ายข้าศึกหรือเรือที่อ้างว่าเป็นฝ่ายเราก็ตาม ล้วนแต่ไม่ทราบตำแหน่งแน่นอนทั้งคู่ หากท่านยกทัพออกไปมิอันตรายดอกรึ ท่านน่าจะรอดูสถานการณ์อีกสักระยะจะดีกว่า”

เสียงของสต็อกเฮาเซนที่ดังสอดเข้ามาจากข้าง ๆ ทำให้เรื่องราวถูกตัดสินอย่างฉับพลันในบัดนั้นเอง

“ไม่ล่ะ อีกหนึ่งชั่วโมงให้หลัง กองเรือรบประจำป้อมปราการจงออกปฏิบัติการทันที!”

และนั่นคือคำสั่งเด็ดขาดของเซกต์

ในที่สุด บรรดาเรือรบน้อยใหญ่ รวมทั้งสิ้นหนึ่งหมื่นห้าพันลำซึ่งประกอบกันขึ้นเป็นกองเรือรบประจำป้อมปราการอิเซลโลน ก็เริ่มทยอยยกขบวนออกจากท่าอากาศยานของป้อมไป

สต็อกเฮาเซนยืนจ้องมองภาพนั้นจากจอภาพในแผงควบคุมซึ่งอยู่ในห้องบัญชาการของป้อมปราการนั้นเอง ภาพที่เรือพิฆาตที่มีรูปร่างเหมือนจับเอาหอคอยขนาดยักษ์มาวางในแนวนอนก็ดี เรือประจันบาญที่มีรูปร่างแบบกระทัดรัดก็ดี ฯลฯ ทยอยวิ่งผ่านจอภาพออกไปนั้น ดูกี่ทีกี่หนก็อดรู้สึกถึงความยิ่งใหญ่ของมันไม่ได้

“ฮึ ถ้าบาดเจ็บซมซานกลับมาละก็...”

สต็อกเฮาเซนพึมพำอยู่ในปาก ถึงจะเกลียดยังไง เขาก็ไม่มีความคิดจะแช่งให้อีกฝ่ายตายหรือรบแพ้แต่อย่างไร หรือแม้แต่จะคิดเล่น ๆ ก็ไม่เคย นี่เป็นมโนธรรมประจำใจของเขาที่มีต่อผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นเพื่อนร่วมทัพ

เวลาผ่านไปหกชั่วโมง คราวนี้ก็มีสัญญาณติดต่อเข้ามาใหม่อีกครั้งหนึ่ง เป็นการติดต่อจากเรือลาดตระเวณเบาแบบเบรเมนลำที่ว่านั่นเอง ความเท่าที่จับได้จากท่ามกลางเสียงซ่าที่ดังรบกวนตลอดเวลาก็คือ ขณะนี้พวกเขาหลบหนีจากเงื้อมมือของทัพข้าศึกได้อย่างหวุดหวิดและกำลังมุ่งหน้ามาจนเกือบจะถึงป้อมปราการอยู่แล้ว แต่ข้าศึกก็ยังคงติดตามมาอย่างไม่ลดละ ขอให้ทางป้อมปราการช่วยยิงปืนใหญ่สนับสนุนให้ด้วย

สต็อกเฮาเซนสั่งการให้พลปืนใหญ่ประจำป้อมเตรียมการยิงปืนใหญ่ทันที ในใจก็พลางตำหนิพลเอกเซกต์ว่า ไอ้เจ้าเซกต์ที่ไม่ได้เรื่องมันมัวแต่ไปเอ้อระเหยลอยชายอยู่แถวไหน? พูดจาใหญ่โตไว้ก่อนออกไป แต่เอาเข้าจริงแค่จะช่วยเรือรบร่วมทัพที่กำลังหนีจากการตามล่าของศัตรูอยู่อย่างโดดเดี่ยวเพียงเท่านี้ก็ทำไม่ได้เชียวหรือ?

