De
rol van Amerika als politieagent van de wereld komt vandaag de
dag heel duidelijk naar voren. Het waren de Verenigde Staten die
in 1979 allerhande middelen ter beschikking stelden aan de
contrarevolutionaire beweging in Afghanistan, op een moment dat
meisjes nog naar school konden gaan en vrouwen konden werken.
Het VS-imperialisme is rechtsreeks verantwoordelijk voor de
reactie van de Taliban in Afghanistan. Osama bin Laden en zijn
Mujahideen werden bewapend en getraind door de CIA en de Britse
geheime dienst, in samenwerking met de geheime dienst van
Pakistan (de ISI), ten einde de pro-Moskouregering in Kabul
omver te werpen.
Gedurende
de laatste 21 jaar zijn we getuige geweest van de brutale
massaslachtpartijen op mannen, vrouwen en kinderen uit
Afghanistan. Nu staat hongerig en door oorlog en droogte
verwoest Afghanistan voor een nog weerzinwekkender situatie. De
sancties opgelegd door de VS hebben de armoede en ellende enorm
verhevigd, waardoor de huidige situatie een nog tragischer
dimensie krijgt. Wijdverspreide hongersnood en ondervoeding
worden nog ondraaglijker gemaakt door de aanslepende
belangenoorlog waarin buitenlandse grootmachten verwikkeld zijn
voor de controle van Centraal-Azië en haar immense olierijkdom.
Afghanistan heeft een strategische positie omdat het een
mogelijke route biedt voor oliepijpleidingen.
Dit
alles heeft tot gevolg dat Afghanistan in een ruïne herschapen
is. Toen de Taliban uiteindelijk de macht veroverde, nam het
bloedig wraak op zijn vijanden. Najibullah, de voormalige
president, werd in Kabul opgehangen aan een lantaarnpaal met
zijn genitaliën in zijn mond gepropt. Door het gebruik van
dergelijke methodes bereikte het “beschaafde Westen” en zijn
betaalde agenten hun doeleinden in dit ellendige land.
Vele
mensen worden gechoqueerd door de beelden in de media van de
zich ontplooiende tragedie in Afghanistan. Het Talibanregime
heeft een ware terreurcampagne uitgevoerd, met etnische
zuiveringen in Bamyan en Mazar-e-Sharif, evenals hevige
repressie tegen onderdrukte nationaliteiten en aanhangers van
andere religies, de vernieling van Buddha-standbeelden, de
publieke terechtstelling van vrouwen in Kandhar,… Het gehuil
van de onderdrukte vrouwen uit Afghanistan weerklinkt doorheen
Azië.
De
vraag is: wie is verantwoordelijk voor deze bloedige
burgeroorlog, al deze doden, de honger, de etnische zuiveringen,
kortom: deze regelrechte barbarij? Het antwoord is zeer
eenvoudig. Het was het Amerikaanse imperialisme dat Afghanistan
terugkatapulteerde naar de Middeleeuwen en de aanwezige
beschaving volledig vernietigde.
De
rol van het Amerikaanse imperialisme in Afghanistan
Het
stalinistische regime dat in 1978 geïnstalleerd werd door
linkse legerofficiers, voerde een aantal hervormingen uit,
waaronder landhervormingen en progressieve maatregelen
betreffende vrouwen en onderwijs, in een poging Afghanistan de
20e eeuw binnen te leiden. Dit vormde een ware
bedreiging, niet alleen voor de belangen van de Afghaanse
landeigenaars, woekeraars en mullahs, maar ook voor de
reactionaire monarchie in Saoedi-Arabië en andere naburige
landen. Hierom, en ook wegens de nabijheid van Moskou (dat in
feite geen rol speelde in de revolutie van 1978), was het
VS-imperialisme hevig gekant tegen het nieuwe regime in Kabul,
dat voor de revolutie stond (hoewel in een vervormde gedaante).
Dit is de reden waarom de VS vrijwillig een coalitie van de
meest barbaarse reactie uit Afghanistan bewapende en financierde
tegen de Afghaanse revolutie.
De
CIA en hun bondgenoten gooiden met immens hoge bedragen en
wapens om de Afghaanse contrarevolutie te ondersteunen. In het
Midden-Oosten werkten de moslimbroederschap en de in
Saoedi-Arabië gelegen Wereldmoslimliga, samen met de chef van
de Saoedi-Arabische geheime dienst, Prins Turki al Faisal om
grote financiële bedragen te werven voor de Jihad. Dit werd een
belangrijke troef bij het rekruteren en trainen van de
mujaheedin doorheen de moslimwereld. De ISI en Jamat-e- Islami
van Pakistan organiseerden ontvangstcomités om die wanhopige
jeugd uit de middenklasse op te vangen die zich vrijwillig
aanboden voor de Jihad. De ISI stampte honderden militaire
kampen en trainingscentra uit de grond. Generaal Hamid Gul (het
voormalige hoofd van de ISI) vertelde aan een journalist: “Wij
zijn een Jihad aan het uitvechten en het is de eerste
Islamitische Internationale Brigade van het moderne tijdperk. De
communisten hebben hun Internationale [!], het Westen heeft de
NAVO, waarom kunnen de moslims zich niet verenigen en een
gemeenschappelijk front oprichten?”
De
ISI -- onder begeleiding van hun meester de CIA -- wilde al lang
dat Prins Turki al Faisal, het hoofd van de Saoedische
inlichtingendienst, het Saoedische deel van de operatie zou
leiden ten einde de contrarevolutionairen (de “mujaheedin”)
de toewijding van de Saoedische koninklijke familie aan te tonen
voor de Islam en de Jihad, tegen het “communistische atheïstische”
regime in Kabul.
