วีรบุรุษทางช้างเผือก銀河英雄伝説

ผู้ที่เข้าร่วมประชุม ณ ห้องประชุมในชั้นใต้ดินของตึกกองบัญชาการทหารสูงสุด ประกอบด้วยผู้บัญชาการทหารสูงสุด- จอมพลซิทเลย์ และบรรดานายทหารระดับนายพลรวมทั้งสิ้นอีก 36 นาย ในจำนวนนี้ มีผู้บัญชาการกองยานรบอวกาศที่ 13 หยางเหวินหลี่ซึ่งเพิ่งได้รับเลื่อนยศเป็นพลโทรวมอยู่ด้วย

สีหน้าของหยางไม่ใคร่จะแจ่มใสเท่าไรนัก ทั้งนี้ก็เพราะว่า แทนที่การณ์จะเป็นดังที่เขาเคยคาดหวังไว้ในการสนทนากับพันเอกเชนค็อป (ขณะนี้เป็นพลจัตวาแล้ว) ที่ว่า การยึดป้อมอิเซลโลนจะทำให้สงครามหายไปจากจักรวาลนี้ชั่วระยะเวลาหนึ่ง แต่กลับกลายเป็นเร่งให้เกิดผลตรงกันข้ามด้วยซ้ำ สำหรับหยางแล้ว เรียกได้ว่า นี่เป็นบทเรียนสำหรับความอ่อนหัด หรือ ความคิดตื้น ๆ ของตนอย่างเจ็บแสบทีเดียว

และที่สำคัญ หยางก็ยังหาเหตุผลไม่พบเลยแม้แต่น้อย ในการที่จะมายกแนวคิดส่งกองทัพออกรบ หรือแนวคิดขยายวงสงคราม-- โดยเฉพาะอย่างยิ่ง-- ในช่วงเวลานี้

สภาพความจริงที่ควรจะต้องยอมรับก็คือ ผลงานการยึดป้อมอิเซลโลนได้นั้น เป็น “วันแมนโชว์” ของหยางแต่เพียงผู้เดียว กองทัพโดยรวมของสมาพันธ์ไม่ได้มีความสามารถถึงเพียงนั้นเลยแม้แต่น้อย ตรงกันข้าม กองทัพกำลังเหนื่อยล้าจากสงครามที่ผ่านมายาวนาน รวมทั้งความมั่งคั่งของประเทศที่เป็นฐานสนับสนุนให้แก่กองทัพก็ยังเสื่อมโทรมลงทุกขณะอีกด้วย

แต่รู้สึกว่า ความจริงที่หยางตระหนักดีนี้ ทางผู้ใหญ่ทั้งในรัฐบาลและในกองทัพไม่ได้เอะใจหรือตระหนักใจเลยแม้แต่น้อย!

ชัยชนะทางการทหารก็เปรียบเสมือนยาเสพติดดี ๆ นี่เอง การยึดป้อมปราการอิเซลโลนได้ก็คือยาเสพติดอันหอมหวลที่กระตุ้นให้กิเลสความอยากทำสงครามในใจของคนเบ่งบานขึ้นอย่างทันทีทันใด แม้กระทั่งระบบประสาทส่วนออกเสียง ก็ยังพากันเปล่งถ้อยคำเป็นเสียงเดียวว่า “บุกตีจักรวรรดิ!” กันถ้วนหน้า ยิ่งได้รับการยุยงจากการโฆษณาชวนเชื่อของฝ่ายรัฐบาลเข้าให้ด้วยแล้ว...

หยางอดคิดไม่ได้ว่า นี่เป็นเพราะความสูญเสียจากปฏิบัติการยึดป้อมอิเซลโลนมันน้อยเกินไปหรืออย่างไร? ถ้าหาก- กว่าที่จะยึดป้อมนี้ได้- เขาต้องสูญเสียเลือดเนื้อทหารไปเป็นนับหลักหมื่นละก็ ผู้คนก็คงจะพากันร้องว่า “พอกันที” เป็นขึ้นมาบ้างกระมัง ความคิดในทำนองที่ว่า พวกเราชนะแต่ก็สูญเสียไปมากเหลือเกิน พวกเราเหนื่อยกับการรบแล้ว ไหน ๆ ก็ยึดป้อมได้แล้ว ขออาศัยโอกาสนี้พักผ่อนหน่อยเถิด ขอทบทวนอดีต และนั่งไตร่ตรองถึงอนาคตหน่อยเถิด ว่า มีสิ่งที่คู่ควรต่อการทำสงครามต่อไปอีกหรือไม่ ฯลฯ ก็คงจะเกิดขึ้นมาบ้าง

แต่ ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นก็ไม่ได้เป็นเช่นที่กล่าวมาข้างต้น ผู้คนพากันคิดไปเสียว่า โอ! ชัยชนะช่างได้มาง่ายดายอะไรเช่นนี้ ชัยชนะช่างเป็นผลไม้ที่จะเด็ดมากินอย่างโอชะเสียเมื่อไรก็ได้ และที่สำคัญคือ หยางนี่แหละเป็นตัวการทำให้ผู้คนพากันหลงผิดคิดไปเช่นนั้น ซึ่งเจ้าตัวเองก็ตระหนักดี ทำให้ในระยะนี้ ผู้การหนุ่มได้แต่กลัดกลุ้มใจ และปริมาณการเสพสุราของเขาเพิ่มขึ้นไปเป็นเงาตามตัว

กองกำลังที่จะออกรบนั้น ยังไม่ได้ประกาศอย่างเป็นทางการก็จริง แต่ได้มีการกำหนดไว้เรียบร้อยแล้ว

อันดับแรก ตำแหน่งแม่ทัพใหญ่นั้นจอมพลราซาล โรบอส ผู้บัญชาการกองยานรบอวกาศแห่งกองทัพสมาพันธ์เป็นผู้ดำรงตำแหน่งด้วยตัวเอง บุคคลผู้นี้เป็นหมายเลขสองในวงการเครื่องแบบทหารของสมาพันธ์รองจากจอมพลซิทเลย์ และก็เป็นคู่แข่งของฝ่ายหลังมาตลอดช่วงสี่สิบปีที่ผ่านมา