“จับภาพของเรือรบได้แล้วขอรับ”

เสียงเจ้าพนักงานรายงาน ผู้บัญชาการป้อมสั่งให้ขยายภาพขึ้นจอยักษ์ทันที

เรือลาดตระเวณเบาแบบเบรเมนลำหนึ่งกำลังมุ่งหน้าเข้ามาใกล้ป้อมปราการ ด้วยอาการเป๋ไปเป๋มาเหมือนคนเมา เบื้องหลังไม่ไกลออกไปนัก มีแสงเป็นจุดสว่างนับไม่ถ้วนกำลังไล่ตามมาอยู่ ไม่ต้องอธิบายก็ทราบว่าเป็นทัพข้าศึกอย่างแน่นอน

“เตรียมปืนพร้อมยิง!”

สต็อกเฮาเซนสั่งการ

แต่ บรรดายานรบของทัพสมาพันธ์ต่างพากันหยุดทันทีก่อนที่จะล่วงล้ำเข้ามาในระยะยิงของปืนใหญ่ประจำป้อมปราการอิเซลโลน พวกเขาหยุดเรือลอยอยู่นอกเส้นแบ่งเขตที่มองไม่เห็นนั้นอยู่พักหนึ่งอย่างขลาดกลัวไม่ยอมล่วงล้ำเข้ามา พอเห็นว่า เรือแบบเบรเมนกำลังลับหายเข้าไปในตัวป้อมปราการอิเซลโลน หลังจากที่ทางหอบังคับการของป้อมส่งคลื่นแม่เหล็กนำทางออกไปรับแล้ว บรรดายานรบของสมาพันธ์ก็พากันหันหัวยานกลับไป

“ฮะ ไอ้พวกนี้มันเริ่มจะแสนรู้แล้วว่ะ สู้ไม่ได้ก็หนี”

บรรดาทหารของทัพจักรวรรดิหันมาโห่ร้องอย่างลิงโลด ความรู้สึกที่ว่าตนเองกำลังเป็นอันหนึ่งอันเดียวกับพลานุภาพอันไร้เทียมทานของป้อมปราการอิเซลโลน ทำให้พวกเขารู้สึกฮึกเหิมเช่นนี้

เรือลาดตระเวณขนาดเบาแบบเบรเมนซึ่งเข้ามาเทียบในท่าอากาศยานภายในป้อม และถูกตรึงไว้ด้วยสนามแม่เหล็กเรียบร้อยแล้ว อยู่ในสภาพที่เรียกว่า ยับเยินไม่มีชิ้นดี

เพียงแค่เท่าที่มองเห็นจากภายนอก ร่องรอยความเสียหายขนาดใหญ่ก็นับเข้าไปได้กว่าสิบแห่ง แต่ละแห่งล้วนถูกอุดไว้ด้วยสารอุดซ่อมแบบแข็งตัวเร็ว ซึ่งก็ล้นทะลักออกมาเหมือนขดไส้ของสัตว์ ส่วนรอยแตกร้าวขนาดเล็กลงไปนั้น ให้ยืมมือเท้าของทหารสักร้อยคนก็ยังนับได้ไม่หมดเลยทีเดียว

รถขับเคลื่อนด้วยพลังงานไฮโดรเจนซึ่งบรรทุกช่างซ่อมบำรุงไว้เต็มคันรถวิ่งเข้ามาจอดใกล้ ๆ พวกเขาไม่ใช่ทหารประจำป้อมปราการ หากแต่เป็นลูกน้องใต้สังกัดของกองเรือรบประจำป้อม ดังนั้น เมื่อเห็นสภาพเสียหายยับเยินของเรือลาดตระเวณลำนี้เข้า ต่างพากันรู้สึกเห็นอกเห็นใจอย่างสุดซึ้งกันถ้วนหน้า

ประตูของเรือลาดตระเวณเปิดทอดลงมาเป็นบันได (Hatch) แล้วร่างของนายทหารวัยฉกรรจ์คนหนึ่งก็ปรากฏตัวขึ้น เขาผู้นี้เป็นชายหนุ่มหน้าตาดีทีเดียว หากแต่ส่วนศีรษะถูกพันไว้ด้วยผ้าพันแผล และใบหน้าซึ่งดูซีดเซียว ยังเลอะไปด้วยคราบสีแดง ๆ กระดำกระด่าง

“ข้าพเจ้า ผู้บังคับเรือลาดตระเวณลำนี้ พันตรี ฟอน ลาเก้น ขอเข้าพบท่านผู้บัญชาการป้อมโดยด่วน”

เป็นถ้อยคำสำเนียงมาตรฐานของจักรวรรดิทางช้างเผือกโดยไม่ต้องสงสัย

“ได้สิท่าน ว่าแต่ตอนนี้สถานการณ์นอกป้อมเป็นอย่างไรบ้างหรือขอรับ?”

