Ne zaman elime bir kalem alsam 
Sana seslenmek geliyor içimden 
Güzelliğini hatırlıyorum bir yaz günü 
Yine gemiler geçiyor uzaklardan 
Biz yosun kokulu rıhtımlarda el ele 
Şehirlerden İstanbul, aylardan temmuz 

Ne zaman elime bir kalem alsam 
Geçmişi seninle yeniden yaşıyoruz 
Ne zaman elime bir kitap alsam 
Hep seni okuyorum inanır mısın 
istiyorum seni anlatmalı bütün romanlar 
Sevilen kadın hep sen olmalısın. 

Ne zaman elime bir kibrit alsam 
Yine İstanbul'u yakmak geçiyor aklımdan 
Bu sensiz sokakları, bu evleri 
Bu plajları bu denizleri
Sensiz kaldığım bu şehri tüm yakasım geliyor 
Yine alev alev bir istanbul düşünüyorum 
Ve çaresiz yaktığım bütün sigaraların
Dumanlarında seni görüyorum.

Ne zaman elime bir fırça alsam
Yüzünü çiziyorum kapılara, duvarlara
Bir bir hatırlıyorum bütün hatlarını 
Gözlerini dudaklarını saçlarını 
Baktığım her yere gölgen düşüyor 
Dokunduğum her şeyde senin sıcaklığın
Sonra dağlar, denizler giriyor aramıza 
Gitgide büyüyor uzaklığın 
Ne zaman elime bir kadeh alsam 

Delicesine sarhoş olmak istiyorum 
İçkiler seni hatırlatıyor yine 
Kırıyorum birbiri ardınca kadehleri 
Artık hiç bir şey kâr etmez biliyorum 
Ne dost, ne içki, ne aşk, ne kadın 
Gözlerimde yıllardır eşsiz olan 
Değişmeyen bir sen varsın

Ne zaman elime bir ayna alsam 
Gözlerimden korkuyorum, bakışlarımdan 
Bu seni unutamayan benden korkuyorum 
Uçurum çizgiler, kara gölgeler 
Bir sonun belirtileri yüzümde yer yer 
Karşımdaki yüz sefil bir akşam 
Hep sana sesleniyorum duyuyor musun 
Ne zaman elime bir kağıt alsam.