ตำแหน่งรองแม่ทัพนั้นไม่มี แต่มีตำแหน่งหัวหน้าเสนาธิการกองทัพ ได้แก่ พลเอก ดไวท์ กรีนฮิลล์- บิดาของเฟรดเดอริก้า ภายใต้ตำแหน่งนี้ มีหัวหน้าเสนาธิการฝ่ายแผนการรบ พลโทคอเนฟ, หัวหน้าเสนาธิการฝ่ายข้อมูล พลตรีบิโรไรเนนและหัวหน้าเสนาธิการฝ่ายสนับสนุนการรบ พลตรีแคสเซิร์น ซึ่งสำหรับรายหลังสุดแล้ว นี่นับเป็นการออกรบในแนวหน้าอีกครั้งหลังจากห่างเหินไปนาน ของอเล็กซ์ แคสเซิร์น- ผู้เชี่ยวชาญด้านงานธุรการผู้นี้

ภายใต้หัวหน้าเสนาธิการฝ่ายแผนการรบ มีเสนาธิการฝ่ายแผนการรบสังกัดอยู่ 5 คน ซึ่งหนึ่งในจำนวนนี้ ได้แก่ พลจัตวาแอนดริว โฟ้ก นายทหารหนุ่มซึ่งสำเร็จการศึกษาจากโรงเรียนเตรียมทหารเมื่อหกปีก่อน ด้วยคะแนนอันดับหนึ่งของรุ่น และเขาผู้นี้เอง คือ ผู้ที่ริเริ่มคิดและเสนอแผนการบุกโจมตีจักรวรรดิในครั้งนี้ขึ้น

ส่วนเสนาธิการฝ่ายข้อมูลและฝ่ายสนับสนุนการรบนั้น มีฝ่ายละ 3 คน

บุคคลดังกล่าวมาข้างต้นทั้ง 16 คนรวมกับนายทหารผู้ช่วยระดับสูง และนายทหารสื่อสาร, นายทหารรักษาความปลอดภัย ฯลฯ จัดเป็นกองบัญชาการรบในครั้งนี้

ในส่วนของแนวหน้านั้น กองยานรบอวกาศที่ถูกระดมออกรบในครั้งนี้มีถึง 8 กองด้วยกัน ได้แก่

กองยานรบที่ 3 ผู้บัญชาการคือ พลโทลุฟเฟเบิล

กองยานรบที่ 5 ผู้บัญชาการคือ พลโทบิวค็อก

กองยานรบที่ 7 ผู้บัญชาการคือ พลโทโฮวู้ด

กองยานรบที่ 8 ผู้บัญชาการคือ พลโทแอปเปิลตัน

กองยานรบที่ 9 ผู้บัญชาการคือ พลโทอัล ซาเรม

กองยานรบที่ 10 ผู้บัญชาการคือ พลโทอุลัมฟ์

กองยานรบที่ 12 ผู้บัญชาการคือ พลโทโบโรดีน

และ กองยานรบที่ 13 ผู้บัญชาการคือ พลโทหยาง

ทั้งนี้นอกจากกองยานรบที่ 4 และ ที่ 6 ซึ่งได้รับความเสียหายจากศึกแอสทาเทอย่างหนักและถูกยุบโอนมาเข้าเป็นกองยานรบที่ 13 แล้ว กำลังพลและยุทโธปกรณ์กองยานรบที่ 2 ที่เหลืออยู่ ก็ถูกโอนมาให้หยางด้วย ดังนั้น ในบรรดากองยานรบอวกาศที่กองทัพสมาพันธ์มีอยู่ตอนนี้ทั้งสิ้น 10 กองยานนั้น ที่เหลืออยู่ประจำดินแดนของตัวเอง มีเพียง 2 กองยานเท่านั้นคือ กองยานรบที่ 1 และที่ 11 นอกนั้นล้วนถูกเกณฑ์มาออกรบทั้งสิ้น

นอกจากนี้ยังมี กองกำลังทหารราบยานเกราะ ซึ่งเป็นกองกำลังสำหรับรบบนพื้นดิน, กองทัพอากาศ (เครื่องบินรบภายใต้บรรยากาศแรงดึงดูดของดวงดาว), กองกำลังสะเทินน้ำสะเทินบก, กองทัพเรือ (เรือรบในทะเล), กองกำลังแรงเยอร์ และบรรดากองกำลังอิสระอื่น ๆ รวมทั้งกองกำลังเสริมจากหน่วยอาวุธหนักของกองกำลังรักษาความสงบภายใน (ตำรวจ)

ในส่วนของนายทหารที่ไม่ใช่พลรบโดยตรง ก็ได้แก่ นายทหารที่ทำหน้าที่พลสื่อสาร, ซ่อมบำรุง, ทหารช่าง, ลำเลียง, จัดการ, เทคนิค, คอมพิวเตอร์, แพทย์ทหาร และหน่วยอนามัย ฯลฯ ล้วนถูกระดมมาร่วมปฏิบัติการครั้งนี้อย่างเต็มอัตราศึก

รวมกำลังพลที่เข้าร่วมรบครั้งนี้ทั้งสิ้น 30 ล้าน 2 แสน 2 หมื่น 7,400 นาย และนี่หมายความว่า กำลังพลถึงหกส่วนของกองทัพสมาพันธ์ ถูกระดมใช้ในปฏิบัติการนี้ในคราวเดียว คิดเป็น 0.23% ของจำนวนประชากรทั้งหมดของสมาพันธ์ซึ่งมีทั้งสิ้น 1 หมื่น 3 พันล้านคน

