Millennium Book

รวม(เรียง)ร้อย บทกลอน(ที่)รัก ๑๔

จึงก้าวแยกคนละทางไปต่างทิศ
เก็บบันทึกของชีวิตที่สับสน
ตามค้นหาความเข้าใจข้างในตน
เฝ้าฝึกฝนจนชำนาญการเดินทาง.
  Kong DSP/Bangkok
"ขอขอบคุณสำหรับกุหลาบสวยๆนี้ด้วยจ๊ะ"

วันที่9เดือน9ปี1999
                             พันปีมีวันเดียว ทำคนเสียวไปทั้งเมือง
                             ชาวโลกต่างลือเลื่อง ว่าเลวร้ายหรือโชคดี
                             วันนี้มีห้าเก้า บ้างถือเอาเป็นศักดิ์ศรี
                             บ้างว่าอาจกาลี โกลาหลผจญภัย
                             ใต้เงื้อมมัจจุราช ใครมิอาจหนีไปไหน
                             ยามถึงเวลาไป ย่อมประสบหลบฤามี
                             เวลาที่เหลืออยู่ สะสมสู่กุศลปรี่
                             แม้นตายหมายไปดี ไม่แตกตื่นคืนวันใด.
สุรภา เดชะ
"เห็นด้วยจ๊ะ"

                       โลกนี้คืออะไรแน่
         โลกเรานี้          ที่แท้             คือโรงละคร
    ไม่ต้องสอน          แสดงถูก       ทุกวิถี
     ออกโรงกัน           จริงจัง         ทั้งตาปี
     ตามท่วงที             อวิชชา          จะลากคอ
          โลกนี้คือ          กรงไก่         เขาใส่ไว้
     จะนำไป               แลเนื้อ         ไม่เหลือหลอ
     จิกกันเอง              ในกรง         ได้ลงคอ
     เฝ้าตั้งข้อ               รบกัน           ฉันนึกกลัว - เอยฯ

ฉันรัก...เธอมากมาย
แต่ก็ขี้อายไม่กล้าเปิดเผย
สุดท้ายก็ต้องปล่อยให้เลยตามเลย
รอให้วันเวลานั้นช่วยเฉลย.....เผยความในใจ

"If you can make me laugh, make me cry, make me mad and cheer me up... then
you are a
friend."

สาวน้อยร้อยชั่ง

       กวีมิแล้งแหล่ง         สยาม
ขจรกลิ่นอักษรยาม         สดับถ้อย
รสหวานซ่านจิตตาม      จินตเลิศ
จุ่งสืบฝีมือร้อย               อย่ารู้โรยแรง ฯ
           เฌอมนินทร์ วรนาฎ

ท้องฟ้า
เหลือบสายตาสูงนิดจิตเห็นฟ้า
สุดสายตากว้างขวางช่างสุขสันต์
มีหลายภาพทาบพื้นยืนนานวัน
สารพันเปลี่ยนแปลงแจ้งชัดเป็น
กลุ่มเมฆขาวราวประดับกับสีฟ้า
ดูเริงร่าล่องลอยพลอยมองเห็น
อนิจจาเปลี่ยนสีไปในยามเย็น
ตรงประเด็นอนิจจังทั้งสิ้นมี
จึงมิควรยินดีที่ประสบ
อะไรพบพึงกำหนดปรากฏนี้
ด้วยปัจจัยจึงกำเนิดเกิดขึ้นมี
ปัจจัยหนีย่อมสลายกลายรูปไป.
สุรภา เดชะ

ฤดูกาล แห่งชีวิต ที่สับสน
ต้องผจญ โลกหล้า อันกว้างใหญ่
เป็นเวที ละคร อันกว้างไกล
โลดแล่นไป ตามกาล แห่งเวลา

หลายผู้คน ต่อสู้ และพ่ายแพ้
หลายผู้คน ต้องผันแปร ชีวิตใหม่
หลายผู้คน มีชีวิต อันยาวไกล
หลายผู้คน ต้องทำใจ ไปตามกาล

ฤดูกาล แห่งความหวัง ในชีวิต
ถูกลิขิต ตามกาล ทุกแห่งหน
แม้จะผ่านพ้น
ชีวิตคน ทุกตน ฝัน...ไปตามกาล...

poet2543@hotmail.com | poet2543@7smooth.com
7Smooth.com Group
Copy Right 1999