Όλοι οι άνθρωποι χρειάζεται κάποια στιγμή να υποκριθούν στην καθημερινή τους ζωή μιας και αυτή χαρακτηρίζεται από μια ψευτική διαδικασία. Αυτό που έλεγα πριν, ότι στο θέατρο είμαστε υποχρεωμένοι να αποδυθούμε τον πραγματικό μας εαυτό και να υποδυθούμε τον ρόλο μας είναι μια πολύ έντιμη πράξη ενός καλλιτέχνη απέναντι στον ρόλο του. Έτσι αν ένας άνθρωπος, για παράδειγμα έχει να αντιμετωπίσει έναν υψηλόβαθμο δημόσιο υπάλληλο, του οποίου πρέπει να κερδίσει την καλή εύνοια για να κάνει την δουλειά του, τότε συμπεριφέρεται ίσως με μια επίπλαστη υπέρμετρη ευγένεια ή υποδύεται κάποιες διαθέσεις ώστε να πετύχει τους σκοπούς του. Τα κατά συνθήκη δηλαδή ψεύδη τα χρησιμοποιεί καθένας, χωρίς να είναι κάτοχος της υποκριτικής τέχνης για να μπορέσει να υποκριθεί στην ζωή. Ωστόσο η υποκρισία διαφέρει από την υποκριτική τέχνη. Αλίμονο αν ένας ηθοποιός χρειάζεται να επιστρατεύει την υποκριτική του τέχνη για να αντεπεξέλθει στην καθημερινότητα.
Τι θα συμβουλεύατε ένα νέο ηθοποιό;
Χιλιάδες πράγματα. Δεν ξέρω βέβαια αν οι συμβουλές θ' ακουμπούσαν την ψυχή ενός νέου ανθρώπου που θέλει να ασχοληθεί με το θέατρο. Κάποτε τα κίνητρα που ωθούσαν έναν άνθρωπο να βγεί στο θέατρο ήταν εντελώς διαφορετικά από τα σημερινά. Έτσι τότε ο νέος ηθοποιός οδηγούνταν στην υποκριτική τέχνη από έναν ενστικτώδη δρόμο, σε κάτι που είναι αύλο και σιγά-σιγά το ανακάλυπτε. Σήμερα ένας άνθρωπος οδηγείται στο χώρο αυτό, του showbiz - όπως κάποια περιοδικά τον προβάλλουν ή προσπαθούν να θέσουν νέες ορολογίες στο χώρο αυτό- από το φώς της δημοσιότητας, την γρήγορη κοινωνική αναγνώριση ή την ταχεία οικονομική ανάταση. Όλα αυτά έχουν κάνει την δουλειά μας να φαντάζει πολύ εύκολη και προσιτή ενώ δεν είναι έτσι. Αντίθετα, για κάποιον που θέλει να γίνει ηθοποιός μεγάλη σημασία έχει ν' αντιληφθεί τι σημαίνει ''ηθο-ποιω'', δηλαδή παράγω ήθος, δίνω ήθος σ' ένα ανυπόστατο πλάσμα όπως είναι ο ρόλος και τον μετατρέπω σε έναν επί σκηνής αναγνωρίσιμο και όχι αλλοπρόσαλλο όν. Αν, λοιπόν, καταφύγουμε σε οδούς δύσβατους ή αν θεωρήσουμε ότι το θέατρο χρειάζεται κόκκινο καπνό ή laser τότε έχει χαθεί ο λόγος ύπαρξής του.
