Episode 2 -----Destiny-----
"นี่มัน....." เฟรซิสยืนตะลึงกับภาพที่เห็นเบื้องหน้า
"ทำไม..." ฟีเมลเองก็ตกใจไม่น้อยไปกว่าเฟรซิสเช่นกัน
เมื่อพ้นเขตป่าออกมาแล้ว ภาพที่ปรากฏอยู่ต่อหน้าทั้งสองคน แทนที่จะเป็น
เมือง กลับกลายเป็นซากที่เหลือจากไฟไหม้ ป้ายที่ทางเข้าเมืองเป็นหลักฐานอย่างเดียว
ที่บอกให้รู้ว่าที่แห่งนี้เคยเป็นเมืองเจนัวรี่มาก่อน
"หรือว่า...พวกเมื่อวานนี้" เฟรซิสนึกถึงโจรป่า 4 คนที่ประมือกันเมื่อวาน
"พ่อ... แม่..." ฟีเมลทรุดตัวลงกับพื้น น้ำตาไหลรินออกจากดวงตา
สีน้ำเงินเข้มของเธอ
"ฟีเมล..." เฟรซิสหันมามองฟีเมล ในใจของเธอก็มีความเศร้าไม่น้อยไป
กว่าเด็กหญิงเหมือนกัน
"เฮ้ย! ยังมีคนอยู่ที่นี่อีกว่ะ" เสียงๆหนึ่งดังออกมาจากชายป่าทางขวาของ
ทั้งสองคน สิ้นเสียงก็มีชายรูปร่างใหญ่ใกล้เคียงกับโจรป่าเมื่อวานโผล่ออกมาจากป่า
ตามมาด้วยชายรูปร่างคล้ายกันอีกจำนวนหนึ่ง
"คงเป็นนักเดินทางล่ะมั้ง" ชายอีกคนหนึ่งในกลุ่มพูดขึ้น "ก็ดี มีเหยื่อมาหา
เองถึงที่ แถมยังเป็นผู้หญิงซะด้วย แบบนี้คงได้อะไรมากกว่าเงินล่ะ"
แล้วกลุ่มโจรป่านับสิบก็ค่อยๆล้อมวง เข้าใกล้เด็กสาวทั้งสองเข้ามาเรื่อยๆ
"รอยสักนั่น ไม่ผิดแน่" เฟรซิสนึกในใจเมื่อเห็นรอยสักของโจรป่าคนหนึ่ง
เหมือนกับรอยสักบนตัวพวกเมื่อวาน "ไอ้สี่คนเมื่อวานนั่นคงเป็นพวกลาดตระเวนหรือ
อะไรซักอย่างของกองโจรนี่แน่"
"พวกแกทำลายความหวังของเด็กคนนึง รู้มั้ย!!!" สิ้นเสียงประโยคนี้ของ
เฟรซิส ศรน้ำแข็งจำนวนมากก็ตกลงจากฟ้าทะลุร่างของกลุ่มโจรป่า เกือบครึ่งของ
พวกมันเสียชีวิตทันที พวกที่เหลือก็ถูกคมดาบทั้งสองเล่มของเฟรซิส คร่าชีวิตไป
ทีละคนๆ สีหน้าของเฟรซิสเปลี่ยนจากสีหน้าอ่อนโยนยามอยู่กับฟีเมลมาเป็นสีหน้า
เดือดดาล เธอร่ายรำดาบคู่ในมือ สังหารเหล่าโจรป่าชนิดที่พวกมันไม่มีทางรับมือได้
แม้แต่น้อย
"แก! ตายซะเถอะ!" โจรป่าคนหนึ่งเงื้อดาบขึ้นข้างหลังเฟรซิสระหว่างที่เธอ
กำลังสนใจกับโจรอีกคนหนึ่งอยู่ เฟรซิสกรีดคอหอยของโจรที่อยู่เบื้องหน้า แล้วหัน
กลับหมายจะแทงดาบเข้าที่หัวใจของโจรที่เข้ามาข้างหลัง
'เปรี้ยง' เสียงสายฟ้าฟาดดังก้องไปทั่วบริเวณ โจรที่อยู่ด้านหลังเฟรซิส
ไหม้ดำเป็นตอตะโกไปก่อนที่ดาบของเฟรซิสจะแทงถูกร่างของมัน เฟรซิสหันไปมอง
รอบๆตัว ก็เห็นฟีเมลยืนกุมอะไรซักอย่างในมืออยู่นอกบริเวณการต่อสู้
"เด็กนั่น...?" แต่เฟรซิสก็เลิกสนใจเรื่องนี้ หันไปลงมือกับโจรป่าที่กำลัง
ดาหน้ากันเข้ามาหาความตาย
ศพแล้วศพเล่าที่จบชีวิตลงด้วยน้ำมือของเฟรซิส เพียงไม่นาน เหล่าโจรป่า
นับสิบก็สิ้นชีพลงเกลื่อนกลาดบนบริเวณที่เคยเป็นเมืองมาก่อน เฟรซิสยืนหอบ
เล็กน้อยอยู่กลางกองศพ ชุดกระโปรงขาวของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยเลือด ใบหน้า
