Irc Lover ---Hoshine's Side---
Chapter 1 ---Daylife---
แสงอาทิตย์อ่อนๆและเสียงร้องของนกน้อยๆบอกให้รู้ว่ายามเช้าได้มาถึงอีกครั้ง เหลือบมองเข็มนาฬิกา....
7 โมงแล้วรึนี่ ข้าวเช้าก็ทำเสร็จแล้ว และตอนนี้ได้เวลา.....
"โนเอมิ ฝากเอากับข้าวขึ้นโต๊ะด้วยนะ" ผมหันมาสั่งน้องสาว ส่วนตัวเองก็เดินขึ้นบันไดมาหยุดอยู่หน้าห้องๆ
หนึ่งบนชั้น 2
'ก๊อกๆ' ผมยกมือขึ้นเคาะประตู ไม่มีเสียงตอบ
'ก๊อกๆ' ผมเคาะประตูอีกครั้ง พร้อมกับส่งเสียงเรียก "พี่"
.....ไม่มีเสียงตอบ.... ผมตัดสินใจเปิดประตูเข้าไป ร่างๆหนึ่งนอนห่มผ้าห่มจนเกือบมิดหัว ผมสีน้ำตาลยาว
โผล่ออกมาจากผ้าห่ม
"7 โมงแล้วนะพี่!!!! ตื่นได้แล้ว!!!" ผมตะโกนเรียกสุดเสียง
"อืม....อีก 5 นาทีน่า...." เสียงงัวเงียลอดออกมาจากผ้าห่ม
"ไม่ได้!" ผมกระชากผ้าห่มออกจากตัวพี่สาว "ไม่รีบตื่นเดี๋ยวก็ไปสายหรอก"
"ไปล้างหน้า เปลี่ยนเสื้อผ้าซะ เสร็จแล้วไปที่ห้องครัวนะ รีบด้วยล่ะ" ผมสั่งๆๆเพียงเพื่อจะได้เห็นการพยัก
หน้ารับเบาๆ
"จริงๆเลยน้า เป็นอาจารย์มาอาทิตย์นึงแล้ว ทำไมยังตื่นเช้าไม่ได้ซะที" ผมบ่นใส่พี่สาวที่เพิ่งเดินมาถึงโต๊ะ
อาหาร
"เธอนั่นแหละ นั่งอยู่หน้าคอมจนถึงดึกๆดื่นๆทุกคืน ทำไมยังตื่นเช้าขนาดนี้ได้นะ" พี่สาวเริ่มโต้กลับมาบ้าง
"ก็ลองมารับผิดชอบการทำอาหารดูบ้างมั้ยล่ะ จะได้รู้ว่าตื่นได้ยังไง" ผมโต้
"พอเถอะค่ะพี่ๆ มัวแต่ทะเลาะกัน เดี๋ยวก็สายกันหมดสามคนหรอก รีบๆทานข้าวเถอะค่ะ" น้องสาวรีบตัดบท
ก่อนที่เรื่องจะยืดยาวไปกันใหญ่
เกือบหนึ่งปีแล้วสินะ ที่คุณพ่อไปทำงานที่กรุงเทพ โดยมีคุณแม่ตามไปคอยดูแล แล้วปล่อยให้พวกเราพี่น้อง
ดูแลบ้านโฮชิเนะกันสามคน แต่จะว่าไปแล้ว คนที่ดูแลบ้านจริงๆ เห็นจะมีแต่ผมกับโนเอมิ น้องสาวเท่านั้น ส่วนพี่มุสึกิน่ะ
แทบจะไม่ได้ทำอะไรเลย แถมยังเอาเรื่องเรียนที่มหาวิทยาลัยมาเป็นข้ออ้างซะอีก ปีนี้ก็จบออกมาเป็นอาจารย์แล้ว ผมก็
ได้แต่หวังว่าพี่จะมาช่วยดูแลบ้านบ้าง เพราะผมเองปีนี้ก็เป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยแล้ว คงจะไม่มีเวลาว่างมากเท่าเมื่อ
ก่อน แต่ดูเหมือนว่าความหวังนั้นจะเลือนรางเต็มที เพราะทุกวันนี้ ตอนเช้าของวันที่ต้องไปโรงเรียน ผมยังต้องเป็นคน
ขึ้นไปปลุกพี่ที่แสนจะขี้เซาให้ตื่นมาเตรียมตัวซะก่อนที่จะไปสาย
"ขอบคุณที่มาส่งนะคะ พี่" โนเอมิบอกลาผมที่มาส่งเธอที่หน้าประตูโรงเรียน ตามมาด้วยเสียงพี่สาว "เจอกัน
เย็นนี้นะ"
พี่มุสึกิมาเป็นอาจารย์ที่โรงเรียนของโนเอมิ แล้วก็เป็นทางผ่านไปสถานีที่ผมต้องไปขึ้นรถด้วย ดังนั้น ตั้งแต่
เปิดเทอม เราสามคนพี่น้องจึงออกจากบ้านมาพร้อมๆกันทุกวัน
"วันนี้ฉันอาจจะกลับช้าหน่อยนะ" ผมพูดขึ้นแล้วก็ปรายตาไปทางพี่มุสึกิ "อาหารเย็นวันนี้ ฝากพี่ด้วยแล้วกัน
ไม่ได้เข้าครัวนานแล้วไม่ใช่เหรอ เข้าไปทบทวนซะบ้าง เดี๋ยวจะลืมซะหมด"
แล้วผมก็รีบถอนตัวออกมาก่อนที่พี่จะได้โต้ตอบอะไร มุ่งหน้าไปทางสถานีที่ใช้ขึ้นรถไปมหาวิทยาลัย
