VE ŞİMDİ GİTME VAKTİ...
Yine bir ümit bulutu sırtına atlayıp geldim...
senle yüklü... şu şehre...
aynı havayı "sensiz solumanın" ne olduğunu sen bilemezsin...
aramayı tüm yüzlerde...gözlerini...
yollarından geçmek ihtimal hesapları dahilinde...
yollarında hep bir ümit...
duymayı çalışmak tüm sesler arasından seni...
neşesiz...mutsuz insan siluetlerinde ...dilsiz...
ve gitme vakti geldiğinde sana rağmen...
sınırlanmış zamanların mecburiyetinde...
bilemezsin...geri dönüş saatlerindeki o telaşı...
o çaresizliği...
görememenin...dokunamamanın hüznüne karışan...
o ümidin son çırpınışlarını...
ümitsizliği öncesi ümitlerin...
bilemezsin ayakların geri geri gidişinin yorgunluğunu...
gülümsemeye çalışırken düşmüş omuzlarının üstünden...
seni yolcu edenlere...
bilemezsin seni orda bırakıp gitmenin zorluğunu...ve hüznünü...
inen iki damla yaşta seni gizlemeye çalışarak...
ve şimdi gitme vakti...
içimde sen...
ayaklar geri geri...
yolun açık olsun ümit...
hoşgeldin hüzün...
Ankara 22 Temmuz 2001
