"ฟู่..ร้อนจริง" เสียงบ่นจาก Kira เกิดขึ้น หลังจากเขาปาดเหงื่อเป็นครั้งที่ 5 ชายหนุ่มขยับปกเสื้อ เพื่อให้ผิวหนังด้รับลม แม้จะเล็กน้อยก็ตาม ขาเรียวที่สวมกางเกงขาสั้น ก้าวอย่างเร็วบนพื้นทรายสะอาด เพื่อไปรวมตัวกับลูกค้าคนอื่นๆในทัวร์ครั้งนี้ เค้าไม่อยากจะเป็นคนที่ทำให้เวลาส่วนรวมเสียไปหรอกนะ

ชายหนุ่มหยุดเดินเมื่อมีผ้าขาวบางขนาดคลุมไหล่ ปลิวตกลงมาที่หน้า KIra คว้ามันไว้ หันซ้าย-ขวา เพื่อมองหาเจ้าของ แล้วร่างเล็กก็ปรากฏ.. จากด้านที่ผ้าเพิ่งปลิวมา

ร่างนั้นมีเรือนผมสีน้ำตาล และดวงตาใสสีเดียวกัน เสื้อขาวที่สวมอยู่โดยปลดกระดุมลงมา 2-3 เม็ด เปียกเหงื่อ แนบสนิทกับอกเนียนภายใน

"เอ่อ.. ของผมเองครับ" เสียงเล็กเอ่ยพูด มันเป็นเสียงที่เบา และดูเหมือนหมดแรง

Kira ยื่นผ้าโปร่งให้ จ้องมองใบหน้าสดใสที่มีเม็ดเหงื่อผุดขึ้นมา ปากบางสีเชอร์รี่ซึ่งตัดกับผิวขาว..ขยับ "ขอบคุณครับ" หลังจากโค้งลง ร่างเล็กก็หันหลับด้วยความรีบร้อนแล้ววิ่งไป

เมื่อร่างลับตา Kira ก็ตั้งสติได้ "แย่แล้ว.. ทัวร์!"

*********************

เมื่อมาถึงจุดนัดพบ ชายหนุ่มก็พบว่ามีเพียง 3-4 คนเท่านั้นที่นั่งรออยู่ แม้แต่หัวหน้าทัวร์เองก็ยังไม่มีแม้แต่เงา

Kira เดินไปนั่งพักเหนื่อย บริเวณชายหาด ซึ่งมีร่มปักไว้ ผู้คนเดินไปมาไม่น้อย แต่ก็ไม่มากนัก ต่างกับอีกส่วนหนึ่งของเกาะ ที่ทั้งสงบ ทั้งสวยงาม.. แล้วเค้าก็นึกถึงสิ่งสวยงามอีกสิ่งที่ได้พบเห็นมา.. ผมยาวนั้นดูเรียบและเงางาม จนเหมือนทะเลที่สะท้อนสิ่งที่กระทบได้.. ทะเลที่เป็นสีน้ำตาล

แล้วภาพตรงหน้าก็เลือนลาง เมื่อมีผ้าข่วโปร่งมากั้น มันปลิวตกบนศรีษะของเค้าพอดี ร่างสูงค่อยๆหยิบลงมา ..ถ้าผ้าอยู่ เจ้าของก็..

"เอ่อ..เอ่อ..ขอโทษนะครับ" เสียงเดิมเอ่ย Kira ยิ้มให้ "ไม่เป็นไรครับ"

"ขอนั่งด้วยคนได้ไหม.. ผมชื่อ Nojima Hikaya ครับ" เจ้าตัวนั่งลงทันทีที่ Kira พยักหน้า

ร่างเล็กในชุดขาว เสยผมยาวประบ่าไปเหน็บข้างหู ยิ่งทำให้เห็นใบหน้าขาวได้ชัดขึ้น Kira ตะลึง จ้องมอง โดยลืมมารยาทไปโดยสิ้น

Hikaya หันหน้ามามอง แก้มที่ดูนุ่มมีสีชมพูระเรื่อ "เอ่อ.. มองอะไรครับ"

"ปละ.. เปล่า" Kira ปฎิเสธรีบร้อน

เสียงเล็กเอ่ยจากใบหน้ายิ้มแย้ม "คุณจะไม่แนะนำตัวหน่อยเหรอ?"

