De eerste column vanaf een zonovergoten Aruba vanuit mijn nieuwe kantoortje bij Texas de Brazil. 

Woensdag 4 juni begon het avontuur. Met het vliegtuig van 14.25 vertrok ik naar het eiland van de zon, de zee en het strand.  Na de nodige knuffels van mijn ouders en Myra en met ogen vol traantjes ging ik door de douane, op naar mijn vlucht. Na 10 uur zitten, draaien, verzitten, eten en wat slapen zette ik voet aan grond op Aruba.  De eerste paar dagen heb ik niet veel meer gedaan dan bijkomen van de laatste ‘afscheids’weken in NL. Beetje zonnen, lezen, biertjes drinken en lekker eten, eigenlijk gewoon even vakantie vieren. 

Inmiddels ben ik begonnen bij mijn nieuwe werkgever en dat gaat allemaal iets anders dan in NL. Toen ik twee weken geleden begon was er nog niets behalve een leeg kantoortje dat nog moest worden voorzien van stroomaansluitingen, licht, airco en zonnewering. Dus het begon met het kopen van meubilair tot een perforator. Op zich best grappig maar voordat alles geregeld is ben je echt tig telefoontjes verder, alleen is dat erg onhandig als ook de telefoon nog niet is aangelegd. Deze moet uiteindelijk worden afgetapt, want een nieuwe aansluiting duurt minimaal 18 maanden!!! Hoe bedoel je geduld hebben. Het is allemaal even wennen, het is nu ook nog meer verkennen dan echt aan de slag. Meeste collega’s zijn oké dus dat zal allemaal wel goed komen. Het vervelende echter is dat de aandeelhouders, de Nederlandse en de Amerikaanse met elkaar overhoop liggen waardoor het een beetje zoeken is voor mij.

Daarnaast ben ik ook druk op zoek gegaan naar een leuke auto, want zo’n huurauto loopt erg in de papieren.  Uiteraard mijn zinnen gezet op een auto die erg moeilijk tweedehands te krijgen is omdat een Jeep Wrangler erg geliefd blijkt te zijn op dit eiland. Dus een advertentie in de krant gezet en het had resultaat. Vijf telefoontjes en uiteindelijk een knalrode Jeep gekocht. Voordat de ‘s Ochtends om kwart voor negen richting de bank gegaan. Naast het geld halen voor de auto moest ik ook nog even een check incasseren, ging niet lukken want er stond op Janien Huistra en in mijn rijbewijs staat Janneke F. Huistra. Roepnaam wordt niet geaccepteerd!!! Geduld geduld geduld en gewoon opnieuw proberen.

Toen richting auto, koopakte getekend, betalen en auto meenemen. Volgende doel is de belastingdienst. Hier dienen we een voorlopige inschrijving op te halen zodat we daarmee de auto kunnen laten verzekeren. Bij de verzekeringsmaatschappij werden we geholpen door een erg aardige vrouwtje die iets teveel deed aan social talks. Door haar lieve verhaaltjes haalden we het niet om voor 11.45 uur terug naar de belastingdienst te gaan voor een definitieve inschrijving en de nummerplaten. (die krijg je hier pas als je je wegenbelasting hebt betaald, nummerplaten zijn dus persoonlijk) Wilde mijn auto als trotse eigenaar wel all risk verzekeren…………………. Hoe ik er op kwam! Auto’s ouder dan 3 jaar werden nooit all risk maar gewoon WA verzekerd. Het is blijkbaar erg kostbaar en het kost (belangrijkste reden naar mijn idee) teveel moeite. De cataloguswaarde moet opgevraagd worden en de auto moet geïnspecteerd worden dus daarom erg ongebruikelijk, gewoon WA verzekeren. Vervolgens eerst maar lunchen en om 13.15 uur de kentekenplaten halen.  Maar toen waren we er nog niet. De auto was gekeurd maar het keuringsbewijs moest wel overgeschreven worden op mijn naam dus naar de DTI. Komt er zo’n mannetje, neemt de papieren aan om een laatste keuringscheck uit te voeren. En ja hoor, de kentekenplaten waren nog niet gemonteerd dus wilde hij de auto niet keuren. Uitgelegd dat we rechtstreeks bij de belastingdienst vandaan kwamen en dat we later die dag de platen zouden monteren. Niets mee te maken, eerst de platen erop anders geen keuringsbewijs!! Heerlijk staaltje Arubaanse bureaucratie, maar ja wat moet je?! Dus op naar een winkel met schroeven, boutjes en gereedschap. En daarna weer op naar de DTI. Kom je daar binnen, zitten er twee mannetjes achter de balie dus je gaat netjes bij de balie staan wachten tot ze je helpen. En wat denk je……………. Niets! Werkelijk niets! Ze kijken niet eens op, alsof je er gewoon niet bent. GRRRRR, maar gewoon rustig blijven en doen alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Na 20 minuten staan ze je dan eindelijk te woord.  Dus ‘s middags om half vier is de auto helemaal van mij inclusief alle juiste papieren!!!!! Als een idioot de huurauto terugbrengen, die moet namelijk voor 16.00 uur teruggebracht worden anders komt er  weer een extra dag huur bij alsof alles niet duur genoeg is hier op dit eiland!

