"น่าสมเพช! นักเรียนหญิงกระโดดตึกตายเพียงเพราะสอบไม่ผ่าน มันไม่มีทางอื่นที่ดีกว่านั้นแล้วหรือ ถ้าเป็นฉัน ฉันจะไม่มีวันทำอย่างนั้นเด็ดขาด" ฉันคิดหลังจากที่อ่านข้อความพาดหัวข่าวบนหนังสือพิมพ์ฉบับหนึ่งจบ

"แบม! จะไปกันหรือยัง เดี๋ยวลูกก็ไปเรียนกวดวิชาสายหรอก" แม่ยื่นหน้าออกมาจากหน้าต่างรถจากัวร์สีดำเงางาม

"ไปเดี๋ยวนี้แล้วค่ะ แม่" ฉันตอบกลับ แล้วก็รีบวิ่งออกจากบ้านไปขึ้นรถ

"แบม อีกไม่กี่เดือน ลูกก็จะขึ้นม.4แล้วนะ ต้องรีบไปเรียนกวดวิชาให้มากๆ ไม่อย่างนั้น ลูกก็จะสอบได้แย่ลง จะไปสอบเข้าโรงเรียนดีๆเก่งๆก็ไม่ได้ เข้าใจมั้ยคะ" แม่พูดกับฉัน ในรถจากัวร์ที่กำลังวิ่งอยู่บนทางด่วน

"ค่ะ แม่" ฉันรับคำ แต่ฉันก็เบื่อเหลือเกินที่ต้องเรียนทั้งวัน พอไปเรียนกวดวิชาที่นี่เสร็จ ก็ต้องไปเรียนกวดวิชาอีกที่ ไม่ว่าที่ไหนที่ว่าสอนดี แม่ของฉันก็ต้องไปสมัครให้ฉันเรียนทุกที่ไป แต่ทำได้ไง แม่คือแม่ แม่คงทำเพราะต้องการให้ฉันเรียนดีๆ ฉันเข้าใจ

หลังจากที่เรียนกวดวิชาอย่างหนักทั้งวัน ฉันก็คลายเครียดด้วยการเปิดอินเตอร์เนตเล่นในห้องนอนที่แสนจะเย็นฉ่ำของฉัน

"วันนี้ไม่มีรายงานต้องทำ งั้นเล่น CHAT ละกัน"

"สวัสดีค่ะ ชื่อแบมค่ะ อยากมีเพื่อนคุยด้วยค่ะ" ฉันพิมพ์ข้อความลงไป โดยใช้ชื่อเล่นของฉันจริงๆ คงไม่เป็นไรหรอก ฝ่ายโน้นคงไม่รู้หรอกว่าเป็นแบมไหนในประเทศไทย

"สวัสดีครับ ขอเป็นเพื่อนแบมด้วยได้ไหมครับ" มีข้อความพิมพ์มาจากคนที่ใช้ชื่อ D.Boy จะทำอย่างไรดีล่ะ ฝ่ายโน้นเป็นผู้ชายด้วย ฉันลังเลเพราะไม่เคยมีเพื่อนผู้ชายมาก่อน

"ก็ได้ค่ะ" ฉันตัดสินใจที่จะพิมพ์ข้อความนี้ลงไป คงไม่เป็นอะไรหรอกน่า

"แบมอายุเท่าไหร่ครับ"

"15 ปีค่ะ แล้ว D.Boy ล่ะ" จะดีไหมนะ ถ้าบอกอายุจริงให้เค้ารู้ อืม…ช่างมันเถอะ

"17 ครับ แบมเรียนเก่งไหมครับ"

"ก็แล้วแต่คนจะคิดน่ะค่ะ แต่แม่บอกว่ายังไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แล้ว D.Boy ล่ะคะ เรียนเก่งไหม"

"ก็ประมาณ 3.7-3.8 ล่ะครับ"

