เมื่อเริ่มต้นตั้งใจจะใฝ่ฝัน
ใจก็พลันโผพรากไปจากที่
ดังเสือเผ่นเข้าดงชัฎพงพี
เริงเสรีหลงลำพองโลดล่องไป
ดังสายลมไร้รอบเบตขอบขัง
เสมือนดังเมฆมวลที่ม้วนไหว
จะหยุดเศร้าหยุดซึ้งคิดถึงใคร
ก็ทำได้โดยกำลังอหังการ์
แล้วครั้งหนึ่งใจก็หลงไปปลงปลื้ม
จึงเลือนลืมเสรีว่ามีค่า
สยบค้อมยอมทัณฑ์พันธนา
จึงใฝ่หาความรักไว้พักใจ
คิดถึงเมื่อโลกมีที่กว้างไว้ย่างเท้า ใครจะยืนเหยียบเงาอยู่เงื่องหงอย ใครคิดถึงใครอยู่เป็นผู้คอย ใครท้อแท้ท้อถอยรอคอยใครโลกมีฟ้ากว้างเอาไว้เห็น
เพื่อเป็นภาพอันเอื้อฝันใฝ่
รู้ระยะปรากฏกำหนดใจ
ว่าใกล้ไกลพันธะระยะทาง
ห่างกันถ้าหากจะมากน้อย คนคอยคอยหาก็ว่าห่าง ฟ้ามีใช้มันเพื่อกั้นกลาง เพราะโลกกว้างใจจึงคิดถึงกัน