"อา.. ครับๆ Kira แทบสะดุ้ง "Zatori Kira ครับ เรียกผมว่า Kira ก็ได้""

รอยยิ้มของคนตรงหน้า ทำให้ Kira รู้สึกว่า โลกทั้งโลกกำลังยิ้มให้เค้า..

"มาเที่ยวเหรอครับ?" Hikaya เอ่ยถาม

Kira เหม่อมองทะเล ทั้งๆที่อยากจะหันไปจับจ้องคนข้างๆแทบใจจะขาด ลมเย็นพัดมา กลิ่นชมพูอ่อนลอยกระทบจมูก "หึหึ..ลมที่นี่แรงจังเลยนะครับ" เสียงเล็กพูด ก่อนใช้มือเรียวจัดทรงผมให้เข้าที่เรียบร้อย Kira ยังคงมองไปตรงหน้า โยแอบลอบมอง Hikaya เป็นระยะๆ

"..คิดอะไรอยู่หรือครับ?" คำถามยังคงมีมา ร่างเล็กพยายามชวนคุยเต็มที่ แต่ Kira ก็ยังไม่ได้ตอบอะไร

"ผมคงมารบกวนคุณ.." น้ำเสียงเศร้าลง ก่อนที่ร่างนั้นจะลุก Kira ก็รู้สึกตัวก่อน

"ไม่ใช่ครับ! เอ่อๆๆ.. ผมกำลังคิดอยู่ว่าเคยพบคุณรึป่าว" Kira แก้ตัวพัลวัน

ใบหน้าใส หมองลง "..ผมเข้าใจครับ.."

"จริงๆนะครับ.. ไม่ได้รบกวนอะไรเลย" Kira ยิ่งพูดเร็ว แล้วหาเรื่องคุย "ว่าแต่คุณมาเที่ยวคนเดียวเหรอครับ?"

"มากับทัวร์ครับ.. Glare Tour" คำตอบที่น้ำเสียงดีขึ้น ทำให้ Kira ใจชื้น

"อา.. ผมก็มากับ Glare TOur แต่ไม่ยักเห็นคุณเลย.. ทั้งๆที่คุณสวยขนาดนี้" Kira แทบยกมือปิดปาก.. ชมผู้ชายว่าสวยนี่ แปลกไหมนะ

ร่างข้างๆ มีชมพูที่หน้าอีกแล้ว "คุณคงไม่ทันสังเกตมั๊งครับ.. เพราะผมก็เงียบๆด้วย"

Kira รู้สึกอยากกอดคนข้างๆเต็มกำลัง.. แต่ว่าเค้าไม่อยากถูกมองแบบแปลกๆ จึงได้แต่เก็บเงียบในใจ จริงๆแล้วเค้าไม่เคยรู้สึกชอบผู้ชายมาก่อน.. นี่คงเป็นครั้งแรก ถึงจะรู้ว่ามันไม่ถูก แต่เค้าก็ยังห้ามตัวเองไม่ได้ ชายหนุ่มชวนร่างเล็กคุยทันที

"เอ่อ.. คุณมาคนเดียวเหรอครับ?"

ร่างเล็งพยักหน้า หันมามอง Kira ยิ้มให้ เหมือนจะถามกลับ

"อา.. ผมก็มาคนเดียวครับ พอดีว่าเพื่อนไม่ว่าง"

"เพื่อนไม่ว่างรึว่า แฟนไม่มาด้วยครับ" Hikaya เริ่มล้ออย่างเป็นกันเอง

Kira รีบออกตัว "ยังครับ..ผมยังไม่มีแฟน.. แล้ว Hikaya San ละครับ?"