"พอๆกับแบมเลย" ฉันพิมพ์ข้อความลงไป ทั้งๆที่ความจริงมากกว่านั้นนิดหน่อย

"ก๊อก.. ก๊อก แบม กำลังทำอะไรอยู่น่ะ แม่เข้าไปนะ" ตายแล้ว! ถ้าแม่เห็นว่าฉันเล่น CHAT ล่ะก็ แย่แน่ ฉันจึงรีบเปลี่ยนหน้าจอเป็นเว็บอื่น

"แบมกำลังหาข้อมูลรายงานในอินเตอร์เน็ตเหรอ ดีแล้วลูก สมัยนี้โลกเค้าไปถึงไหนๆ ลูกก็พยายามตามโลกให้ทันนะลูก ดีกว่าเสียเวลาเล่น CHAT บ้าบอไร้สาระคุยกับคนแปลกหน้า อันตรายจะตายไป"

"ค่ะ แม่" ฉันรับคำ แต่ฉันได้แต่เถียงแม่ในใจว่าเป็นการหาเพื่อนใหม่เท่านั้นไม่ได้ถูกล่อลวงไปไหนซักหน่อย

ฉันก็รีบเปลี่ยนหน้าจอเดิมทันที หลังจากที่แม่ออกจากห้องนอนฉันไปไม่นาน

"เรียนเก่งจังเลย แล้วไม่เครียดบ้างเลยหรอครับ" ข้อความที่ปรากฏขึ้นจาก D.Boy ตอนที่ฉันเปลี่ยนหน้าจอ

"ก็เครียดนิดหน่อย แล้ว D.Boy ไม่เครียดบ้างเลยหรอ เรียนก็เก่ง ทั้งที่เรียนยาก" ฉันพิมพ์ข้อความกลับไป

"ไม่ค่อยเครียดมากหรอกครับ โชคดีที่ไม่ได้เรียนกวดวิชาที่ไหนมากมาย อาศัยแค่ในห้องเรียน ถ้าไม่เข้าใจก็ถามครูเท่านั้นแหละครับ หรือไม่ก็อ่านจากหนังสือ หรือเปิดอินเตอร์เน็ตดูข้อมูล"

"ดีจังเลย แบมนะต้องเรียนตามสถานที่กวดวิชาแต่ละที่ตลอดทั้งวัน เบื่อจะตาย" ฉันระบายความรู้สึกลงไป

"แย่จังเลยนะครับ วันนี้ขอไปก่อนนะครับ เผอิญมีธุระ"

"สวัสดีค่ะ" ฉันพิมพ์ข้อความสุดท้ายลงไป แล้วปิดคอมพิวเตอร์ทันที ดีจังเลยน้า วันนี้ฉันมีเพื่อนใหม่ที่เรียนเก่งซะด้วย

เช้าวันจันทร์อันสดใสของทุกคน แต่วันนี้เป็นวันจันทร์ที่สดใสของฉันด้วยหรือเปล่าก็ไม่รู้ เพราะวันนี้คุณครูจะประกาศผลสอบให้ทุกคนในชั้น

"แบม ฉันคิดว่าคราวนี้เธอคงทำได้ดีเหมือนทุกทีใช่มั้ยล่ะ" มีน เพื่อนของฉันพูดกับฉันในห้องเรียนที่ยังไม่มีคุณครูเข้ามา ท่ามกลางเสียงคุยของเพื่อนคนอื่นๆ

"คงไม่หรอกมั้ง" ฉันถ่อมตัว แต่ในใจฉันคิดว่าถ้าเป็นอย่างนั้นได้ก็ดีน่ะสิ แม่ฉันจะได้ไม่ต้องว่าฉันแล้วให้ไปเรียนพิเศษเพิ่ม

"คุณครูมาแล้ว!" เพื่อนคนหนึ่งในห้องตะโกนบอก เพื่อให้ทุกคนในห้องไปนั่งที่ให้เรียบร้อย

