ผมนั่งคิด.. คิดถึงอนาคตที่เราจะเพชิญ เราโตขึ้นรวมถึงด้านหน้าที่และความรับผิดชอบเรากำลังเข้ามหา'ลัย
และอีกไม่นานเราคงจะต้องทำงาน รู้สึกใจหายเล็กๆเรายังอยากเล่นอยู่ถ้าโตขึ้นเราคงจะได้เล่นน้อยลงอันเนื่องจากหน้าที่ เราคงต้องหยุดทำอะไรหลายๆอย่างรวมถึงการเล่น แต่เอาเถอะ..เราเข้าใจดีไม่มีสิ่งใดอยู่ตลอดไป
เราเองไม่ใช่ปีเตอร์แพน เนเวอร์แลนด์ไม่ใช่โลกที่เราอยู่ ซักวันเราต้องเติบโตขึ้นพร้อมหน้าที่ที่เราพึงกระทำ

แต่ผมก็ยังเล่นอยู่ ผมยอมรับความเป็นเด็กในตัวเองแล้วหล่ะ

Back