เรื่องสั้น ตามตน


นวนิยาย เรื่องสั้น บทความ

เรื่องสั้น
เรื่อง ตามตน

ผมแต่งเรื่องสั้นไว้เรื่องหนึ่งน่ะครับ เป็นเรื่องที่สะท้อนสังคม ให้เห็นสภาพของสังคมในปัจจุบัน ไม่ดีมากเท่าไร แต่ก็อยากให้ทุกคนทราบกันถึงสังคมไทย เรื่องมีดังนี้ครับ...

ท่ามกลางสังคมอันมืดมิด ที่เต็มไปด้วยความวุ่นวายและอยู่ภายใต้การครอบงำของความอยุติธรรม ‘เคอร์’ เด็กน้อยเพศชายผู้น่าสงสาร ซึ่งอาศัยอยู่ในบ้านพักที่มีขนาดใหญ่โตดังปราสาทมีข้าทาสบริวารเพียบพร้อมคอยตามรับใช้อยู่ทุกกระเบียดนิ้ว ไม่ว่าเคอร์จะคิดสิ่งใด เขาก็ได้สิ่งนั้นทันทีทุกเมื่อ พ่อของเคอร์เป็นนักธุรกิจมาดใหญ่ มีบริษัทเป็นของตนกว่า 50 บริษัท ส่วนแม่ของเคอร์นั้นก็ดำรงตำแหน่งเป็น รัฐมนตรี มีอำนาจมากในทุกวงการ

เคอร์ได้เติบโตขึ้นภายใต้ชายคาของบ้านหลังนี้ และภายใต้สังคมคนรวยเช่นนี้ แต่ถึงกระนั้น นับจากเคอร์ลืมตาดูโลก จวบจนวันหนึ่งซึ่งเคอร์ก็มีอายุได้ประมาณ 16 ปี แม้ทั้ง 16 ปีนี้ เขาจะมีร่างกายครบทั้ง 32 ส่วน มีดวงตาเหมือนคนปกติทุกประการ แต่เขาก็รู้สึกว่าตนไม่เคยได้พบกันแสงสว่างเลย พบแต่สังคมที่มืดสงัดไร้ความดี ปราศจากความยุติธรรม เคอร์สับสนกับสังคมเช่นนี้มาก เขาก็ไม่ทราบเหมือนกันว่าเป็นเพราะเหตุใด อาจเป็นเพราะพ่อแม่ก็เป็นได้ เพราะตั้งแต่เคอร์เกิดมา เคอร์ได้พบกับพ่อแม่แค่ประมาณ 10 ครั้งเท่านั้น หรืออาจเป็นเพราะสิ่งแวดล้อมรอบ ๆ ตัวของเขาที่ไร้ความสว่างเช่นนั้น และก็อาจจะเป็นเพราะสติปัญญาของเคอร์ก็เป็นได้ ที่เคอร์ฉลาดมากเกินไป ทำให้เขาคิดอะไร ๆ ลึกซึ้งกว่าที่บุคคลธรรมดาจะคิดได้ เด็กหนุ่มผู้นี้ตกอยู่ภายใต้ความกดดันเป็นอันมาก ทั้งจากพ่อแม่ของเขา และบุคคลรอบ ๆ ข้างกอปรกับการไม่เข้าใจสังคมโลกของเด็กคนนี้ ทำให้เขาพลอยที่จะไม่เข้าใจตัวเองไปด้วย ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องเกิดมาเป็นคน? ทำไมต้องเกิดมาเป็นผู้ชาย? ………..และแล้ว เคอร์ก็ได้ตัดสินใจที่จะลองเปลี่ยนเพศของตัวเองดู เผื่อจะมีอะไรดีขึ้นบ้าง แม้ร่างกายไม่สามารถเปลี่ยนได้ แต่จิตใจของเคอร์ก็ได้เปลี่ยนไปแล้ว เวลานี้ เขารู้สึกเบื่อหน่ายบ้านที่ว่างเปล่าของเขาเหลือเกิน จึงได้ตัดสินใจหนีออกจากบ้านโดยสถานภาพเช่นนั้น คือ เป็นเพศที่ไม่ใช่ชาย และไม่ใช่หญิง