บรรดานายพลที่ชาญศึกทั้งหลายเองเมื่อมาอยู่ต่อหน้าแผนการที่ต้องระดมพลครั้งยิ่งใหญ่อย่างที่ไม่เคยปรากฏมาก่อนเช่นนี้แล้ว ถึงกับไม่สามารถควบคุมความตื่นเต้นของตนเองได้ บ้างก็เอาแต่เช็ดเหงื่อทั้ง ๆ ที่มันไม่ได้ไหล, บ้างก็เสยกน้ำเย็นที่มีผู้เสริฟให้ ดื่มแล้วดื่มอีก บ้างก็หันหน้าเข้าคุยกันด้วยเรื่องสัพเพเหระ นี่คือบรรยากาศในห้องประชุมที่จะเห็นได้ชัดเป็นอันดับแรก

ล่วงเข้าตอนสาย เวลา 9:45 น. ทันทีที่ผู้บัญชาการทหารสูงสุด จอมพลซิทเลย์ เดินเข้าห้องมาพร้อมกับผู้ช่วยของเขา พลตรีมาริเนสก์ การประชุมก็เริ่มขึ้น ณ บัดนั้น

“แผนปฏิบัติการบุกจักรวรรดิทางช้างเผือกนี้ ได้ถูกอนุมัติโดยที่ประชุมคณะกรรมาธิการสูงสุดแล้วก็จริง...”

ทั้งน้ำเสียงและสีหน้าของจอมพลซิทเลย์ที่เอ่ยปากพูดด้วยประโยคข้างต้นนั้น ไม่มีวี่แววของความกระตือรือร้นหรือตื่นเต้นอยู่เลยแม้แต่น้อย ซึ่งบรรดานายพลทั้งหลายในห้องต่างก็ทราบดีว่า นี่เป็นเพราะจอมพลไม่เห็นด้วยกับแผนปฏิบัติการครั้งนี้นั่นเอง

“แต่ แผนภารกิจของกองทัพที่ส่งออกรบนั้น ยังไม่ได้มีการกำหนดแน่นอนตายตัว และการประชุมในวันนี้ก็เพื่อที่จะร่วมกันกำหนดแผนภารกิจที่ว่านั่นเอง คงไม่ต้องบอกกันอีกครั้งนะครับว่า ที่นี่ คือ ประเทศเสรีประชาธิปไตย และกองทัพของเราก็ยึดหลักเสรีประชาธิปไตย เพราะฉะนั้น กระผมหวังว่า ทุกท่านจะกรุณาร่วมแสดงความคิดเห็นและแลกเปลี่ยนความเห็นกันอย่างรอบคอบภายใต้สปิริตแห่งความเป็นเสรีประชาธิปไตยนั้น”

ในขณะที่บางคนอาจจะรู้สึกเห็นใจ ถึงความลำบากใจของท่านจอมพลซึ่งแสดงผ่านน้ำเสียงและคำพูดที่เรียบ ๆ เหล่านั้น บางคนก็รู้สึกขวางท่าทีของท่านจอมพลที่พูดเหมือนกับอาจารย์ใหญ่กำลังบรรยายให้นักเรียนฟัง แต่อย่างไรก็ตาม เมื่อจอมพลพูดจบแล้ว ห้องทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบสงัด แต่ละคนต่างก็กำลังตกอยู่ในภวังค์ความครุ่นคิดของตนเอง

หยางนึกถึงสิ่งที่พลตรีแคสเซิร์นบอกกับเขาไว้เมื่อวันก่อนขึ้นมาตะหงิด ๆ

“ฮึ เห็น ๆ อยู่ ว่าอีกไม่นานก็จะมีการเลือกตั้งใหญ่แล้ว ในขณะที่ช่วงนี้มีแต่ข่าวทุจริตของรัฐบาลต่อเนื่องกันมาตลอดนะ การที่จะชนะเลือกตั้งได้ ก็ต้องเบนความสนใจของประชาชนให้ไปนอกประเทศก่อน นั่นก็คือ ที่มาของการบุกโจมตีครั้งนี้ไงล่ะ”

หยางคิดเสริมในใจว่า ใช่สิ วิธีการมาตรฐานในการกลบเกลื่อนความผิดพลาดของตัวเองที่พวกนักปกครองชอบใช้กันล่ะ ถ้าบิดาผู้ให้กำเนิดประเทศนี้ อาร์เร ไฮเนสเซนมีญาณหยั่งรู้ได้ละก็ คงต้องร้องครางอย่างเจ็บปวดใจอย่างแน่นอน ความหวังของท่าน คงไม่ได้ต้องการให้ชนรุ่นหลังสร้างอนุสาวรีย์อันขาวเด่นงามสง่าสูงถึง 50 เมตรให้ท่านหรอก แต่ท่านคงต้องการให้ประเทศที่เกิดขึ้นนี้ เป็นดินแดนที่ประชาชนสามารถอาศัยอยู่ได้อย่างผาสุก ปราศจากอันตรายจากการเบียดเบียนเสรีภาพและสิทธิของพวกเขาโดยน้ำมือของผู้ปกครองมากกว่า

ในทำนองเดียวกับที่มนุษย์ทุกคนล้วนหลีกหนีความแก่ชราไปไม่พ้น รัฐ (รัด-ถะ) ก็หลีกหนีความเสื่อมถอยไปไม่พ้นเช่นกันกระมัง? แต่ถึงอย่างนั้นก็เถิด ความคิดที่ถึงกับจะส่งนายทหารถึงสามสิบล้านคนเข้าไปสู่สมรภูมิ เพียงเพื่อมุ่งหวังว่าพวกตนจะชนะการเลือกตั้ง และกุมอำนาจไปอีกสี่ปีต่อจากนี้นั้น ช่างเป็นความคิดที่เกินกว่าที่หยางจะเข้าใจได้จริง ๆ นายทหารสามสิบล้านคน นั่นคือ ชีวิตคนสามสิบล้านชีวิต ชะตากรรมสามสิบล้านชะตา โอกาสสามสิบล้านโอกาส ความรู้สึกสุขทุกข์เศร้าโกรธสามสิบล้านแบบ แต่พวกเขาเหล่านี้ก็กำลังจะถูกส่งไปยังแดนแห่งความตาย และมีโอกาสที่จะกลายเป็นผู้เสียชีวิต เพียงเพื่อให้บรรดาผู้มีอำนาจที่เอาแต่ซ่อนตัวอยู่ในที่ที่ปลอดภัยได้กอบโกยผลประโยชน์อย่างเต็มที่เท่านั้นหรือ?

