วันนี้..
เป็นวันที่ความรักของเขาและเธอเกือบจะอวสาน...
เธอจำได้ดีสำหรับเรื่องราวทั้งหมดที่ทำให้เขาจากไป เธอเสียใจและเสียน้ำตามากมายให้เขา
เขาจากเธอไป.. ด้วยความจำเป็นที่มากกว่า เขาลาเธอทั้งๆ ที่ไม่อยากเอ่ยคำลา
เธอรู้ดีว่าเขาต้องไปในสักวัน.. แต่ถึงกระนั้น เธอก็ไม่เคยเตรียมใจไว้ เพราะไม่คิดจะให้เขาไป
เขาเห็นเธอร้องไห้ ไม่มีแม้แต่แรงที่จะเข้าไปปลอบโยน เพราะเขาคิดแล้วว่ามันต้อง "จบ"
เธอรู้สึกได้ถึงความรักที่กำลังจะโบยบินจากไป เธอจึงยอมทุกอย่าง เพื่อจะไม่ให้เขาจากไป
เขาเอ่ยคำลาคำสุดท้าย.. ทิ้งไว้ให้เธอได้ยิน แล้วหันหลังเดินกลับไป
เธอไม่มีเรี่ยวแรงจะลุกขึ้นต่อสู้ไหว เธอสิ้นแล้ว..คนที่เคยรัก เคยเป็นกำลังใจ เคยห่วงใย และทุกๆ อย่าง
เขาเดินจากเธอมาทั้งๆ ที่รู้ว่าเธอปวดร้าว และเขาเองก็ไม่ต่างกัน เขาหยุดเดินเมื่อมาถึงสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง
และนั่งลงตรงม้านั่งสีชมพู ที่เมื่อก่อน เขาและเธอเคยนั่งด้วยกัน แต่จากนี้ไป...มันจะไม่มีวันนั้น
เธอยังร้องไห้ต่อไป.. ในใจยังภาวนาวอนขอให้เขากลับมา เพราะเขาเป็นทุกสิ่งทุกอย่าง เป็นคนๆ เดียวที่เธอมี
เขานั่งคิดถึงอดีตที่ผ่านมา-- วันแรกที่เจอกับเธอ สิ่งที่เคยได้คุยกัน คำหยอกล้อต่างๆ เรื่องตลกทุกเรื่อง บทความดีๆ ที่เคยอ่านร่วมกัน
เธอรู้สึกเจ็บแปลบในใจ-- เธอก้าวเดินไปที่ร้านกาแฟเล็กๆ ร้านหนึ่ง ที่เธอกับเขาเคยไปนั่งด้วยกันบ่อยๆ
เขามองดูนกสีขาวเบื้องหน้า มันช่างดูมีความสุข ได้คลอเคลียกับคู่ของตัวเองอย่างไร้ซึ่งอุปสรรค น่าอิจฉาจริงนะ!!
เธอสั่งเครื่องดื่มกับพนักงาน แล้วฟุบหน้าลงกับโต๊ะ หลับตาลง..
เขายังมองสิ่งรอบตัวข้างๆ วันนี้เป็นวันสุดท้ายแล้วนะ ที่เขาจะได้อยู่ที่นี่ เขาไม่อยากจากที่นี่ไปเลย แต่เพราะหน้าที่ ที่ทำให้เขาต้องจากไป จากคนที่รัก จากทุกสิ่งที่เขาเคยรักไป
เธอตื่นขึ้นเมื่อพนักงานนำเครื่องดื่มมาเสริฟ เธอมองที่เก้าอี้ตรงข้ามกัน ปกติ--ที่ตรงนี้จะมีเขานั่งด้วยทุกที แต่วันนี้..ไม่มี และจะไม่มีตลอดไป
เขาลุกขึ้นเพื่อจะกลับไปยังที่พัก เขาพูดกับตัวเองว่า.. วันนี้ความสุขจะอยู่กับเขาเป็นวันสุดท้าย เขาต้องใช้เวลาวันนี้ให้คุ้มค่า
เธอดื่มเครื่องดื่มที่สั่งมา มันไม่เหมือนทุกครั้ง ทุกครั้งที่เธอได้ดื่ม เธอจะรู้สึกดีๆ และรสชาติของมันจะหวานจับใจ แต่บัดนี้..เธอกลับรู้สึกเลวร้าย และรสชาติของมันก็ช่างจืดชืดเย็นชาสิ้นดี
เขากลับมายังที่พัก ในใจยังร้อนรุ่ม ครุ่นคิดเรื่องต่างๆ อยู่ไม่หาย เขาไม่รู้ว่าตัวเองทำถูกหรือผิดที่กล่าวกับเธอไปแบบนั้น เขาเองก็เสียใจ..
