by Wisan   

ท้องทะเล เห่ระรื่น คลื่นซัดสาด
ณ ริมหาด ทรายขาว พราวแสดแสง
ดวงอาทิตย์ ขับประสาน ความร้อนแรง
ดั่งแสดง ปฐมบท แห่งตำนาน

การเดินทาง นั้นเริ่มต้น จากที่นี่
สู่วจี ที่คนรัก เคยขับขาน
"ฉันอยู่นี่ อยู่ตรงนี้ เหมือนเมื่อวาน
รอเธอผ่าน มาพบกัน ฉันสัญญา"

นั่นคือเสียง จากสายลม ถึงหญิงสาว
นั่นคือข่าว จากคนรัก ที่เธอหา
ซึ่งบัดนี้ เขามีเหตุ ไม่อาจมา
ดวงชีวา ของเธอนั้น แทบวายปราณ

เสียงรินอ วานบอก เหล่าดอกไม้
จงลอยไป ในทุกที่ ทุกสถาน
หากพานพบ สิ่งบอก ในเหตุการณ์
มิช้านาน ฉันจะไป ไม่รอรี

มหัศจรรย์ ในรัก ประจักษ์แจ้ง
เริ่มสำแดง มนตรา ณ บัดนี้
กลีบดอกไม้ แปรเปลี่ยน ในทันที
เป็นขนนกสี ขาวผ่อง ล่องลอยไป

อีกด้านหนึ่ง ของมิติ ที่บิดผัน
นั่นใครกัน ดั้นด้นมา น่าสงสัย
นั่นสควอล หมดเรี่ยวแรง กำลังใจ
เดินวนไป ในแดนดิน แห่งความตาย

ที่นี่หรือ คือที่ใหน ใครวานบอก
อยากจะออก ไปให้พ้น ดังใจหมาย
เดินจนสิ้น หนทาง เชื่อมแดนทราย
ทรุดทั้งกาย พลางคิดถึง คำรำพัน

วอนสายลม ฝากสายฝน เป็นพยาน
ตราบชั่วกาล จะยึดมั่น ไม่แปรผัน
หากข้าพ้น จากนรก ขุมโลกันย์
มุ่งไปพลัน เพื่อพบเธอ ที่เฝ้าทน

ณ ท้องทุ่ง พันธะ แห่งสัญญา
เธอค้นหา ทั่วทุกที่ ไม่เห็นหน
สังเกตุแหวน ของคนรัก ที่คอตน
กำแน่นจน ความปราถนา เริ่มส่งไป

ฝั่งสควอล แหวนมอง ท้องฟ้ากว้าง
ความเวิ้งว้าง นั้นยังมี สีสดใส
ขนปักษี ขาวปลอด ลอดลงใน
ลึกสุดใจ ปราถนา เพียงพบเธอ

มโนมัย มโนภาพ มโนจิต
เริ่มครุ่นคิด ดวงหน้า ไม่พลั้งเผลอ
หากแต่ว่า ทำไมกัน ดวงหน้าเธอ
เหมือนละเมอ ล่องลอยไป ในภวัง

ยิ่งคิด ยิ่งจืดจาง ยิ่งห่างหาย
ภาพเธอสลาย มลายสิ้น ซึ่งความหวัง
ภาพสุดท้าย ภาพของเธอ วายชีวัน
ชีวิตฉัน ก็คงสิ้น ดั่งภาพเธอ

ม่านเมฆหมอก ปกคลุม ทั่วแผ่นฟ้า
ดวงดารา อับแสง ไม่อาจเสนอ
ทางมืดมิด คงไร้ซึ่ง วันพบเจอ
เป็นคำเพ้อ สุดท้าย ก่อนจากกัน

แม้ไร้แสง ไร้ทาง ไร้เข็มทิศ
แต่ดวงจิต ของรินอ นั้นมาดมั่น
ปีกแห่งรัก นำทาง มาพบกัน
หากเธอฝัน ฉันจะปลุก สู่ความจริง

ด้วยพลัง อัศจรรย์ ของรักแท้
จิตอ่อนแอ กลับเข้มแข็ง ทวียิ่ง
สควอลฟื้น คืนสู่ ความเป็นจริง
ต่อหน้าหญิง คนรัก ในดวงใจ

ม่านมิติ สีดำ มิอาจต้าน
สองดวงมาลย์ สอดประสาน ความสดใส
ความหม่นหมอง มืดมัว จางหายไป
เหลือทิ้งไว้ คือทุ่งหญ้า ดอกไม้บาน

ปีกแห่งรัก ชักพา มาพานพบ
ใจบรรจบ หวนคืนวัน อันแสนหวาน
ต่อแต่นี้ จะมีเธอ ทุกวันวาร
ตราบชั่วกาล ลือรักมั่น นิรันดร.