พอเจ้าหน้าที่ซ่อมบำรุงคนหนึ่งตอบแล้วถามกลับเช่นนั้น พันตรีลาเก้นก็โอดครวญอย่างหนักใจ

“พวกเราก็ไม่ทราบละเอียดเหมือนกัน เพราะพวกเราก็เพิ่งเดินทางมาจากโอดีนนี่แหละ แต่รู้สึกว่า กองเรือรบของพวกเจ้าจะราพนาสูรแล้วนะ!”

พันตรีลาเก้นกวาดสายตาจ้องมองบรรดาคนรอบข้างซึ่งกำลังกลืนน้ำลายลงคออย่างลำบากยากเย็น แล้วเขาก็ตะโกนขึ้นอีกว่า

“ท่าทางพวกทัพกบฏมันจะหาวิธีเดินทัพผ่านช่องแคบอิเซลโลนได้ด้วยวิธีที่ไม่มีใครคาดถึงมาก่อนเสียแล้ว สถานการณ์มันไม่เพียงเป็นวิกฤตการณ์ต่อเฉพาะป้อมนี้เท่านั้น หากแต่ยังเกี่ยวพันถึงความเป็นความตายของจักรวรรดิอีกด้วย รีบพาข้าพเจ้าไปพบท่านผู้บัญชาการป้อมโดยด่วนด้วยเถิด!”

คำร้องขอของเขาได้รับการตอบสนองในทันที

พลเอกสต็อกเฮาเซนถึงกับต้องลุกขึ้นยืน ในทันทีที่ทหารรักษาความปลอดภัยของเขาพานายทหารห้าคนซึ่งเป็นนายทหารจากเรือลาดตระเวณดังกล่าวเข้ามาปรากฏตัวในห้องบัญชาการ

“ข้าพเจ้าคือ สต็อกเฮาเซน รีบอธิบายสถานการณ์มาเร็วเข้า เรื่องมันเป็นอย่างไรรึ?”

ท่านผู้บัญชาการป้อมปราการสาวเท้ายาว ๆ เข้าไปหาอาคันตุกะผู้มาใหม่ พลางส่งเสียงร้องดังเกินจำเป็น หากเรื่องราวเป็นไปอย่างที่เขาได้รับรายงานบื้องต้นมาก่อนแล้วว่า พวกทัพกบฏค้นพบวิธีเดินทัพผ่านช่องแคบอิเซลโลนไปได้สำเร็จจริงล่ะก็ การคงอยู่ของป้อมอิเซลโลนก็เรียกได้ว่าหมดความหมายทางยุทธศาสตร์ไปในทันที อีกทั้งเรื่องราวยังคับขันและต้องรีบหามาตรการตอบโต้ยุทธการครั้งนี้ของทัพกบฏโดยด่วนด้วย

ใช่สิ ก็เพราะตัวป้อมปราการอิเซลโลนเองนั้นไม่สามารถเคลื่อนที่ได้อย่างไรเล่า ถึงต้องมีกองเรือรบประจำป้อมอยู่ด้วย แล้วดูเถิดในเวลาหน้าสิ่วหน้าขวานเช่นนี้ เจ้าหมาบ้าเซกต์มันกลับ....! คิด ๆ ไป สต็อกเฮาเซนก็ยิ่งไม่สามารถรักษาความเยือกเย็นไว้ได้

“เรื่องมันเป็นอย่างนี้ขอรับใต้เท้า...”

