วันพฤหัส ที่ 6 มีนาคม 2546

        ผมไม่รู้ว่าโนริโอะจะไปกรุงเทพ เมื่อไหร่
ผมไม่ได้ไล่เพื่อนหรอกนะ แต่ผมก้คิด ๆ เหมือนกันว่าหากโดนไล่ที่
แล้วจะให้เพื่อนไปอยู่ไหน...ก้ภาวนาว่าอย่าโดนไล่เลย
    วันนี้ผมมีงานที่จะต้องทำที่คณะ ก็คือไปลาอาจารย์ก่อนจบ
แต่ก่อนอื่นต้องเข้าเมืองไปซื้อของให้อาจารย์ก่อน
โนริโอะเข้าไปด้วยเพราะอยากจะซื้อด้าย....ด้ายอะไรผมไม่รู้
เอามาทำอะไรผมก็ไม่รู้...โนริโอะพยายามอธิบายแต่ผมก็ไม่เข้าใจ
ผมก็เลย เออ ๆ บอกว่าจะพาไปหาดูแล้วกัน...........

     เดินทุกห้าง ก้ไม่ได้ทั้งของลา และด้ายที่ว่า
แต่ผมก้เข้าใจแล้วว่าโนริโอะต้องการด้ายแบบไหน ด้ายที่
เขาเอาไว้ปักค๊อตติช อะไรทำนองนี้ ขากลับเลยพาเดินหาร้าน
ที่ขายด้ายดังกล่าว  ผมเหนื่อยกับการหาด้ายที่ว่ามาก
ไม่รู้ว่าจะเอาไปทำอะไรกัน พอเจอร้านก้ดีใจ
โนริโอะขอโทษที่ต้องทำให้เป็นเรื่องยุ่งยาก.....

   แล้วพอกลับมาห้อง โนริโอะก็เอาด้ายมาถัก ๆ เป็นที่รัดข้อมือ...
อ๋อ...นึกว่าอะไร ช่วงบ่ายผมไปพบอาจารย์ ลา แล้วก็กลับ
เย็น ๆ พาโนริโอะไปกินข้าว เกิดปัญหาขึ้นอีก  เมื่อโนริโอะ
อยากจะกินชาที่กินครั้งก่อนนู้น... ไม่ใช่ชาเขียว ชาอะไรก็ไม่รู้
ผมจำได้แต่ว่า ชาปั่น เลยพาเข้าไปคุยกะคนขาย คุยอยู่ ราว ๆ
20 นาทีก็ไม่รู้เรื่อง ผมก็ไม่รู้เรื่อง คนขายก็ไม่รู้เรื่อง

    เออ...เป็นเหตุการณืยุ่งยากที่สุดเท่าที่ผมเคยเจอ
ตกลงผมก็เลยบอกลักษณะคร่าว ๆ ..แล้วลากโนริโอะ
กลับมาที่โต๊ะ พอเขามาส่ง ปรากฎว่า ไม่ใช่ซะนี่ โนริโอะบอกว่า
ไม่อร่อยเลย.... ทำไงได้ตูไม่เข้าใจ ไม่รู้จักชื่อชาด้วย เฮ้อ...

  คืนนี้เราไปล้างรูป ล้างแบบด่วนจี๋..เจ้าของร้านก็ยินดีทำให้
1 ชั่วโมงก็กลับไปเอา รูปสวย...วิวสวย..โอเค
โนริโอะให้รูปผมมาโดยไม่คิดเงินเลย...ขอบใจเพื่อน

คืนนี้ยังไม่หายเหนื่อย......... 



กลับไปหน้า...รวมวัน

วันที่ 15 ซาโยนาระ อีกที