คนที่ออกรบจริงกับคนที่สั่งให้ไปรบ... ช่างเป็นความสัมพันธ์อันเลวร้ายที่สุดและอยุติธรรมที่สุดเท่าที่เคยมีมาในประวัติศาสตร์อารยธรรมของมนุษย์เลย อีกทั้งยังไม่เคยที่จะถูกปรับปรุงให้มันดีขึ้นแม้แต่น้อยไม่ว่ายุคสมัยจะผ่านมาเท่าไรก็ตาม จะว่าไป บรรดากษัตริย์นักรบในสมัยก่อนยังทรงออกศึกด้วยพระองค์เอง ขี่ม้านำหน้ามวลทหารของตนเข้าห้ำหั่นกับข้าศึก มีโอกาสสิ้นชีพในสนามรบได้เช่นเดียวกับทหารเลว ท่านเหล่านั้นยังดีกว่าผู้ปกครองในยุคหลัง ๆ นี้อีกกระมัง แม้จะเป็นการดีกว่ากันเพียงเล็กน้อยก็เถิด แต่ก็เรียกได้ว่า ยิ่งยุคสมัยใหม่ขึ้น ผู้ที่ส่งคนไปรบก็ยิ่งเลวลงทุกยุคทุกสมัย

...

“กระผมเชื่อเป็นที่สุดว่า ยุทธการครั้งนี้ จะเป็นผลงานที่ยิ่งใหญ่ที่สุดนับแต่เริ่มมีสมาพันธ์ดาวเคราะห์เสรีเกิดขึ้นในจักรวาลนี้มาเลยทีเดียวครับ และสำหรับกระผมแล้ว การได้เข้าร่วมยุทธการครั้งนี้ในฐานะเสนาธิการ นับเป็นความภาคภูมิใจในฐานะชายชาติทหารอย่างหาที่เปรียบมิได้”

นั่นคือ ความเห็นแรกที่มีผู้ลุกขึ้นขออนุญาตกล่าวต่อที่ประชุม

เจ้าของน้ำเสียงราบเรียบ ไร้จังหวะสูงต่ำ เหมือนกับเจ้าตัวกำลังอ่านสคริปท์อยู่นั้น คือ พลจัตวาแอนดริว โฟ้ก ชายผู้นี้เป็นชายหนุ่มอายุ 26 ปีก็จริง แต่ดูแก่กว่าอายุ เทียบกับหยางแล้ว ฝ่ายหลังเสียอีกที่กลับดูหนุ่มกว่า ใบหน้าตอบ ไร้สีเลือดฝาด แต่รูปดวงตากับคิ้วนั้นนับว่าเฉียบคมไม่เลวทีเดียว เพียงแต่ ลักษณะการมองคู่สนทนาแบบ “เหล่ขึ้น” กับริมฝีปากที่เบี้ยวเล็กน้อย ทำให้ผู้ที่พบเห็นรู้สึกฝังใจในเชิงไม่ดีต่อภาพลักษณ์ของเขา แต่อย่างไรก็ตาม ทั้งหมดนี้ เป็นความเห็นของหยาง ซึ่งมีอคติกับบรรดา “นักเรียนเรียนเก่ง” เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว เวลาเจอคนพวกนี้ สายตาที่เขามองก็มีเลนส์ของความลำเอียงครอบไว้แล้วชั้นหนึ่งนั่นเอง...

หลังจากปล่อยให้โฟ้กพร่ำสรรเสริญยุทธการอันยิ่งใหญ่ของกองทัพ-- หรือพูดให้ตรง ๆ ก็คือ แผนการที่เขาเป็นคนคิดขึ้นเองในครั้งนี้-- ด้วยถ้อยคำหรูหรายาวเหยียดแล้ว คนต่อไปที่ยกมือขออนุญาตแสดงความเห็นต่อที่ประชุม ได้แก่ ผู้บัญชาการกองยานรบที่ 10 พลโทอุลัมฟ์

อุลัมฟ์เป็นผู้สืบเชื้อสายของชนเผ่าบนหลังม้าเผ่าหนึ่งซึ่งกล่าวกันว่า เคยยิ่งใหญ่ขนาดขยายอาณาเขตครอบครองไปกว่าครึ่งโลกมนุษย์ในยุคเก่า เขาเป็นหนุ่มใหญ่รูปร่างบึกบึนห้าวหาญสมกับเป็นทหารเลยทีเดียวประกอบกับผิวสีคล้ำและดวงตาที่ทอประกายคมกริบประดุจเหยี่ยว ทำให้เป็นขวัญใจในหมู่ประชาชนทั่วไปด้วย และได้รับการยอมรับว่าเป็นนายทหารที่ห้าวหาญที่สุดในบรรดาผู้บัญชาการกองยานรบของกองทัพนี้

“ในฐานะที่พวกเราเป็นทหาร เมื่อมีคำสั่งให้ออกรบ ก็ย่อมออกรบโดยไม่บิดพลิ้วอยู่แล้ว ยิ่งเป็นปฏิบัติการบุกเข้าไปในดินแดนของจอมเผด็จการราชวงศ์โกลเดนบาวม์ด้วยเช่นนี้ พวกเรายิ่งยินดีรบถวายหัวกันทุกคนอย่างแน่นอน เพียงแต่... คงไม่ต้องบอกนะครับ ว่า ความกล้าหาญกับความบ้าบิ่นนั้นมันไม่เหมือนกัน การรบใหญ่เช่นนี้ต้องการการเตรียมพร้อมให้ดีที่สุด อย่าว่าแต่ตอนนี้ สิ่งที่กระผมอยากทราบมากที่สุดคือ เป้าหมายทางยุทธศาสตร์ของยุทธการครั้งนี้อยู่ที่ไหนครับ?”

