Episiode 13 -----Twin-----
หลายวันผ่านไปนับจากการติดต่อมาครั้งแรกของเฟรเซีย ทุกคืนๆ
เฟรเซียจะเป็นฝ่ายติดต่อมาหาพี่สาว(?)เพื่อบอกที่อยู่ปัจจุบันของตนเอง และในที่สุด
วันที่ทั้งสองพี่น้องจะได้พบกันก็มาถึง เฟรซิสยืนรอคอยน้องสาวอยู่ที่ทางเข้าเมือง
อย่างใจจดใจจ่อ เวลาที่ผ่านไปตั้งแต่เช้าจนถึงเที่ยงไม่ทำให้เธอรู้สึกหงุดหงิดเลยแม้
แต่น้อย แม้ว่าเธอแทบจะไม่สามารถอดใจรอคนที่กำลังจะมาถึงได้แล้วก็ตาม และแล้วทั้ง
สีหน้าและแววตาของหญิงสาวก็ปรากฏแววของความดีใจขึ้นอย่างเห็นได้ชัดเมื่อเห็นเงา
ของคนที่กำลังเดินใกล้เข้ามา
ทันทีที่ทั้งคู่มองเห็นอีกฝ่ายได้ชัดเจนแล้ว กำแพงแห่งความอดทนดูเหมือน
จะพังทลายลงทันที ทั้งสองวิ่งเข้าสวมกอดกันด้วยความคิดถึง ความรู้สึกของแต่ละคน
ราวกับจะไหลแทรกซึมเข้าไปในร่างของอีกฝ่ายผ่านทางสายสัมพันธ์ที่ซับซ้อนลึกซึ้ง
ระหว่างพี่น้อง โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ฝาแฝด ทั้งคู่โอบกอดเพื่อรับความรู้สึกของกันและ
กันอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะแยกออกจากกัน เฟรซิสดึงมือน้องสาวนำทางไปยังบ้านหลังใหม่
บ้านที่ความอบอุ่นของครอบครัวที่สมบูรณ์แบบจะกลับมาอีกครั้งในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า
และเช่นเดียวกับตอนของเฟรซิส เฟรเซียพุ่งเข้าหาอ้อมกอดของมารดา
ทั้งน้ำตาทันทีที่ได้พบกัน ฟินเองเมื่อเห็นน้องสาวคนสุดท้องของบ้านกลับมาอย่าง
สวัสดิภาพแล้วก็ค่อยยิ้มออกมาได้อย่างเต็มที่ ความอบอุ่นที่เกิดขึ้นแผ่ขยายมาถึงฟาร์นี่
และฟีเมลที่เป็นสมาชิกชั่วคราวของบ้านด้วย ช่องว่างช่องสุดท้ายที่ขาดหายไปของบ้าน
ถูกเติมเต็มได้ในที่สุด น้ำตาแห่งความยินดี เสียงร้องไห้เพราะความติ้นตันใจค่อยๆ
เปลี่ยนไปเป็นเสียงหัวเราะอย่างมีความสุขและรอยยิ้มที่อ่อนโยน สมาชิกแต่ละคนของ
บ้านผลัดกันโอบกอดเฟรเซียจนมาถึงเฟรซิส เธอยกคู่แฝดของตัวเองขึ้นเหนือศีรษะ
พร้อมกับหมุนไปรอบๆเช่นที่เคยกระทำมาในอดีต
"นี่เพื่อนร่วมทางของฉัน ฟาร์นี่" เฟรซิสแนะนำเพื่อนสนิททั้งสองให้
น้องสาวรู้จักหลังจากอุ้มเธอไปจนถึงที่ๆทั้งสองอยู่แล้ว "แล้วนี่ก็ ฟีเมล" เฟรเซียกล่าว
คำทักทายด้วยรอยยิ้มซึ่งก็ได้รับรอยยิ้มที่สดใสไม่แพ้กันกลับมา
"พาน้องไปพักผ่อนเถอะลูก" เสียงแม่ของสามพี่น้องดังขึ้น "เพิ่งจะมาถึง
คงจะยังเหนื่อยอยู่สินะ อาบน้ำอาบท่า พักผ่อนซักนิดนะ แล้วเดี๋ยวแม่จะทำอะไรให้ทาน"
ทั้งสี่สาวเดินตามกันขึ้นไปบนชั้นสอง เสียงหัวเราะค่อยๆเงียบหายไป
พร้อมๆกับเสียงประตูปิด หญิงเจ้าของบ้านหันไปเดินเข้าครัว ในขณะที่ลูกชายคนโต
ออกจากบ้านไปเพื่อบอกข่าวดีนี้กับชาวฟอนเนลเก่า
.
.
.
.
.
