Egypte, El Gouna

Egypte, El Gouna
September 1998

Wat kun je verwachten van een stadje in "the middle of nowhere", met hopen zand en bergen/heuvels aan de ene kant en water aan de andere kant? Je zou verbaasd zijn. Dat waren wij ook.

El Gouna is een vakantieplaatsje op zo’n 25 kilometer ten noorden van Hurghada aan de Rode Zee. Een tamelijk nieuw "stadje" (ongeveer 4 jaar oud) maar daar ziet het niet naar uit, want El Gouna is ontworpen om op een oud Egyptisch woestijndorp te lijken met alle comfort van vandaag. Geen hoogbouw, gewoon een gemoedelijk dorpje. Er is een ruime keuze aan hotels voor iedere beurs, en het Dawar el Omda hotel ("het burgemeesters huis") was precies goed voor ons. Niet te groot (iets van 64 kamers) met een goed restaurant, een leuk zwembad en een pracht uitzicht over de lagune. Uitermate vriendelijk personeel completeerde het beeld van 1001 nacht.

Tegenover het Dawar el Omda is het TGI Diving Center Clubhouse. Hier word je opgepikt en naar de jachthaven gebracht, waarvandaan goede, solide en grote boten je naar de wonderen onder water zullen brengen. Recentelijk hebben ze een Pro 48 boot met drie jetstream motoren van ieder zo’n 375 pk aan hun vloot toegevoegd. Deze brengt je in een vloek en een zucht naar de ver gelegen (en ongerepte) duikstekken. En terug natuurlijk. Het duikteam is fantastisch: vriendelijke, jonge en erg enthousiaste mensen, die weten waar ze mee bezig zijn. Ze weten hoe ze duiken nog leuker kunnen maken.

Hoewel de zon heet was, was de wind verkoelend, waardoor je amper in de gaten had dat het toch zo’n 35 graden Celcius was. De watertemperatuur was uitstekend: een graadje of 29 met weinig of geen stroming, goed zicht en de golven bedierven de pret niet. Ondanks alle andere wonderen van Egypte (piramides, sfinxen e.d.) kwamen we hier voor maar één ding: duiken! En het duiken is goed in Egypte. Heel goed. We hebben .... gezien, nee, we verklappen nog niets. Lees verder en dan kom je er vanzelf achter.

Onze eerste duik vond plaats bij El Fanadir, een rif in de buurt van Hurghada. Het zicht was goed en als deze duik een voorspellende waarde zou hebben voor de rest van de duiken, dan had de Rode Zee nog het een en ander in petto voor ons.

We werden "begroet" door een prachtige blauw gevlekte pijlstaartrog, die gewoon lag te wachten om op de foto gezet te worden. Natuurlijk waren er meer dan voldoende anthias in de buurt, net als papegaaivissen en trekkersvissen. Plotseling werd iedereen enthousiast en wees naar een rots. Daar zou iets bijzonders moeten zitten. Maar hoe goed ik ook keek, ik zag niet waar iedereen zo enthousiast van werd. Het was gewoon een stuk rots of...... nee, toch een rots. Dacht ik. Maar omdat ik mijn eigen ogen niet vertrouwde, bleef ik in de buurt van de rots, om me ervan te verzekeren dat het inderdaad een rots was. Niet dus. Het was een grote, lelijke steenvis (ik weet wel dat alle schepselen mooi zijn, maar dat betekent nog niet dat ieder schepsel de kwaliteiten heeft om fotomodel te worden). En dan bedoel ik echt groot! Hoe heb ik die zo volledig over het hoofd kunnen zien? Onze tweede duik vond plaats bij Erg Abunugar, ietwat terug in de richting van El Gouna. Dit keer was het zicht nog beter en dit keer ontdekte ik zelf een ander lid van de familie van de schorpioenvissen, een kleine schorpioenvis, aan de wandel over het zand. Daarom ontdekte ik ‘em natuurlijk meteen, want zijn (of haar) camouflage werkte in het zand minder goed dan op het rif. En je kent de murenes wel, die altijd met een wijdopen mond ademen? Juist ja, totdat Ruud in de buurt is met zijn camera en een foto wil maken. Dan doet -ie zijn bek dicht en houdt -ie zijn bek dicht. Maar vasthoudendheid en geduld, een heleboel, hebben vruchten afgeworpen.

De volgende dagen doken wij bij Siyul Kebira en Siyul Soraya. Schitterende stekken met hopen, hopen en nog eens hopen glasvisjes, anthias, wimpelvissen en verschillende mooie tweeband anemoonvissen. Hier kwamen we ook de magnifieke napoleonvis tegen, twee stuks maar liefst. Ze hebben iets weg van onderzeeërs (als je tenminste beschikt over enige fantasie), zoals ze geruisloos en bewegingloos door het water lijken te glijden met hun indrukwekkende lichamen. En hier zagen we ook onze allereerste carpet flathead, beter bekend als krokodilvis. Ze lijken echt op krokodillen!