Tussen
1980 en 1992 alleen al sloten meer dan 35.000 Islamitische
fundamentalisten uit 43 Islamitische landen zich aan bij de
Afghaanse mujaheedin. Pakistan had intussen al duidelijke
instructies gegeven aan al zijn ambassades in het buitenland om
onvoorwaardelijk visums te geven aan iedereen die wou gaan
vechten in Afghanistan. Een van de duizenden rekruten was Osama
bin Laden.
In
1986 bouwde Osama bin Laden het zgn. Khost-tunnelcomplex,
gefinancierd door de CIA. Hij zag dit als een groot wapendepot,
en als trainings- en andere militaire basissen voor de
mujaheedin, diep onder de bergen dichtbij de Pakistaanse grens.
Bin Laden gaf ooit eens toe dat “om de revolutie in
Afghanistan tegen te gaan, het Saoedi-regime mij uit[koos] als
hun vertegenwoordiger in Pakistan en Afganistan. Ik rekruteerde
vrijwilligers uit vele Arabische en moslimlanden die de oproep
beantwoordden. Ik zette kampen op waar Pakistani’s, Amerikanen
en Britse officieren deze vrijwilligers trainden. Amerika voerde
de wapens aan, het geld kwam van de Saudi’s.”
Het
is een feit dat de mujaheedin na 14 jaar bloedige burgeroorlog
uiteindelijk Kabul innam. Maar het is ook een feit dat ze geen
militaire overwinning behaalden. De Kabulregering stortte ineen
omdat Moskou zijn militaire hulp terugtrok, als deel van een
compromis met het VS-imperialisme, terwijl Pakistan en
Saoedi-Arabië hun militaire hulp aan de mujaheedin voortzetten.
Zonder
het verraad van de Russische bureaucratie zou de mujaheedin
nooit in staat geweest zijn om Kabul of andere grote steden in
te nemen, iets waarin ze steeds gefaald hadden gedurende 14 jaar
van vechten. De val van Kabul betekende een overwinning voor het
Islamitische fundamentalisme. Het Amerikaanse imperialisme gaf
miljarden dollars uit en voorzag de mujaheedin van genereuze
militaire hulp teneinde het Kabulregime omver te werpen. Zelfs
nadat Moskou zijn troepen teruggetrokken had, slaagden de
strijdkrachten van Najibullah er echter nog steeds in om alle
aanvallen van de mujaheedin te pareren.
Doordat
de hulp echter stopgezet werd, belandde het regime in een
onmogelijke positie. Een coup, gepland door de CIA en de ISI,
verwijderde Najibullah en maakte de weg vrij voor de inname van
Kabul door de mujaheedinfundamentalisten. Het nieuwe bewind
schafte de meeste van de progressieve hervormingen van de vorige
regering af. Maar de nieuwe regering was van het begin af zeer
onstabiel. Onmiddellijk braken gevechten uit tussen het leger
van Hizbe-Islami, geleid door Gulbadin Hikmatayar en de
Jemat-e-Islami van Ahmed Shah Masood. Deze rivaliserende groepen
contrarevolutionairen bevochten elkaar genadeloos zodat tegen
1994, toen geen enkele kant erin geslaagd was een beslissende
overwinning te behalen op elkaar, het terrein open lag voor een
nieuwe golf van nog extremere fundamentalistische reactie, dit
keer in de gedaante van de Taliban.
De
Taliban
De
Taliban was de creatie van de militaire en geheime diensten van
het establishment in Pakistan, met de actieve steun van de CIA.
Aanhangers werden gerekruteerd uit studenten in Islamitische
scholen (de zgn. madrassas) in Pakistan, en gefinancierd en
getraind door de Pakistaanse geheime diensten – de ISI. Mullah
Omar groeide met behulp van de ISI in 1994 uit tot de
voornaamste leider van de Taliban. Binnen een heel korte
tijdsperiode nam de Taliban met behulp van Pakistan de controle
over op de grootste steden van Afghanistan. Eerst namen ze
Kandhar in, vervolgens Herat, Kabul, Mazar Shareef en
uiteindelijk Bamyan. Dit zou echter allemaal niet mogelijk
geweest zijn zonder de meest actieve participatie van Islamabad
en Washington. Schattingen gaan ervan uit dat de Taliban
ongeveer 10 miljard dollar gekregen heeft van de Verenigde
Staten, die hen tot niet zo lang geleden bleven financieren.
Gelijkaardige bedragen kwamen van het reactionaire Saudi-regime.
De
Taliban kwam Afghanistan binnen met de slogan van vrede, maar al
gauw werd hun vredesslogan vertaald in de meest rabiate
repressie. Ze sloten scholen, voornamelijk meisjesscholen, en
verboden vrouwen buitenshuis te werken. Ze vernielden
tv-toestellen, brandden bibliotheken plat, plunderden
historische musea, verboden een hele reeks sporten en bevalen
mannen om een lange baard te laten groeien. Teneinde hun macht
te consolideren moedigden ze de kweek aan van klaprozen (voor de
productie van opium en heroïne), wat hun grootste bron van
inkomsten vormt.