น้ำเสียงของผู้ที่อ้างนามว่าพันตรีลาเก้นกลับตรงกันข้าม คือ เสียงต่ำและเบาอย่างคนที่กำลังหมดแรงกระนั้น ทำให้สต็อกเฮาเซนซึ่งกำลังกระวนกระวาย ชะโงกหน้าทั้งร่างกายท่อนบนเข้าไปใกล้อีกฝ่ายอย่างเกินความจำเป็น

“... เรื่องก็คือว่า ใต้เท้าขอรับ ท่านตกเป็นเชลยของพวกเราแล้ว!”

อีกพริบตาหนึ่งหลังจากที่ทุกคนหายจากตกตะลึงแล้ว บรรดาทหารรักษาความปลอดภัยต่างก็พากันชักปืนพก (บลัสเตอร์) ออกมา แต่ในตอนนั้น สต็อกเฮาเซนก็ตกอยู่ในการควบคุมของพันตรีลาเก้นเสียแล้ว แขนข้างหนึ่งของชายหนุ่มกระหวัดพันอยู่รอบลำคอของสต็อกเฮาเซนอย่างแน่นหนา ส่วนมืออีกข้างหนึ่งของเขากำลังกำบลัสเตอร์ที่ทำจากเซรามิกส์ซึ่งไม่ถูกตรวจจับด้วยเครื่องตรวจวัดโลหะ และปลายของปืนพกนั้นกำลังจ่อเข้ากับขมับของผู้บัญชาการป้อมปราการ

“... แก...”

หัวหน้าทหารรักษาความปลอดภัยของห้องบัญชาการ- พันโทเลมเลอร์คำรามเสียงต่ำ ใบหน้าซึ่งเป็นสีแดงเรื่อของเขาทวีความแดงขึ้นไปอีก

“... เจ้าพวกทัพกบฏล่ะสิท่า ช่างบังอาจนัก...”

“ข้าพเจ้าคือ พันเอกเชนค็อป แห่งกองกำลังโรสเซน ริตเตอร์ (กองกำลังอัศวินกุหลาบแดง) ยินดีที่ได้พบพวกท่าน ขออภัยที่มือของข้าพเจ้าไม่ว่าง เลยไม่สามารถเช็ดหน้าเช็ดตาให้สะอาดกว่านี้ก่อนที่แนะนำตัวได้นะขอรับ”

พันเอกหนุ่มยิ้มอย่างถือไพ่เหนือกว่า

“ฮึ พูดตามตรง ข้าพเจ้าเองก็ไม่นึกว่าจะไปได้ราบลื่นขนาดนี้เลยนะนี่ อุตส่าห์เตรียมทำไอดีการ์ดปลอมมาด้วยแท้ ๆ แต่เอาเข้าจริง พวกท่านกลับไม่แม้แต่จะขอตรวจหลักฐานใด ๆ เลยด้วยซ้ำ ฮึ นี่คงเป็นบทเรียนที่ดีล่ะสิท่า ว่าไม่ว่าจะเป็นระบบที่ละเอียดถี่ถ้วนเพียงใดก็ตาม สุดท้ายก็อยู่ที่มนุษย์ที่เป็นคนดำเนินการนั่นเอง”

“บทเรียนของใครกันแน่?”

สิ้นน้ำเสียงที่มาดร้ายนั้น บลัสเตอร์ในมือของพันโทเลมเลอร์ก็ถูกยกเล็งไปยังร่างของสต็อกเฮาเซนและเชนค็อป

“อย่านึกว่าแกจับตัวประกันได้แล้วจะปลอดภัยนะ พวกแกกำลังดูถูกนายทหารแห่งทัพจักรวรรดิว่าอยู่ในระดับเดียวกับพวกทหารกบฏเสียแล้ว ท่านผู้บัญชาการย่อมต้องเลือกการพลีชีพอย่างมีศักดิ์ศรี ดีกว่าที่จะยอมตกเป็นเชลยของแกแน่ ไม่มีใครยอมเป็นโล่กำบังให้แกหรอก!”