"เรียก Hikaya เฉยๆก็ได้ จะได้ดูสนิทสนม.. ผมยังไม่มีแฟนหรอกครับ"

"สงสัย พวกผู้หญิงคงเห็นว่าคุณสวยกว่า เลยไม่กล้ามาคุยมั๊งครับ"

"อืม.. ไม่รู้สิ ผมว่าผมไม่เห็นความดูดี บนใบหน้าผมเลย.. อยากมีหน้าหล่อๆ แบบคนอื่นมั่งจัง" ร่างเล็กขยับเข่าเข้ามาแนบตัว

..นายน่ะ เหมาะกับหน้าสวยๆอย่างงี้ที่สุดแล้ว.. Kira อยากจะพูดออกไป แต่ก็ได้แต่เก็บไว้ เค้าทำเพียงแค่หัวเราะเบาๆเท่านั้นเอง

ก่อนที่บทสนทนาจะยาวต่อไป เสียงเข้มจากโทรโข่งของหัวหน้า Glare Tour ก็ดังขึ้นก่อน

"ครับๆ ลูกทัวร์ของ Glare Tour เชิญขึ้นรถได้แล้วครับ เราจะกลับที่พักก่อน แล้วโปรแกรมถัดไป ผมจะแจกให้บนรถนะครับ" เสียงประกาศยังดังซ้ำเรื่อยๆ เมื่อผู้คนเริ่มซาจากประตูรถ ชายทั้งสองก็ลุกจากที่เพื่อปฏิบัติตามหัวหน้าทัวร์ทันที

"อา.. นาฬิกาผมเร็วไปนี่เอง" ชายหนุ่มยิ้มเขินเมื่อบ่นเรื่องเวลากับ Hikaya แล้วได้เทียบนาฬิกากัน

ระหว่างที่เดินไปยังรถ Kira พยายามเดินใกล้ Hikaya ให้มากที่สุด ลอบสูดดมกลิ่นหอมจากกายและเรือนผมสวย..

*********************

เมื่อมาถึงโรงแรมที่พัก ชายทั้งสองก็แยกย้ายกลับห้อง แล้วนัดที่จะไปหาอาหารค่ำกินกันอีกที..

"อา.. ไม่น่าเชื่อเลย ผู้ชาย..ผู้ชายนะนั่นน่ะ.. แต่กลับสวยกว่าผู้หญิง สวยแบบผู้ชาย.. มีเสน่ห์.. ไม่รู้จะใช้คำไหนกับนายคนนั้นดี" Kira นอนแผ่หรา บนเตียงนอนนิ่มในห้อง มองไปยังเพดาน ราวกับจะให้ทะลุเข้าไปได้ เมื่อรู้ว่าห้องของ Hikaya อยู่เหนือห้องเค้าพอดี

ทั้งกลิ่นหอม ทั้งใบหน้า ลอยวนเวียนอยู่ไม่หาย แม้ชายหนุ่มกำลังจะตาปิดก็ตาม..

19.23

Kira ลืมตาขึ้นมา ห้องทั้งห้องอยู่ในความมืด เสียงข้างนอกเอะอะไปหมด ที่พอจะจับเค้าได้ก็คือ ..ขณะนี้เกิดไฟไหม้ขึ้นแล้ว

ชายหนุ่มเด้งตัวจากเตียงโดยเร็ว เสียงประกาศจากทางโรงแรม ไฟสำรอง และสัญญาณฉุกเฉิน ทำให้มั่นใจได้ว่า ต้องไม่ใช่ไฟไหม้เล็กน้อยแน่นอน

ร่างสูงอยู่ในความตื่นเต้นและสับสน จนเมื่อตั้งสติได้ เค้าก็รวบรวมของสำคัญ แล้วจัดการเปิดประตูทันที