Tot
1997 waren de Amerikanen stille toeschouwers wat betreft
mensenrechten in Afghanistan. Het Amerikaanse imperialisme was
klaarblijkelijk doof en blind toen de Taliban vrouwen en
kinderen afslachtten in Mazar-e-Sharrif, en toen ze massale
etnische zuiveringen doorvoerden in Bamyan. Toen de Taliban hun
huiveringwekkende repressie begonnen tegen vrouwen in Kabul,
Herat en Khandhar, en toen ze scholen en hospitalen sloten en
muziek en spelletjes verboden, zweeg het Amerikaanse
imperialisme niet alleen als vermoord, maar bleven ze het regime
in Kabul steunen.
Van
bij het prilste begin steunde de VS de Taliban, uit oogpunt van
hun enge eigenbelang. Zoals gewoonlijk stonden er zakelijke
belangen op het spel. De big business in de VS is maar al te geïnteresseerd
in een gas- en oliepijpleiding vanuit de Centraal-Aziatische
staten doorheen Afghanistan. Dit bepaalde de houding van de VS
tegenover het Talibanregime. UNOCAL, een grote Amerikaanse
multinational, sloot een pact met de Taliban. Toen de Taliban
faalde om heel Afghanistan in te nemen – meerbepaald het
noordelijk deel – en er niet in slaagde de Noordelijke
Alliantie te verslaan, belandden de plannen voor het
pijpleidingproject in de kast. Het “dove en blinde”
Amerikaanse imperialisme was plots weer in staat het gehuil van
vrouwen te horen, en werd zich bewust van de repressie tegen de
massa’s.
Om
hun ‘solidariteit’ met de onderdrukte en ondervoede
Afghaanse mensen te tonen, lanceerde Washington een brutale
luchtaanval waarbij kruisraketten afgevuurd werden op
Afghanistan. Tevens gebruikte de VS zijn instrument de
“Verenigde Naties” om het land sancties op te leggen. Deze
sancties hadden geen enkel effect op de gangsters van de Taliban,
maar troffen enkel de armste delen van de bevolking, die vechten
om te overleven. Deze aanvallen en sancties hebben er louter
voor gezorgd dat de Taliban zich versterkte, net zoals de
beruchte blokkade van Irak de dood van meer dan één miljoen
Iraki’s veroorzaakte en volledig faalde in de omverwerping van
Saddam Hussein.
Osama
bin Laden
Osama
bin Laden speelde een sleutelrol in de oorlog van de
Islamitische contrarevolutionairen tegen het stalinistische
regime in Kabul. Daarbij kreeg hij de geestdriftige steun van de
CIA. De voormalige CIA-chef William Casey becommentarieerde deze
steun voor bin Laden in zijn geschreven werk. Reeds vele honden
keerden zich om en beten hun baasje. Na de terugtrekking van de
Sovjetunie uit Afghanistan, richtte bin Laden zijn aandacht op
Amerika en organiseerde hij de bombardementen op VS-ambassades
in Oost-Afrika.
In
één dag werd de held van de CIA en de moedige
“vrijheidsstrijder” uit Afghanistan opeens de “vijand van
de beschaving”. Wat is er gebeurd tussen deze voormalige
bondgenoten en welke verschillen zijn er ontstaan tussen beide?
Toen hij betrokken was bij de omverwerping van het regime dat
pro-Moskou was, was bin Laden de gekoesterde favoriet van de
Amerikaanse heersende klasse en de vertrouweling van de
Saoedische koninklijke familie. Nu is hij opeens een crimineel
en de grootste terrorist van de wereld! Het is een feit dat hij
een crimineel is en een reactionaire terrorist. Maar dit is geen
recente ontwikkeling: dit was het geval vanaf het begin, toen
hij zijn bloedige oorlog lanceerde tegen de arbeiders- en
boerenmassa’s van Afghanistan – met de volle steun van de
Verenigde Staten.
Wat
de Amerikanen woest maakte, was dat deze contrarevolutionaire
gangsters en bandieten na het einde van de Koude Oorlog zich van
hun controle ontdeden. Het is niet zo dat het fundamentalisme
veranderd was. Dit was dezelfde hondsdolle hond als tevoren,
maar hij had zich losgemaakt van de leiband!
De
verschillen met de Amerikanen kwamen aan de oppervlakte in 1991,
toen het VS-imperialisme Irak aanviel en sommige van deze
Islamitische fundamentalisten, in het bijzonder bin Ladens
organisatie Al-Qaeda, zich verzetten tegen de aanwezigheid van
Amerikaanse troepen in Saoedi-Arabië. Dezelfde
fundamentalistische fanatici die gevochten hadden tegen de
Sovjettroepen als “buitenlanders in een moslimland”
(Afghanistan), keerden zich nu tegen de VS, een zelfde logica
volgend.
De
aanwezigheid van Amerikaanse troepen op Arabische bodem
versnelde de polarisatie onder de fundamentalisten. De
geldbeluste leidingen van de fundamentalistische groeperingen
werden gecontroleerd door de CIA en bleven onverschillig
voor de aanwezigheid van de Amerikaanse troepen. Zo verloren ze
gauw de steun van hun achterban. Daardoor ontstonden extremere
fundamentalistische tendensen die aan de controle ontsnapten van
de Amerikanen en hun lakeistaten in de moslimwereld.
