KÖŞE

YURDUMUN SEÇKİN MEDYASINA LİNKLER

SOHBET  

SMS

OYUN

KAN DAMLAR KALEMİNDEN...

       Yağmurlu bir günün akşam saatleriydi. Etrafta mis gibi bir toprak kokusu vardı. Dışarıda insanlar bir an önce eve varmak telaşındaydılar. Kimileri işten dönüyor, kimileri sadece gezmek için dışarıda vakit geçiriyorlardı. Derken uzaklardan bir genç kadın göründü. Başı önde yorgun. Yüzünde üzgün, hayattan bıkmış bir ifade vardı. Bir ara başını kaldırdı.

      Sanki bütün insanları öldürecek gibi bakıyordu. Bakışları bir yılanınki kadar soğuktu. Kimbilir, neye bu kadar kızmıştı? Adımları giderek hızlanıyordu. Hızlandı, hızlandı... Sonra bir anda yere yığıldı. Elindeki küçük kırmızı çantası ve içindeki eşyaları elinden fırlamıştı. Savrulanlar arasında bir de resim vardı. Küçük bir kız çocuğunun resmiydi. Öyle güzel gülmüştü ki resimde minik kız. Kadının
etrafında toplanan kalabalık onu yerden kaldırmaya çalışıyordu. Öylesine hırçındı ki kadın, kimseden yardım istemiyordu. Hatta ona yardım etmeye çalışanlara gidin başımdan, gidin, benden uzak durun diye bağırdı. Sonra çantasını aradı. Korkulu gözlerle yere bakıyordu.
Sonra hemen yere düşmüş, hatta biraz da ıslanmış olan resmi aldı. Sıkıca göğsüne bastırdı. Bir anda yüzündeki ifade değişiverdi. O hırçın bakışların yerini artık merhamet dolu, özlem dolu bakışlar aldı. Gözleri dolmuştu. Yavaş yavaş yere saçılan eşyalarını topladı. Sanki bir anda başka dünyalara daldı, yaş dolu gözleri. Kaybettiği küçük yavrusunun acısıyla sarsıldı. Onu yine böyle bir yağmurlu günde yitirmişti...

         Bir sonbahar akşamıydı. Anne ve kızı hayatta tek başlarına kalmışlardı. Anne çalışamıyordu. Kızına mı baksın, çalışıp para mı kazansın, iki arada kalmıştı. Çok gururlu bir kadındı Esra. Kimseden yardım istemiyordu, çaresizdi. Küçük Ayşe 7 yaşına girmişti. Artık okula gitmesi gerekiyordu. Annesi zaman zaman onu evde yalnız bırakıp
iş aramaya çıkıyordu. O gün şanslı bir gündü onun için. Çünkü nihayet istediği gibi bir iş bulmuştu. Tek endişesi evde yalnız başına bıraktığı küçük kızı Ayşe idi. Esra hayattaki tek varlığı Ayşe’nin üzerine titriyordu. Onu hiç yalnız bırakmak istemezdi. Ama ikisinin de geleceği için çalışması gerekiyordu. İşe başladığı ilk günün sabahıydı.

        Evde birkaç dilim bayat ekmek ve biraz peynir vardı. Esra yüzünde mutlu bir ifadeyle kahvaltı hazırladı. Küçük kızıyla birlikte yemeğe koyuldular. Esra kızının yüzüne baktı uzun uzun. Küçük Ayşe sanki her geçen gün eriyordu. Rengi sararmıştı. Ama artık mutluydu Esra. Çünkü
kızını daha sağlıklı yetiştirebilirdi. İşe gitme saati gelmişti.
Biraz endişeli, biraz da mutlu kızını tek başına bırakarak evden ayrıldı. Bir hafta böyle geçti. Kızı her geçen gün zayıflıyor, halsizleşiyordu. Esra ilk maaşını alır almaz Ayşe’yi doktora götürecekti. Aradan günler geçti. Artık parasını almıştı Esra. Neşeyle eve gidiyordu. Ama içinde kötü bir sıkıntı vardı. Nereden bilebilirdi bugün öbür yarısını kaybedeceğini. Eve geldiğinde Ayşe’yi aradı. Seslendi. Ama hiçbir ses yoktu. İçini büyük bir korku aldı. Her halde kızı ona oyun yapıyordu diye düşündü. Sonra gözüne bir şey
ilişti. Hayır, hayır olamaz. Kızının cansız bedeni yerde yatıyordu. Esra bir anda kızını kucakladı ve öptü. Zavallı kızdan hiçbir tepki gelmiyordu. Bütün ev Esra’nın çığlıklarıyla doldu. Bütün, bütün dünyası yıkılmıştı. Haykıra haykıra ağlıyordu. Gözyaşları sel olup akıyordu Esra’nın. Artık yalnızdı. Hayattaki tek arkadaşı, tek varlığı, canı, yavrusu gitmişti...

          Hayatının en kötü günüyle tekrar yüzleşen Esra eşyalarını toplamaya başladı. Kırmızı çantasını da alıp, oradan uzaklaştı. Karanlığın içinde kaybolup gitti...

YAZAN ADAMLAR