Maar helemaal trots op de geweldige auto, moet alleen even een goede zonnebril aanschaffen want het waait flink in zo’n open Jeep. Woensdagochtend vroeg op want ik moest naar San Nicolas, dus een leuk ritje voor de boeg.  Maar het regent!! Altijd is het droog en nu ik een open Jeep heb regent het natuurlijk. Hele auto nat, dus zorgde voor een behoorlijke natte kont. Voordat we richting San Nicolas reden werd ik nog even flink gewaarschuwd voor de natte wegen, die blijken namelijk spekglad te zijn. Ik was nog geen 10 minuten onderweg of ik werd redelijk hard met mijn neus op de feiten gedrukt. Nam namelijk een rotonde, vervolgens nam ik de afslag, reed ongeveer 30 km/u en terwijl ik de afslag neem breekt de achterkant weg. Gelukkig kwam er geen tegenligger aan want ik zwabberde werkelijk over de weg. Het kostte me redelijk veel moeite om de auto weer onder controle te krijgen. Het leuke ritje was ineens niet zo geweldig meer, maar meer een pijn-in-mijn-buik-ritje! 

Oh ja, vorige week heb ik nog even de avondvierdaagse gelopen. Beetje beweging kan natuurlijk geen kwaad. Met een groepje van 8 Nederlandse vrouwen, elke avond 7½ km. gelopen.  En we waren niet de enige, ruim 1.400 wandelaars. Iedereen werd voorzien van een rugnummer, een bidon en elke avond na het lopen kreeg je een sticker. En kun je je voorstellen dat in deze bananenrepubliek niets snel en efficiënt geregeld is maar bij zo’n avondvierdaagse verloopt alles echt vlekkeloos. Dan ga je je toch echt afvragen waarom het dan ineens wel allemaal snel en goed georganiseerd kan zijn.  Vrijdag een blinkende medaille gekregen en………. er kwam zelfs iemand bloemetjes brengen. Ja, wie zou dat nu geweest zijn? 

Hier laat ik bij, ik probeer alle e-mails die ik krijg persoonlijk te beantwoorden. Maar mijn internet verbinding ligt er vaak uit en het zijn nogal wat mailtjes (erg leuk dus gewoon blijven mailen!) dus soms duurt het een paar dagen voor ik reageer maar geduld………..

LIEFS JANIEN

Na een maand Aruba leer ik langzaam aan wat Papiamento. Papiemento is een mengelmoes van Engels, Spaans, Portugees en Engels, een erg grappig taaltje. Heb het cursusboek al thuis liggen want ik heb mezelf opgelegd dat ik over een half jaar mezelf in deze taal verstaanbaar moet kunnen maken. Noodzakelijk is het niet maar het wordt erg gewaardeerd dus……….studieboek en leren! 

Weekje NL was erg leuk maar ook erg vermoeiend. Zes dagen inclusief een bruiloft van 2 dagen is echt te kort als je eigenlijk veel mensen in korte tijd wilt zien. Het spijt me dat ik ook niet iedereen gezien of gesproken heb maar het was echt too much. We kwamen maandag de 7de weer aan op Aruba en waren allebei van plan om op dinsdag weer te beginnen. Dat voornemen hebben we toch even aangepast. Dinsdag hebben we heerlijk op het strand met een cocktailtje liggen bijkomen van onze “vakantie” in het koude kikkerlandje. 