Washington
had wind gezaaid en een storm geoogst. Door gebruik te maken van
de fondsen en wapens van de Amerikanen en de Saoedi’s,
richtten de rijkere en beter georganiseerde militante
fundamentalistische groepen als Al Qaeda kampen op in
verscheidene Islamitische landen zoals Algerije, Soedan, Egypte,
Irak, Syrië, Turkije, Tadzjikistan en Kashmir. Op 23 februari
1998 bracht het Internationale Islamitische Front op een
bijeenkomst in het Khostkamp (gebouwd door de CIA) een manifest
uit waarin een Jihad (heilige oorlog) aangekondigd werd tegen de
Verenigde Staten. De verklaring stelde dat de VS al meer dan
zeven jaar het land van de Islam bezette op het Arabische
schiereiland. De bijeenkomst vaardige ook een fatwa (heilige
richtlijn) uit, die stelde dat het de taak was van alle moslims
om Amerikanen te vermoorden. De bombardementen op VS-ambassades
in Afrika maakten deel uit van de Jihad, begonnen door
bovenvermelde strijdkrachten.
Omdat
ze zich realiseerden dat ze verraden waren door hun voormalige
bondgenoot en knecht, kende de woede van de VS-imperialisten
geen grenzen. Ze uitten hun frustratie op het weerloze Afghaanse
volk. Eerst voerden ze bombardementen uit, waarna ze een
vreselijk regime van sancties oplegden die resulteerden in de
honger en ondervoeding van miljoenen mannen, vrouwen en
kinderen, die reeds getraumatiseerd waren door een decennialange
oorlog. Volgens de VN staan er tot vier miljoen mensen uit
Afghanistan op het punt om de hongerdood te sterven. En dit zijn
dan nog cijfers van vòòr de huidige crisis. Osama bleef
natuurlijk stevig in het zadel. Hij verhuisde gewoon van het
Khostkamp naar een veilig onderkomen in Khandhar, samen met zijn
“spirituele vriend”, de Talibanleider, Mullah Omar.
Terrorisme
versterkt reactie
De
recente terroristische aanval op de VS heeft een volledig
verschillende factor geïntroduceerd in de situatie. Terrorisme
is een reactionaire strijdmethode en is vreemd aan de
klassenstrijd. Marxisten en leden van de arbeidersbeweging over
de hele wereld veroordelen onvoorwaardelijk terrorisme, zowel
begaan door individuen als door de staat. De barbaarse
terroristische aanvallen in de VS zullen zeker de weg vrijmaken
voor meer reactie en meer terrorisme in een afschuwelijke
spiraal van actie en reactie. Op korte termijn zal dit de
reactionaire heersende klasse van de VS versterken, die het
makkelijker zal hebben om hun brutale politiek uit te voeren op
internationaal vlak, maar ook hun binnenlandse politiek die
haaks staat op de belangen van de werkende klasse. Individueel
terrorisme zal beantwoord worden met staatsterrorisme.
Terreur
is altijd al gebruikt door de heersende klasse wanneer dat nodig
was. Dit is geen uitzondering. Bush heeft de gebeurtenissen van
11 september al bestempeld als “oorlogsdaden en niet zomaar
terreurdaden”. Met andere woorden, hij zal de aanvallen niet
zomaar beantwoorden met een paar raketaanvallen, maar eerder zal
het een open oorlog worden. Wie zou dan het doelwit zijn van
deze oorlog? Bush heeft het antwoord al gegeven: “We zullen
geen onderscheid maken tussen de terroristen die deze misdaden
begaan hebben en zij die hen onderdak bieden.” Dit betekent
dat Amerika overweegt om aanvallen uit te voeren op de militaire
basissen van de landen die bin Laden en de zijnen een veilig
onderkomen geboden hebben. In de eerste plaats zal uiteraard
Afghanistan bloeden, maar mogelijk ook Irak, Soedan, Syrië en
Iran. Misschien zelfs Pakistan, indien het weigert mee te werken
met hun agressieve plannen.
Hoewel
Washington geen bewijs heeft van de betrokkenheid van bin Laden
in de laatste wreedheid, hebben ze niettemin Afghanistan al
bedreigd met aanvallen. Dit zorgt voor een nieuwe en chaotische
situatie doorheen de hele regio. Na de de facto
oorlogsverklaring aan Afghanistan, evacueerde de VN al hun
personeel, en buitenlandse NGO-leden arriveerden al op de
luchthaven van Islamabad (de hoofdstad van Pakistan – n.v.d.r.).
Honderdduizenden Afghanen zijn aan het vluchten naar de grens
met Tadzjikistan, Iran en Pakistan. Het merendeel van hen vlucht
naar Tadzjikistan en Iran omdat ze geloven dat Pakistan ook
getroffen zal worden in een oorlog tegen Afghanistan.
Ondertussen heeft China zijn grenzen met zowel Pakistan als
Afghanistan gesloten. Het Pakistaanse ambassadebestuur is geëvacueerd
uit Kabul. Het Pakistaanse leger heeft de beveiliging langs de
grens verhoogd om de intocht van Afghanen te stoppen. Op de
grens van Pakistan met Afghanistan stijgt de spanning tussen het
Afghaanse en het Pakistaanse leger tot een punt dat gevechten
tussen beide tot de mogelijkheden behoren. Binnen Afghanistan
zijn de prijzen van basisproducten, voornamelijk benzine,
omhooggegaan met 50 procent, wat de ellende van massa’s mensen
nog verergert. De prijs van tarwe bijvoorbeeld, is gestegen van
80.000 Afghani’s (de Afghaanse nationale munt) per 7 kg tot
120.000 Afghani’s.
De
Taliban brengen hun strijdkrachten in staat van paraatheid en
bestuderen aandachtig de situatie in de regio. Dit jaar toonden
militaire parades in Kabul aan dat de Taliban nog steeds ten
minste 50 Stringer-raketten (die vanop de schouder afgevuurd
worden) hebben. Ze beschikken ook over een ongekend aantal
overgebleven T-59 en 55 Sovjettanks. Ander materiaal bestaat uit
130-155 kaliber artillerie, alsook 122- en 107-raketten. Ze zijn
ook uitgerust met enkel MI-geweerschepen en 12.7 en 14.5 mm
luchtafweergeschut. Ze bezitten ook grote aantallen
anti-tankraketten. Enkele Migs en Sakori gevechtsvliegtuigen
zijn ook in hun handen.