จากการที่ระบบไฟเสีย ทำให้ประตูถูกปลดออกหมด Kira เตะใครคนหนึ่งที่ฉวยโอกาสจะเข้ามาหยิบของ จนหมอนั่นกระเด็นไปอีกทาง

Kira หยุดชะงัก "Hikaya!!!" นึกถึงนัยน์ตาสีน้ำตาลได้เค้าก็รีบวิ่งไปชั้นบน สวนทางกับผู้คนมากมาย บางคนนั่งร้องไห้กับพื้น ทำอะไรไม่ถูก บางคนรีบร้องจนเหมือนคนบ้า เด็กร้องไห้หลงกับพ่อแม่ หญิงสาวที่มองหาคนที่มาพร้อมกันอย่างเลิกลั่ก ชายหนุ่มผลักทุกคนที่ขวางทางไปให้พ้นทาง บางร่างนอนล้มกับพื้น สลบไป บางคนถูกดัน ถูกเหยียบ จนบาดเจ็บ ขยับไม่ได้ บางส่วนที่ขึ้นข้างบนมุ่งไปดาดฟ้า บางส่วนลงข้างล่างเพื่อไปประตูอื่นในส่วนที่ยังไม่เกิดไฟ

ร่างสูงยังคงมุ่งมั่นที่จะขึ้นไป ..เค้าไม่อยากจะทิ้งผู้ที่เพิ่งทำให้เค้าลุ่มหลงทั้งๆที่เพิ่งเจอกันหรอกนะ ..แม้ว่าบางทีคนคนนั้นอาจหนีออกไปได้แล้วก็ได้

"จะต้องได้เจอกันอีก.. ต้องไม่ใช่แค่เวลาสั้นๆที่ได้เจอ" Kira พร่ำพูดเป็นกำลังใจให้ตัวเอง

เมื่อถึงหน้าประตูของห้องนั้น เค้าก็เห็นร่างบางสลบลงกับพื้น ในมือยังถือผ้าขาวโปร่งเอาไว้ Kira รีบไปประคองร่างนั้นออกจากห้อง เพื่อมายังที่โล่ง ชายหนุ่มทั้งเขย่า ทั้งเรียกชื่อ

"Hikaya!!! ตื่นสิ ลืมตา Hikaya!!! ตอบผมสิ" Kira ตบหน้านวลเบาๆ มันซีดเหมือนขาดเลือด

ร่างบนอ้อมกอด ค่อยๆขยับเปลือกตาลืมขึ้น "Kira.." เสียงเรียกเบา แต่ทำให้ Kira รู้สึกใจเต้นดีใจ

"เดี๋ยวผมจะพาคุณออกไปนะ" ชายหนุ่มเขย่าตัวร่างบางเพื่อเรียกสติ เมื่ออีกฝ่ายตอบรับ เค้าก็อุ้มร่างนั้นขึ้นข้างบน ถึงยังดาดฟ้า มีผู้ประสบเหตุการณ์เดียวกันรวมตัวมากมาย ตะโกนร้องลงไปข้างล่างเสียงดังพอๆกับความแรงของไฟที่กำละงปะทุอยู่

เสื้อถูกดึง ทำให้ Kira ก้มลงมองคนในอ้อมอก ก่อนเดินเลี่ยงผู้คนไปหามุมสงบ

"ไม่ต้องห่วงนะ Hikaya เราสองคนต้องออกไปได้แน่"

ผ้าสีขาวโปร่งในมือ Hikaya คล้องเข้าที่คอของ Kira นัยน์ตาคู่สวยสีน้ำตาล มีแววทรมาน "ผมคงไม่ไหวแล้ว.."

"อย่าพูดอย่างงั้นสิ.. เรานัดไปทานอาหารค่ำด้วยกันนะ เราต้องปลอดภัย.." Kira ปลอบทั้ง Hikaya ทั้งตัวเอง

Hikaya บีบมือ Kira แน่น "ผมมีเรื่องจะบอกคุณ นี่ไม่ใช่ผ้าของผมหรอก.."

