|
Dit
boek gaat niet over wielrennen. Dit
boek gaat ook niet over kanker zelf. Het gevecht met
de ziekte is te vergelijken met dat van een wielrenner,
knokken, altijd wakker blijven. Prachtig boek, waarin Lien
vertrekt per fiets en komt waar ze wezen wil...
Ook al
heb ik kanker,
fiets ik
op slappe banden,
moet ik
roeien met lucifers,
zie ik
door de bomen 't bos niet,
zweef ik
tussen hemel en aarde,
hangt m'n
leven aan 'n zijden draadje
loop ik
op watten,
lever ik
'n oneerlijke strijd,
ondanks
en dankzij alles
ben ik
'n zeer gelukkig mens.
Lein
Het gaat meer over
een mens met een bepaalde
ziekte (in dit
geval kanker) die daarover het nodige te vertellen
heeft, maar vooral haar vrienden de gelegenheid biedt
hun zegje te doen in de vorm van verhalen, gedichten
en tekeningen.
"Fietsen
op slappe banden" is gedeeltelijk een
vervolg op het eerste boek waarin ook nu weer. veel
nieuwe gedichten van de auteur zelf zijn opgenomen. Ze
zijn net als in "Ik moet wakker
blijven" relativerend, warmhartig, filosofisch,
maar ook soms cynisch,
kritisch en melancholiek.
Poëzie die de kortste weg naar hoofd en hart kiest.
Dit
boek staat toch ook op zichzelf en het steekt een
extra hart onder de riem voor degenen voor wie de
opbrengst mede bestemd is.
De rode
draad van dit boek is gesponnen uit. elementen dat
geen mens zonder
vrienden kan
leven en sterven; dat elke mens in staat is om met een
ziekte als kanker,
om te gaan, al
lijdt die er niet zelf aan
.
"Fietsen'
op slappe banden" geeft de lucht die aan
die banden ontbreekt. En mocht dat
niet voortdoende
zijn: "Een slappe band is alleen aan de onderkant
slap".
|