De
VS-imperialisten twijfelen omdat ze vrezen meegezogen te worden
in een conflict dat verstrekkende gevolgen kan hebben voor hen.
De
situatie in Pakistan
De
situatie in Pakistan is nu zeer gespannen, vooral aan de
Noord-Westelijke grens en in Balochistan. Alle grote luchthavens
in Pakistan worden bezet door het leger en de Amerikaanse en
Europese ambassades staan onder strenge bewaking. Alle
Amerikaanse en Europese werkgevers in Pakistan zijn geëvacueerd,
alsook werknemers van multinationale ondernemingen.
Het
militaire regime – en vooral het militaire establishment van
Pakistan – is verdeeld over de kwestie om al dan niet steun te
verlenen aan de Amerikanen en de NAVO-troepen tegen Afghanistan.
Op
15 september kondigden de Nationale Veiligheidsraad van Pakistan
en de Federale Ministerraad aan
dat Pakistan ten volle zou meewerken met de VS in geval van een
aanval op Afghanistan. Diezelfde dag stelde minister van
Buitenlandse Zaken Colin Powell dat Pakistan zich akkoord
verklaard had met alle voorwaarden van de VS met betrekking tot
een militaire actie tegen de naburige staat. Deze voorwaarden
waren: het afsluiten van de grens met Afghanistan, het
stopzetten van benzineleveringen aan Afghanistan, en de
toelating om de luchthaven en basissen van
Pakistan te gebruiken. Deze situatie zal Pakistan dwingen om
partij te kiezen. Maar Islamabad heeft geen keuze: indien het
weigert mee te werken met de VS, riskeert het een aanval van het
Amerikaanse leger, of ten minste zware economische sancties. Ook
bestaat het risico dat de VS India zou steunen in de kwestie
rond Kashmir.
De
VS verdenkt de ISI ervan achter Islamitische terroristische
groepen te staan en voelt niet veel voor compromissen. Indien
Pakistan anderzijds een oorlog tegen Afghanistan ondersteunt,
zal er in het thuisland een massale reactie ontstaan, wat zelfs
kan uitdraaien op een burgeroorlog. Mogelijks zou het
fundamentalistische deel van het militaire establishment, dat op
één lijn ligt met de Taliban, dan proberen de macht te
grijpen. Er is een niet onaanzienlijk deel binnen de Pakistaanse
inlichtingendienst, de ISI, en het leger, wiens eigenlijke
grootte moeilijk te schatten valt, dat een gelijkaardige
politieke en religieuze overtuiging aanhangt dan de Pakistaanse
Jihadgroeperingen of de Taliban.
Deze
fundamentalistische groepen in Pakistan hadden tot nu toe de
steun van deze delen van het militaire establishment. Het is
duidelijk dat Pakistan deze fundamentalistische groepen (die
hetzelfde centrale bevel hebben en gebonden zijn aan de Taliban)
in mei/juli 1999 gebruikte in het conflict met India rond
Kargil. Harakat-ul-Ansar (HUA), de fundamentalistische
organisatie die ook “in oorlog” is met de VS, heeft
Amerikanen om het leven gebracht in Kashmir. Nu willen ze deze
groepen onder de knoet krijgen.
Er
zijn zo’n 5900 religieuze scholen verspreid over het land –
een 2500-tal seminaries opereren in Punjab – 80 alleen al in
Lahore. Het ministerie van Binnenlandse Zaken heeft bekomen dat
de meerderheid van deze seminaries in Punjab banden hebben met
de zgn. school van Deobandi, die op haar beurt sterke politieke
banden heeft met de Taliban. Voor Pakistan
is het niet zo makkelijk om Laskar-e-Tayyba (LT), Harkat-ul-Mujahideen (HUM)
en andere fundamentalistische groepen te bannen. Een verbod
uitspreken op deze organisaties zou conflicten veroorzaken
binnen het leger. Een ander probleem is dat het hoofdkwartier
van deze fundamentalistische organisaties zich bevindt in
regio’s gedomineerd door het militaire apparaat, zoals in
Rawalpindi.
Ongetwijfeld
zit de Pakistaanse heersende klasse nu tussen de
spreekwoordelijke hamer en aambeeld. Enerzijds oefent de VS een
enorme druk uit op hen. De Algemene Chef van de ISI, Mehmood
Ahmed, die de pech had zich op 11 september in de Verenigde
Staten te bevinden, kreeg de mat uitgeveegd van Colin Powell en
de Pentagonleiding. Anderzijds is er de dreiging die uitgaat van
die delen van het militaire establishment van Pakistan die
aanleunen bij het Islamitische fundamentalisme. Zij zijn sterk
verbonden met de Taliban. De voormalige opperbevelhebber van het
leger, Mirza Aslam Baig, heeft een strenge waarschuwing
uitgesproken aan het adres van Musharaf, dat als hij Amerikaanse
troepen toelaat op Pakistaanse grondgebied, dat catastrofale
gevolgen zou hebben voor Pakistan en de hele regio. Generaal
Musharaf brengt normaalgezien gauw een bezoek aan China. Het is
bekend dat China zeer terughoudend is voor acties van de NAVO en
Amerikaanse troepen in deze regio. Zeer waarschijnlijk zal
generaal Musharaf een koele ontvangst krijgen in Peking.
