ZAMANLA KAYBETTIKLERIMIZ
> >
> > Bir gün insan virgülü kaybetti, o zaman zor
> > cümlelerden korkar oldu ve Basit ifadeler kullanmaya
> > basladi; cümleleri basitlesince düsünceleri de
> > basitlesti. Sonra ünlem isaretini kaybetti; alçak bir
> > sesle ve ses tonunu Degistirmeden konusmaya basladi.
> > Artik ne bir seye kiziyor, ne bir seye seviniyordu.
> > Hiçbir sey onda en ufak bir heyecan uyandirmiyordu.
> > Bir süre sonra soru isaretini kaybetti ve soru sormaz
> > oldu, hiçbir sey onu ilgilendirmiyordu: Ne evren, ne
> > dünya, ne de kendi apartmani umrundaydi. Birkaç yil
> > sonra iki nokta üstüste isaretini kaybetti ve davranis
> > nedenlerini baskalarina açiklamaktan vazgeçti. Ömrünün
> > sonuna dogru elinde yalniz tirnak isareti kalmisti.
> > Kendine özgü Tek düsüncesi yoktu, yalniz baskalarinin
> > düsüncelerini tekrarliyordu. Düsünmeyi unuttu ve
> > böylece son noktaya eristi.
> >