"โฮชิเนะซัง" เสียงใสๆเรียกผมที่กำลังเดินออกมาจากสถานี ผมหันกลับไปทางต้นเสียง ก็เห็นชิอนกำลังวิ่ง
มาทางผม "อรุณสวัสดิ์ค่ะ"
"อรุณสวัสดิ์" ผมตอบรับเธอ "วันนี้สายกว่าทุกทีนะ"
"คือ...ตื่นสายนิดหน่อยน่ะค่ะ" ชิอนหัวเราะตัวเอง "เมื่อคืนอ่านหนังสือดึกไปหน่อย"
"ชอบหนังสือมันก็ดีอยู่หรอกนะ แต่น่าจะห่วงร่างกายตัวเองบ้าง" ผมพูด
"โฮชิเนะซังเองก็เถอะค่ะ irc จนถึงดึกๆทุกคืน ก็ไม่ดีต่อสุขภาพเหมือนกันล่ะค่ะ" เธอย้อน "ตั้งแต่เปิดเทอม
มานี่ก็มาสายกว่าฉันทุกวันไม่ใช่เหรอคะ"
"ที่ออกจากบ้านได้ช้าน่ะ เพราะพี่มุสึกิต่างหาก...." แล้วผมก็เริ่มเผาพี่สาวตัวเองให้ชิอนฟัง ".....แล้วนี่เย็นนี้
ฝากให้ทำกับข้าวเย็น จะได้เรื่องมั้ยนะ"
"มุสึกิซังทำอาหารเก่งออก คงไม่เป็นไรหรอกค่ะ" ชิอนพูดถึงปิ่นโตที่พี่มุสึกิเคยทำให้เพื่อแกล้งผมในวันที่
เดทกับชิอนเมื่อสองสามเดือนก่อน "อ๊ะ! ฉันต้องไปแล้ว เดี๋ยวจะไม่ทันเวรของห้องสมุด แล้วเจอกันใหม่นะคะ อย่าลืมนัด
วันอาทิตย์นี้ล่ะ"
ฟุตามิ ชิอน เป็นนักเรียนของโรงเรียนม.ปลายใกล้ๆมหาวิทยาลัยของผม ผมพบเธอเมื่อปีที่แล้วตอนที่เข้า
ไปดูหนังสือเพื่อสอบเข้าในห้องสมุดของมหาวิทยาลัย ในขณะที่เธอเข้าไปหาหนังสือใหม่ๆอ่าน ตอนแรกดูเธอเป็นคน
เย็นชาเอามากๆ แต่พอเราเริ่มคุยกันมากขึ้น เจอกันบ่อยขึ้น เธอก็เริ่มเปิดใจ ทำให้ผมรู้สึกว่าตัวจริงของเธอช่างน่ารัก
ไม่เหมือนตอนแรกเลยจริงๆ แล้วตอนนี้ ผมกับเธอก็คบกันมาได้ปีหนึ่งแล้ว
.
.
.
.
.
"ข้อ 16 ทำผิดแล้วนะ" ผมชี้ลงไปในสมุดโน้ตที่วางอยู่บนโต๊ะตรงหน้าเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง "ต้องเป็นแบบนี้
ต่างหาก"
เมื่อสี่วันก่อน ผมได้รับโทรศัพท์จากไอซาวะ โทโมมิ เด็กผู้หญิงที่รู้จักกันด้วยความซุ่มซ่ามของเพื่อนสนิทที่
ทำงานที่ร้าน Pia Carrot เมื่อปิดเทอมหน้าร้อนที่ผ่านมา โทโมมิจังเพิ่งจะขึ้นม.ปลายปีนี้ เธออยากให้ผมช่วยสอนพิเศษ
ให้ และวันนี้ก็เป็นวันแรกของการสอน
ผมยกข้อมือขึ้นดูนาฬิกา ทุ่มครึ่งแล้ว ป่านนี้ที่บ้านคงจะเตรียมอาหารเย็นเสร็จเรียบร้อยแล้ว 'ถ้า'พี่มุสึกิ
ยอมลงมือทำนะ
"เอาล่ะ วันนี้พอแค่นี้ก็แล้วกัน" ผมพูด แล้วก็หันไปคว้ากระเป๋าเตรียมตัวกลับ
"อ๊ะ วันนี้ขอบคุณมากนะคะ คุริสุซัง" โทโมมิจังวางดินสอในมือลงแล้วหันมาพูดกับผม "ยังไง ถ้าสะดวกล่ะ
ก็ วันนี้อยู่ทานข้าวเย็นด้วยกันสิคะ"
"คงไม่ล่ะ ขอโทษนะ" ผมพูด โทโมมิจังเปลี่ยนสีหน้าเศร้าลงทันที "วันนี้ผมบังคับให้พี่สาวเข้าครัวน่ะ ถ้าไม่
รีบกลับ เดี๋ยวพี่จะเอาส่วนของผมไปทิ้งซะหมด เอาไว้คราวหน้า จะพาไปเลี้ยงอะไรแทนแล้วกันนะ" รอยยิ้มไร้เดียงสา
กลับมาบนหน้าเธอเหมือนเดิม
.
.
.
.
.
อาหารเย็นก็ผ่านไปแล้ว น้ำก็อาบแล้ว ผมก็มานั่งอยู่หน้าคอมตัวโปรด หน้าจอคอมส่งแสงสว่างอยู่ภายใน
ห้องมืดๆ พอเปิด irc เข้าไปในห้องประจำได้แล้ว รายชื่อที่คุ้นตาก็ปรากฏขึ้น รวมทั้งชื่อของ......
"Europa..... วันนี้เขาก็มารึนี่......"
To be Continued..........
(
geocities.com/tokyo/shrine) (
geocities.com/tokyo)