ภายในโลกอีกโลกหนึ่งซึ่งเคอร์ไม่เคยพบเคยเจอ โลกที่ถูกดูถูกเหยียดหยามจากบรรดาชนชั้นสูง เคอร์ได้พบสิ่งต่าง ๆ มากมาย ล้วนแต่เป็นสิ่งที่เคอร์ไม่เคยพบเคยเห็น เป็นสิ่งแปลกใหม่สำหรับเขาทั้งสิ้น เขาได้รับรู้แล้วว่า โลกนั้นกว้างกว่าที่เขาเคยเห็นและในสังคมโลกเช่นนี้ เคอร์ก็ได้พบกับผู้คนหลายหน้าหลากตา บ้างก็เป็นคนที่มีจิตใจสูงส่ง บ้างก็เป็นคนที่มีจิตใจไม่ปกติ แสดงทีท่ารังเกียจคนเพศเช่นเคอร์ แต่เคอร์ก็ไม่สนใจ ดำรงชีวิตต่อไปเรื่อย ๆ เคอร์สามารถอยู่ในโลกนี้ได้เพราะเคอร์ได้พบกับคน ๆ หนึ่ง ซึ่งเคอร์นับถือเขาเป็นพี่ ชื่อ “พี่นอ” เป็นคนที่มีเพศที่ไม่ใช่หญิง และไม่ใช่ชายเช่นเคอร์ พี่นอเป็นคนดีมากในสายตาของเคอร์ แต่พี่เขาก็พูดกับเคอร์อยู่เสมอว่า “พี่ไม่ได้เป็นคนดีหรอกเคอร์อย่าคิดว่าพี่เป็นคนดีนะ เธอต้องมองคนแบบสองแง่สองมุมสิ เคอร์ถึงจะอยู่ในสังคมได้”

พี่นอได้แนะนำหลายสิ่งหลายอย่างให้แก่เคอร์ ส่วนมากจะเป็นเรื่องเกี่ยวกับการใช้ชีวิตให้อยู่ในสังคมที่เคอร์ไม่เคยอยู่ได้ การที่จะหาเลี้ยงชีพด้วยตนเอง ไม่ต้องไปพึ่งคนอื่น ๆ การต่อสู้กับนักเลงที่ชอบเข้ามาข่มเหงรังแก แต่มีอยู่สิ่งหนึ่งที่พี่นอไม่เคยแนะนำเคอร์เลยก็คือ การทำให้เคอร์ทำตัวต่ำ

พี่นอรักและเป็นห่วงเคอร์มาก แนะนำแต่สิ่งที่ดี ๆ ให้ เคอร์จึงสามารถดำรงชีวิตอยู่หายในสังคมเช่นนี้ได้อย่างไร้ปัญหา แต่ด้วยการที่เคอร์เป็นคนทะเยอทะยาน มีความกระตือรือร้นอยู่เสมอ โดยเฉพาะในเรื่องของการเรียน เคอร์ได้ไขว่คว้าหาการเรียนตลอดเวลา รวมทั้งการที่เคอร์ได้รับคำแนะนำที่ดี ๆ จากพี่นอทำให้เคอร์มีหน้าที่การงานที่ดีได้เมื่อเคอร์เติบโตขึ้น เขาก็เป็นคนที่สังคมยอมรับอาจเป็นเพราะเขามีความสามารถสูง มีผลงานที่ดีในด้านต่าง ๆ ดังสุภาษิตที่ว่า “ค่าของคนอยู่ที่ผลของงาน” และต่อมา เคอร์ก็ได้ดำรงตำแหน่งเป็น รัฐมนตรี เช่นเดียวกับแม่ของเขา แต่ที่เขาไต่เต้ามาจนถึงจุดนี้ได้ไม่ใช่เพราะแม่ แต่เขาทำได้ด้วยตัวเอง เมื่อเขามาอยู่ถึงจุดนี้แล้ว เขาก็ไม่ลืมเลยว่าตนเคยเป็นใครมาก่อน เคอร์กลับไปเยี่ยมพ่อแม่เป็นประจำ รวมทั้งยังคบหาสมาคมกับพี่นอและเพื่อน ๆ คนอื่น ๆ อยู่ด้วย เคอร์ไม่ได้ลืมหน้าที่ของเขาเช่นกัน แม้เขาจะเป็นเพศที่ 3 แต่เขาก็ทำหน้าที่เป็นชายที่ดีได้ และในขณะเดียวกัน เขาก็ได้เป็นในสิ่งที่เขาอยากเป็นด้วย

                             เคอร์ดำเนินชีวิตอย่างนี้ตลอดมาและตลอดไปและสุดท้ายเคอร์ก็ได้พบกับแสงสว่างที่แท้จริงหลังจากเขาไม่เคยพบเคยเห็นเลย แสงสว่างในความคิดของเคอร์นั้น ก็คือ การที่ได้ทำในสิ่งที่ตนอยากทำ เป็นในสิ่งที่ตนอยากเป็น และมั่นใจในสิ่งที่ตนทำและตนเป็น เพียงคิดว่าสิ่งนั้นถูก ก็ทำและเป็นสิ่งนั้น นั่นแหละที่เคอร์คิดและค้นหามาทั้งชีวิต และสุดท้ายก็ได้พบในเวลาที่ควรพบ"
                                                                                         ..................................
                                                                                     ธัชไท กีรติพงค์ไพบูลย์

You are Poet 2543