Όχι τώρα πια, διότι πρόσφατα συμμετείχα στην ταινία των ''Ρέππα'' και ''Παπαθανασίου'' ''το κλάμα βγήκε από τον παράδεισο''. Η ταινία αυτή εμπεριείχε όλες τις ταινίες του παλιού κινηματογράφου με την καλή σατιρική διάθεση και διάσταση που οι συγγραφείς και οι σκηνοθέτες της θέλησαν να της προσδώσουν. Άλλωστε, νομίζω πως εκείνο που κάνει κάτι να θεωρείται ως μη ποιοτικό, είναι η υπερβολή στην κατάδειξη του γεγονότος. Ό,τι δηλαδή, ξεπερνάει κάποια όρια γίνεται λαικίστικο, ξεπερνάει την λαική αντίληψη και στην προσπάθειά του να γίνει κατανοητό -ας μου επιτραπεί η έκφραση- ακόμη κι από τα βατράχια, οδηγείται προς τον λαικισμό κι άρα χάνει την ποιότητά του. Με τα συγκεκριμένα όρια που καθορίζω η παραπάνω ταινία είναι ποιοτική, μέσω δηλαδή της σάτιρας καταδεικνύει ότι η εποχή εκέινε υπερέβαλλε. Γι' αυτό η ταινία τελειώνει εκπέμποντας το μήνυμα ότι, όλοι στο έργο αυτό έχουμε ξαναπαίξει -όλοι περάσαμε κάποτε από εκείνες τις διαδικασίες- ας πάμε λοιπόν παραπέρα. Διότι αν πούμε ότι μείναμε σ' εκείνη την εποχή, τότε καταργούμε μια σειρά απο γενιές ανθρώπων-καλλιτεχνών που καταθέτουν έργο, ανεξάρτητα αν είναι καλύτερο ή χειρότερο εκείνης της εποχής.
Από το χώρο του θεάτρου : ΘΑΝΑΣΗΣ ΒΕΓΓΟΣ
Ο Θανάσης Βέγγος είναι από τους τελευταίους υπέρμαχους μιας εποχής που πραγματικά έγραψε ιστορία και ο οποίος μπορεί να μας επιστρέφει σε μια εποχή διαφορετική. Έχει την γενναιοδωρία να δίνει το δικαίωμα στους νεώτερους ανθρώπους να υπάρχουν (στο θεατρικό προσκήνιο) και να ξεπερνούν τους παλαιότερους. Κάτι βέβαια που αποτελεί μια μεγαλοψυχία σπάνια για τους κωμικούς της εποχής του, που τον έχει κάνει να υπάρχει ακόμη στο χώρο και να είναι περιζήτητος. Χαίρομαι γιατί κατόρθωσε να έρθει σε επαφή με τον Αριστοφάνη, ένας κωμικός με γνήσια λαική ρίζα και έρισμα. Ο Θανάσης Βέγγος μπόρεσε να επικοινωνήσει με κείμενα διαφορετικά που ανέδειξαν την πνευματικότητά του και τον έφεραν πολύ πιο κοντά στον κόσμο ο οποίος τον έχει αγαπήσει τόσο μέσα από το θέατρο όσο και από τις ταινίες του. Με τον Θανάση έχουμε συνεργαστεί με πολύ καλή εμπειρία κι εύχομαι να υπάρξει και μελλοντική συνεργασία. Είναι σπουδαίος και του εύχομαι να είναι πάντα καλά μιας και το ελληνικό θέατρο τον έχει ανάγκη.
Από τον χώρο της μουσικής: ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ
Ο Μ.Θεοδωράκης μαζί με τον Χατζηδάκη τον Ξαρχάκο ή τον Σαββόπουλο κατέγραψαν την μουσική παιδεία της Έλλάδας. Νομίζω ότι ο Θεοδωράκης είναι εθνικός μουσικός με την έννοια ότι υπήρξε τουλάχιστον μια τριαντακονταετία όπου τραγουδήθηκε σε εθνικό επίπεδο. Τα τραγούδια του, λοιπόν και η μουσική του συνόδευσαν τους αγώνες των Ελλήνων μέσα από τους οποίους υπάρχει σήμερα ένα ελεύθερο και δημοκρατικό ελληνικό κράτος. Νομίζω ότι ο Μ.Θεοδωράκης αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα μουσικά κεφάλαια στο ελληνικό καλλιτεχνικό στερέωμα και ευτυχώς για εμάς που υπάρχει ακόμη.
Από τον χώρο της πολιτικής : ΚΩΝ/ΝΟΣ ΣΗΜΙΤΗΣ
Είναι εύκολο για όλους τους υπόλοιπους που δεν κατέχουν την θέση αυτή να κάνουνε μια επουσιώδη ή μη κριτική, με ή χωρίς επιχειρήματα απέναντι στον πρωθυπουργό όχι μόνο της Ελλάδας αλλά και κάθε χώρας. Ο πρωθυπουργικός θώκος έχει άπειρες ευθύνες και απαιτεί εκπληκτικά προσόντα για να μπορεί να έιναι κατ' ουσίαν σωστός Παρόλα αυτά η εξουσία κρύβει ένα και μόνο φόβο, αυτόν για τον οποίο η τωρινή αντιπολίτευση κατηγορεί την κυβέρνηση. Οι εξουσιαστές, δηλαδή, πρέπει να προσέχουν ιδιαίτερα να μην απομακρύνονται από τον λαό κάτι που αποτελεί την γάγγραινα της εξουσίας. Άλλωστε αυτό ήταν και το στίγμα που οι ''Ιππείς'' του ''Αριστοφάνη'' δίνουν τονίζοντας την αρνητική πλευρά της εκάστοτε εξουσίας. Η απομάκρυνση, λοιπόν, από τα προβλήματα του κόσμου, για τον οποίο έχει εκλεγεί ένας πολιτικός -μιας και οφείλει να είναι υπηρέτης του λαού- αποτελεί μ' αυτήν την έννοια μομφή που στρέφεται αφ' ενός προς το πρόσωπο του Κ.Σημίτη ως επικεφαλής του κυβερνώντος κόμματος κι αφ' ετέρου προς την όποιαδήποτε μορφή εξουσίας.
MAGAZINE