Episode 11 -----Frezia's Route2-----
"เข้าใจผิดอะไรรึเปล่า ฉันเพิ่งจะได้พบนาย วันนี้เป็นครั้งแรกเองนะ"
เฟรเซียถามกลบไป
"อย่ามาแกล้งทำเป็นไม่รู้หน่อยเลยน่า ถึงจะไม่ได้พกดาบมาด้วย แต่ฉัน
ไม่มีวันลืมหน้าของคนที่ทำให้ฉันต้องพบกับความอัปยศครั้งใหญ่ที่สุดในชีวิตได้หรอก"
สเลเวอร์ลดดาบใหญ่ลงก่อนจะพูดต่อไป "อย่างน้อย ล็อกเก็ตนั่นก็เป็นหลักฐานได้ล่ะ
ว่าฉันจำไม่ผิดตัวแน่"
"ล็อกเก็ต......ดาบ........หรือว่า" เฟรเซียนึกในใจ แต่อดีตโจรสลัด
ผู้เหี้ยมโหดไม่ให้เวลาเธอได้คิดอะไรมาก
"มาเจอกันที่นี่ก็ดี จะได้ชำระแค้นตอนนั้นให้จบกันไป" มันพูดแค่นั้นก่อนจะ
พุ่งตัวเข้าหาหญิงสาวแล้วฟาดคมดาบลงเหนือหัว แต่เฟรเซียสร้างโล่น้ำแข็งขึ้นป้องกัน
ไว้ได้ทัน
"โฮ่.....นอกจากดาบแล้ว ยังใช้เวทย์มนต์ได้อีกรึนี่" สเลเวอร์ถอนตัวออก
ห่าง "ดีล่ะ ถ้างั้นขอดูหน่อยซิว่าระหว่างดาบกับเวทย์ เธอจะใช้อะไรได้ดีกว่ากัน" มันพุ่ง
ตรงเข้าหาเธออีก คราวนี้เฟรเซียก้มลงหลบดาบที่วาดเป็นวงกว้างในแนวนอน ก่อนจะ
หลบฉากมาทางด้านหลังของคู่ต่อสู้
"ช่วยไม่ได้แฮะ ท่าทางหมอนี่ ตอนนี้คงจะไม่ยอมฟังอะไรแน่" เฟรเซียนึกใน
ใจ ขณะที่ร่ายศรน้ำแข็งจำนวนหนึ่งเข้าใส่สเลเวอร์ ซึ่งเขาก็หันกลับมาฟาดฟันมันทิ้งได้
หมดในดาบเดียว สาวน้อยไม่ยอมหยุดอยู่แค่นั้น เธอยิงแสงสีฟ้าไปยังเท้าทั้งสองข้าง
ของอีกฝ่าย แต่ก็พลาดไปอีกเพราะเป้าหมายนั้นไม่ได้อยู่บนพื้นแล้ว
หญิงสาวหลบคมดาบที่ฟาดลงมาจากกลางอากาศไปได้อย่างหวุดหวิด แต่
แรงปะทะของดาบก็ทำให้พื้นถ้ำเกิดรอยร้าวเป็นแนวยาว เจ้าของดาบไม่ได้มีอาการ
ชะงักจากการกระทบกันของดาบกับพื้นถ้ำเลย แต่กลับกระแทกด้ามดาบเข้าใส่ท้องของ
เฟรเซียที่ยังอยู่ใกล้ๆเข้าไปเต็มแรง ร่างเล็กๆของเธอลอยไปกระแทกกับผนังถ้ำแล้ว
ตกลงกับพื้น
สเลเวอร์ตามเข้ามาหมายจะใช้คมดาบเฉือนร่างเด็กสาวให้เป็นชิ้นๆ ยังเป็น
โชคของเธอที่สามารถดีดตัวหลบไปได้ทัน แต่ดาบใหญ่ที่เต็มไปด้วยความคิดที่จะ
สังหารนั้นยังคงไล่ตามมาติดๆ เฟรเซียจึงได้แต่หลบหลีกไปมาโดยไม่มีโอกาสโต้ตอบ
"ความเร็วเพิ่มขึ้นมากเลยนี่นะ แต่ไอ้การที่ไม่สามารถโจมตีกลับมาได้เลย
เนี่ย ตลอดครึ่งปีที่ผ่านมา เธอไม่ได้พัฒนาฝีมือตัวเองขึ้นมาเลยรึไง" สเลเวอร์เหวี่ยง
ดาบไล่ล่าเฟรเซียไปทั่วบริเวณถ้ำ "ว่ายังไง โจมตีกลับมาบ้างเซ่!"