Het
vooruitzicht op een oorlog betekent een nachtmerrie voor
Pakistan. De Taliban heeft reeds een verklaring afgelegd dat als
Pakistan steun verleent aan Amerika tegen Afghanistan, ze hun de
oorlog zullen verklaren. De Taliban heeft een groot aantal
scudraketten gepositioneerd langs de Durandlijn (de lijn die
opgelegd werd door de Britten en die de grens aanduidde tussen
door Groot-Brittannië gecontroleerd India en Afghanistan), met
als doelwit Pakistan. De Taliban, die opgebouwd werd door
Pakistan, blijkt nu een tweesnijdend zwaard te zijn – met de
scherpere kant gericht naar Pakistan. Dit is Islamabads beloning
voor het verraderlijke beleid van decennialange heimelijke steun
aan fundamentalistische reactie in Afghanistan. Uiteindelijk
slaat dit alles als een boomerang terug in hun gezicht.
Het
scenario dat nu dreigt zal catastrofaal zijn voor Pakistan.
Miljoenen Afghaanse vluchtelingen wonen al in Pakistan,
verspreid over het hele land. Bovendien bevindt zich aan beide
zijden van de Durandlijn – de 2000 km lange grens met
Afghanistan – hetzelfde volk: de Pashtonen. De effecten van
een aanval van de VS op Afghanistan zouden zeer verwarrend
zijn voor de Pashtonen in Pakistan, alsook voor de
Afghaanse vluchtelingen. De nationale kwestie in Pakistan is
niet opgelost en blijft een potentieel kruidvat.
Indien
het militaire regime in Islamabad samenwerkt met de Amerikanen
en NAVO-strijdmacht, zal het Pashtoonse volk langs beide zijden
van de grens meer lijden dan welke andere nationaliteit ook, wat
een golf van woede zal veroorzaken. Het is mogelijk dat dit
uitdraait op een open revolte tegen de Pakistaanse staat en zich
kan verspreiden naar andere nationaliteiten. Er is een harde
repressie tegen onderdrukt nationaliteiten in Pakistan,
voornamelijk in het zuiden van Baloochistan. Het is zelfs
mogelijk dat de Amerikaanse agressie in Afghanistan zulke
krachten tot gevolg kan hebben dat Pakistan mogelijk uiteen
begint te vallen. Dit zou een nachtmerrie betekenen voor de
arbeiders en boeren van Pakistan.
De
massa’s zijn nog steeds verward en gedesoriënteerd, maar de
oppositie tegen het militaire regime en de VS groeit. Er is een
wijdverspreide vijandigheid tegenover het imperialisme van de
VS. Toch bevindt de leiding van de PPP (de arbeiderspartij van
Pakistan – n.v.d.r.) zich in een chaos en heeft Benezir Bhutto
toegegeven door het regime te ondersteunen. Voorlopig maken de
fundamentalistische groepen het meest lawaai, en spelen ze
handig in op de instinctieve anti-imperialistische stemming van
de massa’s. In de bazaars van Karachi en andere steden van
Pakistan hangen foto’s van bin Laden, die uitgebeeld wordt als
de “Grote Mujaheed” (religieuze strijder). Mensen kopen ook
die foto’s van bin Laden. Dit kan echter allemaal veranderen
eens de arbeidersklasse begint te vechten onder eigen vlag en
met eigen slogans. De verwarde anti-imperialistische stemming
van de massa’s kan makkelijk veranderen in een
antikapitalistische beweging tegen het regime. Om dit te
verwezenlijken is echter een degelijke leiding nodig.
Een
gevaarlijk avontuur
Het
militaire regime vertoont groter wordende tekenen van wanhoop.
Er werd een delegatie onder leiding van een chef van de ISI
gestuurd van Islamabad naar Khandahar om te onderhandelen met de
Taliban over de uitlevering van Osama bin Laden, teneinde een
conflict te vermijden waar Pakistan zo bang voor is. Het hoofd
van de ISI deelde de VS-autoriteiten mee dat de Taliban een
deadline van drie dagen kreeg om Osama bin Laden uit te leveren.
Maar het manoeuvre faalde volledig.
Het
Talibanregime gebruikte dit enkel maar om tijd te winnen en
ontkende verschillende malen dat het enige betrokkenheid had bij
de aanslagen van 11 september. Het was duidelijk dat de Taliban
niet akkoord zou gaan met de voorwaarde om bin Laden te
overhandigen. De enige mogelijkheid voor een capitulatie zou een
split zijn die op een openlijk conflict uitdraait binnen de
Talibanleiding over de kwestie bin Laden. Een raad van clerici
uit Ulema werd bijeengeroepen in Kabul om de zaak-Osama te
bediscussiëren, maar dit was gewoon weer een poging om tijd te
winnen, waarschijnlijk om de Taliban toe te laten hun mensen uit
Kabul te verhuizen. Uiteindelijk verloor Bush zijn geduld en
stelde hij een duidelijk ultimatum. Dit was een eigenlijke
oorlogsverklaring.
Misschien
kan er zelfs nu een verrassingszet komen teneinde een conflict
te vermijden. In het verraderlijke politieke klimaat van
Afghanistan en Pakistan is bijna alles mogelijk en heeft alles
een prijs. De grote vraag is echter of de VS enige prijs willen
betalen. Het antwoord is neen. Washington, dat de Taliban aan de
macht bracht, is nu vastberaden om hen uit het zadel te lichten.