Inmiddels ben ik weer rustig aan aan de slag gegaan. Hoe mijn werk zich gaat ontwikkelen durf ik nog niet te zeggen. Positief is wel dat ik in de week van 21 juli een sollicitatiegesprek heb met de general manager van de Renaissance, een groot hotel met conferentiecentrum in Oranjestad. Het Renaissance heeft net een marketinggoeroe aangenomen, een chinees die in Amerika Nike heeft groot gemaakt. Naast hem zoeken ze nog iemand voor de invulling van het conferentiecentrum, dus wie weet. Het klinkt in ieder geval allemaal erg interessant dus ik ben benieuwd hoe het afloopt. Mocht het toch niets worden bij Texas de Brazil dan heb ik wellicht een plan B achter de hand. Eerlijk gezegd lijkt het me misschien wel leuker ook. Wordt vervolgd………………… 

Een van de aandeelhouders van Texas de Brazil is bezig met het opstarten van een struisvogelfarm. Iets dat moet uitgroeien tot dé attractie van het eiland. Aan de noordkust midden in het cactuslandschap lopen zo’n 50 struisvogels, staat een waar broedhospital, een souveniershop met uiteraard een restaurant waar je kunt genieten van heerlijke gezonde struisvogelburgers, -biefstuk, -carpaccio etc.Vlees van de struisvogel is namelijk erg gezond, het blijkt vol te zitten met proteïnen en het bevat nauwelijks vet.

Tijdens een rondleiding is me alles verteld over het concept en de struisvogel an sich. Nu heeft Peter mij gevraagd of ik het logo wil ontwerpen en een advertentie + flyer wil maken. Echt een hele leuke opdracht die ik gewoon tijdens mijn werk bij Texas de Brazil kan doen. Dus ik ben momenteel druk aan het stoeien met een aantal grafische programma’s om ze snel onder de knie te krijgen. Erg leuk om te doen!!

Afgelopen week kon ik eindelijk mijn bankpas en pincode ophalen. Net voordat ik naar NL ging heb ik namelijk een bankrekening geopend bij de Aruba Mercantile Bank. En dat ging uiteraard weer op zijn Arubaans, drie uur wachten!!! en één uur maar liefst voor het openen van een simpele betaalrekening.

Dus ik naar de bank en ik loop weer naar dezelfde man waar ik de rekening geopend had en………. zegt hij goedenmiddag mevrouw Huistra. Erg grappig dat hij mijn naam nog wist! Ik moest ook nog een paar cheques (die gebruiken ze hier echt allemaal, iedereen loopt met een chequeboek op zak!) op mijn rekening laten bijschrijven dus ik raakte weer druk in gesprek. Ineens vroeg hij of ik een volleybalster was aangezien ik zo lang ben. Dus ik enthousiast vertellen over mijn enorme volleybalcarrière in NL en dat ik hier wel een vervolg aan zou willen geven op Aruba. Bleek dat het team waarin zijn vrouw speelt op zoek was naar een aanvalster, hoezo toevallig! Dus heeft hij mijn telefoonnummer genoteerd, dat hij vervolgens zou doorgeven aan zijn vrouw. Wat denk je? De volgende dag had ik de trainer al aan de lijn! Helemaal enthousiast want ze waren druk op zoek naar een speelster voor het vervolg van het seizoen na de zomerstop. Het team heet CocaCola (moet de sponsor zijn) en ze staan momenteel gedeeld eerste in de competitie. Dus per augustus ga ik op dinsdag en donderdag trainen (als vanouds) en de 15de heb ik mijn eerste echte Arubaanse volleybalwedstrijd. De grap is dat hij helemaal niet heeft gevraagd naar niveau ofzo dus ik heb geen idee hoe ze goed of slecht te zijn. Surprise surprise……………… ik ben erg benieuwd.

Eigenlijk gaat het dus prima. Volgende stap is én een leuke job vinden (of er moet wel ineens iets heel drastisch veranderen bij Texas) én op zoek naar een leuk huis. Dat laatste zal wel niet zo snel gaan aangezien strak en modern hier nog zijn intrede moet doen. Ik houd jullie op de hoogte!

Dit is hem dan: mijn rode Jeep Wrangler!!

Na vele weken stilte hier dan weer een berichtje vanaf Aruba.