คมดาบฟาดไปถูกตัวของเฟรเซียเต็มแรง แต่ด้วยกำแพงน้ำแข็งที่เธอ
สร้างขึ้นทำให้เธอไม่ได้รับอันตรายใดๆ นอกจากลอยไปตามแรงปะทะ คราวนี้หล่อนไม่
ได้กระแทกกำแพงเหมือนครั้งก่อน แต่สามารถ'หยุดยืน'อยู่บนผนังถ้ำได้ เฟรเซียเร่ง
พลังเวทย์ขึ้นนิดหนึ่ง พลันก็ปรากฏเส้นแสงสีน้ำเงินครามพาดไปมาทั่วทั้งถ้ำ ราวกับ
ใยของแมงมุมที่ชักไว้ดักเหยื่อ พอดาบที่ถูกเหวี่ยงตามมาแล้วหยุดไม่ทันสัมผัสเข้ากับ
เส้นแสงสองสามเส้น ศรน้ำแข็งจำนวนทวีคูณสิบเท่าของเส้นแสงก็พุ่งเข้าปักกลางหลัง
ของเจ้าของดาบทันที
'!!!' สเลเวอร์ทำท่าจะล้มลง แต่ก็ยั้งตัวไว้ได้ก่อนที่จะไปตัดเส้นแสงที่พาด
ขวางอยู่เบื้องหน้า "นี่มัน.....อะไรกัน!"
"ตามที่แกขอมา การบุกกลับไงล่ะ" เฟรเซียพูดด้วยรอยยิ้มที่เป็นต่อ "อยู่
นิ่งๆซะดีกว่า ถ้าแกขยับสุ่มสี่สุ่มห้าแล้วพลาดไปโดนตาข่ายเวทย์เข้าล่ะก็ ได้พรุนไปทั้ง
ตัวแน่"
"คิดรึว่าของแบบนี้จะหยุดฉันได้น่ะ" โจรสลัดเงื้อดาบยักษ์ในมือขึ้นเพื่อ
เริ่มการโจมตีชุดใหม่ ปลายดาบแตะเข้าที่ตาข่ายเส้นหนึ่ง ศรน้ำแข็งก็พุ่งตรงมาจากอีก
ด้านทันทีเขาหันมาฟาดลูกศรเหล่านั้นได้ แต่ตัวดาบที่ไปสะกิดถูกตาข่ายเส้นอื่นๆกทำให้
ศรอีกจำนวนมากพุ่งมาจากอีกทาง ในที่สุดเขาก็ถูกศรน้ำแข็งปักเข้าไปในร่างอีก
"ไม่มีประโยชน์ ถึงจะป้องกันได้ก็จริง แต่ก็ไม่รู้ว่าดาบที่ฟันไปแล้วมันจะไป
สะกิดตาข่ายเส้นไหนเข้าอีก สุดท้าย พอป้องกันไม่ทันนายก็ต้องโดนเสียบเข้าไปอยู่ดี"
เฟรเซียยืนมองร่างโชกเลือดของคู่ต่อสู้อยู่บนผนังถ้ำ เธอลากเส้นแสงเพิ่มความถี่ของ
ตาข่ายขอบเขตขึ้นไปอีก จนในที่สุด สเลเวอร์ก็ไม่สามารถทำได้แม้แต่การกระดิกนิ้ว
"เอาล่ะ ทีนี้ก็อยู่เฉยๆแล้วตอบคำถามของฉันมาซะดีๆ"
"คำถามอะไร"
"คนที่ทำลายกองเรือของแกน่ะไม่ใช่ฉันหรอกนะ"
"อย่ามาพูดบ้าๆน่า ถ้าไม่ใช่แกแล้วจะเป็นใคร"
"ฟังให้จบก่อนสิ แกได้เห็นรูปที่อยู่ในล็อกเก็ตของคนๆนั้นรึเปล่า"
"รูป? อ้อ เห็นสิ ยังนึกอยู่เลยว่าคนอะไร เอารูปของตัวเองมาใส่ล็อกเก็ต
แล้วห้อยคอไว้" ชายผมเงินเริ่มมีสีหน้าของการปลงตก "พอโดนเห็นรูปในล็อกเก็ตเข้า
เท่านั้นแหละ นางปีศาจนั่นก็เกิดคลั่งอะไรขึ้นมาก็ไม่รู้ เล่นงานกองเรือของฉันซะจนจม
ทะเลหมดภายในชั่วข้ามคืนเท่านั้นเอง"
"ผู้หญิงคนนั้น พกดาบคู่ด้วยใช่มั้ย?" เฟรเซียถามต่อ
"อะไรกัน นี่แกความจำเสื่อมรึไง ถึงได้จำเรื่องของตัวเองไม่ไ...."
สเลเวอร์พูดได้แค่นั้นก็ต้องหยุดเพราะเห็นรูปในล็อกเก็ตที่เฟรเซียเปิดให้ดู มันเป็นรูป
ของคนที่มีหน้าตาคล้ายคลึงกับเฟรซิสและเฟรเซีย แต่ผมสั้นกว่า และยิ่งกว่านั้น มันเป็น
รูปของ'ผู้ชาย'
"ทีนี้เข้าใจแล้วสินะ" สาวน้อยปิดล็อกเก็ต "ใช้ดาบคู่ พกล็อกเก็ตที่ใส่รูป
ของฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นถึงได้ทำให้เขากลายเป็นผู้หญิงไป แต่คนๆนั้น คือ พี่ชาย
ฝาแฝดของฉันเอง"
"บ้าน่า......."