ต้องการให้ยกทัพเข้าไปในดินแดนของข้าศึก รบกับข้าศึกสักศึกหนึ่งแล้วถอนตัวกลับมาอย่างนั้นหรือ? หรือต้องการให้ยึดครองดินแดนบางส่วนของข้าศึกมาเป็นของเรา ถ้าอย่างนั้น จะยึดเพียงชั่วคราวหรือจะยึดแบบถาวร? ถ้าจะยึดถาวรละก็ มีแผนที่จะดัดแปลงดินแดนที่ยึดได้ใหม่ ให้เป็นที่มั่นทางการทหารต่อไปไหม? หรือที่ว่ามาไม่ใช่ทั้งหมด จุดหมายอยู่ที่การรบขั้นแตกหักจนกว่าจะสร้างความเสียหายครั้งใหญ่ให้จักรวรรดิได้ และบีบบังคับให้จักรพรรดิแห่งจักรวรรดิทางช้างเผือกยอมลงนามทำสัญญาสันติภาพอย่างนั้นหรือเปล่า? ที่สำคัญที่สุด ยุทธการครั้งนี้ เป็นยุทธการระยะยาวหรือระยะสั้นกันแน่?

“สิ่งที่กระผมใคร่อยากจะถามก็มีเท่านี้แหละครับ?”

อุลัมฟ์ถามรวดเดียวจบ แล้วก็ทรุดตัวลงนั่งที่เดิม สายตาของสองจอมพล- ซิทเลย์และโรบอส- มองไปที่โฟ้กพร้อมกันเป็นเชิงให้ฝ่ายหลังลุกขึ้นตอบ

“การยกทัพใหญ่ ไปเหยียบย่ำแดนของจักรวรรดิ เพียงเท่านี้ก็คงทำให้พวกจักรวรรดิรู้สึกหวาดกลัวจนหนาวเหน็บได้เป็นแน่แล้วครับ”

นั่นเป็นคำตอบจากพลจัตวาโฟ้ก

“ถ้าอย่างนั้น หมายความว่า เรายกทัพไปโดยไม่ต้องก่อศึกแล้วก็ยกกลับอย่างนั้นหรือ?”

“กระผมคาดว่า เราคงต้องปฏิบัติการอย่างยืดหยุ่นมีประสิทธิภาพ และตอบสนองต่อสถานการณ์อย่างเหมาะสมเป็นกรณี ๆ ไปน่ะครับ”

คราวนี้อุลัมฟ์ถึงกับย่นหัวคิ้วแสดงความไม่พอใจในคำตอบที่ได้รับ

“พูดให้ชัดเจนอีกหน่อยได้ไหม? ที่ว่ามามันคลุมเครือเหลือเกิน...”

“พูดง่าย ๆ ก็คือ ให้ไปตายเอาดาบหน้าแล้วแต่ดวงจะพาไป ว่างั้นเถอะ”

เสียงพูดประชดประชันอย่างถึงพริกถึงขิงดังแทรกขึ้น ทำเอามุมปากของโฟ้กที่เบี้ยวอยู่แล้วยิ่งเบี้ยวขึ้นไปอีก คนพูดคือ พลโทบิวค็อก ผู้บัญชาการกองยานรบที่ 5 นั่นเอง ท่านผู้นี้เป็นยอดนายทหารของกองทัพสมาพันธ์ที่แม้แต่จอมพลซิทเลย์, จอมพลโรบอส รวมทั้งบรรดาพลเอกกรีนฮิลล์ก็ยังต้องเกรงใจ ทั้งนี้ ชายสูงอายุผู้นี้ไม่ได้เป็นผู้ที่จบการศึกษาจากโรงเรียนเตรียมทหารแต่อย่างไร หากแต่ไต่เต้าขึ้นมาจากตำแหน่งพลทหารธรรมดา ๆ จนมาถึงจุดนี้ได้ ดังนั้นแม้ยศของเขาจะต่ำกว่าบรรดาผู้ที่เอ่ยนามมาข้างต้นก็จริง แต่อายุและประสบการณ์นั้นสูงกว่าอย่างเทียบกันไม่ติด และได้ชื่อว่าเป็นนักการทหารมือฉมังคนหนึ่งของสมาพันธ์

แต่เนื่องด้วยคำพูดของท่านผู้นี้ไม่ได้เป็นการขอกล่าวต่อที่ประชุมอย่างเป็นทางการ อีกทั้งพลจัตวาโฟ้กก็เกรงใจฝ่ายแรกอยู่ด้วย ดังนั้น เขาจึงเลือกที่จะทำเป็นไม่ได้ยินคำพูดนี้เสียเลย ไม่ยอมต่อความยาวสาวความยืดด้วย รังแต่จะเข้าเนื้อเปล่า ๆ

“ไม่ทราบมีใครจะถามอะไรอีกไหมครับ?”

เขาหันไปดำเนินรายการต่อ

หยางยกมือขึ้นถามในที่สุด หลังจากลังเลแล้วลังเลอีกเป็นนาน

“ผมอยากทราบเหตุผลที่เลือกบุกโจมตีจักรวรรดิในเวลานี้ครับ? ไม่ทราบมีเหตุผลอะไร...”