“ฮึ แต่ดูท่าท่านผู้บัญชาการกำลังปฏิเสธอยู่นะ ว่าอย่าประเมินท่านไว้สูงส่งเกินไปนัก”

เชนค็อปยังคงยิ้มเยาะอยู่ได้ พลางส่งสายตาให้สัญญาณแก่ลูกน้องคนหนึ่งในบรรดาลูกน้องที่ติดตามมาด้วยทั้งสี่คน ฝ่ายนั้นหยิบล้วงเอาวัตถุรูปร่างเป็นจานกลมขนาดเท่าฝ่ามือออกมาจากใต้ชุดทหารจักรวรรดิที่สวมอยู่ วัตถุนี้ก็ทำจากเซรามิกส์เช่นกัน

“รู้จักไหมเอ่ยว่านี่อะไร? เครื่องกำเนิดอนุภาคเซฟเฟิลอย่างไรเล่า”

สิ้นเสียงประกาศของเชนค็อป บรรยากาศในห้องก็เสมือนมีฟ้าผ่าลงไปกลางวันแสก ๆ

อนุภาคเซฟเฟิล เป็นสารเคมีชนิดหนึ่งที่ถูกตั้งชื่อตามผู้ค้นพบคือ คาร์ล เซฟเฟิล ซึ่งคาร์ล เซฟเฟิลที่ว่านี้เป็นนักเคมีประยุกต์ และอธิบายโดยสังเขปแล้ว อนุภาคเซฟเฟิลนี้ก็คือ ก๊าซที่จะติดไฟและจุดระเบิดตัวเองได้ เมื่อได้รับการกระตุ้นจากความร้อนหรือพลังงานจำนวนจำกัดจำนวนหนึ่ง แล้วระเบิดออกมาในรัศมีพื้นที่ที่ควบคุมได้ เดิมทีผู้ค้นพบตั้งใจจะให้ประยุกต์ใช้มันในงานขุดระเบิดเหมืองแร่ที่ใหญ่ขนาดเป็นดวงดาว หรือ งานรื้อถอนสิ่งก่อสร้างทางโยธา หากแต่ ไม่ว่าจะเป็นวิทยาการด้านอุตสาหกรรมสาขาใดก็ตาม มนุษย์ล้วนแล้วแต่สามารถประยุกต์เข้ามาใช้ในทางทหารเพื่อทำลายล้างได้ทุกเรื่องไปสิน่า

สีหน้าของพันโทเลมเลอร์กลายเป็นสีคล้ำ เพราะอนุภาคเซฟเฟิลที่แผ่กระจายทั่วห้องเรียบร้อยแล้วนี่เอง มันหมายความว่า ปืนพกที่ยิงลำแสงพลังงานเป็นกระสุน (บลัสเตอร์) จะไม่สามารถถูกยิงออกไปได้นั่นเอง หากยิงไปเมื่อไหร่ หมายถึงว่า ทุกคนในห้องนี้จะกลายเป็นเถ้าถ่านในพริบตา ด้วยอนุภาคเซฟเฟิลที่ถูกจุดระเบิดอย่างเฉียบพลัน

“ท่านพันโท...”

ทหารรักษาความปลอดภัยคนหนึ่งร้องเรียกด้วยน้ำเสียงประดุจคราง ขณะที่ผู้ถูกเรียกก็กำลังมองหน้าพลเอกสต็อกเฮาเซนด้วยนัยน์ตาที่สิ้นหวัง และหลังจากเชนค็อปคลายวงแขนที่รัดรอบคอเชลยของตนลงเล็กน้อยอย่างระวังตัว สต็อกเฮาเซนก็สูดหายใจแรง ๆ สองครั้ง ก่อนจะยอมจำนนในที่สุด

“พวกแกชนะเกมนี้ ช่วยไม่ได้ ข้าพเจ้ายอมจำนน”

กล่าวตามตรง เชนค็อปต้องแอบถอนหายใจด้วยความโล่งอกอยู่ในใจ

“ดีมาก.... เอาล่ะ พวกเรา ดำเนินการตามกำหนดการเดิมได้!”

