“พี่เราเค้าออกไปข้างนอกแล้วล่ะ”

                       “ไว้บอกคราวหลังไง”

                       “คงไม่ต้องบอกหรอก เพราะเค้ารู้หมดแล้วล่ะ” พอถึงตรงนี้ เราเริ่มสงสัย ‘เอ๊ะมันชักยังไงๆอยู่นะ ไอ้นี่พูดอะไรวกวนชอบกล’ เราคิด พลางพิมพ์ข้อความบอกเค้าไปว่า “โฮ้ย..มันยังไงกันแน่” แล้วเค้าก็ถามเราว่า จำคนที่เข้ามาเล่าอะไรให้ฟังได้มั้ย

                       “อ๋อ..จำได้..บทละครอะไรนั่นใช่มั้ย”

                       “ใช่”

                       “พี่ก.เหรอ”

                       “ไม่ใช่ เราเองแหละ จริงๆแล้วเราไม่รู้จักหรอก ก.อะไรนั่นน่ะ”

                       “โฮ้ย..มันยังไงกันแน่” เราสับสนนึกอะไรไม่ออกเลยพูดประโยคนี้อีก

                       “แต่เค้ารู้จักเรานะ”

                       “คุณไม่รู้จักเค้า แต่เค้ารู้จักคุณ อือม์…แล้วไงต่อ”

                       “เดี๋ยวก็รู้เอง” แน่ะ ยังจะมาย้อนอีก

                       “แต่เราต้องการรู้เดี๋ยวนี้..บอกเรามา” เราพิมพ์ตอบไปด้วยอารมณ์เย็นชาจัด

                       “เริ่มโมโหรึยังครับ” เค้าคงรู้สึกเกรงๆ เลยพูดออกมาอย่างนั้นเราก็ได้แต่บอกว่าเราไม่ได้โมโห แต่มีอะไรก็พูดออกมา อย่ามาหลอกกัน ประมาณนี้ แล้วเค้าก็เริ่มเล่า

                       “…วันนี้ฝนตกมาตั้งแต่เช้า ตอนนี้ก็ยังตกปรอยๆอยู่ เราออกจากบ้านตั้งแต่ 9 โมง เพื่อไปทำงานกลุ่มตามที่นัดกะเพื่อนไว้ แต่..รถเสียบนทางด่วน เราไม่รู้จะทำยังไง แท็กซี่ก็ไม่มี แต่มีรถคันนึงวื่งเข้ามาจอด คนขับเป็นผู้หญิง ถามว่ามีอะไรให้ช่วยมั้ย”

                       “สวยมั้ย” (ถามไปงั้นแหละ ไม่มีอะไรพูด)

                       “สวยสิ..แต่ด้วยความที่เป็นผู้ชาย เราจึงคิดว่าผู้หญิงคนเดียวคงช่วยอะไรไม่ได้หรอก เลยบอกเค้าว่าไม่เป็นไร เดี๋ยวก็คงมีคนอื่นมีช่วยแล้ว..เค้าเข้ามาค้นในรถ แต่เราไม่ได้สนใจอะไร เพราะมัวแต่คิดว่าทำไงถึงจะไปมหา’ลัยทัน..ปรากฏว่าของหาย เราเรียก..แต่เค้าไปแล้ว ไม่นานเราก็ซ่อมรถเสร็จ เลยรีบบึ่งไปมหา’ลัย เราเดินไปที่คณะ เห็นรถเค้าจอดอยู่ แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร พอไปถึง เราก็เจอเค้าที่นั่น เราโดนทุกคนด่าเพราะมาสาย แล้วของที่หายก็คือรายงานกลุ่มที่เราต้องส่งอาจารย์วันนี้…

                       “เธอคงพอเดาออก แต่ทำไมเค้าต้องช่วยเราล่ะ เรากับเพื่อนไม่มีใครรู้จักเค้าเลย แต่คุยไปคุยมาก็ได้ความว่า เค้าก็เล่นเน็ตแต่ไม่บ่อย แล้วก็ไม่ใส่ชื่อ แล้วตอนที่เราเล่าเรื่องให้เธอฟังเค้าก็ดูอยู่ แล้ววันตอนตี 1 เราก็คุยเรื่องรายงานกับเพื่อนใน Chat เค้าก็ดูอยู่อีก..เธอคงสงสัยใช่มั้ยล่ะว่าทำไมไม่คุยโทรศัพท์ คือเราเล่นเน็ตอยู่ก็เลยโทร.ไม่ได้ เพื่อนมันเลยตัดสินใจมาหาเราที่นี่ แล้วก็ปรึกษาเรื่องงานกัน” แล้วเค้าก็บอกว่า ผู้หญิงคนนั้นบอกเค้าว่า ถ้าอยากรู้ว่าเค้าเป็นใคร ให้มาถามเรา

                       ก็อยากจะฝากเรื่องนี้ไว้เป็นอุทาหรณ์ ใครที่เล่น Chat ICQ หรือกำลังติดต่อกับใครที่ไม่เคยเห็นหน้ากันทางโทรศัพท์ อย่าไว้ใจใครง่ายๆนะคะ พึงระลึกไว้เสมอว่าในโลกนี้ไม่มีใครเชื่อใจได้มากเท่ากับตัวเอง