อย่าบอกนะว่าเพื่อสร้างฐานเสียงในการเลือกตั้งครั้งหน้า ขณะที่หยางกำลังคิดในใจว่าอีกฝ่ายจะตอบว่าอะไรอยู่นั้นเอง

“ในการทำศึกนั้น ย่อมต้องอาศัยโอกาสที่เหมาะสมครับ”

โฟ้กหันหน้ามาทางหยาง แล้วก็เริ่มตอบอย่างฉะฉาน

“หากเราปล่อยให้โอกาสนั้นหลุดลอยไปแล้ว ก็เท่ากับว่าเราฝืนต่อชะตาตัวเองนั่นเอง จะมานั่งเสียใจในวันหลังว่า รู้อย่างงี้ตอนนั้นทำอย่างนั้นดีกว่า ก็ไม่ได้แล้วครับ”

“พูดง่าย ๆ ก็คือ คุณกำลังจะบอกว่า ณ ขณะนี้ คือ โอกาสอันดีที่จะทำการรุกเข้าไปในดินแดนจักรวรรดิ อย่างนั้นใช่ไหม?”

หยางถามย้ำ ทั้งที่เริ่มรู้สึกตงิด ๆ ว่า พูดจาวกไปวนมาไร้สาระ คนพูดก็พูดไปได้ ส่วนคนที่ถามย้ำอย่างเอาจริงเอาจังอย่างเขาก็ไร้สาระพอกันล่ะ

“การรุก ‘ครั้งใหญ่’ ต่างหากครับ”

โฟ้กรีบแก้คำพูดของหยางทันที ฝ่ายหลังได้แต่แอบค่อนแคะในใจว่า หมอนี่ช่างชอบเติมคำวิเศษณ์เยอะ ๆ ในคำพูดของตนเหลือเกิน

“พวกจักรวรรดิเพิ่งจะสูญเสียป้อมปราการอิเซลโลนให้เรา คงกำลังอยู่ในระหว่างขวัญเสียเป็นแน่ ในโอกาสนี้เอง หากพวกเรายกขบวนทัพยานรบทัพใหญ่ ยาวเหยียดเป็นงูกินหางเข้าไปในแดนของพวกเขา แล้วก็กวัดแกว่งธงแห่งเสรีภาพและความยุติธรรมแล้วละก็ สิ่งที่รอพวกเราอยู่จะเป็นสิ่งอื่นไปได้ละครับ ถ้าไม่ใช่คำว่าชัยชนะเท่านั้น”

โฟ้กพูดพลางชี้มือไปตามแผนที่ในจอภาพสามมิติ น้ำเสียงของเขาเริ่มส่อแววเพ้อฝันมากขึ้นเรื่อย ๆ

“แต่ ถ้าทำตามแผนที่คุณว่า จะเป็นการถลำเข้าไปในแดนข้าศึกจนลึกเกินไปนะครับ รูปขบวนทัพของเราจะขยายยาวเกินไป ทำให้การลำเลียงยุทโธปกรณ์และการสื่อสารเป็นไปด้วยความยากลำบาก ข้าศึกอาจจะเลือกโจมตีด้านข้างขบวนทัพของเรา แล้วตัดกำลังของพวกเราออกเป็นส่วน ๆ ได้”

น้ำเสียงของหยางที่แย้งขึ้น เต็มไปด้วยความเร่าร้อน แต่นี่ไม่ใช่สิ่งที่เขาอยากพูดจริง ๆ เขาตระหนักดีว่า ในเมื่อแนวคิดทางยุทธศาสตร์ของยุทธการครั้งนี้มันผิดพลาดตั้งแต่แรกแล้ว การที่จะมาโต้เถียงกันในรายละเอียดทางยุทธวิธีนั้น จะมีความหมายอะไรเล่า? แต่กระนั้นก็เถิด เขาก็อดไม่ได้ที่จะต้องแย้งในประเด็นหลังอยู่ดี

“ทำไม คุณต้องย้ำเฉพาะอันตรายจากการถูกโจมตีจากด้านข้างด้วยละครับ? ข้าศึกที่แหยมเข้ามาโจมตีข้างขบวนของเรา ก็มีแต่จะถูกทัพเราตีขนาบจากหน้าหลังให้แตกพ่ายกลับไปอย่างแน่นอน ไม่มีปัญหาใด ๆ ทั้งสิ้นครับ”

คำตอบมักง่ายของโฟ้กทำเอาหยางหมดแรง เขาฝืนใจข่มคำพูดที่ว่า เออ เอ็งเก่ง ไว้ในปาก แล้วกัดฟันชี้แจงต่อไปว่า

“แม่ทัพของฝ่ายจักรวรรดิ น่าจะเป็นเคานท์โรเอนกรัมคนนั้นแหละครับ คนคนนี้มีความสามารถในเชิงรบสูงมากเกินกว่าที่เราจะมองข้ามได้ ผมอยากให้พวกเราวางแผนยุทธวิธีที่รอบคอบและระแวดระวังมากกว่านี้สักหน่อยนะครับ”

คราวนี้ ก่อนที่โฟ้กจะตอบกลับมา ปรากฏว่าพลเอกกรีนฮิลล์ก็ชิงแย้งว่า

“พลโทหยาง ผมเข้าใจดีว่าคุณประเมินค่าเคานท์โรเอนกรัมไว้สูงมาก แต่อย่าลืมสิ ว่า ที่คุณพูดมาก็เพียงแค่การคาดการณ์เท่านั้น ไม่ใช่การประเมินสถานการณ์สักหน่อย อีกอย่าง เคานท์ผู้นั้นก็ยังหนุ่มแน่น ย่อมมีโอกาสผิดพลาดหรือตัดสินใจคลาดเคลื่อนได้บ้าง”

คำแย้งของพลเอกกรีนฮิลล์นั้น สำหรับหยางแล้ว ไม่มีความหมายสักเท่าไรเลย

“ใช่ครับ แต่... ผลแพ้ชนะในการรบสุดท้ายแล้วมันก็เป็นปริมาณสัมพัทธ์กัน หากพวกเราทำสิ่งที่ผิดพลาดมากกว่าที่เขาทำละก็ ผู้ชนะก็คือเขา และผู้แพ้ก็คือเรานะครับ”

และที่สุดแล้ว แนวคิดของพวกเราก็ผิดตั้งแต่ต้นแล้วด้วย... นี่คือสิ่งที่หยางอยากจะบอกอย่างที่สุด

“ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม สิ่งที่คุณว่ามาก็เป็นเพียงการตีตนไปก่อนไข้”

โฟ้กถือโอกาสสรุปรวบหัวรวบหางเอาดื้อ ๆ

“พฤติกรรมการยกย่องข้าศึกสูงเกินไป จนหวาดกลัวที่จะรบด้วยนั้น เป็นพฤติกรรมที่น่าละอายเป็นอย่างยิ่ง โดยเฉพาะถ้ามันทำให้บรรดาเพื่อนร่วมทัพเกิดความกลัวหรือความลังเลตามไปด้วยจนตัดสินใจผิดพลาดหรือเชื่องช้าไปละก็ นี่จัดว่าเป็นการกระทำที่บ่อนทำลายทัพเรา ฝักใฝ่ต่อข้าศึกเลยนะครับไม่ว่าคุณจะตั้งใจหรือไม่ก็ตาม ขอให้ระวังคำพูดด้วย!”

เสียงดังปังใหญ่เกิดขึ้นบนโต๊ะประชุมทันที พลโทบิวค็อกนั่นเอง ท่านใช้มือตบโต๊ะอย่างแรง แล้วเอ่ยเสียงหนัก ๆ ว่า

“พลจัตวาโฟ้ก คำพูดของคุณเมื่อกี้ ออกจะเสียมารยาทไปนะ”

“ตรงไหนหรือครับ?”

โฟ้กค้อมตัวลงเล็กน้อย เมื่อเผชิญกับสายตาอันกล้าแข็งของผู้การชราที่จ้องมายังตน

“การกล่าวหาว่าคนอื่นฝักใฝ่ข้าศึก และให้ร้ายต่อพวกเรา ทั้ง ๆ ที่เขาเพียงแต่ไม่เห็นด้วยกับคุณ และเสนอให้คิดอะไรให้รอบคอบเท่านั้น คุณก็กล่าวหาเขาอย่างนั้นแล้ว จะไม่เป็นการเกินไปหรือ?”

“กระผมเพียงแต่กล่าวตามหลักการทั่วไปเท่านั้นเองครับ ไม่ได้เจาะจงจะว่าใครคนใดคนหนึ่งโดยเฉพาะ หากท่านตีความว่าเช่นนั้นกระผมก็เสียใจด้วยครับ”

หยางเห็นได้อย่างชัดเจนว่า แก้มตอบ ๆ ไม่ค่อยมีเนื้อหนังของโฟ้กสั่นกระตุกยิก ๆ ทำเอาหยางหมดอารมณ์ที่จะโกรธอีกฝ่ายเลยทีเดียว

“... อย่าลืมว่า การบุกโจมตีครั้งนี้ เป็นยุทธการเพื่อนำไปสู่ภารกิจอันยิ่งใหญ่ของพวกเรา คือ การช่วยเหลือปลดปล่อยราษฎรจำนวน 2 หมื่น 5 พันล้านคนของแดนจักรวรรดิให้พ้นจากการกดขี่ข่มเหงของทรราชย์ ผู้ที่คัดค้านหรือขัดขวางยุทธการครั้งนี้ก็เท่ากับว่า ฝักใฝ่ต่อทรราชย์ของจักรวรรดิ กระผมพูดอย่างนี้ถูกไหมครับ?...”

น้ำเสียงของผู้พูดยิ่งมายิ่งสูงขึ้น ในขณะที่ที่ประชุมก็เงียบกริบลงทุกขณะ ไม่ใช่ว่าผู้ฟังกำลังประทับใจหรอก แต่คงกำลังพากันเอือมระอาอย่างถึงที่สุดเสียมากกว่า

“ต่อให้ข้าศึกได้เปรียบด้านภูมิประเทศ, มีกำลังทหารมากกว่า หรือแม้แต่จะมีอาวุธร้ายแรงชนิดใหม่ที่เหนือความคาดหมายของพวกเราก็ตาม พวกเราก็จะต้องไม่หวั่นกลัวต่อพวกเขา เราจะต้องมุ่งหน้าต่อไป ในฐานะของกองทัพปลดแอก กองทัพของประชาราษฎร์ผู้ตกยาก สุดท้าย ประชาชนของจักรวรรดิก็จะหันมาให้การต้อนรับพวกเรา และสนับสนุนพวกเราอย่างเต็มที่แน่นอน...”

โฟ้กยังคงพูดปาว ๆ ต่อไปไม่มีทีท่าจะหยุด

ไม่มี ‘อาวุธร้ายแรงชนิดใหม่ที่เหนือความคาดหมาย’ อย่างแน่นอน เพราะในระหว่างกองกำลังสองฝ่ายที่ประจันหน้าทำสงครามกันมาเป็นระยะเวลานานแล้วนั้น อาวุธที่ฝ่ายหนึ่งประดิษฐ์คิดค้นจนนำมาผลิตและใช้งานจริงได้สำเร็จ อย่างน้อยที่สุดมันก็มักจะกำลังอยู่ในขั้นตอนออกแบบระยะสุดท้ายของอีกฝ่ายหนึ่งด้วยเช่นกัน ไม่มีใครยอมล้าหลังใครหรอก ไม่ว่าจะเป็นรถถัง, เรือดำน้ำ, อาวุธนิวเคลียร์, อาวุธลำแสง ล้วนแล้วแต่เป็นดังที่ได้กล่าวมาทั้งสิ้น และถึงมีการแพ้ชนะที่ตัดสินด้วยอาวุธที่เหนือกว่ากันแล้วละก็ คำบ่นของผู้แพ้จะอยู่ในทำนองว่า “กะแล้ว...” เป็นส่วนใหญ่ ไม่ใช่คำว่า “คิดไม่ถึงเลย...” หรอก ความสามารถของมนุษย์นั้นหากมองในระดับปัจเจกบุคคลแล้ว อาจจะมีความแตกต่างกันได้มากก็จริง แต่มองโดยองค์รวมของสังคมหรือองค์กรแล้ว ความสามารถของแต่ละองค์กรไม่ได้แตกต่างกันเท่าไรนัก ยิ่งถ้าเป็นความสามารถในการพัฒนาอาวุธใหม่แล้วละก็ ต้องมีพื้นฐานที่สะสมมาจากความมั่นคงทางเศรษฐกิจและการสั่งสมเทคโนโลยีอย่างต่อเนื่องจึงจะทำได้ ในทำนองเดียวกับที่ คนในยุคหินไม่สามารถประดิษฐ์เครื่องบินได้ ฉันใดก็ฉันนั้น