เส้นผมของเธอก็โชกไปด้วยเลือดของเหล่าโจร ริบบิ้นสีขาวที่ผูกผมของเธอค่อยๆ
หลุดตกลงกับพื้น ปล่อยให้ผมสีม่วงที่ถักเปียเอาไว้สยายออกเต็มแผ่นหลัง เฟรซิส
เก็บริบบิ้นขึ้นมาก่อนจะเดินไปหาฟีเมลที่ยืนอยู่อีกบริเวณ
"ไม่เป็นไรนะ ฟีเมล" เฟรซิสก้มลงโอบเด็กหญิงที่กำลังตัวสั่นด้วย
ความกลัวไว้ในวงแขน พอแขนของเฟรซิสโอบรอบ เด็กน้อยก็เริ่มร้องไห้ มือของเธอ
ยึดเสื้อของเฟรซิสไว้แน่นราวกับกลัวจะสูญเสียหล่อนไปอีกคน
"ฟีเมล...." เฟรซิสลูบหัวของเด็กหญิง ในขณะที่ฟีเมลปลดปล่อย
ความเศร้า ความหวาดกลัวออกมากับน้ำตา ในหัวก็เธอเริ่มปรากฏเรื่องราวในอดีต
.
.
.
.
.
"หน่วยที่สองกับสาม ไปทางประตูตะวันออก หน่วยที่หนึ่ง,สี่ แล้วก็ห้า มา
กับฉัน" ชายในชุดเกราะอัศวินสีเงินออกคำสั่ง แล้วเขาก็หันหน้ามาหาเด็กชายคนหนึ่งที่
ยืนอยู่ข้างๆ "เฟรส พร้อมใช่มั้ย"
"ครับ" เด็กชายรับคำ
"ดี งั้นก็ไปกันเลย" อัศวินเกราะเงินสั่งเหล่าทหาร "ทุกคน ไปได้!"
แต่ทว่า ถึงแม้กองทัพของอัศวินเงินจะแข็งแกร่งสักเท่าไหร่ ก็ไม่อาจเทียบ
ได้กับสายฟ้า เปลวเพลิง น้ำแข็ง และสายลมที่เกิดจากเวทย์มนต์ของอีกกองทัพหนึ่ง
แม้แต่น้อย เพียงชั่วเวลาไม่นาน กองทัพอัศวินก็เสียหายไปกว่าครึ่ง แต่ถึงกระนั้น ทหาร
ทุกคนก็ยังคงต่อสู้ต่อไปโดยไม่มีอาการท้อถอย เพราะทุกคนต่างรู้ดีว่าถ้าหากพวกเขา
พ่ายแพ้เมื่อไหร่ บ้านเกิดเมืองนอนที่อยู่ภายในกำแพงเมืองเบื้องหลังพวกเขาจะต้อง
ถูกกองทัพจอมเวทย์นอกรีตเหล่านี้ทำลายราบเป็นหน้ากลองอย่างแน่นอน
ในขณะที่การต่อสู้ดำเนินไปอยู่นั้น ตัวอัศวินเงินกับลูกชายและมือขวาของ
เขาก็ทะลวงฝ่าเหล่าผู้ใช้เวทย์มนต์เข้าไปจนถึงตัวจอมเวทย์คนหนึ่งที่ท่าทางจะเป็น
แม่ทัพของกองทัพเวทย์
"แกคงจะเป็นหัวหน้าของจอมเวทย์นอกรีตพวกนี้สินะ" อัศวินเงินตะโกนใส่
จอมเวทย์ที่ยืนอยู่ระหว่างกลางจอมเวทย์อีกสองคน "แกมีเป้าหมายอะไร ถึงได้มาจู่โจม
อาณาจักรนี้"
"เป้าหมายรึ" จอมเวทย์คนนั้นเอ่ยปากช้าๆ "จะบอกให้รู้ไว้ก่อนตายก็ได้ ข้า
จะทำลายอาวุธทั้งหมดในโลก ให้โลกนี้มีเพียงแต่เวทย์มนต์เท่านั้น"
"ทำลายอาวุธ?" มือขวาของอัศวินเงินหลุดปากออกมา
"ใช่ แล้วข้าจะสร้างโลกที่มีแต่เวทย์มนต์ขึ้นมาแทนไงล่ะ" จอมเวทย์ยังคง
พูดต่อไป "เพราะฉะนั้น จึงต้องกำจัดประเทศที่มีกองทหารใช้อาวุธที่แข็งแกร่งออกไป
ให้หมด โดยเฉพาะ ประเทศที่ได้ชื่อว่ามีกองทัพที่แข็งแกร่งที่สุดอย่างฟอนเนลแห่งนี้"
"ไม่มีทางซะล่ะ!" อัศวินเงินประกาศ "คนที่ปองร้ายต่อฟอนเนล ข้า
อัศวินศักดิ์สิทธิ์ ฟรอสเตอร์ จะเป็นคนจัดการมันเอง" แล้วเขาก็ยกดาบขึ้นชี้ไปทาง
จอมเวทย์
"แล้วคราวนี้ ข้าก็จะจัดการแก ให้กองทัพของแกต้องถอยทัพออกไป!"