Ο ΤΑΣΟΣ ΧΑΛΚΙΑΣ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΕΡΓΟ
Δεν είναι λίγοι εκείνοι που αποδοκιμάζουν την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει ο σύγχρονος ελληνικός κινηματογράφος. Ποιά είναι η γνώμη σας γι' αυτό;
Δεν ξέρω ποιοί είναι εκείνοι που αποδοκιμάζουν τον σύγχρονο ελληνικό κινηματογράφο ούτε ποιον ακριβώς εννοούν σύγχρονο κινηματογράφο. Εννοούν για παράδειγμα την ''θηλυκή εταιρία'' του Περάκη, το ''safe sex'' των Ρέππα και Παπαθανασίου ή κάποιες ταινίες του Παναγιωτόπουλου; Δεν είμαι ο ειδικότερος να μιλήσω για τον κινηματογράφο αν κι έχω συμμετάσχει σε κάποιες ταινίες. Πιθανόν ο σύγχρονος κινηματογράφος να μην απηχεί την πραγματικότητα αλλά νομίζω ότι στην γενικότητά του δεν έχει κάτι να του ψέξει κανεις. Προσπαθεί, ψάχνει την θεματολογία του, την καλλιτεχνική του έκφραση ενώ οι σύγχρονοι Έλληνες σκηνοθέτες δεν κινούν την κάμερα του κινηματογράφου όπως έκανε κάποτε ο Σακελλάριος ή ο Δαλιανίδης. Επίσης η θεματολογία των ταινιών του σύγχρονου κινηματογράφου δεν είναι τόσο ακραία κοινωνική με την έννοια ότι έχουμε τον έρωτα μια γειτονιάς και τον κάνουμε θέμα ταινίας ή musical, αλλά αναζητεί σύγχρονα θέματα και σενάρια που αγγίζουν μια πιο σύγχρονη και ενδιαφέρουσα κατάσταση. Εγώ δεν βλέπω κανένα τέλμα στον ελληνικό κινηματογράφο παρά μια πρόσπάθεια να υπάρξει πολύπλευρα και πλουραλιστικά. Βέβαια, αν το επίσημο κέντρο κινηματογράφου χρηματοδοτεί εντελώς συγκεκριμένες περιπτώσεις, επειδή επιδιώκει ίσως να κατευθύνει τον ελληνικό κινηματογράφο, αυτά είναι προσπάθειες που αγγίζουν πολιτικές αποφάσεις και διαδικασίες και ξεπερνούν τα όρια της τέχνης
Έχετε συμμετάσχει σε κωμωδίες του Αριστοφάνη, όπως οι '' Ιππείς'' ή η ''Λυσιστράτη''. Τι σας γοητεύει από τον μεγάλο αυτό κωμωδιογράφο;
Η επικοινωνία μου με το αρχαίο δράμα χρονολογείται από το 1970. Εκείνη την εποχή οι σκηνοθέτες της δραματικής σχολής του Εθνικού Θεάτρου -κατά τους θερινούς μήνες- χρησιμοποιούσαν από το δυναμικό της σχολής σπουδαστές για να συμπληρώσουν τους χορούς του αρχαίου δράματος. Η επαφή μου με την κωμωδία του ''Αριστοφάνη'' και με τα αρχαία κείμενα με βοήθησε να καταλάβω ότι είναι λάθος να χρησιμοποείται η ''Αντιγόνη'' προκειμένου να γίνεται συντακτική ανάλυση από τους φιλολόγους. Κι' αυτό διότι από τα ''γεννοφάσκια'' μας, από τα σχολικά μας χρόνια έχουμ ετους αρχαίους τραγωδούς μπροστά μας να μας δείχνουν τι έιναι πραγματικά θέατρο, ποιοί έγραψαν θεατρικά έργα αλλά και σε ποιούς οφείλεται η ύπαρξη του θεάτρου. Εμείς, λοιπόν, είμαστε υποχρεωμένοι να ''ερωτευτούμε'' τον ''Αισχύλο'' τον ''Ευριπίδη'' ή τον ''Αριστοφάνη''. Εκείνο, όμως, που δεν θα δεχόταν κανείς -ακόμη και σήμερα- είναι η βωμολοχία του''Αριστοφάνη'', ο εξωστρεφής τρόπος με τον οποίο αντιμετώπιζε την σάτιρα. Ο ''Αριστοφάνης'' είναι κατ' εξοχήν σατιρικός ποιητής, κι αν μείνει κανείς μονοδιάστατα στον τρόπο με τον οποίο εκφράζεται, χωρίς να εμβαθύνει σ' αυτά που θέλει να πεί, δεν θα καταλάβει το πνεύμα του ''Αριστοφάνη'' αλλά και των αρχαίων γενικότερα. Άλλωστε σημαντικοί Νεοέλληνες μεταφραστές, όπως ο Γ.Χειμωνάς ή ο Κάρολος Κουν με σύγχρονες ποιητικές και θεατρικές μεταφράσεις τους αναβίωσαν το αρχαίο θέατρο. Τέλος, πιστεύω ότι ο ηθοποιός που μπορεί να καταπιαστεί με το είδος του αρχαίου δράματος και να αντεπεξέλθει σ' αυτό έχει κατακτήσει μεγάλους δρόμους της υποκριτικής τέχνης.