บรรดาลูกน้องของนายพันเอกแยกย้ายกันเข้าทำงานตามคำสั่งอย่างรวดเร็ว เริ่มจากเข้าไปเปลี่ยนแปลงคำสั่งในโปรแกรมของคอมพิวเตอร์ควบคุม ทำให้ระบบป้องกันตัวเองของป้อมปราการถูกยกเลิกไป แล้วพวกเขาก็ปล่อยก๊าซยาสลบเข้าไปทางระบบปรับอากาศของป้อม ทั้งนี้ บรรดาทหารช่างที่ซ่อนตัวอยู่ในเรือลาดตระเวณแบบเบรเมนต่างก็กรูกันออกมาปฏิบัติงานเหล่านี้อย่างรวดเร็วและมีประสิทธิภาพ ในระหว่างที่มีผู้รับรู้ถึงสถานการณ์ที่เกิดขึ้นเพียงไม่กี่คน ป้อมปราการอิเซลโลนก็กลายเป็นอัมพาตโดยสิ้นเชิง ประดุจร่างกายคนที่ถูกมะเร็งร้ายกัดกินอย่างกระทันหัน

ห้าชั่วโมงให้หลัง เมื่อบรรดานายทหารน้อยใหญ่ของทัพจักรวรรดิฟื้นจากภวังค์สลึมสลือที่ขุ่นมัวประดุจน้ำซาวข้าวแล้ว พวกเขาก็ต้องตกตะลึงสุดขีดเมื่อพบว่า พวกตนถูกปลดอาวุธและตกเป็นเชลยเสียแล้ว จำนวนของนายทหารฝ่ายจักรวรรดิประจำป้อมปราการนี้ ทั้งพลรบ, สื่อสาร, ส่งกำลังบำรุง, พยาบาล, ซ่อมบำรุง, ควบคุม และฝ่ายเทคนิค รวมทั้งสิ้นมีถึงห้าแสนนายเลยทีเดียว เมื่อคำนึงถึงกองเรือรบประจำป้อมปราการ และโรงงานผลิตอาหารขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่ในป้อมนี้ด้วยแล้ว ป้อมปราการแห่งนี้มีสมรรถนะในการรองรับทหารและเจ้าหน้าที่ประจำการได้มากกว่าหนึ่งล้านคน และนี่แสดงให้เห็นถึงเจตนารมณ์ของจักรวรรดิที่คาดหวังจะให้ป้อมปราการแห่งนี้เป็นป้อมปราการถาวรที่สำคัญยิ่งในทางยุทธศาสตร์ในระยะยาวได้เป็นอย่างดี

แต่... ณ บัดนี้ บนป้อมอิเซลโลน นายทหารน้อยใหญ่ของกองยานรบที่ 13 แห่งทัพสมาพันธ์ กำลังเดินกันขวักไขว่อย่างไม่เกรงใจเจ้าของเดิม

ป้อมปราการอิเซลโลนซึ่งในอดีตประดุจเป็นปั๊มสูบเลือดขนาดใหญ่ที่เคยสูบเลือดเนื้อของทหารฝ่ายสมาพันธ์มาแล้วนับหลายล้านชีวิต ก็ถูกเปลี่ยนผู้ครอบครอง โดยไม่มีการเสียเลือดเนื้อเพิ่มแม้แต่หยดเดียว ด้วยประการฉะนี้
(อ่านตอนต่อไป)

หมายเหตุ

ปืนใหญ่ประจำป้อมปราการอิเซลโลน มีชื่อเล่นว่า ฆ้อนแห่งทรูล

ทรูล เป็น เทพเจ้าแห่งการทำลายล้างในเทพนิยายของยุโรปเหนือ (สแกนดิเนเวีย) ... ก็เทพนิยายที่เอามาเป็นเกม “แรกนาร็อก” (จริง ๆ ต้องอ่าน แรกนาเริ้ก) แหละครับ

ดังนั้น อาวุธ ฆ้อนของทรูล จึงเปรียบได้กับอาวุธที่ทรงพลานุภาพร้ายแรงยิ่ง ไว้ตอนหน้าจะเห็นชัด

กลับไปอ่านตอนที่แล้ว +++ กลับไปหน้าสารบัญ +++ ไปอ่านตอนต่อไป

นวนิยายแฟนตาซีอวกาศเรื่องยาว

วีรบุรุษทางช้างเผือก銀河英雄伝説

บทที่ 5 ยุทธการยึดป้อมอิเซลโลน-3-

หมายเหตุ

บทที่ 5 ยุทธการยึดป้อมอิเซลโลน
-3-