"สวัสดีค่ะนักเรียน ทุกคนรู้อยู่แล้วใช่ไหมว่าวันนี้เป็นวันประกาศผลสอบเดี๋ยวคุณครูจะเรียกชื่อแล้วให้เข้าแถวมารับสมุดพกนะคะ"

"ฉันว่าคราวนี้ฉันต้องแย่ลงแน่ๆ" มีนพูดกับฉัน

"คงไม่หรอกมั้ง" ฉันปลอบใจมีน

"กัลยาณี!" คุณครูเรียกชื่อฉันแล้ว ฉันรีบไปรับสมุดพกมานั่งที่โต๊ะตัวเอง

"ตึกตัก ตึกตัก" หัวใจฉันเต้นแรงด้วยความตื่นเต้น แล้วฉันก็เปิดสมุดพกอย่างแผ่วเบา และ

ผ่านหน้าต่างๆที่เขียนเกรดฉันไว้ในปีก่อนๆประมาณ 3.9 ในที่สุดก็ถึงหน้าของเทอมนี้ ฉันค่อยๆไล่สายตาลงไปดูที่เกรดเฉลี่ยที่อยู่ข้างล่างของหน้ากระดาษ

3.66 อะไรกัน! ทำไมฉันถึงได้คะแนนแค่นี้ล่ะ ทั้งที่ก่อนสอบฉันตั้งใจอ่านหนังสือเต็มที่ ทำไมผลถึงออกมาแบบนี้ ถ้าแม่รู้ฉันคงต้องถูกทำโทษแน่ๆ

"แบม แบมได้เกรดเท่าไหร่ เราได้ 3.54 ดีขึ้นมาตั้งเยอะ" มีนพูดกับฉันอย่างดีใจที่ได้คะแนนดี

ฉันไม่รู้จะพูดอะไรดี ขืนพูดมีหวังนร.ดีเด่นอย่างฉันคงต้องร้องไห้ออกมาแน่ๆ ไม่มีทางซะล่ะ ฉันเลยยื่นสมุดพกให้เธอดู โดยที่ไม่ได้พูดอะไรแม้แต่คำเดียว

"ตายจริง คะแนนเธอตกลงมาเยอะจัง" มีนพูดออกมาอย่างตกใจโดยที่ไม่ทันเห็นสีหน้าของฉัน ยิ่งฉันได้ยินที่เธอพูด ยิ่งทำให้ฉันอยากร้องไห้ออกมา

"ฉันขอโทษแบม ฉันไม่ได้ตั้งใจจะพูดแบบนั้น ไม่เป็นไรหรอกน่า คราวหน้าแบมก็ทำให้ดีขึ้นเยอะๆเลย" มีนคงเห็นสีหน้าฉันเลยพูดปลอบใจ

"เอาอย่างนี้ งั้นเรามาอ่านหนังสือด้วยกันตลอดเลยมั้ยล่ะ แบมจะได้ทำได้ดีขึ้นกว่าคราวนี้ ตกลงนะ" มีนพูดกับฉัน เธอช่างเป็นเพื่อนที่แสนดีเสียจริง ฉันไม่เคยมีเพื่อนอย่างมีนเลย ที่แล้วมาพอฉันคะแนนตก เพื่อนก็ต่างหนีหน้า ฉันก็ต้องอ่านหนังสือคนเดียว พอฉันได้คะแนนดีขึ้นมา เพื่อนพวกนั้นก็มาหาฉันใหม่ แต่จะทำอย่างไรได้ พอฉันจะไปหาเพื่อนใหม่บ้าง ก็ไม่ค่อยมีคนคบกับฉันเท่าไหร่ พวกนั้นว่าฉันเป็นคนไม่มีมนุษยสัมพันธ์ ชอบเก็บตัวเงียบ แต่จะให้ทำอย่างไร แม่ก็บอกว่าถ้าฉันคบเพื่อน จะทำให้ฉันเสียเวลาอ่านหนังสือ หารเรียนก็จะแย่ บางคนเพื่อนบางคนที่เรียนไม่เก่ง ก็จะมาเป็นตัวถ่วงฉันด้วยซ้ำ แม่บอกฉันอย่างนี้ตั้งแต่ฉันเด็กๆ ฉันก็เลยไม่ค่อยมีเพื่อนเท่าไหร่ นอกจากพวกเขาจะมาขอคบฉันเอง