มองจากประวัติศาสตร์อันยาวนานของมนุษย์สิ สงครามที่ตัดสินผลแพ้ชนะด้วยความแตกต่างของระดับอาวุธนั้น คงมีเพียงสงครามยึดอินคาของพวกสเปนเท่านั้นกระมัง แม้แต่ในสงครามดังกล่าว พวกสเปนก็ใช้ประโยชน์จากตำนานของอินคาในการหลอกหลวงอีกฝ่ายเป็นหลักด้วย ไม่ได้พึ่งพาเพียงความเหนือกว่าของอาวุธสมัยใหม่ของฝ่ายตนแต่อย่างเดียวเสียเมื่อไร หรือดูอย่างอาร์คีมีดีสซึ่งอาศัยอยู่ในเมืองรัฐซิลัคซ่าของกรีกโบราณนั้น เขาคิดประดิษฐ์อาวุธวิทยาศาสตร์ไว้มากมายก็ตาม แต่สุดท้ายอาวุธเหล่านั้นก็ไม่สามารถต้านทานกองทัพจักรวรรดิโรมันได้อยู่ดี

คำว่า ‘ที่เหนือความคาดหมาย’ นั้น กลับถูกใช้กับแนวคิดแหวกแนวทางการเดินทหารที่ยอดเยี่ยมเสียมากกว่า ซึ่งแน่นอน ในบรรดาแนวคิดเหล่านั้น อาจจะมีบางยุทธวิธีที่ต้องอาศัยอาวุธใหม่ ๆ เข้าประกอบเทคนิคการรบของตนด้วย เช่น การเริ่มใช้อาวุธไฟ, การยึดครองน่านฟ้าด้วยกองทัพอากาศ, เทคนิคการเคลื่อนกำลังรบอย่างรวดเร็วโดยอาศัยกำลังผสมระหว่างรถถังกับเครื่องบิน เป็นต้น แต่ก็มีอีกหลายแนวคิด เช่น กลยุทธโอบล้อมทำลายของฮันนิบาล, กลยุทธทำลายทีละกองย่อยของนโปเลียน, แนวยุทธศาสตร์ป่าล้อมเมืองของเหมาเจ๋อตง, ยุทธวิธีการรบบนหลังม้าของเจงกีสข่าน, แนวยุทธศาสตร์จิตวิทยาของซุนจื่อ (ซุนวูหรือซุนอู่) รวมทั้งขบวนทัพแบบเฉียงสำหรับกองกำลังทหารเกราะหนักของเอพามินอนดัส ฯลฯ เหล่านี้ ล้วนเป็น “แนวยุทธศาสตร์/ยุทธวิธีที่เหนือความคาดหมาย” ที่ถูกคิดค้นขึ้นและนำมาใช้จริงอย่างได้ผล โดยไม่ต้องพึ่งพาอานุภาพของอาวุธใหม่ ๆ แต่อย่างไร

หยางไม่เคยกลัวว่าทัพจักรวรรดิจะมีอาวุธใหม่ร้ายแรงเกินความคาดหมายเลย สิ่งที่เขากลัวที่สุดมีเพียงสองประการ หนึ่งคือ อัจฉริยภาพทางการสงครามของเคานท์ไรน์ฮาร์ด ออฟ โรเอนกรัมผู้นั้น กับสอง คือ ความรู้สึกหลอกตัวเอง/เข้าใจผิดของกองทัพสมาพันธ์ต่างหาก ที่กำลังหลงคิดว่า ประชาชนของจักรวรรดิกำลังต้องการไขว่คว้าเสรีภาพและความเสมอภาคที่จับต้องไม่ได้ แทนที่จะพอใจกับสภาพการดำเนินชีวิตในปัจจุบันของพวกเขา เพราะสิ่งที่กองทัพกำลังคิดนั้น มันเป็นความคาดหวัง ไม่ใช่การคาดการณ์ และ การนำเอาตัวประกอบที่เป็นการคาดหวังเช่นนี้ ใส่เข้าไปในแผนการรบด้วย ย่อมไม่ใช่เรื่องดีอย่างแน่นอน

หยางอดคิดในแง่ร้ายไม่ได้ว่า ในเมื่อที่มาของยุทธการในครั้งนี้ มีที่มาอันแสนจะไร้เหตุผลไร้ความรับผิดชอบอย่างแทบไม่น่าเชื่อแล้ว การดำเนินยุทธการต่อไป คงไม่พ้นที่จะเต็มไปด้วยความมักง่ายอย่างแน่นอน

...

รายละเอียดของแผนยุทธการต่าง ๆ ก็ถูกกำหนดตัดสินไปเป็นลำดับ ๆ กองหน้าของกองทัพสมาพันธ์คือ กองยานรบที่ 10 ของอุลัมฟ์และกองที่สองถัดมาคือ กองยานรบที่ 13 ของหยาง

กองบัญชาการรบโจมตีจักรวรรดิในครั้งนี้ จะตั้งอยู่ที่ป้อมปราการอิเซลโลน และในระหว่างปฏิบัติการ ให้แม่ทัพใหญ่ของกองทัพที่ออกรบนี้ คือ จอมพลโรบอส ควบตำแหน่งผู้บัญชาการป้อมปราการอิเซลโลนด้วย

(อ่านตอนต่อไป)