Onze derde duikdag vond plaats bij Gubal eiland, bij de locaties Gubal Kebira en Gubal Soraya. Hier, tijdens onze eerste duik op Gubal Kebira, waren we getuige van een huwelijksaanzoek! Onze goed vriend Cees besloot dat, nu hij al ruim tien jaar samen was met Alice, het tijd werd om van zichzelf een respectabel man te maken en hij vroeg Alice, op een diepte van 15.8 meter, ten huwelijk. Alice was verbijsterd en maakte van schrik bijna een onvrijwillige noodopstijging! Maar natuurlijkheid zei ze volmondig JA (hoe kan dat ook anders, met een ademautomaat tussen je lippen).
Huwelijksaanzoek

Bij Gubal Soraya was het zicht niet denderend (zo’n 12 tot 15 meter), maar het was een uitmuntende duik: een grote napoleon, een grote humpbacked schorpioenvis, krokodilvis, groupers, verschillende koraalvissen (Indian en clearfin, van verschillende afmetingen), duizenden glasvisjes, naaktslakken. Noem het maar en wij hebben het gezien!

De volgende dag vond er geen duik plaats. Wij hadden sowieso een rustdagje gepland, maar de andere duikers kwamen ook terug als gevolg van de weersomstandigheden: de wind was krachtig en zorgde voor tamelijk hoge golven en aan land was er een zandstorm. Ze zouden aardig last gehad kunnen hebben van zeeziekte en van slecht zicht. Wij zochten een plekje in de zon, waar we niet zoveel last zouden hebben van het zand, we aten en dronken naar believen en genoten van een ontspannen dagje.

Gelukkig voor ons was het weer de volgende dag een stuk beter. Dit zou een gedenkwaardige dag worden, want vandaag maakten wij onze 100e duik! Bij El Fanadir. Hoewel het niet meeviel om op de duikstek te komen (de boot lag geankerd in de lagune en we moesten door de branding zwemmen, door ondiep water over het rif heen, alvorens we de "wall" bereikten) was het de moeite waard. We ontdekten een tweetal octopussen en waren getuige van de vele kleurveranderingen die zij ondergingen, terwijl ze zich over het rif bewogen.
Octopus

Wat een opmerkelijk gezicht. Het ene moment waren ze bijna zwart met witte vlekken, het volgende moment waren ze grijzig, groening of bruinig, in een oogopslag. En het blijft leuk vissen naar de "carwash" te zien gaan: dit keer waren het felgele "goatfish" die zich lieten reinigen door cleaner wrasses. En wanneer je een blauwgevlekte pijlstaartrog "aan tafel" ontdekt, is dat ook een pracht gezicht, om nog maar te zwijgen over het fenomeen van weggejaagd worden door een anemoonvisje, omdat je te dicht bij zijn leefgebied komt. Maar niets, helemaal niets, kon onze 101e duik overtreffen. De locatie: Ras Abu Gawala. Een stek die we nooit meer zullen vergeten. Plotseling, uit het niets, was er een grote donkergrijze schaduw, vlak achter me. Ruud maakte foto’s, vlak beneden me, en Cees en Alice zwommen een eindje voor me, terwijl ik nerveus probeerde de aandacht van mijn co-duikers te trekken. De grote grijze schaduw was namelijk een bottlenosed dolfijn op niet meer dan acht meter afstand!!
Bottlenosed Dolphin

Schijnbaar onbevreesd zwom hij/zij in de richting van onze groep. Gelukkig werd hij ook opgemerkt door de rest van de groep (kun je je anders voorstellen, als je terugkomt aan boord, vertelt over de dolfijn en dan van die blikken van ongeloof of medelijden krijgt?!?). Maar het werd nog beter: de dolfijn zwom weg om even later terug te keren met een moeder met kind!! Ik ben benieuwd hoeveel lucht jij gebruikt zou hebben op dat moment. De grotere dolfijn escorteerde moeder en kind, langzaam en onbevreesd. We dachten allemaal dat dat het was en we waren absoluut tevreden. Maar ons wachtte nog een verrassing: even later kwam de grote dolfijn terug en begon met ons mee te zwemmen, kwam nieuwsgierig ieder buddypaar bekijken. De dolfijn bleef in totaal zo’n acht tot tien minuten bij ons, op die manier iedereen de gelegenheid gevend te bekijken hoe mooi -ie was en te genieten van de glimlach op het gezicht van de dolfijn. Uiteindelijk zwom -ie weg. Een moment dat we ons altijd zullen herinneren en zullen koesteren.

Hoewel we wisten dat niets deze laatste duik zou kunnen overtreffen, besloten we toch de volgende dag opnieuw te duiken. Bij Poseidon Reef, een prachtig rif met een hele oude en indrukwekkende koraaltuin. Er waren niet te veel vissen, maar wel veel scallops en giant clams in verschillende maten en met kleuren die varieerden van lichtblauw tot dieppaars. Tamelijk veel naaktslakken, kokerwormen en zelfs een schitterende fan-worm. Onze laatste duik zou plaatsvinden bij Shaab el Erg, bijgenaamd Dolphin’s House, maar hoewel de naam de indruk zou kunnen wekken dat er dolfijnen in de buurt zouden moeten zijn, was dat niet het geval. Wel een grote schildpad en wat kwallen en ik moet toegeven dat, hoewel ik geen liefhebber van kwallen ben, ze er wel schitterend en sereen uitzagen.

Kort en goed gezegd: El Gouna is een uitstekende bestemming, rustig en vredig en zonder de "heisa" van Hurghada. Het duiken is grandioos. El Gouna is een grote "must" op ons lijstje en wij gaan zeker terug.

Alle foto's op deze pagina zijn gemaakt door Ruud Koster met een Nikonos V camera, 35mm standaardobjectief, Sunpak 3200 flitser, Ikelite 5002 vieuwfinder en Fuji 200 ASA film.

1999 Barbados, Holetown/St. James

Terug naar de homepage

Vragen, tips, reacties, e-mail, etc.