Zolang de Taliban het merendeel van Afghanistan controleert,
willen ze geen onderhandelingen beginnen met het regime. De
voorbereidingen op een oorlog zijn reeds getroffen.
Pakistan
is begonnen met het stopzetten van goederentransport naar
Afghanistan en stopt bijgevolg de handel met het land. Geïnformeerde
bronnen beweren dat de 82e en 101e divisie
van de Amerikaanse luchtmacht, die zowat de helft van de
strijdkrachten in de lucht ter onmiddellijke beschikking van
president Bush omvatten, reeds verplaatst worden naar basissen
in Pakistan. Het merendeel van deze strijdkrachten zal
verplaatst worden naar het noordelijk gelegen Punjab en zal
gepositioneerd worden vlakbij de stad Dara Ismail Khan.
Indien
de Amerikanen een oorlog beginnen met Afghanistan zullen ze vele
moeilijkheden ondervinden. Zoals Time (een populair Amerikaans
magazine – n.v.d.r.) stelde: “Een Amerikaanse overwinning in
Afghanistan zou snel uitdraaien op een catastrofale nederlaag
als de oorlog hier Pakistan, met zijn 145 miljoen inwoners en
nucleaire wapens, in een Islamitische fundamentalistische staat
zou veranderen.” Het Afghaanse avontuur zal af te rekenen
hebben met talloze problemen. Eerst en vooral is dit een
logistieke nachtmerrie, omdat de infrastructuur van Afghanistan
volledig vernield is door de voorbije 21 jaar van ononderbroken
oorlog. Er zijn geen spoorwegen en geen wegen die naam waardig.
Het zou enorm moeilijk zijn indien Amerikaanse en NAVO-troepen
moeten opereren van veraf, vanuit luchtbasissen uit het
buitenland.
Afghanistan
is een bergachtig land met wijdverspreide natuurlijke barrières
dat helemaal niet geschikt is voor een modern gesofisticeerd
leger zoals dat van de VS. Luchtaanvallen alleen zullen niet
voldoende zijn om Washingtons oorlogsdoeleinden te bekomen. Om
de Taliban uit te schakelen is waarschijnlijk een landinvasie
nodig die zou moeten leiden tot de inname en bezetting van Kabul
en andere grote steden. Daarmee zou het ruwe platteland, waar de
kampen van de fundamentalisten gevestigd zijn, echter nog steeds
ontsnappen aan de controle van het Amerikaanse leger.
Sinds
de oorlog in Vietnam is de VS altijd terughoudend geweest om
grondtroepen te ontplooien. Het is uiterst moeilijk voor de
Amerikaanse troepen om een oorlog in Afghanistan te winnen. De
controle over Kabul alleen heeft nog nooit enige bezetter de
controle opgeleverd over de rest van Afghanistan. Het Afghaanse
volk is als gevolg van de laatste 21 jaar goed getraind in
guerrillaoorlogtactieken. Er wordt gezegd dat de VS plannen
heeft om Zahir Shah, de voormalige koning van Afghanistan, aan
de macht te brengen, na de Taliban verwijderd te hebben. Een
diplomaat zei: “Er wordt ons verteld dat Zahir Shah nodig is
zodat Afghanistan een verenigd en leefbaar land blijft na de
Amerikaanse aanvallen”. Wat een fantastisch idee! Na de
volledige vernietiging van het land willen ze dat een 86-jarige
koning een nieuw land opbouwt – boven op een kerkhof.
Washington
probeerde zich tevens te baseren op de Noordelijke Alliantie. De
oorlog tussen de Taliban en de Noordelijke Alliantie verhevigde
na de moord op de bevelhebber van de oppositie van de
Noordelijke Alliantie, Ahmed Shah Masood. Masood werd ernstig
gewond na de poging tot zelfmoordaanslag en stierf op 13
september. Hij was minister van Defensie van het eenheidsfront
Regering van Afghanistan, dat gevestigd was in Badahshah en werd
voorgezeten door president Burhanuddin Rabbani. Dit wordt nog
steeds erkend door alle landen behalve Pakistan, Saudi Arabië
en de Verenigde Arabische Emiraten (VAE). De strijdkrachten van
de Noordelijke Alliantie beschuldigden de ISI en de Taliban van
de moord op hem.
In
zijn laatste interview voor de aanval wees hij er terecht op dat
“de Taliban geen zes maanden kan overleven” zonder Pakistan.
Tijdens zijn laatste bezoek aan Europa, toen hij zich richtte
tot het Europese parlement in Parijs, stelde Ahmed Shah Masood
– eveneens terecht – dat “het leger van Pakistan en de ISI
achter het Talibanregime zitten”. Ahmed Shah waarschuwde
Amerika ook dat de oorlog deze keer niet beperkt zou blijven tot
Afghanistan.
De
Noordelijke Alliantie controleert slechts vijf procent van
Afghanistan. De rest wordt gecontroleerd door de Taliban. Na de
terroristische aanslagen van 11 september gebruikte de
Noordelijke Alliantie raketvuurders om raketten af te schieten
op Kabul. Hevige gevechten vinden plaats in de noordelijk regio.
Rusland heeft troepen samengebracht bij de grens met
Tadzjikistan, Iran verstevigt ook zijn troepen bij de Afghaanse
grens. De oorlogsspanning bereikt een hoogtepunt doorheen de
hele regio.