ระหว่างทางกลับบ้าน ฉันเอาแต่ครุ่นคิดคำพูดที่ฉันจะพูดกับแม่เรื่องผลสอบ จนกระทั่งถึงบ้าน ฉันยังคิดไม่ได้เลย ฉันหวาดกลัวเหลือเกิน กลัวเวลาที่จะเปิดประตูไป แล้วเจอแม่ถามเรื่องผลสอบ

"แอ๊ด" เสียงฉันแง้มประตูเข้าบ้านตัวเอง แต่แล้วฉันก็ค่อยโล่งใจหน่อย ฉันไม่เจอใครเลยนอกจากคนรับใช้ จริงสินะ ฉันลืมไป ทุกๆวันฉันก็เจอสภาพนี้นี่นา ฉันน่าจะรู้ดีว่านอกจากวันอาทิตย์แล้ว แม่จะกลับจากที่ทำงานดึกๆ ฉันมักจะนอนก่อนที่แม่จะกลับมาเกือบทุกๆวัน ก็ดีเหมือนกัน พอแม่มาฉันค่อยพูดเรื่องผลสอบกับแม่ทีหลัง ตอนนี้ฉันอยากคุยกับ D.Boy ปรึกษาเรื่องผลสอบซักหน่อย

ฉันเปิดอินเตอร์เน็ตเข้าไป มองหาคนที่ใช้ชื่อว่า D.Boy ในที่สุดฉันก็เจอ

"สวัสดีค่ะ D.Boy จำแบมได้ไหมคะ" ฉันพิมพ์ข้อความนี้ลงไป เพราะไม่แน่ใจว่าเขาจะจำฉันได้รึเปล่า ทั้งๆที่ฉันเพิ่งคุยกับเขาเมื่อวานนี้

"สวัสดีครับ ทำไมจะจำไม่ได้ล่ะครับ" ฉันโล่งใจกับข้อความที่เขาตอบกลับมา

"คือว่า วันนี้แบมพึ่งได้รับผลสอบ เกรดออกมาได้แย่มากเลยล่ะค่ะ ไม่รู้จะบอกแม่ยังไงดี ถ้าเป็น D.Boy จะทำยังไงคะ"

"ก็คงต้องบอกไปตามตรงล่ะครับ คิดว่าแม่คงไม่ว่าอะไรมากหรอกครับ แบมก็บอกไปซิครับว่าคราวหน้าจะทำให้ได้ดี"

"หวังว่าแม่จะไม่ว่าอะไรมากเหมือนที่ D.Boy บอกล่ะนะคะ"

"แอ้ด" เสียงประตู! ฉันหันกลับไปมองทันที แม่!

"แบมกำลังทำอะไรอยู่น่ะ เล่น CHAT เหรอ แม่บอกแล้วใช่ไหม ว่าอย่าเล่น เรื่องนี้ไว้ก่อน วันนี้ลูกได้รับผลสอบใช่มั้ย เอามาให้แม่ดูหน่อยซิ"

ฉันไม่รู้จะทำอย่างไรดี แต่ก็จำเป็นที่จะต้องยื่นสมุดพกให้แม่ ไม่อย่างนั้น แม่คงโกรธมากแน่ๆที่ขัดคำสั่ง แต่ฉันว่าให้หรือไม่ให้ผลก็เหมือนกัน

"อะไรกัน! ได้แค่ 3.66 ทำไมถึงแย่แบบนี้ ทั้งๆที่แม่เสียเงินส่งแบมเรียนกวดวิชาตั้งหลายที่ หรือว่าแบมหนีเรียน!"

