Vietnam'da savastiktan sonra sonunda evine donmekte olan bir asker
hakkinda bir hikaye anlatilir. "San Francisco'dan ailesini arady
Anne baba, eve donuyorum, ama sizden bisey rica ediyorum. Yanimda
bir arkadasimi da getirmek istiyorum." "Memnuniyetle, onunla
tanismak isteriz," diye cevapladiar. "Ogullari, "Bilmeniz gereken
bisey var" diye devam etti. "Arkadasim savasta agir yaralandi. Bir
mayina basti ve bir koluyla ayagini kaybetti. Gidecek hicbir yeri
yok, ve onun gelip bizimle kalmasini istiyorum." "Bunu duyduguma
uzuldum oglum. Belki onun baska bir yer bulmasina yardimci
olabiliriz." "Hayir. Anne, baba, onun bizimle yasamasini istiyorum."
"Oglum," dedi babasi, "bizden ne istedigini bilmiyorsun. Onun gibi
ozurlu biri bize korkunc bir yuk olur. Bizim kendi hayatimiz var, ve
bunun gibi birseyin hayatimiza engel olmasina izin veremeyiz. Bence
bu arkadasini unutup eve donmelisin. O kendi basinin caresine
bakacaktir." Oglu o anda telefonu kapatti. Ailesi ondan bir sure
haber alamadi. Ama birkac gun sonra, San Francisco polisinden bir
telefon geldi. Ogullarinin yuksek bir binadan dusup oldugunu
ogrendiler. Polis bunun intihar olduguna inaniyordu. Uzuntu dolu
anne-baba hemen San Francisco'ya uctular ve ogullarinin cesedini
tesbit etmek icin sehir morguna goturulduler. Onu tanidilar, ve
bilmedikleri birsey daha ogrenince dehsete dustuler: Ogullarinin
sadece bir kolu ve bir bacagi vardi.