เรื่องที่อยากเล่า
"ทำไมฉันถึงต่างจากเธอ"

(หมายเหตุ นี่คือเหตุการณ์จริงที่เกิดบนรถเมล์สาย 2 บนถนนสุขุมวิท แถวๆ เอกมัยขณะรถกำลังติดได้ที่)

                  "มันฟังดูไม่ค่อยยุติธรรมซักเท่าไหร่เลยนะ" ฉันบ่นให้จิตใต้สำนึกตัวเองฟังในวันหนึ่ง "ทำไมทุกๆ คนถึงต้องแตกต่างกันล่ะ" บางคนก็จน บางคนก็รวย บางคนก็หัวดี บางคนก็ขี้เลื่อย บางคนก็สวย บางคนก็ดูไม่ได้ บางคนก็มีเพื่อนเป็นโขลง บางคนก็คนรักเท่าผืนหนัง บางคนก็หัวเราะได้ทั้งวัน บางคนก็เศร้าตลอดศก บางคนก็...ฯลฯ แต่ที่แน่ๆ ไม่มีใครเหมือนกันซักคนเดียว
                  "เพราะทุกๆ คนแตกต่างกันนี่แหละนะ ถึงมีความทุกข์กันไง เธอคิดว่าไงล่ะ" ฉันถามจิตใต้สำนึก (ซึ่งเป็นส่วนที่มีสติสัมปชัญญะมากที่สุดในตัวฉัน) ทำท่าเหมือนพยายามเค้นความคิด จากนั้นก็เล่าเรื่องให้ฉันฟังหนึ่งเรื่อง "ฉันรู้ว่าเธอชอบฟังนิทาน" จิตใต้สำนึกกล่าวเบาๆ

                  "กาลครั้งหนึ่ง ในดินแดนที่สุดแสนจะแปลกประหลาดเหนือความคาดหมายของวิทยาศาสตร์ในปัจจุบัน ยังมีดอกไม้ที่งดงามที่สุดในพื้นปฐพีนี้เบ่งบานอยู่ กลีบอันอ่อนนุ่ม สีสันสดใส พลิ้วเล่นยามลมหวนมาต้องเบาๆ กลิ่นหอมละมุนตลบไปไกลแสนไกลเท่าที่ลมจะไปถึง..."
                  "ถ้าจะให้เปรียบกับคน คงเหมือนพี่ป๊อบ อารียา" จิตเหนือสำนึก (ซึ่งเป็นส่วนที่ไร้สาระที่สุดในตัวฉัน) สอดขึ้นมา
                  "เงียบก่อนได้มั้ย เธอน่ะปกติก็ทำงานหนักกว่าฉันอยู่แล้ว เวลาฉันจะให้ข้อคิดดีๆ บ้างก็ดันมาขวางอีกแน่ะ" จิตใต้สำนึกปราม
                  "ก้อด้ายยย วันนี้ฉันหยุดงานก็ด้าย" จิตเหนือสำนึกถอนใจ แล้วถอยฉากไปเงียบๆ ฉันถอนใจเบาๆ คงต้องขอโทษผู้อ่านด้วยที่ปล่อยจิตเหนือสำนึกออกมาเพ่นพ่านอีก

                  "ใครๆ ต่างก็ชื่นชมความงดงามของดอกไม้ดอกนี้กันทั้งนั้น ใบไม้ ใบหญ้า เถาวัลย์ สัตว์น้อยใหญ่ สิ่งมีชีวิตนานาพันธุ์ ต่างก็เคยได้ยินเรื่องราวของดอกไม้ที่ขึ้นชื่อว่างามที่สุดของที่สุด และต่างก็ไขว่คว้าหาโอกาสสักครั้งหนึ่งที่จะได้มาชื่นชม สิบปากว่าไม่เท่าตาเห็น ทุกคนต่างกล่าวเป็นเสียงเดียวกันว่า เป็นดอกไม้ที่งามที่สุด และต่างก็เล่าขานไม่รู้จบรู้สิ้นถึงความงามของกลีบหลากสีนั่น

                  แต่สิ่งหนึ่งที่ไม่มีใครรู้เห็นก็คือ ความคับแค้นใจของรากไม้ ใช่แล้ว รากของดอกไม้ที่งามที่สุดในปฐพีนี่เอง เธอ (หมายความว่ารากไม้นี้เป็นหญิง) รู้สึกอิจฉากลีบดอกไม้มาก เหล่าสัตว์ที่มาชื่นชมดอกไม้ ไม่เคยเหลียวมองดูรากไม้ใต้ดินหรอก เขามองแต่สิ่งสวยๆ งามๆ กันต่างหาก เธอเองก็อยากจะเป็นที่เล่าลือ เป็นที่กล่าวขานกันไม่รู้จบในหมู่สัตว์โลกบ้าง