Begin augustus werd ik zoals verwacht de dupe van de interne onenigheden binnen Texas de Brazil. Mijn proeftijd werd niet verlengd en dus moest ik op zoek naar een andere baan. Ondanks dat ik wist dat ik hier totaal niets aan kon doen is het toch geen tof gevoel als je proeftijd niet wordt omgezet. Gelukkig had ik nog een sollicitatie bij het Amsterdam Manor lopen. Maar twee dagen later kreeg ik te horen dat men daar de voorkeur gaf aan een Arubaanse met minder ervaring maar een stuk goedkoper dan ik. En als dat nog niet alles was gaf de Jeep er ook nog de brui aan! Kortom, de maand augustus begon goed. 

Gevolg was dat ik op zoek moest naar een nieuwe baan. Na het maken van de flyer voor de Ostrich Farm volgden nog twee opdrachten. Er openen twee nieuwe musea in Oranjestad, namelijk het Carneval Museum en het Erotisch Museum. Voor beide musea mag ik de flyer gaan vormgeven. Ook voor de Ostrich Farm heb ik nog een aantal dingen gedaan zoals visitiekaartjes, advertenties en een fotoshoot. Allemaal erg leuke dingen om te doen. Het enige nadeel is dat ik afhankelijk ben van Marc zijn laptop aangezien ik geen pc heb. Maar gelukkig ‘vergeet’ hij de laptop vaak mee te nemen.

Daarnaast ben ik in contact gekomen met een uitgever die in het verleden beurzen op Aruba organiseerde. In verband met tijdgebrek is hij hiermee gestopt maar wil dit eigenlijk weer oppakken. Dus ook dat heb ik opgepakt maar eerlijk gezegd kwam daar niet echt uit waarop ik hoopte. Toch hoefde ik me niet te vervelen met al die free lance activiteiten.

Half augustus begon de tweede helft van het volleybalseizoen. Twee keer in de week trainen en gemiddeld een wedstrijd per week. De eerste keer was wel even schrikken. Het zaaltje heeft geen airco en een ranzige betonnen vloer! Trainingen beginnen om half zeven en eindigen om circa acht uur. De eerste is er om half zeven, om kwart voor zeven zijn er ongeveer vier, dus dan beginnen we met inlopen waarna en rond zeven uur ongeveer zes zijn. En dat terwijl het team uit 11 mensen bestaat!! Nu het ‘s avonds om 7 uur donker is is zaalverlichting geen overbodige luxe. Om de zaal te verlichten dienen we 10 florijnen in de automaat te gooien voor 60 minuten verlichting. Gemiddelde training begint met inlopen, stretchen, inspelen, inslaan, opslaan en eindigt met een partijtje. Midden in het partijtje gaat het licht ineens uit, dit betekent automatisch het einde van de training. In donker lopen we een rondje uit en doen we nog wat buikspieroefeningen. Klein verschil dus met NL.

Op Aruba kent men drie klassen. Ik speel voor CocaCola in de A-klasse. Je speelt hier een dubbele competitie waarna de beste vier doorgaan naar de play offs. Tot nu toe (4 wedstrijden) hebben we alles gewonnen en staan we bovenaan.

Derde week augustus kreeg ik een telefoontje van het Renaissance. Er was een functie vrijgekomen die goed aansloot op mijn cv. Wat bleek de manager van het  Conference Center had ontslag genomen. Het Conference Center is te vergelijken met Martiniplaza, alleen iets kleiner en zonder theater. Activiteiten die er plaatsvinden zijn internationale congressen, concerten, bingo’s, bruiloften, en bedrijfsfeesten. De opdracht is om de bezettingsgraad te verhogen door de salesinspanningen op de lokale markt te intensiveren. Momenteel werken er 26 mensen full time. Na twee gesprekken met de algemeen directeur van het Renaissance (bestaat uit een hotel, winkelcentra, 15 restaurants, casino, en het congrescentrum) en een gesprek met de huidige manager mag ik de uitdaging aangaan! 1 Oktober ga ik aan de slag.

Maar voordat het zover is ga ik nog even heerlijk genieten van mijn vrije dagen. Momenteel zijn mijn ouders en Frankla & Martijn hier op vakantie, dus ik kom mijn dagen wel door. Nog even lekker genieten van het strand en de zon voordat ik ga beginnen bij het Conference Center.