จอมเวทย์ไม่พูดอะไรตอบ แต่ยกมือขึ้นในท่าร่ายเวทย์ แล้วการปะทะกัน
ของอาวุธและเวทย์มนต์ก็เริ่มขึ้น
การต่อสู้ดำเนินไปอย่างดุเดือด และผลสุดท้าย ถึงแม้ตัวเองจะบาดเจ็บ
สาหัส แต่เฟรสและเทม มือขวาของอัศวินเงินฟรอสเตอร์ก็สามารถเอาชนะจอมเวทย์ทั้ง
สองคนที่เป็นองครักษ์ได้สำเร็จ แต่ทว่า ตัวฟรอสเตอร์กลับล้มลงสิ้นใจต่อหน้า
จอมเวทย์ที่เป็นแม่ทัพใหญ่
"ท่านพ่อ!!!" เฟรสตะโกนในขณะที่ร่างของผู้เป็นพ่อทรุดลงกับพื้น
"ชิ ไม่เลวเหมือนกันแฮะเจ้านี่ เล่นเอาข้าต้องใช้พลังทั้งหมดสู้ด้วยเลย
ทีเดียว" แล้วมันก็หันมาหาพวกของเฟรส "แบบนี้เห็นทีจะปล่อยให้สายเลือดของเจ้านี่มี
ชีวิตอยู่ต่อไปไม่ได้ซะแล้ว"
แล้วจอมเวทย์ก็ยิงศรแสงเข้าใส่เฟรส แต่ร่างที่ศรนั้นปักเข้ากลางอกกลับ
เป็นเทมที่เอาตัวเข้าบังลูกชายหัวหน้าของตัวเอง
"ท่าน...ยัง....ไม่..สมควร...จะตาย ท่านยัง....ต้องมี..ชี...วิตต่อ..ไป" เทม
หันมาพูดกับเฟรส ก่อนที่ร่างของเขาจะทิ้งตัวลงกับพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง
"เทม...ท่านพ่อ...." เฟรสเงยหน้าขึ้นจากร่างของเทม สายตาของเขาจับ
จ้องอยู่ที่จอมเวทย์นอกรีต ในมือของเขากำดาบไว้แน่น ก่อนจะพุ่งเข้าไปหา
"ตอนนี้พลังเวทย์ของแกไม่มีเหลือแล้ว แต่ฉันยังมีแรงพอจะถือดาบ
คราวนี้แหละ ถึงตาแกไปขอขมาท่านพ่อในนรกแล้ว!!!"
'เพล้ง!' ชั่วพริบตาที่ดาบของเฟรสแทงผ่านตัวของจอมเวทย์ ก็มีเสียง
อะไรสักอย่างแตกดังขึ้น แล้วก็เกิดแสงสว่างวาบไปทั่วบริเวณ ตามมาด้วยเสียงหัวเราะ
"นี่คือสิ่งแลกเปลี่ยนกับชีวิตของข้า คนที่เอาชีวิตของข้าไป ต้องแลกด้วย
สิ่งสำคัญของตัวเอง......."
.
.
.
.
.
เวลาเลยผ่านไป สายฝนเริ่มโปรยปรายลงมาบนสมรภูมิรบ ที่บัดนี้เหลือ
เพียงที่ราบว่างเปล่า กลางที่ราบว่างนั้นมีร่างของเด็กสาวคนหนึ่งนอนหมดสติอยู่
.
.
.
.
.
"จากวันนั้นก็...สองปีแล้วสินะ" เฟรซิสรำพึง ในขณะที่ฟีเมลที่อยู่ในวงแขน
ของเธอก็หลับไปเพราะเหนื่อยจากการร้องไห้
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Author's Favourite : เธอร่ายรำดาบคู่ในมือ สังหารเหล่าโจรป่าชนิดที่พวกมันไม่มี
ทางรับมือได้แม้แต่น้อย ;Scene
"ตอนนี้พลังเวทย์ของแกไม่มีเหลือแล้ว แต่ฉันยังมีแรงพอจะ
ถือดาบ คราวนี้แหละ ถึงตาแกไปขอขมาท่านพ่อในนรก
แล้ว!!!" ;เฟรส
(
geocities.com/tokyo/shrine) (
geocities.com/tokyo)