Duik ervaringen van Ruud & Odette
|
Costa Rica Februari 2000 |
De Spaanse veroveraars noemden dit land Costa Rica (rijke kust) en ze hadden groot gelijk (alhoewel om een andere reden dan zij destijds in gedachten hadden)!! Wat een rijk land, rijk in natuurschoon, rijk in gastvrijheid, rijk in weersomstandigheden. |
| We arriveerden in "el verano" (zomer, hun zomer want in onze optiek is februari toch echt winter), het droge seizoen. Ons vliegtuig landde in San José, dat in duisternis was gehuld en dat was een prachtig gezicht, landen tussen de vele lichtjes in de heuvels die San José omringen. Na een nacht in een hotel in San José werden we ‘s morgens om acht uur opgehaald en naar onze definitieve bestemming vervoerd. Het busje zou ons naar Tamarindo aan de kust van de Stille Oceaan brengen, in de provincie Guanacaste op het schiereiland Nicoya, via de "snelweg nr. 1", de Interamericana. Niet echt een grote snelweg, maar wel eentje die door een verbazingwekkend landschap voert. Ondanks het feit dat het het droge seizoen is (en dat kun je hier en daar goed zien) laten de vele heuvels en landschap een uitbundige flora zien. Grote bomen, sommige met, andere zonder blad, sommige met uitsluitend schitterende bloemen, maar altijd groot en talrijk. Hoewel we de in wolken gehulde vulkaan "Arenal" slechts vanuit de verte konden bewonderen, was het een indrukwekkend gezicht. We vonden het bijna jammer dat we Tamarindo zo’n 4 ½ uur later bereikten. Niet omdat Tamarindo geen plezierig beeld geeft, in tegendeel, maar de trip er naar toe had voor ons eeuwig mogen duren. |
| De weg van Huacas naar Tamarindo is redelijk te noemen: soms worden de gaten verbonden door asfalt, maar de weg die tot in Tamarindo reikt is een slechte. Alleen maar gaten, zand (en vergeet niet, het is het droge seizoen nu, maar wat gebeurt er in het regenseizoen…), stenen op de weg naar beneden (en natuurlijk bergopwaarts als je het dorp verlaat). Het verhaal wil dat de regering geld had uitgetrokken voor de aanleg van een weg, maar dat geld was plotseling zoek en even plotseling weer gevonden. Fantastisch, dus nu gaan ze het uitgeven aan het aanleggen van een weg?!? De tijd zal het leren. Tamarindo is een aangenaam plaatsje, dat bezocht wordt door voornamelijk twee categorieën bezocht wordt: de ietwat welgestelde reiziger en de surfers van het hippie-slag. Het is alsof je terug bent in de jaren zestig, veel Jezus-look-alikes (niet bedoeld als belediging van Jezus of de religie) met lange, onverzorgde haren en iele sikjes, gehuld in bloemrijke bermuda’s aan een ontbloot bovenlichaam. Er is beslist een markt voor een goede kapper in Tamarindo..... Van de honger zal je niet omkomen in Tamarindo: er zijn voldoende goede restaurants met een relaxed sfeertje. |
| Omdat we enthousiaste duikers zijn, gingen we natuurlijk meteen op zoek naar duikcentrum. Er is er slechts eentje in het dorp: Agua Rica, een SSI-centrum dat naast de enige bank in de dorp ligt (er is trouwens geen pinautomaat, maar je kunt binnen met je Visa of Master Card wel contant geld opnemen. Vergeet niet je paspoort en een engelengeduld mee te nemen). Agua Rica biedt dubbele duiken in de ochtend aan met verfrissingen. Je kunt je eigen apparatuur meenemen en het bij hen opslaan of je kunt er apparatuur huren. Ze hebben meer dan voldoende stabjacks, ademautomaten, wetsuits, vinnen enzo en het spul verkeert in goede staat. Na het duiken wordt alle apparatuur mee teruggenomen naar het duikcentrum en daar wordt het voor je gespoeld, gedroogd en veilig opgeborgen. Simpeler kan het niet. Agua Rica wordt gerund door de Italiaanse eigenaren Claudio en Antonietta, is goed uitgerust en heeft een enthousiaste staf en een formidabele kapitein, Jimmy, die verdraaid goed weet hoe je een catamaran-achtige boot op de golven van de Stille Oceaan hanteert. Kijk ook eens op hun website: www.tamarindo.com/agua E-mail: agricadv@sol.racsa.co.cr |
| Op onze eerste duikdag gingen we naar de Islas Catalinas, onbewoonde eilanden op ongeveer een uurtje varen. De plek zou regelmatig bezocht worden door manta’s, haaien, andere roggen en zelfs hele grote scholen verschillende vissen. Als je er koralen en sponzen verwacht, dan kom je bedrogen uit, want die zijn er niet. Slechts rotsen, grotten, holletjes en zand. Maar, zoals al eerder gezegd, het stikt er van de vis en die is zo groot dat we de bewoners van Costa Rica (Tico’s genaamd) ervan verdenken dat de kunstmest gebruiken (geintje). De plek is overspoeld met zeesterren in verschillende soorten en er zijn meer dan voldoende amber jacks, murenes, kleinere roggensoorten en zelfs een eagle ray. We zagen zelfs twee kleinere roggen de liefde bedrijven …. hoewel "liefde bedrijven" een vreemde omschrijving is in de dierenwereld, waar het alleen draait om het in stand houden van de soort. |
| 
|