"เอาล่ะ ทีนี้ก็ตอบมา นายเจอกับเขาที่ไหน"
"เมืองท่าคาริม" สเลเวอร์ตอบ "พวกเรากำลังปล้นสะดมภ์ที่นั่นอยู่ แล้ว
ยัยนั่นก็ออกมาขัดขวาง ตอนแรกพวกเรากำลังจัดการมันได้อยู่แล้วแท้ๆ แต่พอมือฉัน
ไปกระชากสร้อยของแม่นั่นมาเปิดดูเท่านั้นแหละ ลูกน้องของฉันทั้งที่อยู่บนบกและใน
เรือก็กลายเป็นศพไปทีละคนๆจนหมด เหลือฉันรอดมาได้คนเดียวนี่แหละ"
"งั้นรึ" เฟรเซียรำพึงกับตัวเองเบาๆ "งั้นก็แสดงว่าพี่ยังมีชีวิตอยู่จริงๆ
ด้วยสินะ ขอบใจมาก แต่เรื่องตั้งครึ่งปีแล้ว คงจะเอามาใช้เป็นเบาะแสอะไรไม่ได้แล้ว.
ล่ะ" เด็กสาวหันไปมองกระดิ่งแอนนิต้าที่ส่องประกายอยู่บนแท่นหิน "ตอนนี้ที่พอจะใช้
ได้ ก็เหลือแต่แอนนิต้านี่เท่านั้น"
"อะไรนะ แกไม่ได้มาเอากระดิ่งนั่นไปเพื่อขายหรอกรึ"
"ฉันไม่บ้าพอจะปล่อยให้สิ่งที่จะทำให้ฉันได้พบสิ่งสำคัญที่ตามหามาตลอด
ต้องหลุดมือไปเพียงเพราะแลกกับเงินหรอกนะ" เฟรเซียยกมือขึ้น "แต่ว่า ถ้าฉันเอามัน
หายตัวไปเฉยๆ พ่อค้านั่นต้องคลั่งตายแน่ๆ เพราะเงินมหาศาลที่แขวนอยู่ตรงหน้ามัน
หายลับไปกับตานี่นะ"
"แล้วแกจะทำยังไง"
"ฉันก็จะ สร้างสถานการณ์ว่าถ้ำนี้โดนปิดตายไปตลอดกาล น่ะสิ"
"ว่าไงนะ!? แล้วฉันล่ะ!"
"นายก็คือ เหยื่อเคราะห์ร้ายครั้งนี้ไงล่ะ" เฟรเซียหัวเราะเบาๆ
ก่อนจะฟาดมือลง เส้นตาข่ายแสงทั้งหมดรัดเข้าหาตัวสเลเวอร์อย่างรวดเร็ว และใน
พริบตาต่อมา ศรน้ำแข็งนับพันก็พุ่งทะลุร่างอดีตโจรสลัดจากทุกทิศทาง เลือดสดๆชโลมผนังและ
เพดานถ้ำจนแดงฉาน
'ตูม!' เสียงระเบิดดังขึ้นกึกก้องไปทั่วทั้งป่า ฝูงนกที่ตกใจพากันบินขึ้น
พร้อมๆกัน สัตว์ป่าบางพวกหยุดชะงักอยู่กับที่พลางมองไปทางต้นเสียงมีเพียงคนเดียวที่ประพฤติ
ผิดจากธรรมชาติแวดล้อม เฟรเซียซ่อนกระดิ่งเวทย์ไว้ใกล้ๆกับหน้าผา ส่วนตัวเองก็
แบกสัมภาระเดินกลับไปยังหมู่บ้าน
.
.
.
.
.
"ว่าไงนะ จริงรึ!?" พ่อค้าเร่ส่งเสียงดังเมื่อได้ยินเรื่องที่เฟรเซียเล่าเรื่อง
ทั้งหมด
"ค่ะ หมอนั่นจะใช้ระเบิดจัดการกับฉัน แต่พลาดไปหน่อยเลยทำให้ปากถ้ำ
ถล่มลงมา โชคดีที่ฉันหนีออกมาได้ทัน แต่ว่ากระดิ่ง......"
"โอย อยากจะบ้าตาย 400,000 ซิลินอยู่ตรงหน้าแล้วแท้ๆ ทำไมถึงเป็น
แบบนี้ไปได้นะ"
"ฉัน เสียใจด้วยนะคะ....."
"ช่างเถอะ คุณหนูปลอดภัยก็ดีแล้วล่ะ ไม่งั้นจะกลายเป็นว่าฉันให้คุณหนูไป
ตายซะอีกคน"
"ถ้าอย่างนั้น ฉันขอตัวก่อนนะคะ" เฟรเซียกล่าวลา เธอรีบมุ่งหน้าไปยัง
ทางออกหมู่บ้านอีกทางหนึ่ง วนไปยังที่ที่เธอซ่อนกระดิ่งไว้
"พี่คะ ถ้าพี่ยังมีชีวิตอยู่ล่ะก็ ฉัน.....เฟรเซียกำลังจะไปหาพี่ใน
อีกไม่นานนี้แล้ว"
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Author's Favourite : (None)
(
geocities.com/tokyo/shrine) (
geocities.com/tokyo)