นิทานชวนคิดเรื่องที่ 3

เมื่อครั้งอวัยวะต่างๆ รวมตัวกันเป็นร่างกายมนุษย์
ในครั้งแรกอวัยวะแต่ละส่วนของร่างกายต่างต้องการจะเป็นเจ้านายใหญ่

สมองพูดขึ้นว่า "ฉันควรจะเป็นนายใหญ่ เนื่องจากฉันควบคุมการทำงานทุกส่วนของร่างกาย"

เท้าสองข้างแย้งว่า
"เราสิควรจะเป็นนายใหญ่เพราะเราพาสมองไปไหนมาไหนและนำร่างกาย ไปสู่จุดหมายได้"

มือสองข้างจึงพูดบ้างว่า"เราต่างหาก ที่ควรเป็นนายใหญ่
เพราะเราทำงานทุกอย่างและหาเงินมาเลี้ยงร่างกาย"

อวัยวะทั้งหลายต่างแสดงความเห็นและอ้างเหตุผลกันไปเรื่อย
จนกระทั่งทวารหนักพูดบ้างว่าตัวเองควรเป็นนายใหญ่
ซึ่งทำให้อวัยวะอื่นๆ พากันหัวเราะเยาะ
ดังนั้นทวารหนักจึงเริ่มประท้วงด้วยการหยุดนิ่งไม่ทำงานถ่ายอุจจาระ
ภายในเวลาไม่นาน ตาเริ่มเหร่ มือเริ่มบิดเกร็ง เท้าเริ่มกระตุก
หัวใจและปอดเริ่มหวาดผวา สมองเริ่มมีไข้

ในที่สุดอวัยวะทุกส่วน
จึงตัดสินใจมอบให้ทวารหนักเป็นนายใหญ่ของร่างกายกระบวนการต่างๆ
ในร่างกายจึงดำเนินต่อได้ตามปกติ

นับแต่นั้นมาอวัยวะทั้งหลาย ช่วยกันทำงานสำคัญ ของร่างกายอย่างเต็มที่
ในขณะที่ทวารหนัก ซึ่งเป็นนายใหญ่ เพียงแต่อยู่เฉยๆ
คอยระบายของเสียออกจากร่างกายเท่านั้น

ข้อคิดจากเรื่องนี้(ต้องคิดหลายชั้นหน่อยนะครับ)

การเป็นเจ้านายที่ดี ไม่จำเป็นต้องอาศัยความฉลาดปราดเปรื่องมากนักหรอก
เพียงสนับสนุนลูกน้องให้ทำงานเต็มความสามารถอย่างมีความสุขก็เพียงพอแล้ว