| Onze tweede duik vond plaats op een rotsformatie, die adembenemend was in de meest letterlijke zin van het woord. De rotsen stonken gewoon en niet zo’n klein beetje ook, een beetje zwavelachtig of naar rotte eieren, want ze worden als uitvalsbasis gebruikt door pelikanen en die hebben er meteen een openbaar pelikanentoilet van gemaakt. Zodra je duikt ben je natuurlijk de stank kwijt. Ondanks dat het er in eerste instantie onder water wat kaal en grijs uitziet, verbetert het onderwaterbeeld drastisch als je je duiklamp gebruikt. Ook hier enorme scholen vis, roggen en we zagen zelfs een prachtige kreeft. |
| De watertemperatuur in deze periode zou zo’n 27-28 graden celsius (80 Fahrenheit) moeten zijn. Behaaglijk en je hebt niet meer nodig dan een 3 mm shorty. Maar de feitelijke watertemperatuur lag "iets" lager: 20 graden celsius (68F) met thermoclines van zo’n 16 graden celcius er tussen door (je kunt in Costa Rica dus gerust een cursus ijsduiken volgen). Het is echter tamelijk ongebruikelijk, want zelfs onze instructeur/divemaster Claudio was verbaasd en rilde als een rietje in zijn shorty (het was overigens de laatste keer dat we hem een shorty zagen dragen). Zelfs de manta’s vonden het te koud om zich te laten zien. Het zicht was normaal (maar minder dan wij gewend waren): zo’n 10-15 meter (30-45 feet). Omdat we alleen een shorty bij ons hadden, zijn we gestopt met duiken want Agua Rica had geen passende overalls voor ons (en dat zegt meer over ons dan over Agua Rica…). Duiken moet leuk en aangenaam zijn en dat is het beslist niet als je ligt te bevriezen in ietwat troebel water, zelfs niet als je zo duikverslaafd bent als wij dat zijn. |
| We besloten daarom een cursus Stress en Rescue te doen, een cursus die perfect aansluit bij onze persoonlijkheden: Odette schiet in de stress en Ruud komt redden… Hoewel de cursus een serieuze aangelegenheid is en eentje die van harte is aanbevolen voor alle duikers, hebben we ook ontzettend veel plezier gehad. Het doel van de cursus is het herkennen van stress in jezelf en in je mede-duikers, het te voorkomen en de stress te verminderen, voordat zaken uit de hand lopen en het duiken gevaarlijk zou kunnen worden. Als het dan toch nodig is, zorgt het "rescue" gedeelte uit de cursus ervoor dat je ook bedreven raakt in reddingsacties. Je leert onder andere hoe je een duiker in paniek kalmeert, hoe je een duiker in paniek of een vermoeide duiker aan de oppervlakte sleept, hoe je een bewusteloze duiker vindt, redt, sleept en beademt, terwijl je hem of haar naar de boot sleept, hoe je een duiker weer aan boord of aan de wal krijgt. Ooit geprobeerd een duiker van bijna twee meter met een gewicht van zo’n 85 kilo aan boord te hijsen? Moet je eens doen. Dan snap je meteen waarom we ook veel gelachen hebben… Binnen het SSI-systeem is een ehbo- en reanimatiecursus sterk aanbevolen, bij Padi is het een vereiste om aan de cursus te beginnen. Verder zijn de cursussen gelijk en worden ze wederzijds erkend door de beide systemen. |
| 
|
| En hoe is Costa Rica aan de oppervlakte? Het landschap is zo divers, dat het moeilijk is te vertellen welke plaatsen je beslist moet zien en welke je kunt vergeten. Costa Rica heeft droog agrarisch land, droog tropisch woud, tropisch regenwoud, vulkanen, heuvels en bergen, eilanden, prachtige stranden, steden, kleine dorpjes, te veel om op te noemen. Het is bijna onmogelijk om de weelderigheid van het landschap te benoemen, de vriendelijkheid van de bevolking, hun relaxte houding in het leven. Je kunt er een actieve vakantie van maken (wildwatervaren, trips in een harnas door de boomtoppen, surfen, duiken, wandelen door de talrijke nationale parken), je kunt er vogels, reptielen en andere dieren, die de meesten van ons alleen uit de dierentuin kennen, in hun natuurlijke omgeving bekijken. Het is eenvoudig om er een auto te huren, maar we adviseren je een 4WD. De grotere wegen zijn okay, maar de andere wegen zijn vergeven van kuilen en zijn soms niet meer dan karresporen. Ga zonder vooropgezet plan en beslis welke richting je uitgaat bij de eerstvolgende kruising. Je zal verbaasd staan. En je hoeft niet bang te zijn te verdwalen, want daar waar je het het minst verwacht (karresporen die nergens naar toe lijken te leiden) staan bij de kruispunten richtingaanwijzers naar nabijgelegen plaatsen. Openbaar vervoer, zo is ons verteld, is uitstekend met voldoende bussen die zelfs in de kleinste uithoeken van het land komen tegen alleszins acceptabele prijzen. Ik ben ervan overtuigd dat wij jou overtuigd hebben: Costa Rica is geen land om alleen over te lezen, Costa Rica is een land om te beleven. ¡ Pura vida ! |
Alle foto's op deze pagina zijn gemaakt door Ruud Koster met een Nikonos V camera, 35mm standaardobjectief, Sunpak 3200 flitser, Ikelite 5002 vieuwfinder en Fuji 200, 400 of 800 ASA film. |
 ????? |
Terug naar de homepage |
Vragen, tips, reacties, e-mail, etc.