|
Wanneer we de problematiek rond gender dysforie beschouwen, zien we eigenlijk twee elementen :
Onze "omgeving" gestaat uit een aantal verschillende elementen :
Ieder van deze elementen heeft zijn invloed op ons. De manier waarop we
dit het gemakkelijkst kunnen voorstellen is alsof wij aan verschillende kanten
via elastieken zouden verbonden zijn aan al die elementen. Hoe verder we
van ieder element staan, hoe groter de kracht die dat element op ons zal
uitoefenen om dichter bij mekaar te komen. Nu, naarmate we evolueren, naderen we het element "eigen
identiteit" meer en meer, waardoor er weer een onevenwicht ontstaat : we
verwijderen ons namelijk van de andere elementen. Hierdoor ontstaat er een
spanning, een kracht naar die andere elementen toe. Een eerste reactie zou kunnen zijn om die "eis" tegemoet te komen, maar dat betekent inherent dat je je terug zal verwijderen van je eigen identiteit. Aangezien een beweging relatief is, kan je de zaak ook anders stellen : waarom zou je niet proberen om je partner te doen bewegen in jouw richting. In praktijk betekent dat je partner te doen begrijpen en aanvaarden wat je voelt. Uiteraard kan je niet verwachten dat je partner zich helemaal verplaatst naar jou toe, neen, in de praktijk zal je allebei bewegen, naar mekaar toe, en mekaar ergens halfweg ontmoeten. Zodra je dichter bij je eigen identiteit en bij je partner zit, blijven er natuurlijk spanningen bestaan met de andere elementen. Hiervoor geldt dan dezelfde redenering, hetzelfde principe als voor de partner : mekaar tegemoet komen, door naar de andere partij toe infomatie te verstrekken (Zie "outing"), en dat zij jou tegemoetkomen, door begrip op te brengen, door jou te aanvaarden. Wanneer je bedenkt dat dit diagram geldt voor miljoenen mensen ter wereld, zie je dat indien we de krachten bundelen, dan zullen al deze mensen op hun manier de maatschappij dichterbij kunnen brengen voor allen.
|