เราได้รู้จักกันครั้งแรกเมื่อ 3 ปีที่แล้ว  ที่บริษัทที่เราทำงานอยู่ในปัจจุบัน   ซึ่งก็คงเหมือนกับอีกหลาย ๆ คู่นั้นหละคืองานมันพาไป   ซึ่งเจ้าบ่าวเป็นโปรแกรมเมอร์ที่ต้อง Setup ระบบโปรแกรมหนึ่งที่บริษัท   บังเอิญเจ้าสาวก็เป็น User ที่ใช้โปรแกรมดังกล่าว    หลังจากนั้นก็สนิทสนมกันมากยิ่งขึ้น   ช่วงแรก ๆ ก็จะไปไหนมาไหนด้วยกันเป็นกลุ่ม   ส่วนใหญ่จะไปคาราโอเกะ  ซึ่งเป็นที่ชื่นชอบของทั้งสองคน    หลังจากนั้นก็ไปเที่ยวเกาะลันตา (บ้านจอห์นนี่)   ทำให้เริ่มสนิทกันมากขึ้น   และประทับใจซึ่งกันและกันอยู่ลึก ๆ    หลังจากนั้นอีกไม่นานก็คบกันเป็นแฟนตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา

ในวันที่ 21 มิถุนายน 2542  เป็นวันที่เจ้าสาวงอนเจ้าบ่าว (จำไม่ได้ว่าเรื่องอะไร)  รุ่งขึ้นเป็นวันเกิดของเจ้าสาว   เจ้าบ่าวก็ได้เตรียมวิธีการง้อนงอนต่าง ๆ นาน    งัดกลยุทธทุกวิถีทางเพื่อจะง้อให้ได้  หลังจากโทรศัพท์ไปง้อหลายครั้งก็ไม่สำริดผล   เนื่องจากใช้มาหลายวิธีแล้วเริ่มหมดมุข (เจ้าสาวงอนบ่อย)   จึงไปรอตั้งแต่ร้านดอกไม้ยังไม่เปิดโน่น    ซื้อดอกไม้ช่อใหญ่หวังจะง้อขอคืนดีให้ได้    หลังจากหลบแนวสายตาคนใน Office อยู่นาน   ก็ตกลงวางดอกไม้ไว้ที่บนโต๊ะเจ้าสาวจนได้    จนคนแซวกันทั้ง Office ว่า  "ก่อนแต่งงานก็ยังงี้หละ"  (เสียงกระซิบจากเจ้าบ่าวบอกว่า "คอยดูละกันครับ")  

  ความเดิมจากเรื่องที่แล้ว  เนื่องจากเจ้าสาวเป็นคนขี้งอนมาก   จึงได้ตั้งกฎิกา มารยาท ไว้ว่า  "ไม่ว่าใครถูกใครผิด  เจ้าบ่าวจะต้องเป็นคนง้อเจ้าสาวก่อนเสมอ   และต้องภายใน 24 ชม. เท่านั้น   หลังจากที่หายงอนแล้ว ค่อยมาคุยกันอีกครั้ง"    

เจ้าบ่าวเป็นคนน่ารัก  เอาใจเก่ง  เป็นผู้ใหญ่   แต่เมื่อถึงคราวสนุกสนามเฮฮา ก็หลุดโลกอยู่เหมือนกัน   ครั้งแรกที่เริ่มประทับใจ เพราะเจ้าบ่าวเล่นกีต้าร์ และตัวเอียดเองก็ชอบร้องเพลง   เจ้าบ่าวเป็นคนที่ใจกว้าง  เป็นคนไม่คิดมาก  ยังไงก็ได้  สบาย ๆ แบบเบิร์ด ๆ

เจ้าสาวของผมเป็นคนมีน้ำใจ  เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่คนรอบข้างอยู่เสมอ   ขี้อ้อนแต่บางครั้งก็งอนเอาเรื่องอยู่เหมือนกัน   งอนแต่ละครั้งไม่นานหรอกครับ   แต่ความถี่ในการงอนสิ ... ใช่ย่อยซะที่ไหนหละครับ