Seni saklayacagim inan
Yazdiklarimda cizdiklerimde
Sarkilarimda,sözlerimde..
Sen kalacaksin kimse bilmeyecek
Ve kimseler görmeyecek seni..
Yasayacaksin gözlerimde.
Sen göreceksin,duyacaksin
Parildayan bir sevi sicakligi.
Uyuyacak,uyanacaksin..
Bakacaksin benzemiyor
Gelen günler gecenlere
Dalacaksin..
Bir sevgiyi anlamak
Bir yasam harcamaktir
Harcayacaksin..
Seni yasayacagim,anlatilmaz..
Yasayacagim gözlerimde
Gözlerimde saklayacagim..
Bir gün tam anlatmaya..
Bakacaksin
Gözlerimi kapayacagim..
Anlayacaksin..
------------------
Zaman
Ne kadar acidir,bilirmisiniz?
Korkularimiz yuzunden kaybettiklerimizi dusunmek...
Yalanlar uzerine kurulan gelecek, hatalardan dersler almamak, paylasamamak,
dunden kurtulamamak, ic catismalarla, maskelerle yasamak...
Dun oludur.
su an tek gercektir.
Yarin ise kucaginiza dogacak bebektir.
Cesetlerin ve yeni dogan bebeklerin kaygisiyla yasami kendimize zehir
ediyoruz.
Tek gercek olan su ani,"simdiyi" yasayamiyoruz.
Neden?
cunku ozguven yoksunuyuz...
Oturmamis, gelismemis kisiliklerimizle, toplumsal kaliplarimizla,
kendimizi asamadan, siradanliktan kurtulamadan birer robot gibi yasamaya
calisiyoruz.
Paylasmaktan korkuyoruz.
Bizi rahatsiz eden, hatalarla dolu gecmisimizi kendimize bile anlatamiyoruz.
Kalmis ki baskalarina anlatmak dusuncesi bile bizleri urkutuyor.
Oysa hata yapmak ozgurlugumuzdur.
O dogal olan, ogrenmenin temeli sayilan "hata yapma ozgurlugumuz"u
kullanmis
olmakla,
baska bir ifadeyle, aciyi tatmak, hissetmek "tatlinin" iyi oldugunu da
ogrenmek, anlamak oldugunu bilmiyoruz.
uc yasindaki bir cocuga elini sobaya vurdugunda cani yanacagini defalarca
soylemeniz
birsey ifade etmeyecektir.
Elini sobaya vurarak, canin yanmasi ile sobadan uzak durmasi gerektigini
yasayarak ogrenecektir.
Lutfen yasamaktan korkmayiniz!!!
Paylasmak, mide bulantisi olup da kusamayan hastanin, kasilmalari goze
alarak,
parmak atip kusmasi, birkac gun mide kasilmasina razi olup, sonrasinda
sagligini kazanmasi gibidir...
Beyni-bilinc alti dolu olan insan, surekli mide bulantisiyla yasayan hasta
gibidir.
Dusunun, eskilerini cikartamadigimiz icin yeni birseyler yiyemeden, surekli
"ogurerek" ama ayni zaman da taktigimiz maskelerle farkli gorunerek
yasamaya
calisan zavallilariz...
Sevgiyi, sevmeyi bilmiyoruz.
En onemlisi kendimizi sevmiyoruz.
Sevgi, ilgi ve bilgi ile gelisir. Kendimizi tanimak,
bilmek, degerli gormek "kendini sevme"nin anahtaridir.
Hangimiz, bir aynanin karsisina gecip, kendimizle yuzlesme cesaretini
gosterebiliyoruz?
Durustce kendisiyle yuzlesebilen insan, dogrularini-yanlislarini gorup,
kendisini degistiren,
gelistiren, paylasmaktan ve gerceklerden korkmayan bir insan olur.
insanlar dunyada benzersiz ve tekdir.
Benzersizligimizi farketmemiz, degerimizinde farkindaligini hissetmemizdir.
Tum hatalarimiza ragmen degerli ve benzersiz oldugumuzu bilmemiz, acimizi
hafifletir,
ozguveni, ozsaygiyi ve en onemlisi kendimizi sevmeyi bize ogretir.
Bu da kisisel butunlugumuzun temelini olusturur.
Deneyimlerimiz ve cektigimizi dusundugumuz acilar gercekte kendimizi
bulmamizi saglar.
Yani olumsuzluktan olumluyu yakalamis olmakla biz, siradanliktan kurtulup,
gelismis birer insan olarak "insan" olmanin hazzini yasariz.
iste o zaman yasam bir baskadir, sevgi, saygi, guven, dostluk bir baska
anlam tasir artik...