สาวน้อยที่แยกออกมาจากกลุ่มของพี่ชายยึดเอาต้นไม้ต้นหนึ่งเป็น
จุดสังเกตการณ์ แผนบุกโจมตีอยู่ในหัวเธอเรียบร้อยแล้ว เหลือเพียงแค่รอเวลาที่จะทำ
ให้เป็นจริงขึ้นมาเท่านั้น และพริบตาที่กองทัพศัตรูเข้ามาในรัศมี เฟรเซียยกมือขึ้นและ
ฟาดลง เปิดฉากการโจมตีด้วยห่าฝนหอกน้ำแข็ง สาวน้อยเคลื่อนย้ายตัวเองไปตาม
กิ่งไม้กิ่งต่างๆพลางยิงเวทย์เข้าใส่กองทัพที่กำลังตื่นตระหนกเพราะการถูกจู่โจมที่ไม่
คาดฝัน ทั้งไฟ สายฟ้า และเวทย์สายอื่นๆจากกองทัพพ่อมดถูกสาดไปมาทั่วบริเวณ
เนื่องจากไม่เห็นเป้าหมายที่ชัดเจน แต่แสงสีฟ้าที่ยิงเข้าใส่กองกำลังจากทิศทางรอบๆก็
ยังคงความถี่เดิมต่อไป การที่สาวน้อยเคลื่อนที่ไปมากิ่งไม้ต้นไม้นั้นไม่ใช่เพื่อหลบหลีก
การโจมตีที่ไร้จุดหมายเพียงอย่างเดียว แต่เพื่อขึงตาข่ายเวทย์เพื่อสำหรับสร้าง
ขอบเขตอาคมด้วย เมื่อสามารถขึงตาข่ายแสงเป็นรูปดาวหกแฉกที่สมบูรณ์ได้แล้ว
เฟรเซียก็ทะยานขึ้นสู่เบื้องบน เธอรวมพลังเวทย์ทั้งหมดที่เหลือทั้งหมดยิงเวทย์น้ำแข็ง
เฮือกสุดท้ายลงไปกลางขอบเขตเวทย์ ทั้งพลังเวทย์อันมากมายและอิทธิพลของ
ขอบเขตก่อให้เกิดเสาน้ำแข็งขนาดมหึมางอกขึ้นมาสูงนับสิบเมตร สาวน้อยยึดกิ่งไม้ที่
ใกล้ตัวที่สุดเป็นจุดลงยืน แผนของเธอสำเร็จตามเป้าหมายทุกประการ แต่การสาด
เวทย์มนต์ของกองทัพมนต์ดำก็ไม่ใช่จะไร้ผล บาดแผลตามตัวของเฟรเซียที่เกิดขึ้น
บางแผลเป็นแผลฉกรรจ์ นอกจากนั้นการที่ไม่เหลือพลังเวทย์ในร่าง ประกอบกับ
การเคลื่อนไหวด้วยความเร็วที่เกินขอบเขตของตัวเองเป็นเวลานานๆก็ทำให้เฟรเซีย
หมดกำลังที่จะประคองตัวให้ยืนอยู่ได้อีกต่อไป สาวน้อยตกลงมาจากกิ่งไม้อย่างสิ้น
เรี่ยวแรง เธอหมดสติไปนานพอที่จะตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าไม่สามารถที่จะตามขบวนของ
พี่ชายไปให้ทันได้อีกแล้ว.....
.
.
.
.
.
เฟรเซียจบเรื่องเล่าของเธอลง ไม่มีใครในวงสนทนาพูดอะไรแม้แต่
คำเดียว มีเพียงมือของเฟรซิสที่ยื่นมาลูบศีรษะน้องสาวเป็นการปลอบและให้กำลังใจ
เท่านั้น แม้จะไม่ได้เอ่ยปากออกมาเป็นคำพูด แต่ความคิดความรู้สึกทั้งหมดของเธอก็ส่ง
ผ่านไปยังน้องสาวได้ครบถ้วนสมบูรณ์ผ่านทางสัมผัสที่แสนอ่อนโยน สมาชิกร่วม
สนทนาต่างแยกกันไปพักผ่อนทีละคนๆ เหลือสองฝาแฝดนั่งอยู่เป็นคู่สุดท้าย ซึ่งก็ลุก
ขึ้นตามคนอื่นๆไปในอีกไม่กี่อึดใจต่อมา
"เฟรซิส คืนนี้ฉันขอนอนที่นี้อี....." ฟาร์นี่ส่งเสียงมาพร้อมยื่นใบหน้าเข้ามา
ในห้องของเฟรซิส แต่ก็ต้องชะงักไปเมื่อเห็นสองฝาแฝดสวมชุดนอนอยู่กันพร้อมหน้า
"อะ......เฟรเซียเองก็จะนอนที่นี่เหมือนกันเหรอ"
"ฉันกับพี่ นอนห้องเดียวกันมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วล่ะ" เฟรเซียตอบคำถาม
"มิน่าล่ะ ที่รู้สึกว่าห้องของเฟรซิสกว้างกว่าห้องนอนเด็กผู้หญิงทั่วๆไป
เพราะจริงๆแล้วเป็นห้องสำหรับสองคนนี่เอง" ฟาร์นี่พูดยิ้มๆ ก่อนจะขอตัวออกไป
จากห้อง "งั้นฉันไปนอนฟีเมลแทนก็ได้ ไม่รบกวนล่ะนะ"
"จะว่าไป พวกเราก็ไม่ได้นอนห้องเดียวกันมาตั้งนานแล้วนี่นะ" เฟรซิสหัน
มาพูดกับน้องสาว "ตั้งแต่ต้องแยกกันคราวนั้น....."
"งั้นคืนนี้ นอนเตียงเดียวกันมั้ยคะพี่ เหมือนเมื่อตอนวันเกิดคราวนั้นไง"
"นั่นสินะ....." เฟรซิสยิ้มพลางหันไปเปิดผ้าห่มขึ้น ก่อนจะพาตัวขึ้นไปบน
เตียง ตามด้วยเฟรเซีย ผ้าห่มผืนใหญ่นั้นถูกคลุมลงให้ความอบอุ่นแก่ร่างสาวน้อยทั้ง
สอง
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Author's Favourite : แม้จะไม่ได้เอ่ยปากออกมาเป็นคำพูด แต่ความคิดความรู้สึกทั้ง
หมดของเธอก็ส่งผ่านไปยังน้องสาวได้ครบถ้วนสมบูรณ์ผ่าน
ทางสัมผัสที่แสนอ่อนโยน ;Scene
(
geocities.com/tokyo/shrine) (
geocities.com/tokyo)