ร่างสูงที่ประคองอยู่ขมวดคิ้ว "ผมไม่เข้าใจ?"

ปากสีเชอรรี่ ที่ตอนนี้เริ่มซีดเวียว ค่อยๆถ่ายทอดเรื่องราวออกมา "ผมไม่ใช่ลูกทัวร์ของ Glare Tour ด้วย ผมหลอกคุณมาตลอด.."

"ทำไม?.. ทำไมล่ะ?"

"ถ้าบอกว่าผมชอบคุณ.. คุณจะเชื่อไหม? คุณจะรังเกียจผมไหม? ผมเฝ้ามองคุณมานาน ตั้งแต่พบคุณที่โดรงแรมแล้ว.." Hikaya สูดลมหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน "วันนี้..คุณได้ผ้าผืนนี้โดยบังเอิญ.. และผมก็ใช้ความบังเอิญนี้หลอกลวงคุณ"

"ปล่าว.. คุณไม่ได้หลอกอะไรผมเลย.. ผมไม่แคร์เรื่องนี้หรอก" Kira กัดริมฝีปาก "ผมก็อยากบอกว่าผมชอบคุณ"

ร่างบางยิ้ม มันยังคงทำให้ Kira คิดว่าโลกยิ้มไปยังชายผู้นี้ด้วย ทั้งๆที่เกิดเหตุร้ายขึ้นก็ตาม "ดีใจที่ได้ยินอย่างนั้น แต่น่าเสียดาย.. ที่ผมคงไม่สามารถไปทานอาหารกับ Kira ได้ ผมขอโทษ"

"ไม่มีอะไรต้องขอโทษ.. เดี๋ยวเราก็จะผ่านเหตุการณ์นี้ไป แล้วเราค่อยแก้ตัววันพรุ่งนี้ก็ได้นี่"

ผมสีน้ำตาลสะบัดไปมาช้าๆ "ไม่ได้หรอก.. ผมคงอยู่ไม่ถึงพรุ่งนี้หรอก ผมมีโรคประจำตัวและ.. ตอนนี้ผมก็ขาดยาซะแล้ว มันอยู่ที่ห้องนั้น"

"Hikaya ผมจะไปเอามาให้!!!"

"อย่า.. มันไม่ทันหรอก ป่านนี้ ยาคงถูกไฟแล้ว อยู่กับผม Kira อยู่กับผม"

"ไม่ต้องห่วง ผมจะเอามันมา แล้วกลับมาหาคุณ" ชายหนุ่มให้คำสัตย์ หยิบผ้าบางจากคอ ใส่ในมือของ Hikaya แล้วพาร่างนั้นไปพิงไว้กับผนัง "ผมจะกลับมาเอาผ้านี้ มันเป็นผ้าของคุณ.. มันเป็นสิ่งที่เชื่อมเราต่อกัน รอผมนะ"

Hikaya รู้ดีว่าตัวเองทนต่อไปไม่ได้แต่ก็รู้ดีว่า คงห้าม Kira ไม่ได้แน่ "ผมจะรอ จะเฝ้าดูคุณจากตรงนี้ จะดูจนกว่าคุณจะมาถึง"

เมื่อได้รับคำตอบ Kira ก็ประทับริมฝีปากไว้ "มัดจำไว้ก่อนนะ.. ผมจะกลับมาแน่นอน"

ร่างสูงวิ่งเข้าไปในโรงแรมอีกครั้ง Hikaya ก็ถอนหายใจอย่างล้า.. เค้าจะทนได้หรือไม่ไม่รู้ แต่ว่า..เค้าจะยังเฝ้าดูต่อไป