Tot horens!

AYO Janien  

Na vier maanden mijn eigen tempo te hebben bepaald is nu het normale leven weer begonnen, zelfs op Aruba. Half oktober ben ik begonnen aan mijn nieuwe baan bij Aruba Renaissance Beach Resort & Casino (www.arubarenaissance.com) waarbinnen ik leiding ga geven aan het Conference Center. Dit betekent dat ik eindverantwoordelijk ben voor alle evenementen binnen en buiten het resort.

De ene keer een internationaal congres, de andere keer een nationaal concert. Maar ook de BINGO!! Ja inderdaad, ouderwetse BINGO! Elke dinsdag-, donderdagavond en zondagmiddag hebben we bingo in het Conference Center. Ik was echt super verbaasd over hoe populair dat spelletje onder Arubanen is. Elke keer komen er ongeveer 1000!!! mensen naar de Bingo. En echt niet alleen maar grijze duiven, van jong tot oud. Als we een groot evenement hebben dan cancellen we uiteraard de Bingo maar daar is ons Casino absoluut niet happy mee. De bingo-bezoekers gaan namelijk na de Bingo allemaal naar het casino om verder te gokken. Dus voor het Casino is de Bingo een belangrijke inkomstenbron. Het is echt big business hier.

In het Conference Center hebben we een keuken, met een breedte van 45 meter, waar elke dag 600 maaltijden voor alle werknemers van Renaissance worden bereid. Uiteraard zijn er ook keukens in de beide hoteltorens maar die zijn verantwoordelijk voor de restaurants in hun eigen toren. Het leuke van Renaissance is dat we naast 560 hotelkamers, het Congrescentrum, 2 Casino’s, twee shoppingmalls (100 winkels), private island, bioscoop en een haven hebben. Het is gelokaliseerd in hartje centrum Oranjestad en dat maakt het echt uniek.

Voor het strand ga je met een bootje naar ons eiland waar je ligt te genieten van de zon terwijl de pelikanen over je handdoek lopen. Het eiland is echt een paradijs!

Toch was het de eerste maand flink wennen. Alles gaat in het Engels dus dat betekent soms flink graven naar de welbekende vaktermen. Daarnaast ga ik iemand vervangen met een food & beverage achtergrond terwijl ik me meer zal richten op de marketing en sales. Dus dat betekent dat er wel het een en ander moet veranderen. Inmiddels begin ik een beetje mijn weg te vinden en voel ik me prima op mijn nieuwe plek.

Momenteel hosten we een groep van 250 Nederlandse huisartsen die een nascholingscursus op Aruba doen. Behalve de hotelkamers, bieden we onderdak aan de verschillende cursussen die ze volgen en organiseren we een themadiner voor deze groep op ons prive eiland. Moet eerlijk zeggen dat het toch wel even lekker is om met een NL-groep te werken ipv een Amerikaanse. Het gaat allemaal net even iets gemakkelijker.

Enige nadeel is dat ik inmiddels weer in een ouderwets hoogseizoen werkritme zit. Sinds ik ben begonnen heb ik van de 5 slechts 1 weekend vrij gehad. (volgens mijn contract 5 x 10 uur) Behalve dat er bijna elke dag een of meerdere evenementen zijn hebben we deze maand veel belangrijke VIP-events die veel voorbereiding en dus tijd vragen. Maar ik voel me er prima bij, wordt weer eens bevestigd dat ik dit werk toch echt het leukst vind om te doen.

Collega’s zijn erg leuk. Er zijn veel Nederlanders werkzaam binnen onze organisatie en iedereen houdt van een wijntje na werktijd, dus er wordt veel geborreld, altijd leuk!

Marc en ik hebben nog steeds geen huis gevonden. Maar het wordt echt hoog tijd ook al roep ik dat al maanden. Ons kabouterhuis is gewoon te klein om normaal in te kunnen leven. We hebben veel te weinig kastruimte voor onze kleding, alle schoenen staan in de kamer. De computer en printer staan op het aanrecht etc. etc.  Op een gegeven moment ben je daar echt wel flauw van.

