ต่อ
     แน่ใจหรือนี่คือหลวงพระบาง เมืองมรดกโลก

ผิดคาด...ผิดคาดจริง ๆ อะไรที่เคยได้ยิน ได้อ่านจากที่ไหน ๆ เรื่องหลวงพระบาง
มันนำมาบอกเล่าภาพที่ผมเจอวันนั้นไม่ได้ ไม่ได้เลยสักนิด เพราะว่า...
ตอนนี้หลวงพระบางมีแต่ฝุ่น จากดิน ไม่ใช่เพราะมีคนตกงานเยอะหรอก
แต่เป็นเพราะ

      The City Is Under Construction !!! 

  ทุกเส้นทาง ทุกขอบถนนมีกองดินจากการขุดเจาะ อยู่เกลื่อน 
สภาพเดียวกับถนนในกรุงเทพที่มีการก่อสร้าง ... เห็นแล้ว อุกอั่ง
บนถนนมีรถวิ่งสวนกันไปมา ทั้งจักรยา ทั้งมอเตอร์ไซด์ ทั้ง 3 ล้อ ฝุ่นก็เลยมากขึ้น

  พี่ 3 ล้อทิ้งเราไว้ที่ ตลาดแล้วชี้บอกให้เดินเข้าซอยที่กะลังก่อสร้างนู่น
เราเดินเข้าไปในซอยที่มีป้ยเขียนติดไว้ว่ามี เกสเฮ้าส์ เดิน ๆ เข้าไปสอบถามราคา
พบว่าราคา 6 เหรียญ... เราก็เลยถอยหลังกลับทันที 
คราวนี้เดินเข้าซอย ตรงข้ามตลาด   ( ซอยโรงพยาบาล) ซอยนี้ก็กะลังวางท่อระบายน้ำ
เดิน ๆ เข้าไปเจออีกที่ สอบถามราคาแล้ว 200 บาท

  เหลือห้องเดียว มี 2 เตียงห้องน้ำในตัว เตียงใหญ่และเล็ก
บ้านสะอาดมาก มีที่นั่งรับแขกสบาย มีที่ว่างให้เดินเล่นในบ้าน
มีน้ำชา และน้ำเย็นบริการฟรี เราก็เลยตอบตกลง ... โนริโอะพอใจมากที่มีชาบริการ

   มุกดาหวัน เกสเฮ้าส์

พี่เจ้าของใจดี คุยสนุก แฟนพี่เจ้าของก็เหมือนกัน
เราเก็บข้าวของแล้ว ก็นอนเล่น อาบน้ำอาบท่า พอเย็น ๆ เริ่มมืดก็
ออกมากินข้าว...... แต่

  โอ้...อนิจจา หลวงพระบางคืนนี้ย้อนหลังไป 5 ปีเพราะทั้งเมืองไฟดับ

ชั่งเป็นโอกาสดี อันหาได้ยากเหลือเกิน ดูสิ...มองไปทางไหนก็เจอแต่แสงเทียน
ตลาดปิดแล้ว....แล้วเราจะกินอะไรล่ะทีนี้ เราเดินผ่านหน้าโรงพยาบาล ไปทางด้าน
มินิวงเวียน เลี้ยวขวา.... เห็นมีร้านอาหารอยู่ บ้าง เป็นร้านอาหารที่โรแมนติกมาก
ทุกร้าน จุดเทียน .... ราคาก็ ค่อนข้างแพง เราเข้าไปดูเมนู แล้วก็ออก สำรวจต่อ

  ไม่มีอีกแล้วร้านอาหาร.....เราเดินกลับทางเดิม คราวนี้ เดินหาในซอยอื่น ๆ 
บางร้านก็ปิด เดินกลับไปกลับมาเริ่มหิว เลยตัดสินใจไปกินที่ร้านที่เคยเข้าไปดูเมนู
ผมสั่งข้าวผัดหมูอย่างเคย คิดว่าจะต่างจากที่วังเวียงไหม
โนริโอะกินเฝ๋อ นั่งรอ...รอ..และรอ 

   ผมสรุปความเอาเองตรงนี้เลยว่า ข้าวผัดในลาวทุกที่จะมีการ
ผัดกับน้ำมันหมู...เลี่ยนมากกกกก......ผมไม่อาจจะจัดการได้
โนริโอะก็ช่วยได้ไม่เท่าไหร่เพราะ กลัว OIL อย่างที่สุด 
ออกจากร้านแล้ว....ก็พาโนริโอะไปกินของหวาน ร้านใกล้ ๆ กัน
เด็กนักเรียนชาวลาวกะลังช่วยกันตัก ๆ 

    ของหวานอะไรบ้างผมไม่รู้นะ ดูมันแปลก ๆ เละ ๆ
ผมไม่ค่อยชอบอะไรที่เละ ๆ ก็เลยไม่ขอลองกิน มันเป็นรวมมิตร
ของลาว สูตรพิเศษ ได้เยอะมากราคา 2,000 กีบ เติมกระทิกันอย่างหนำใจ

 ผมนั่งดูเด้ก ๆ ชาวลาวทาสีต๊กตา ที่ร้านข้าง ๆ ในขณะที่โนริโอะกำลังซดของหวานอยู่
ทำไมเด็กเยอะขนาดนี้นะ...... จ่ายเงินแล้วทาสี และก้เอากลับบ้านได้
อยากไปนั่งดูใกล้ ๆ แต่มันเกินวัยของตัวเองแล้ว

   เราเดินกลับ เกสเฮ้าส์ แบบมืด ๆ นั่นล่ะ กลับไปไฟก็ดับ
ผมไม่มีอะไรจะทำ ก้เลยนอนซะเลย บอกโนริโอะว่าเหนื่อย ขอนอนก่อนนะ
4ทุ่มช่วยปลุกหน่อยแล้วกัน โนริโอะถือสมุดหนังสืออกไปนั่งเล่นที่ห้องรับแขก
ด้วยความเหนื่อล้า ผมหลับ......จนถึงเช้า
โดยที่โนริโอะไม่ได้รบกวนเลย... โนริโอะบอกว่าไฟไม่มาทั้งคืน

วันที่ 8 พราก