*********************

หลังจากเหตุการณ์นั้น

-Zatori Kira ตื่นขึ้นมาในโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง และลืมเรื่องราวที่เกิดขึ้นไปหมด นายแพทย์ผู้รับเคสของเค้าไว้ ระบุว่า เป็นความจำเสื่อม ที่เกิดจากการกดดันของจิตใจ ไม่อยากจำเรื่องราวบางอย่าง

-ศพของ Nojima Hikaya ถูกนำไปรวมไว้ที่โรงพยาบาลแห่งเดียวกัน โดยจะถูกใช้เป็นร่างทดลอง เนื่องจากไม่มีญาติมารับศพ พนักงานดับเพลิงที่นะศพออกมากล่าวว่า ร่างนั้นตายทั้งๆที่ลืมตาอยู่ และจ้องไปยังประตูของโรงแรม ราวกับจ้องมองสิ่งสำคัญบางอย่าง

-ผู้รอดชีวิต ให้สัมภาษณ์ว่า ได้เห็นเหตุประหลาดอย่างหนึ่งคือ มีผ้าวีขาวบาง ที่น่าจะติดไฟง่าย ปลิวผ่านเปลวเพลิงลงไปข้างล่าง โดยไม่มีแม้รอยไหม้

เรื่องราวดังกล่าวถูกปิดเงียบ จากอำนาจของเจ้าของโรงแรม.. จึงไม่มีข้อมูลใดยืนยันได้ นอกจากตัวผู้เคราะห์ร้ายเอง

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

4/11/99

Nav's Feeling ..+_+..
      อา.. 3 วันจบ.. เรื่องนี้ 3 วันจบ เร่งน่ะ ขี้เกียจทิ้งไว้นาน เดี๋ยวก็ไม่จบอีก..
      จริงๆมันค่อนข้างต่างกับ Plot จริงพอดูนะ... ยิ่งตอนจบไปคนละเรื่องเลย ไม่ได้ตั้งใจทำเป็น Furthermore ด้วยซ้ำ [แต่ประทับใจมากจากเรื่องของ Hecate เธอน่ะ สงสัยเพราะแบบนี้เลยทำให้ออกมาได้] เอาเถอะ~ยังไงก็จบแล้วหละ รู้สึกว่า เป็นอะไรที่ซ้ำซากพอดูเลยนะ เหมือนจะลอกแบบมา [คงเป็นเพราะเคยเห็นแล้วค้างในหังละมั๊ง] อืม..น้ำเน่านิดๆด้วยจิ เหมือนเก็บอะไรบางอย่างไม่หมด..
      แต่รวมๆก็ชอบนะเรื่องนี้น่ะ
      อ๋อ.. ชื่อเรื่องนะ ใน Eng. แปลว่า การเพ่งดู, จ้องดู ส่วนใน Ger. แปลว่า ผ้าโปร่ง นะกั๊บ
      ขอบคุณเจ้า Pinky ที่โทรมาหา ให้ช่วยหาศัพท์ไปเป็นชื่อเรื่องให้นิยายตัวเอง เรากฤเลยเปิดเจอคำนี้ จนกลายเป็นที่มาของชื่อเรื่องเรา แล้วก็ขอบคุณที่โทรมา ให้เราถามชื่อของ Hikaya แต่แล้วเราก็ต้องคิดเอง [ขอโทษที่ไม่ได้คุยด้วย แกโทรมาผิดเวลาเองน้า..]
      ขอบคุณผู้ที่อ่านมาจนจบ
      ขอบคุณตัวละครในเรื่อง [และขอโทษที่ตั้งชื่อให้ไม่เพราะ]
      ขอบคุณพี่แอม ช่วยซ่อมคอมให้ ทำให้ ไม่ต้องมีคนทนปวดตา [ครือ~ว่า ถ้าคอมยังซ่อมไม่เสร็จ เราจะเขียนเองไง..]
      ขอบคุณตัวเอง ที่นั่งแต่งมันตลอด 3 วัน และนั่งปวดตาพิมพ์จนเสร็จ