We hadden een geweldig huis op het oog maar dit bleek na inspectie vol te zitten met termieten dus tja............................. Was echt een tegenvaller, in gedachten had ik het huis al tien keer ingericht maar helaas. Geen beestjes in ons huis!! Dus we blijven ‘vrolijk’ doorzoeken. Denk dat ik mijn smaak maar iets moet bijstellen anders kan het nog wel even gaan duren. Men is hier nu eenmaal dol op pilaren, ronde bogen, kleine raampjes en andere franje. 

Met mijn volleybalteam Coca Cola hebben we de finale bereikt. Dit betekent dat we een ‘best of seven’ moesten spelen voor het Arubaans kampioenschap. De eerste wedstrijd was zenuwslopend. Uiteindelijk met 3-2 verloren, eerste vier sets met setstanden als 23-25 en een zelfs 25-27, de vijfde set hebben we verloren met 18-20. De daarop volgende drie wedstrijden hebben we op rij verloren en dus zijn we ipv kampioen reserve kampioen van Aruba. Het andere team was gewoon te sterk. Op zich ook logisch, ze trainen namelijk 5 x 4 uur per week! In tegenstelling tot ons 2 x 1 uur tenminste als er getraind wordt............ Als er vier of vijf komen opdagen mogen we blij zijn, echt heel triest. De laatste vijf weken hebben we 1x getraind, goede doelstelling voor het nieuwe seizoen dat halverwege januari begint.

Verder gaat het leven hier gewoon zijn gangetje. Nog steeds veel zon, zee, cocktailtjes en strand als de tijd het toelaat!

Liefs Janien

BON DIA,

Zondagavond eenzaam op een hotelkamer in Dallas is een uitstekende gelegenheid om weer eens iets van me te laten horen. Ben net vanuit Aruba via Miami in Dallas aangekomen en lig nu op mijn hotelkamer het nieuws te volgen. Ben hier in Dallas om samen met een sales manager, die verantwoorlijk is voor dit gebied, een aantal potentiele klanten te bezoeken. Door miscommunicatie ben ik hier een dag te vroeg want de eerste afspraak is dinsdagochtend en niet morgen. Geen probleem, morgen is dus mijn dag om bij te komen en een beetje te shoppen. Heerlijk na een hectische en chaotische week op Aruba.

Wellicht hebben jullie het nieuws gevolgd en gehoord over Ivan de orkaan die de Caribbean bezighoudt. Volgens de berichten op dinsdag kwam Ivan recht op de Antillen af. Aruba dus in rep en roer. Dinsdagmiddag gaf de overheid de eerste officiele persconferentie over de orkaan en hoe deze zich zou gaan ontwikkelen. Ook wij in het hotel hadden dinsdagavond onze eerste orkaan-meeting. Woensdag werd besloten dat het management moest overblijven in het geval Ivan zou toeslaan. Alles werd gedaan om eventuele schade zoveel mogelijk te beperken: alle stoelen van de pooldecks gehaald, tijdelijk restaurant gecreeerd, prive eiland gesloten, deuren gebarricadeerd etc. etc. Ook op straat was iedereen bezig om zijn bezittingen te beschermen. Winkels timmerden alles dicht. Toen ik s’nacht om half een klaar was met het inrichten van het tijdelijke restaurant was het nog steeds betrekkelijk rustig. Wind nam wel iets toe maar niet verontrustend. Inmiddels was Aruba zijn status van “hurricane warning” kwijt en waren we afgedaald naar “tropical storm warning”. Twee niveau’s naar beneden dus prima ontwikkeling! Toen ik van het ene gebouw naar het andere liep was Oranjestad verandert in een soort spookstad. Niemand op straat, alles dicht getimmerd, vreemde sfeer in een normaal dynamische stad als Oranjestad is. Mijn collega en ik besloten om nog even een wijntje te gaan drinken in de lounge en we waren niet de enigen. Daar zat nog een groep collega’s biertjes te drinken. Om half drie besloten we te gaan slapen aangezien het allemaal erg rustig leek. We bestelden nog een sandwich want eten was er uiteraard bij ingeschoten en ineens horen we een kreet. En toen begon wat een rustige avond leek te zijn. De gang van de lobby stond vol water, we liepen tot onze enkels in het koude water. Het kwam als een waterval uit het plafond naar beneden. Het was letterlijk dweilen met de kraan open. In verschillende kantoren kwam het systeem plafond naar beneden en liters! water. Eerste zorg was natuurlijk de gasten. Ik checkte de derde en de vierde verdieping en tot mijn schrik zag ik het water uit sommige kamers naar buiten stromen. Meeste mensen waren al wakker en anderen lagen gewoon nog te slapen. Gelukkig hadden we voor al deze mensen een droge kamer. Iedereen vatte het redelijk rustig op. Je gaat alleen wel nadenken over wat er HAD kunnen gebeuren als Ivan echt recht op Aruba was afgekomen. We hebben met z’n allen tot 8 uur alles gedaan om het weer een beetje toonbaar te maken voor de gasten. Maar zoals je zult begrijpen was dat niet altijd haalbaar. Voorspelling voor Donderdag was dat het nu voorbij was, het weer zou snel opklaren. En inderdaad om twee uur ‘s middags scheen de zon weer zoals we dat gewend zijn op Aruba. Om drie uur had ik het wel gezien na een shift van 31 uur!! Dus op naar huis waar totaal niets aan de hand was. Marc was zelfs met alle deuren open in slaap gevallen die nacht en helemaal niets!