                  เธอเองก็อยากจะเป็นเหมือนกลีบดอกไม้

                  วันหนึ่งรากไม้จึงตัดสินใจออกไปพบศัลยแพทย์มือหนึ่ง ขอร้องให้เขาช่วยเปลี่ยนโฉมเธอ ให้งดงามไม่แพ้ไปกว่ากลีบดอกไม้ ทีแรกคุณหมอเองก็ลังเลใจ เพราะหมอก็ไม่เคยทำงานแบบนี้ เคยแต่ช่วยผ่าซ่อมแซมคนที่เสียโฉมจากอุบัติเหตุเท่านั้น แต่สุดท้ายหมอก็รับงาน

                  หลังการผ่าตัดซึ่งกินเวลาหลายชั่วโมงเสร็จสิ้นลง รากไม้รู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่ง บัดนี้เธอไม่ใช่รากไม้สีตุ่นๆ หงิกๆ งอๆ อีกต่อไปแล้ว เธอเองก็งดงามประหนึ่งดวงดาวเช่นกัน ผิวเรียบมัน สีสันสดใส ส่งกลิ่นหอมยวนใจ อย่างที่กลีบดอกไม้ในฝันควรจะเป็น

                  แต่...

                  น่าสงสารรากไม้ บัดนี้เธอไม่สามารถทำงานเดิมที่เธอเคยทำได้อีก รากไม้ควรจะทำงานเก็บรวมอาหาร เพื่อส่งไปหล่อเลี้ยงดอกไม้ทั้งหมด แต่บัดนี้ เธอไม่สามารถทำได้อีก ร่างกายของเธอไม่แข็งแกร่งพอที่จะทะลุทะลวงไปตามผืนแผ่นดินได้อีกต่อไป เธอเหมือนกลีบดอกไม้ สวย และแบบบาง

                  เมื่อเธอซึ่งเป็นเหมือนสันหลังของดอกไม้ทั้งดอกล่มสลายลง ดอกไม้ก็ไม่อาจยืนต้นอยู่ได้อีกต่อไป สายวันหนึ่งของหน้าร้อน ทั่วทั้งป่าก็ได้ข่าวการตายของดอกไม้ที่งดงามที่สุดในปฐพี..."

                  ฉันรู้สึกสบายใจขึ้นมาก

                  "เห็นมั้ย วินาทีหนึ่งเธออาจจะคิดว่าตัวเองไร้ค่า ไม่มีความหมาย แต่ทุกๆ คนน่ะล้วนแต่มีค่าในตนเอง และที่เราแตกต่างกัน ก็เพื่อสร้างความแตกต่างไงล่ะ"
                  ความแตกต่างทำให้มนุษยชาติก้าวมาไกลถึงขนาดนี้ ทั้งความคิดที่แตกต่าง ความเห็นที่แตกต่าง ความเชื่อที่แตกต่าง ความแตกต่างสร้างได้ทั้งพลังงานขั้วบวกและขั้วลบ ได้ทั้งการสร้างสรรค์และสงคราม เมื่อเอาความแตกต่างมารวมกัน ก็จะกลายเป็นสิ่งที่ทรงพลังที่สุด

                  "เพราะฉะนั้น เธอก็ไม่ต้องกังวลใจไปหรอก ถ้าเธอจะแตกต่างจากคนอื่น ตราบใดที่เธอทำในสิ่งที่ถูก" จิตใต้สำนึกสรุป
                  "เอ่อ ตอนนี้ฉันพูดได้บ้างรึยัง" จิตเหนือสำนึกสอดขึ้นมาอีกครั้ง
                  "เชิญเถอะ ตามสบาย" จิตใต้สำนึกตอบ
                  "ขอโทษนะ ตอนนี้อย่าเพิ่งรบกวนฉันซักแป๊บได้มั้ย" ฉันขอร้อง
                  "เฮ้อ ถ้าเธอขอร้อง...ก็ได้" จิตเหนือสำนึกทำเสียงเหมือนผิดหวังเล็กน้อย
                  "เอาน่า เพราะฉันมีทั้งเธอและจิตใต้สำนึก ฉันถึงได้เป็นฉันแบบนี้ไง" ฉันปลอบ
                  "นั่นนะสิ เพราะฉันเป็นความแตกต่างนี่เนาะ"

                  คุณผู้อ่านคงจะเห็นแล้วว่า ความคิดแผลงๆ แปลกประหลาดจากชาวบ้านของฉันนี่เองที่ทำให้เกิดงานเขียนชิ้นนี้ขึ้นมา หากคุณผู้อ่านจะเห็นแตกต่างจากฉัน ก็ไม่เห็นจะเป็นไร เพราะความแตกต่างก่อให้เกิดการสร้างสรรค์ได้เสมอ
ดังนั้น บอกฉันมาได้เสมอ ว่าคุณคิดอย่างไร

Bustergirl

You are Poet 2543