Oproep
aan de Amerikaanse arbeidersklasse
De
arbeidersklasse moet elk individueel terrorisme veroordelen,
ongeacht de daders. Eén ding staat echter vast: het Amerikaanse
imperialisme is verantwoordelijk voor de reactionaire Taliban in
Afghanistan. De Verenigde Staten hebben de fundamentalisten
bewapend en gefinancieerd in hun strijd tegen de Afghaanse
gedeformeerde arbeidersstaat. Zij dragen de volledige
verantwoordelijkheid voor de huidige barbarij in Afghanistan. Nu
keert hun schepsel zich echter tegen henzelf. Ondanks de
voormalige hulp uit de VS blijken de Taliban geen betrouwbare
handlangers meer; integendeel, ze dagen nu hun vroegere meesters
uit.
Als
marxisten verwerpen we dus het individuele terrorisme, maar we
veroordelen ook staatsterrorisme waarvan de effecten nog wreder
en onmenselijk kunnen zijn. Het Afghaanse volk staan nu voor een
verschrikkelijke situatie. Na de sancties van de Verenigde
Naties, die tot een verschrikkelijke ellende hebben geleid,
wordt de gewone Afghaan nu met bommen en raketten bedreigd. Is
dit dan ook geen terrorisme van het ergste soort? Over dit soort
‘officieel’ terrorisme bewaren de VN, de
mensenrechtenorganisaties, de NGO’s en de
sociaal-democratische leiders echter het stilzwijgen. Dit toont
duidelijk de hypocrisie van deze ‘experts’ aan, die telkens
weer luidop zweren om het terrorisme voor eens en altijd met
wortel en tak uit te roeien, maar ondertussen de terroristische
acties van de imperialistische VS in Irak, Afghanistan en elders
onvoorwaardelijk steunen.
In
werkelijkheid is de bedoeling van de Amerikaanse imperialisten
niet zozeer het terrorisme te bevechten, maar wel de hegemonie
en dominantie van de VS over de wereld te (be)vestigen en de
volkeren van het Midden-Oosten, Afrika, Azië en Latijns-Amerika
te intimideren. Ze vallen Afghanistan aan met het excuus dat dit
land Bin Laden herbergt, maar we hebben daar eigenlijk nog geen
enkel bewijs van gezien. Langs de andere kant bestaan er meer
dan genoeg bewijzen om aan te tonen dat de imperialistische VS
terroristische groepen in de hele wereld gesteund, bewapend en
gefinancieerd hebben. Als de Amerikaanse bevolking stelt dat ze
vierkant tegen de brutaliteit en barbarij van het terrorisme is,
dan geloven we dit. Als we echter dezelfde woorden uit de mond
van Bush het Amerikaanse establishment horen, dan geloven we dit
helemaal niet! De terroristische aanval van 11 september was een
ongelooflijk brutale daad, maar we kunnen het niet aan de
Amerikaanse heersende klasse overlaten om deze misdaad af te
handelen; zij is immers schuldig aan veel grotere misdaden.
De
eerste taak van de Amerikaanse arbeidersklasse is te proberen
begrijpen wat de echte oorzaken zijn van de huidige situatie. De
wortels van het huidige conflict liggen in de politiek van
Amerika, en niet in Afghanistan. De heersende klasse van Amerika
en de rest van de zogezegde ‘beschaafde’ wereld is
uiteindelijk verantwoordelijk voor deze afschuwelijke
slachtpartij. De acties die ze nu willen ondernemen getuigen van
de wil om nog meer en ergere wandaden te begaan.
Nadat
de Amerikaanse arbeidersklasse de grote schok die de katastrofe
van 11 september met zich meebracht, verwerkt heeft, zal ze de
werkelijke aard van het probleem inzien en het gevecht beginnen
met de eigen heersende klasse. De Amerikaanse arbeiders en
jongeren zullen zich niet eeuwig laten bedotten door de
kapitalistische propaganda. Eens de machtige Amerikaanse
arbeidersklasse in actie treedt, zal ze de hele wereldsituatie
veranderen.
De
vijand van de Amerikaanse arbeidersklasse is niet het
onderdrukte volk van Afghanistan, dat een afgrijselijke
repressie ondergaat van het door de CIA geïnstalleerde
monsterlijke Talibanregime.
De
echte vijand bevindt zich in de VS zélf: hij heet Amerikaans
imperialisme. Het is de historische taak van de Amerikaanse
arbeiders en jongeren om in opstand te komen tegen de heersende
klasse en diens wrede en brutale politiek en onverschillige
hypocrisie.
Het
is noodzakelijk om de Amerikaanse agressie tegen Afghanistan te
verwerpen en om te vechten tegen de echte oorzaak van oorlog,
moord, terrorisme, racisme, honger, werkloosheid en uitbuiting
op wereldschaal: het kapitalisme. Er bestaat slechts één
manier om een einde te maken aan deze rampzalige oorlogen,
terrorisme en fundamentalisme: de arbeidersklasse moet de macht
overnemen en een socialistische transformatie van de samenleving
doorvoeren.
De
arbeiders van Afghanistan en Pakistan zullen elke agressie van
het Amerikaanse imperialisme en de NAVO sterk veroordelen. We
zullen niet alleen de aanvallen veroordelen, maar ook trachten
de arbeidersklasse te mobiliseren onder het vaandel van de
arbeidersbeweging en vakbonden om deze imperialistische agressie
te weerstaan, om het kapitalisme en het grootgrondbezit te
bevechten en om deze crisis van het systeem aan te wenden om de
socialistische vlag te hijsen.