เธอไม่อยากดื่มเครื่องดื่มร้านนี้ต่อไปแล้ว... เธอจ่ายเงินให้แก่พนักงาน แล้วลุกขึ้นจากเก้าอี้ไม้สีสวย จำได้ดีเสมอ..ว่าที่นี่เป็นที่ที่เขาชอบมากที่สุด..
เขาเดินไปอาบน้ำ แต่งตัว แล้วมานั่งที่โซฟาตัวโปรดในห้อง มันมีสีฟ้าอ่อนๆ จำได้ดีเสมอ..ว่าหญิงสาวชอบโซฟาตัวนี้มาก ทุกทีที่มา เธอจะนั่งที่นี่เท่านั้น--
เธอเดินออกจากร้านกาแฟเล็กๆ ร้านนั้นมา ในใจยังเจ็บปวดและทรมาน เธอคิดว่าจะกลับไปนอนดีกว่า จะได้ไม่ต้องรู้สึกอะไร..
เขานั่งที่โซฟาสีฟ้าอ่อนตัวนั้น เปิดดูกล่องดนตรีน่ารักๆ ที่หญิงสาวให้เขาเมื่อวันวาเลนไทน์ปีที่แล้ว.. เสียงดนตรีวันนี้ไม่ไพเราะเหมือนที่เคย มันเหมือนเสียงสะอื้นของหญิงสาวที่เขาได้ยินเมื่อไม่กี่ชั่วโมงมานี้ไม่มีผิด!!
เธอกลับไปถึงห้อง.. เปิดไฟ แล้วดูสิ่งต่างๆ ในห้อง เขาเคยมานั่งที่ห้องเธอไม่กี่ครั้งเองมั้ง แต่เธอก็รักทุกที่ที่เขาไปอยู่แล้วล่ะ..
เขาปิดกล่องดนตรี.. เขาทนฟังมันต่อไปไม่ได้ น้ำตาลูกผู้ชายเริ่มไหลริน เขาคิดว่าตัวเองทำผิดอย่างไม่น่าให้อภัย ที่บอกลากับเธอ..
เธอเอามือเช็ดน้ำตา แต่กระนั้นก็ยังคงมีคราบน้ำตาหลงเหลืออยู่ เธอล้มตัวลงบนเตียงนอนนุ่มๆ สีขาวบริสุทธิ์..
เขาลุกไปดูกระเป๋าเดินทางที่จะใช้ในวันพรุ่งนี้ สำรวจตั๋วเครื่องบินไปต่างประเทศ.. ที่ที่เขาต้องไปทำหน้าที่ที่ได้รับมอบหมาย--
เธอ..หลับตาลง แล้วก้าวเข้าสู่ห้วงนิทรา เธอเหนื่อยและอ่อนล้ามากแล้ว เธอคิดว่าจะคงจะไม่ได้พบเขาอีกตลอดชีวิต--
เขา...ตัดสินใจกดโทรศัพท์ไปหาเธอ ตอนนี้ 6.00น. แล้ว ป่านนี้เธอคงจะตื่นขึ้นมาแล้วล่ะ..
เธอ...ไม่รับรู้สิ่งใดอีกต่อไป ไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ เธอหลับไป หลับไป..
เขา..แปลกใจที่เธอไม่รับโทรศัพท์ เขาเริ่มสังหรณ์ใจว่าเธอจะคิดสั้น รีบวิ่งลงจากห้องไปยังรถยนต์คันโปรด แล้วรีบขับมันให้เร็วที่สุด จุดหมายคือที่พักของหญิงสาว!!!
เธอ.. หลับตาสนิท กายและใจไม่รับรู้อะไรอีกต่อไปแล้ว ไม่รับรู้ว่าเขากำลังจะมาที่นี่ ไม่รับรู้แม้แต่ว่า'เขากำลังเปิดประตูห้องของเธอ'!!
