Türkiye’nin yaşadığı en büyük depremlerden biri olan 17 Ağustos 1999 Marmara depreminin üzerinden tam 4 yıl geçti. Daha dün gibi değil mi?

Ben Sakaryalıyım. Deprem olduğunda Afyon’un Başmakçı İlçesinde Müftü idim. Yıllık iznimin 15 gününü Adapazarı’nda, 15 gününü de damadı olduğum İzmit’te kullanmış, 16 Ağustos’ta tekrar Başmakçı’ya dönmüştüm. Ancak eşim ve iki çocuğum, İzmit’te kalmışlardı.

Başmakçı’da bir gece kalmıştım. 17 Ağustos 1999 Salı günü, sabah namazını kılmak için hazırlandığım esnada, komşu dairede televizyonun sesi, İzmit’te, Gölcük’te 7.4 şiddetinde bir depremin olduğundan bahsediyordu. Hemen telefona sarıldım. Ancak İzmit’te çocuklarımın da bulunduğu kayınpederimin evinden cevap alamıyordum.

Saat 9, 10 civarında depremin büyüklüğü televizyonlar aracılığıyla duyuruldu. Çok büyük bir depremdi. Hemen yola çıkmak için hareket ettim. Ancak, otobüslerde yer bulamadım. Büyük kayınbiraderim cep telefonundan arayarak bana ulaştı.   Arkadaşlarımın yardımıyla beni kendi arabalarıyla İzmit’e götürdüler. Anlaştığımız yere geldiğimizde, Eniştem Fikret Pehlivan, Kayınpederimin, kayınvalidemin, eşimin ve çocuklarımın öldüğünü, kurtaramadıklarını söyledi. O an dünya başıma yıkılmıştı. Uzaktan, televizyondan depremin şiddeti anlaşılmıyordu. Ancak bizzat görüp yaşamak lazımdı.

Biraz sakinleştikten sonra, deprem yerine gittik. Kayınpederim, biz yazın geldiğimizde rahat edelim, sıkılmayalım diye evinin üstüne teras katı yaptırmıştı. 7 katlı bu binanın teras katı şimdi asfalt üzerindeydi. O zaman 6 ve 4 yaşında olan kızım ile eşimin enkaz altında kaldığı bu binayı gördükten sonra, depremin şiddetini daha iyi anladım.

Beni beraberinde getiren arkadaşlarımdan biri enkaz üzerinde çocuklarımın isimlerini çağırırken, kayınvalidemin sesini duyuyor. Hemen beni çağırdı. Kayınvalidem ile görüştüm. Kendisinin, eşimin ve çocuklarımın yaşadığını, fakat kayınpederimi kaybettiğimi söyledi. Hemen çalışmalar başladı. Dozerler, kepçeler ve Almanya’dan gelen bir ekip rehberliğinde depremin üzerinden 32 saat geçtikten sonra kayınvalidemi, 38 saat geçtikten sonra da eşim ve iki kızımı enkaz altından sağ olarak çıkardık. Allah’a binlerce hamdü senalar ediyorum.

Malın, paranın sıfıra indiği, bir işe yaramadığı zamanlar vardır. Hep düşünüyorum. Rahmetli kayınpeder, o yedi katlı binanın kendisine mezar olacağını bilseydi, orayı yaptırır mıydı? Ama biz insanoğlu ne zaman, nerede ve ne şekilde öleceğimizi bilemiyoruz.

Depremi en yakından yaşamış biri olarak, depremden sonra, çocuklarımın enkaz altından çıkarılışını fotoğraflayan NTV Muhabiri Cemal KAPLAN’ın çekmiş olduğu resim, Kardeş Aile Kampanyası afişi olarak kullanıldı. Siz de kardeş aile edinin, yüreğinizde siz de yer açın şeklinde başlayan bir kampanya. Daha sonra çocuklarımın yaşamış oldukları ve gazetelerde çıkan haberleri bir internet sitesine taşıdım. Merak edenler için: http://afiskahramanlari.8m.com  sitesini ziyaret edip, ayrıntıları öğrenebilirsiniz.

Şimdi düşünüyorum da, Allah bizleri Bakara suresinin 155. ayetinde buyurduğu gibi “Andolsun ki sizi biraz korku ve açlık; mallardan, canlardan ve ürünlerden biraz azaltma (fakirlik) ile deneriz. (Ey Peygamber!) Sabredenlere müjdele!” ayetini o zaman daha iyi anladım.

4. yılını geride bıraktığımız 17 Ağustos 1999 Marmara depreminde hayatlarını kaybeden tüm şehitlerimizi rahmetle anıyor, geride kalanlara da sabırlar diliyorum.

Cuma günleri hatiplerimiz hutbe arasında bir dua okuyorlar. Bu yazımı da o dua ile bitiriyorum: “Allahım! İslam’a ve Müslümanlara yardım et! Vatanımızı ve milletimizi her türlü tehlikeden koru! Bize dünya ve ahirette iyilik ve güzellikler ihsan eyle. Bizi, ana-babamızı ve bütün mü’minleri bağışla. Şüphesiz Sen işiten ve dualarımızı kabul edensin.”

 

Cumanız mübarek olsun.