"ไม่ใช่ค่ะ คือ แบมว่า แบมคงอ่านหนังสือเตรียมตัวไม่พอ"

"แม่ไม่เชื่อหรอก ก็เห็นลูกอ่านหนังสือทั้งวันทั้งคืน อ๋อ! หรือว่าเล่น CHAT ตอนที่แม่ไม่อยู่แทนการอ่านหนังสือ"

"ไม่ใช่ค่ะ ก็แบมบอกแล้วไงคะว่าแบมคงอ่านหนังสือเตรียมตัวไม่พอ คราวหน้า แบมจะทำให้ได้ดีกว่านี้ค่ะ" ฉันพูดออกไปตามคำแนะนำของ D.Boy

"คราวหน้าเหรอ! ถ้ามันแย่ลงอีกล่ะ แบมจะทำยังไง"

"แบมจะไม่แย่ลงหรอกค่ะ แบมจะอ่านหนังสือให้เต็มที่"

"แม่ไม่เชื่อหรอก ถ้าแบมเล่น CHAT จนการเรียนแย่ลงอย่างนี้ ดีล่ะ แม่จะเอาคอมพิวเตอร์ออกจากห้องนี้"

"แม่คะ แบมบอกแล้วไงว่าจะอ่านหนังสือให้สอบดีขึ้น"

"ไม่รู้แหละ แม่จะให้พ่อเอาคอมพิวเตอร์ออกจากห้องแบม"

ไม่ไหวแล้ว ฉันพูดอะไรไป แม่ก็ไม่เชื่อ

"ก็บอกแล้วไงคะแม่ แม่เชื่อใจแบมบ้างซีคะ ไม่เคยเลย ทั้งที่แบมก็ตั้งใจเรียน แม่ให้เรียนกวดวิชาที่ไหนก็ไป ไม่เคยจะขัดใจแม่ ส่วนเรื่อง CHAT แม่ยังไม่ทันได้อ่านข้อความด้วยซ้ำว่าเป็นอย่างไร แม่ก็ว่าแบมแล้ว ฮือ ฮือ" ฉันระเบิดอารมณ์ที่เก็บไว้มานานแสนนานออกมา แล้วฉันก็วิ่งออกจากห้อง ออกจากบ้านไป

ฉันไม่รู้ว่าที่นี่ที่ไหน รู้แค่ว่าฉันเดินตามนกที่บินออกมาอย่างอิสระบนท้องฟ้าออกมา ฉันอยากเป็นนกเหลือเกิน อยากมีชีวิตที่อิสระ เอ๋!

ฉันรู้ตัวอีกที เดินตามนกจนอยู่บนขอบตึกสูง 55 ชั้นตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ อยู่ตรงนี้ก็ดีเหมือนกัน ฉันจะได้ตายไป ไม่ต้องยุ่งเกี่ยวกับโลกนี้ ไม่ต้องเจอกับแม่ที่สั่งฉันตลอดเวลาๆ ไม่ต้องเจอเพื่อนที่แย่ๆอีกต่อไป

ไม่ดีแน่ ฉันตั้งใจว่าจะไม่กระโดตึกตายเด็ดขาด ฉันไม่ยอมดูถูกตัวเองแน่ๆ อีกทั้งโลกนี้ยังกว้างใหญ่ ยังมีสิ่งดๆอีกหลายอย่างที่ฉันยังไม่ได้เจอ ตอนนี้ฉันยังมีเพื่อนที่แสนดีตั้ง 2 คน ฉันจะทำยังไงดี ฉันเลือกไม่ถูก

ในที่สุด ฉันก็ตัดสินใจที่จะเดินกลับบ้าน ตัดสินใจที่จะไปเจอแม่ แต่ฉันเชื่อว่าแม่คงหวังดีมากไป ฉันตัดสินใจที่จะเผชิญกับโลกอันกว้างใหญ่ที่ไม่รู้ว่ามีอะไรรออยู่

=======================================