may santo sa dilim
(rated r)
 
mapakla ang pabaon ng nagdaang gab-i
puno ng iyamot at damdaming tinimpi
kung kaya’t sirang-sira
ang umagang bumulaga
sa temtasyong kinitil ng hangal na pangamba.
 
eh, kung ba’t kasi nagkasundo pa tayo
na magsama roon sa mumurahing kuwarto
no’ng una’y nagdalawang isip pa ako.
pero sabagay,
matagal na rin naman akong natutulog nang nag-iisa
roon sa madilim at igado kong silid
tamang-tama ang pagkakataon sa ‘di pinlanong pagniniig
magyayakapan tayo sa nakamaskarang lamig
at ng dalawang katreng magkadantay
na ang unan at kumot ay tuksong kumakaway.
 
nang magpatong ang maiksi at mahabang kamay
nitong orasang pangdingding
nagpasya ka nang mahiga at magpahinga
habang ako na kasiping mo
ay mariing nakapikit ang mga retina
pigil ang nadarama’t habol-habol ang hininga.
 
siyet! ayaw pa akong kalabitin ng antok
sige ang tirya mg pantasyang maharot
‘di ako makaisip ng papaslang sa luntian kong imahinasyon.
 
nanigarilyo’t nangubeta
pinatay-buhay ang telebisyon
nguni’t ‘di pa rin ito nakatulong
sa katawan kong balisa, sa guni-guni kong masalimuot.
lumisan ang hatinggabi at kumatok ang madaling araw
dama ko ang nakadilang tukso
ng katawan mong kayganda ng hubog
sa ilalim ng nag-aalimpuyong kumot
animo’y kuryenteng pumupukaw at kumikiliti
sa ikalawa kong utak.
dinedemonyo pa rin ako ng mabalahibo mong binti
na maya’t maya’y dumadaiti sa akin ring binti
para itong matatalim na kidlat
na sa naninikip kong salwal ay gumugulat.
 
buntong-hininga, tighim
at buntong-hininga
naglakas-loob ako at nagpasya
nang isang nag-iinit na bahala na-----
eto na!
 
ay,
aywan ko ba!
nag-umaga na lang at sukat
ni wala akong nagawa
kundi ang magpantasya nang dilat
at magpuyat!

ika-21 ng nobyembre 1996 / koronadal, timog kotabato

 

Balik sa Main Page l Balik sa Kontents