Donderdagavond gingen we rond middernacht op bed, het weer was rustig enigzins bewolkt. Om kwart over drie gaat de telefoon. Karin, een collega en vriendin van me belt in paniek op. Haar huis staat compleet onder water en ze weet niet meer wat ze moet doen. Ik hoor inderdaad dat het behoorlijk regent. Ze vertelt dat ze samen met haar twee kinderen tot haar middel in het water staat en geen electriciteit meer heeft. Alles is nat en ze weet niet meer wat ze moet doen aangezien het water nog steeds stijgt. Ineens wordt de verbinding verbroken. Ik probeer haar te bellen maar haar mobiel doet het niet meer. Ik bel naar het hotel voor haar telefooonnummer maar dat hebben ze niet net als ik. Ze kunnen me wel vertellen dat het hotel tien keer erger is dan de nacht ervoor toen het management overbleef. Deze nacht was er niemand en weinigen kunnen het hotel bereiken of ik wellicht kan komen. Ik geef aan dat ik andere prioriteiten heb wat ze uiteraard begrijpen.

En nu? Gelukkig belt ze na een kwartier met een andere telefoon. Marc en ik denken niet na en besluiten om naar haar toe te gaan om te kijken wat we kunnen doen. We kunnen ons voorstellen dat je je huis niet wilt achterlaten maar haar daar alleen met haar kinderen te laten is geen optie voor ons. Dus we verzamelen wat tassen, droge shirts, onze telefoons en we stappen in de auto. Helaas is onze Jeep ook niet ongedeerd gebleven, 10 cm water in de auto en de stoelen zijn uiteraard zeiknat. We hebben alleen maar een linen dak en geen ramen dus ja………………… We rijden richting de weg en dan beseffen we pas hoe erg het is. De weg is niet te zien het is een grote zee. Lichtflitsen geven ons af en toe wat extra licht. Eigenlijk is dit onverantwoord wat we doen. Bliksem geleid normaal via de banden maar een Jeep met een linnen dak en geen ramen zal daar uiteraard niet bestand tegen zijn. We rijden richting het politiebureau maar het word van kwaad tot erger. Het water kolkt en stroom over de weg waardoor het verschil tussen de weg en salina niet meer te zien is. Als we bijna bij het politiebureau komen zien we dat het kruispunt wel heel diep onder water staat. We kijken elkaar aan en weten eigenlijk dat we het niet gaan halen. Maar we rijden nog even verder, uitlaat begint te bluppen. Shit, als de uitlaat volloopt is het einde verhaal. Dan zien we midden op het kruispunt een enorme landcruiser tot zijn spiegels in het water staan. Oke dit is het we moeten terug voordat ook wij niet meer verder kunnen omdat de uitlaat volloopt met water. Kantje boord maar we redden het net. Het is dus niet mogelijk om naar Karin te gaan want het water staat echt veel te hoog.

Machteloos gevoel maar we hebben geen keus. Om toch iets te doen bel ik de politie. Het antwoord dat ik krijg is koel. Ze kunnen niets doen er zijn op dit  moment te veel mensen dien compleet ondergelopen zijn, ze is niet de enige. En daar moet je het dan mee doen. We rijden terug naar huis. De hele nacht blijven we contact houden met Karin die af en toe erg in paniek is en bang dat ze uiteindelijk het dak op moet. Enorm shit gevoel als je niets kunt doen. Bij ons thuis is echt helemaal niets aan de hand, alles is kurkdroog dus wij zitten op rozen.

