"Ο ιστός της αράχνης" Σύμφωνα με τη δημοσιογράφο Βικτωρία Νταγκουνάκη, η  οποία έχει ασχοληθεί σε βάθος με το θέμα των αιρέσεων και των παραθρησκευτικών οργανώσεων, η στρατηγική που χρησιμοποιούν οι εν λόγω οργανώσεις προκειμένου να προσηλυτίσουν όσο περισσότερα υποψήφια θύματα  γίνεται, έχει ως εξής : Καταρχάς, υποδέχονται το νέο μέλος, το οποίο κατά κύριο λόγο βρίσκεται σε κάκιστη ψυχολογική κατάσταση, με τον λεγόμενο "βομβαρδισμό αγάπης".  Μια      "μελετημένη" ψυχολογική μέθοδο μέσω της οποίας τα νέα μέλη νιώθουν ότι επανέκτησαν τη χαμένη τους αυτοπεποίθηση μιας και αποτελούν συνεχές  αντικείμενο θαυμασμού και επιδοκιμασίας. Έτσι, εισέρχονται πάραυτα στην οργάνωση, αφού θεωρούν ότι εκεί βρήκαν ό,τι έλειπε από τη ζωή τους μέχρι τώρα. Αρχίζουν, λοιπόν σταδιακά να αποκόπτονται από τους γονείς τους, την ερωτική/ό τους σύντροφο ή τους φίλους τους. Όταν ενταχθούν πλήρως στη σέκτα σε σημείο που να εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από αυτήν, τότε οι αρχηγοί της οργάνωσης εφαρμόζουν την τακτική του "σκοτσέζικου ντους" : Αμφισβητούν συστηματικά ό,τι κι αν κάνει το μέλο της καταστροφικής λατρείας. Το δεύτερο αποδίδει τιε αιτίες της "ανικανότητάς"¨του στον εαυτό του, διότι δεν μπορεί να αντιληφθεί την αιφνίδια, σκόπιμη αλλαγή της θετικής στάσης που  μέχρι πρότινος τηρούσε η ομάδα απέναντί του (μιας στάσης που διαρκούσε μήνες). Στη φάση αυτή, το θύμα της οργάνωσης επιδίδεται σε έναν ατέρμονο μαραθώνιο, προκειμένου να επανακτήσει την υψηλή του θέση στην οργάνωση. Η προσπάθεια αυτή συνοδεύεται κατά κανόνα από μείωση των ωρών του ύπνου ή διατροφής. Επί παραδείγματι, μια οργάνωση με ιδιαίτερα αρνητική δράση στην Ελλάδα (Σαϊεντολογία) επιβάλλει στους οπαδούς της να κάνουν πολύωρες σάουνες (για την αποκάθαρση του σώματος, σύμφωνα με τους θιασώτες της), οι οποίες συνοδεύονται από λήψη βιταμίνων σε ποσότητες που δεν εγκρίνουν ούτε η εταρία που τις παράγει ούτε ο ιατρικός σύλλογος.
		Η αλλαγή των διατροφικών συνηθειών, η μεταβολή των ωρών του ύπνου, σε συνδυασμό ,ε τη συστηματική αμφισβήτηση που ασκείται στο, εκ των προτέρων, ευάλωτο θύμα της σέκτας έχουν ως αποτέλεσμα την κατάρρευση του νευρικού του συστήματος και την καταστρατήγηση της κριτικής του ικανότητας. Έτσι, καθίσταται μαριονέτα, άγραφο χαρτί που βρίσκεται πλέον στη διάθεση των αρχηγών της αίρεσης, όπως χαρακτηριστικά σημειώνει η κ. Νταγκουνάκη.
			Τα θύματα των αιρέσεων σπανιότατα επανέρχονται στην πρότερη ζωή τους. Αποκόπτονται άπό τον συγγενικό ή φιλικό τους περίγυρο, τελούν υπό το καθεστώς σύγχυσης, καθώς αδυνατούν να αντιληφθούν την πραγματικότητα, ενώ αποκλειστική πηγή ενημέρωσής τους αποτελεί ο αρχηγός της οργάνωσης. Ωστόσο, έχει αναγνωρισθεί διεθνώς ότι το θύμα της σέκτας εντός μιας πενταετίας (υπό συγκεκριμένες, πάντα προϋποθέσεις) μπορεί να επανέλθει στη φυσιολογική του ζωή -κάτι που είναι ανέφικτο μετά το πέρας του χρονικού αυτού διαστήματος. Όμως, η "απόδραση" από τέτοιες οργανώσεις είναι μάλλον εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση, ιδιαίτερα αν σκεφτεί κανείς ότι πολλές από αυτές επινοούν δικό τους λεξιλόγιο, όπου λέξεις όπως αγάπη ή ηθική αποκτούν εντελώς διαφορετική σημασία και επομένως κάθε προσπάθεια συνεννόησης με τους εκτός της σέκτας ανθρώπους πέφτει στο κενό.
				VERSUS MAGAZINE