เขา..เปิดประตูห้องของเธออย่างร้อนรน เขาแทบจะช็อคตาย เมื่อเห็นมีดหล่นอยู่ที่ข้างเตียงสีขาวนั่น ความคมวาวของมันยังมีอยู่ หากแต่มีเลือดของเธอติดมาด้วย
เธอ..ตัดสินใจแล้วว่า เมื่อไม่มีเขาอยู่ที่นี่ และเธอก็ไม่สามารถติดตามเขาไปได้ เธอจึงขอปลิดชีวิตตัวเอง เพื่อบูชาความรักที่มีต่อเขา
เขา..รีบเข้าไปช้อนร่างบางๆ ของเธอ แล้วรีบตรงไปที่รถ เขาขับรถไปโรงพยาบาลให้เร็วเท่าที่จะเร็วได้ น้ำตาของลูกผู้ชายเริ่มไหลรินอีกครั้ง..
เธอ..ไม่รับรู้ถึงความเสียใจของเขา ไม่รับรู้ว่าเขากำลังร้องไห้ หากรับรู้ว่า...เธอเสียใจอย่างมากมายก่อนที่จะตัดสินใจเช่นนี้
เขา..ขับรถมาถึงโรงพยาบาลแห่งหนึ่งที่ใกล้ที่สุด แล้วรีบพาร่างที่เยือกเย็นของเธอไปยังห้องฉุกเฉิน.. ในใจเขาปวดร้าวสิ้นดี
เธอ..นอนสงบแน่นิ่ง เหล่าแพทย์และพยาบาลกำลังช่วยชีวิตเธอให้กลับคืนมาหาเขา แต่มันจะสำเร็จได้หรือไม่..??
เขา..ลืมเรื่องที่จะไปต่างประเทศวันนี้อย่างหมดสิ้น ตอนนี้เขาคิดเพียงเรื่องเดียว คือเรื่องของ "เธอ"
เธอ...รอดพ้นจากความตายมาได้ แต่ยังไม่สามารถลืมตาได้ แต่อย่างน้อย นี่ก็คงเป็นเรื่องที่เขาดีใจมาก
เขา..ล้มเลิกแผนการที่จะไปทำงานต่อต่างประเทศ เขายินดีที่ได้รับรู้ว่าหัวใจที่เขารักที่สุดยังคงไม่จากไปไหน ยังอยู่ตรงนี้ และเขาก็จะอยู่ตรงนี้เช่นกัน
เธอ..ลืมตาขึ้นมา พบว่าตัวเองอยู่ในห้องสีฟ้าอ่อน สีที่เธอชอบ และข้างๆ นั้นมีชายหนุ่มหลับฟุบอยู่กับเตียงของเธอ มือของเขากำมือของเธอไว้แน่น
เขา..ตื่นขึ้นมาพบหน้าหญิงสาว และรอยยิ้มอ่อนโยนเหมือนอย่างเคย เขาดีใจที่สุดในชีวิตแล้ว เขาไม่รู้ว่าจะมีสิ่งใดมีค่าเทียบเท่า "เธอ" ของ "เขา" ได้อีก!!
เธอ..ดีใจที่เธอได้เห็นหน้าเขาอีกครั้ง คำแรกที่เธอเอ่ยถามเขา..."ยังคิดจะไปที่อื่นอีกไหม?"
"ไม่ไปแล้ว ไม่คิดจะไปไหนอีกแล้ว ขอโทษนะที่เมื่อวานพูดไปแบบนั้น ผมขอโทษนะที่รัก ผมรักคุณที่สุด"
+
-
+
-
+
วันนี้..
รักที่กำลังจะอวสาน ได้กลับคืนมาอีกครั้ง
แต่ถึงกระนั้น ก็แทบจะแลกด้วยชีวิตของคนๆ หนึ่ง
ภาวนาเถอะนะ อย่าให้มีเรื่องแบบนี้อีกเลย ไม่อยากให้มีใครต้องเสียใจเพราะรัก
อยากให้ทุกๆ คนสมหวังในรักอย่างที่ควรจะเป็น และให้รักของทุกคนงดงาม
"แม้จะไม่เท่าในฝัน แต่ก็ขอให้ที่สุดในความเป็นจริง"............