Om half acht proberen Marc en ik het nog eens. Maar onze buurt zit compleet ingesloten. Alle ‘uit’wegen zijn geblokkeerd door het water. Zelfs mijn Jeep is te laag om het water te trotseren. Om half negen is het water iets gezakt en kan ik Karin pas bereiken. Wat een ellende, baggerend door het water loop ik haar huis in. Alles drijft in het water, overal water. Ze is compleet kapot, kan niet meer denken. We besluiten om de waardevolle dingen naar mijn huis te brengen. Ik bel het hotel en ze kan per direct een suite krijgen. Langer in het huis blijven kan niet want men voorspelt meer regen. Maar wat moet je meenemen, wat is belangrijk?

Om twaalf uur ga ik naar mijn werk. Iets lastiger dan gedacht. De route die normaal gesproken neem was niet begaanbaar dus op zoek naar een route die wel zou werken. Helaas bleek dit iets moelijker dan gedacht. Menig maal werd ik teruggestuurd door de brandweer. Maar na vijf kwartier bereikte ik eindelijk het hotel. Inmiddels had ik al gehoord dat mijn kantoor (10 cm water) en de conference center ook waterschade hadden. Gelukkig viel het allemaal mee en de mensen die het werk wel hadden kunnen bereiken hadden inmiddels het ergste opgeruimd. Enige vervelende was dat mijn kluis die op de grond staat was volgelopen. Normaal zit er bijna niets in maar natuurlijk nu zat dat shit ding vol. Twintig duizend dollar in biljetten en twintig cheques. Erg balen want als de cheques vlekken of de inkt loopt uit dan zijn ze uiteraard niet meer geldig. Maar dat was dan ook wel het ergste. Het maakte totaal geen indruk op me na wat ik net bij Karin thuis gezien had. En ze is niet de enige. Menigeen op Aruba heeft al zijn spullen en in sommige gevallen zijn huis verloren door al het water. Het wordt weer eens heel duidelijk dat Aruba zoveel regen niet aankan. Afwatering is zo ontzettend slecht, een nacht regen maakt heel veel kapot. Wegen staan nu (zondag) nog onder water. Op Aruba hoort de zon te schijnen, “One Happy Island”.

Gelukkig veranderde de koers van Hurrican Ivan een aantal graden richting het westen waardoor Aruba bespaart is gebleven van de grote schade. De regen en wind de we nu hebben gehad waren uiteraard het gevolg van Ivan maar stel je eens voor wat had kunnen gebeuren als Ivan inderdaad Aruba had aangedaan………….

Verder gaat het goed met ons op Aruba zowel prive als zakelijk. We genieten nog elke dag van ons nieuwe huis. Ondanks dat de huur belachelijk hoog is hebben we geen seconde spijt gehad. Heerlijk ruim huis met twee slaapkamers, twee badkamers, ruime keuken met alle apparatuur die een mens kan wensen, ruime porche, een grote kamer en vijf minuten van de witte stranden. En we weten nu dat we droog zitten in geval van overvloedige waterval. Het feit blijft dat het niet onze meubeltjes zijn en dus ook niet mijn smaak. We hebben wat persoonlijke dingen toegevoegd maar het is niet wat we normaal zouden uitzoeken. Spullen laten overkomen is nog een brug te ver.

In het hotel gaat het prima ook als het gaat om de events waar ik verantwoordelijk voor ben. Moet toegeven dat het moeilijker is om een evenement voor 250 personen op Aruba te organiseren dan een evenement voor 100.000 in Nederland. Zoveel dingen die voor ons vanzelfsprekend zijn, zijn dat niet op Aruba. Dit betekent dat improvisatie en creatief zijn onmisbaar is hier. Saai wordt het dus niet. Af en toe mis ik grote evenementen en vooral de uitstraling ervan. Hier gaat alles op zijn Amerikaans en dat kan nu eenmaal heel ouderwets en smaakloos zijn.

Hoop dat het goed met jullie allemaal gaat en wie weet tot snel.

Liefs Janien